มาทำไม??

ภิภพเดินตามผู้หญิงที่เดินโซซัดโซเซออกไปจากร้าน อยู่ห่างๆเพื่อไม่ให้เธอสังเกตเห็น หลังจากขับรถไปส่งกัลยาที่บ้าน เขาก็ขับรถมาที่นี่ ทั้งๆที่ไม่ใช่เรื่องตัวเอง แต่พอได้ยินชื่อร้านจากผู้ชายที่ชื่อคามิล สมองเขาก็จัดการจดจำมันอย่างรวดเร็ว และร่างกายเขาก็ขับรถมาที่นี่ โดยที่เขาเองไม่รู้ว่ามาทำไม

“จัดการก่อนที่จะขึ้นรถ” ผู้ชายสามคนที่ภิภพเห็นทั้งหมดว่าทำอะไรบ้าง กำลังมองดูเหยื่อด้วยความสนุกสนาน โดยไม่รู้เลยว่าตอนนี้เขากับพนักงานในร้านสองคนยืนอยู่ข้างหลังพวกมัน

“คนพวกนี้ใช่ไหมครับ” พนักงานที่เป็นการ์ดประจำร้านถาม เมื่อเห็นภิภพพยักหน้าก็รีบเข้าไปรวบตัวทุกคนไว้ แม้จะขัดขืนในทีแรก แต่สุดท้ายก็ถูกการ์ดรวมไว้ได้ทั้งสามคน

“มาจับพวกฉันทำไมวะ” ผู้ชายที่สักทั้งตัวตะโกนถามด้วยใบหน้าเกรี้ยวโกรธ ไม่มีเวลาสนใจเหยื่อที่หลุดลอยไป เพราะกำลังดิ้นรนเอาตัวรอดจากการจับกุม

“จัดการขั้นเด็ดขาด และอย่าให้พวกมันเข้ามาในร้านได้อีก”

ภิภพสั่งเสียงเครียด เดินออกไปขึ้นรถที่จอดอยู่ ขับไปในทิศทางที่รู้ดีว่ารถพอร์ชคันหรูของเธอจะไปหยุดลงที่ตรงไหน โชคดีที่เขาเป็นหุ้นส่วนของที่นี่ จึงมีอำนาจมากพอที่จะปล่อยให้การ์ดจัดการคนพวกนั้นขั้นเด็ดขาด โดยที่ไม่ต้องกลัวว่ามันทั้งสามจะหลุดรอดไปทำเรื่องระยำกับผู้หญิงคนอื่นอีก

รถยนต์สีดำของภิภพจอดลงที่คอนโดสุดหรูกลางกรุง คอนโดที่เขาไม่คิดจะมาเหยียบอีก แต่วันนี้เขากลับรู้สึกว่าต้องตามไปดูเธอถึงข้างบน ต้องตามไปดูจนเห็นกับตาว่าเธอเข้าห้องไปแล้ว

“มาหาใครครับ?” รปภ.ของคอนโดถามภิภพที่เลื่อนกระจกรถลงแลกบัตร เพราะทุกทีเขามาที่นี่โดยนั่งรถของเธอ ครั้งนี้เขาต้องเสียเวลามาแลกบัตรก่อน เพราะไม่ใช่บุคคลที่พักอยู่ที่นี่

“อมิตา”

“สักครู่นะครับ ผมติดต่อหาคุณเขาก่อน” รปภ.ยังคงทำหน้าที่ของตัวเอง โดยการหยิบเครื่องมือสื่อสารมาติดต่อหาเจ้าของห้องที่ภิภพต้องการเข้าพบ แต่การกระทำนั่นกลับทำให้ภิภพรู้สึกขัดใจเป็นอย่างมาก เพราะเขาไม่อยากเสียเวลาอยู่ที่นี่นาน

“ไม่ต้องโทร เธอเพิ่งเข้าไปเมื่อกี้ ไม่ได้บอกไว้เหรอ” ถ้าโทรไปบอกเธอว่าเขามาพบ เธอก็รู้หมดนะสิว่าเขาตามมา จึงพยายามรั้งรปภ.ไว้ ไม่ให้ติดต่อขึ้นไปหาเธอ

“อ่า ครับๆ งั้นเข้าไปเลยครับ”

บัตรผ่านถูกยื่นให้ภิภพ และเขาก็ขับรถเข้าไปข้างในทันที วนรถขึ้นไปหาที่จอดอย่างที่เคยทำ แต่เหมือนชั้นที่เธออยู่รถจะจอดเต็มหมดแล้ว เขาจึงต้องเสียเวลาวนลงมาหาที่จอดข้างล่าง แล้วเดินไปขึ้นลิฟท์เพื่อไปยังชั้นที่ต้องการแทน

ชั้นบนสุดของคอนโด

อมิตาเดินผ่านผู้ชายที่ยืนพิงกำแพงไปอย่างทุลักทุเล เมื่อถึงห้องของตัวเองที่อยู่ไม่ไกล ก็รีบใช้คีการ์ดเปิดประตูออกอย่างรวดเร็ว แต่ยังไม่ได้ก้าวขาเข้าห้องข้อมือเธอก็ถูกดึงรั้งไว้ เพราะเธอดื่มมากไปหน่อย แรงดึงนั้นทำให้เธอถลาเข้าไปซบอกแข็งๆของชายแปลกหน้าทันที

“ไม่คิดเลยว่าเราจะอยู่คอนโดเดียวกัน ทำไมผมถึงไม่เคยรู้เลยนะ ว่าคนสวยๆแบบคุณ อยู่ชั้นบนสุดของที่นี่”

น้ำเสียงทุ้มที่ดังอยู่ข้างหู ขับเคลื่อนให้ไรขนของคนเมาลุกชันด้วยความหวาดกลัว ยิ่งสัมผัสที่แนบชิดเกิดกว่าที่คนไม่รู้จักกันควรจะทำ ทำให้เธอไม่กล้าเงยหน้ามอง ไม่กล้าทำอะไรแปลกๆ เพราะร่างกายตอนนี้ไร้เรียวแรงที่จะขัดขืน กลัวว่าถ้าเผลอทำอะไรให้ผู้ชายคนนี้ไม่พอใจ เธอจะเป็นอันตรายได้

“ปล่อยเถอะค่ะ ตอนนี้ฉันเมามาก คงคุยกับคุณไม่รู้เรื่องเท่าไหร่” อมิตาเงยหน้าขึ้นมองนิดๆ ก่อนจะก้มลงทันที ที่เจอสายตาไม่เป็นมิตรนั่น สายตาที่บ่งบอกว่าพอใจในสภาพนี้ของเธอมากที่สุด

“ผมชอบนะ ผมคิดว่าท่าทางคุณตอนนี้น่าจะคุยง่ายกว่าปกติซะอีก เข้าไปคุยกันข้างในเถอะนะ ตรงนี้เสียงดัง เดี๋ยวรบกวนคนอื่น” ร่างสูงรีบผลักคนเมาเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว แต่ไม่มีโอกาศได้ล็อคประตู เพราะคนตัวเล็กกว่าสะบัดตัวออก และกำลังจะวิ่งหนีเข้าไปในห้องนอน เขาจึงรีบวิ่งตามไปรวบตัวเธอไว้ ก่อนจะกดเธอนอนลงบนโซฟาที่อยู่ใกล้ๆ ขึ้นคร่อมทับไว้กันไม่ให้เธอหนี

“ปล่อยนะ ปล่อย” ร่างเล็กดิ้นรนหนีจากพันธนาการที่น่ารังเกียจ ถึงเธอจะดูเป็นคนแรงๆทั้งคำพูดและการแต่งตัว แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะง่ายกับทุกคน และเธอก็รู้สึกรังเกียจมาก ถ้าผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่คนที่เธอรักมาแตะเนื้อต้องตัวแนบชิดแบบนี้

“คุณรู้ไหมว่าคุณสวยมาก ผิวคุณตอนนี้แดงก่ำน่ามองกว่าผิวปกติอีก แล้วอาการแบบนี้ กลัวหรือตื่นเต้นครับ” รอยยิ้มเหยียดหยันขัดกับคำพูดหวานหู ก้มลงพูดชิดลำคอระหง จมูกซุกไซร้ซอกคอหอมกรุ่น พร้อมกับกดริมฝีปากดูดลงไปแรงๆที่ลาดไหล่ขาวเนียน

“ดิ้นทำไม ในเมื่อคุณก็รู้สึกดี” เสียงหัวเราะขบขันส่งไปให้คนที่ดิ้นหนีสุดแรง รู้ทั้งรู้ว่าไม่มีแรงหนี ยังพยายามจะทำอะไรที่มันเปล่าประโยชน์

“ได้โปรดปล่อยเถอะนะ” อมิตาขอร้องด้วยสายตาอ้อนวอน แม้จะรู้สึกวาบวามกับสิ่งที่ชายแปลกหน้าทำ แต่เธอไม่ต้องการแบบนี้ ไม่ต้องการให้ผู้ชายคนไหนมาทำร่องรอยบนตัวเธอทั้งนั้น

“อืม อยากจะปล่อยนะ แต่สีหน้าเมื่อกี้น่ารักจนอดใจไม่ไหวเลย”

ใบหน้าคลอน้ำตา ต่างจากใบหน้าที่ดูถือตัวของเธอ ถูกใจเขาเป็นอย่างมาก ผู้หญิงที่ดูพยศอย่างหนัก พออยู่ใต้ร่างกลับอ่อนปวกเปียก มือใหญ่ลงมือกระชากขอบชุดเดรสสีแดงรัดรูปแบบคอวีจากด้านบน จนมันขาดลงมาถึงกลางหน้าท้องขาวเนียน

ยิ่งเธอดิ้นรนขัดขืนและกรีดร้องเขายิ่งสนุก ถอดเนคไทที่ใส่อยู่ออกมาพันธนาการมือที่ยกมาทุบเขาไว้เหนือหัวของเธอ ก่อนจะทำตามใจตัวเองต่อ

“กรี๊ด! ออกไป ช่วยด้วย ช่วยด้วย”

“จะร้องให้ใครช่วย ผมรู้ว่าคุณอยู่ที่นี่คนเดียว ตอนนี้เราอยู่ในห้องแล้วด้วย คอนโดหรูแบบนี้ดีเนอะ เก็บเสียงในห้องได้เป็นอย่างดีเลย ต่อให้ร้องดังแค่ไหนก็ไม่มีคนได้ยินหรอกครับ เก็บเสียงไว้ร้องครางตอนผมพาขึ้นสวรรค์ดีกว่า”

มือใหญ่ยกขึ้นบีบปากเล็กไว้แน่นขณะพูด เพื่อปิดเสียงร้องขอความช่วยเหลือน่ารำคาญของเธอ ทั้งที่ร่างกายเธอดูตอบสนองสัมผัสเขาแท้ๆ ทำไมต้องมาทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ด้วย

“อ่อย อั้นไอเออะ อออ้อง” ร่างเล็กสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว หยดน้ำตาไหลรินเป็นทาง สมองคิดหาทางออกจนปวดหนึบ ในขณะที่ร่างกายเริ่มอ่อนแรงลงเรื่อยๆ

หน้าอกขนาดใหญ่ของเธอ ถูกบีบเคล้นอย่างแรงตามแรงอารมณ์ มือหนาอีกข้างยังคงปิดปากเล็กไว้แน่น เพื่อไม่ให้เธอส่งเสียงอะไรอีก ริมฝีปากก็ขมเม้มไปทั่วผิวกายที่โผล่พ้นชุดขาดหวิ่น

“อ่า ออกไอ อ่า อือ” ริมฝีปากเล็กถูกปิดกั้นโดยริมฝีปากที่เคยอ้อยอิ่งอยู่ตรงซอกคอ อมิตาเม้มปากไว้แน่น เพื่อไม่ให้ลิ้นน่ารังเกียจรุกล้ำเข้ามา ยิ่งเม้มแน่นเท่าไหร่ยิ่งรู้สึกเหมือนจะหมดสติ เพราะเธอกลั้นหายใจใช้แรงเรี่ยวทั้งหมดที่มี ต่อต้านสัมผัสที่กำลังรุกล้ำริมฝีปากเธออยู่