ไร้พันธนาการ

60.0K · จบแล้ว
Mint Lint
33
บท
1.0K
ยอดวิว
9.0
การให้คะแนน

บทย่อ

“นามของข้าคืออวี่เซวียน ตัวข้านั้นเคยเฝ้ารักและปักใจในคนผู้หนึ่ง เมื่อคราที่ถูกหักหลังจากคนผู้นั้น ข้าย่อมเจ็บแค้นใจบ้างเป็นธรรมดา พวกท่านทั้งหลายเล่า เคยแค้นใครสักคนบ้างหรือไม่” นิยายเรื่องนี้ดราม่าไหม ก็มีนะคะ ดราม่าเล็ก ๆ ขอเชิญทุกท่านพับกบ! เอ้ย พบกับ!!! คณะตลกตัวน้อยที่มาแต่งแต้มสีสันเล็กๆ #ไป๋อี้เกอเกอ จอมมารรุ่นเยาว์และอาเยว่ จิ้งจอกตัวน้อย “เอาละ! แปลงร่างเป็นมนุษย์ตัวน้อยได้แล้ว” ไป๋อวี้กล่าวพลางชี้ไปให้อาเยว่ดูเด็กน้อยที่ยืนอยู่ไม่ไกลเพื่อเป็นตัวอย่าง หากแต่เมื่อหันมาดูผลงานเมื่อตนนั้นได้สั่งสอนลูกสมุนตัวน้อยแล้วนั้น ไป๋อวี้ก็แทบจะหงายหลังล้มลงไปในทันที “เพ้ย! ทั่วทั้งแดนมนุษย์แห่งนี้จะมีผู้ใดที่จะมีหูแหลมๆ โผล่ออกมาเช่นเจ้า เก็บหูกางๆ ของเจ้าลงไปเสีย” ไป๋อวี้กล่าวพลางชี้ไปที่หูจิ้งจอกของอาเยว่ที่โผล่ออกมาอย่างเห็นได้ชัด “เกอเกอ ข้าเก็บหูลงแล้วเจ้าค่ะ” จิ้งจอกน้อยรับคำและทำตามอย่างว่าง่าย ไป๋อวี้ได้ยินอาเยว่กล่าวเช่นนั้น ก็ลอบยิ้มด้วยความพอใจ อย่างน้อยอาเยว่ก็พอจะพูดจารู้ความอยู่บ้าง หากแต่ความพอใจนั้นกลับเกิดขึ้นและดับไปในเวลาอันเพียงไม่นาน “เจ้านี่มันได้มารดาของเจ้ามาเต็มๆ เสียจริงอาเยว่! เกอเกอผู้นี้บอกให้เจ้าเก็บหูของเจ้าให้ดี แต่หูก็เก็บไปแล้ว แล้วเหล่าหางทั้งเก้าที่ส่ายสะบัดไปมาของเจ้านี้มันคือสิ่งใดกัน!!!” ไป๋อวี้ผู้นี้เหนื่อยล้าแทบอยากจะลาขาดจากทั้งสามพิภพนี้เสียเหลือเกิน ด้วยรัก สายสมร

นิยายเทพเซียนนิยายจีนโบราณ

บทที่1 ดอกท้อเบ่งบาน

สามแสนปีนับจากปฐมบทแห่งยุคบรรพกาล เมื่อครั้งพิภพเซียนนั้นยังมีเพียงห้าเผ่าพันธุ์ อันได้แก่ เผ่าเทพ เผ่ามาร เผ่าปีศาจและเผ่ามนุษย์

ด้วยความแตกต่างของเผ่าพันธุ์นี้ กาลเวลาเนิ่นนานล้วนผันเปลี่ยนเวียนผ่าน การอยู่ร่วมกันโดยสันติจึงเป็นเรื่องที่กระทำได้ยากยิ่ง ด้วยเหตุนี้ มหาสงครามแห่งการแบ่งแยกดินแดนระหว่างเผ่าพันธุ์จึงได้ถือกำเนิดและล่วงเลยมาเนิ่นนานเป็นเวลากว่าห้าร้อยปี

เมื่อคราที่มหาวิบัติสงครามนั้นได้จบสิ้นลง เผ่าอสูรก็ได้เลือนหายสาบสูญ ในขณะที่เผ่ามนุษย์ที่อ่อนแอนั้นทำได้เพียงอยู่ภายใต้การปกป้องคุ้มครองของเผ่าเทพ ก่อนที่จะถูกเทพบรรพกาลแบ่งแยกแดนมนุษย์ออกจากแดนเซียนเพื่อดำรงไว้ซึ่งความอยู่รอดของเหล่ามนุษย์ทั้งหลาย

และเมื่อนั้นเผ่ามารและเผ่าสวรรค์จึงได้ตกลงทำสัญญาสงบศึกต่อกัน ก่อนที่เผ่ามารจะทำการปิดผนึกดินแดนของตนเองเพื่อตัดขาดจากโลกภายนอก ด้วยว่าไม่ปรารถนาจะข้องเกี่ยวกับเผ่าสวรรค์อีกต่อไป

ตามเรื่องราวที่เล่าขานกันมาในโลกมนุษย์นั้น เผ่ามารล้วนเต็มไปด้วยกลิ่นอายปีศาจที่ได้ดับสูญไปแล้ว ทั่วทุกแห่งหนมีแต่ความชั่วร้าย มารน้อยใหญ่ล้วนแก่งแย่งชิงดีไม่อาจแบ่งแยกผิดชอบชั่วดีในการดำรงตน เมื่อเทียบกับเผ่าสวรรค์ที่ถือได้ว่าเป็นดินแดนสุขาวดีสำหรับทั้งเหล่าเทพเซียนทั้งหลายแล้ว ช่างต่างกันลิบลับถึงเพียงนี้

เช่นนั้นแล้ว เพียงปรารถนาที่จะหลุดพ้นจากห้วงวัฏสงสารแห่งการเวียนว่ายตายเกิด สรรพสัตว์ทั้งหลายจึงได้เฝ้าฝึกฝนบำเพ็ญตนเพื่อที่จะได้ก้าวข้ามขึ้นไปเป็นเซียน

ซึ่งสรรพสัตว์ทั้งหลายในที่แห่งนี้นั้นก็ได้หมายความรวมไปถึงจิ้งจอกน้อยตนหนึ่ง ที่มีนามว่า อวี่เซวียน

อวี่เซวียน เป็นจิ้งจอกน้อยที่มีอายุเพียงสามร้อยปีเศษ อาศัยอยู่เบื้องล่างของหุบเขาคุนหลุน ที่ซึ่งเป็นประตูเชื่อมต่อระหว่างแดนมนุษย์และแดนสวรรค์

เจ้าจิ้งจอกน้อยอาศัยอยู่ในที่แห่งนี้โดยลำพังมาเนิ่นนานเพียงเพื่อเฝ้าคอยที่จะดูดซับพลังปราณเซียนอันบางเบาที่แผ่กระจายปกคลุมไปในพื้นที่โดยรอบของหุบเขา

จวบจนเมื่อคราที่อวี่เซวียนนั้นมีอายุย่างเข้าปีที่สามร้อยยี่สิบห้า และด้วยความช่วยเหลือของเทพเซียนผู้หนึ่งที่คอยชี้แนะจึงได้ทำให้อวี่เซวียนที่บำเพ็ญเพียรมาเนิ่นนาน ในที่สุดแล้วก็ได้มีร่างมนุษย์เสียที

เดิมทีอวี่เซวียนก็เป็นเพียงจิ้งจอกน้อยธรรมดาตนหนึ่งเพียงเท่านั้น ยามนี้แม้จะมีร่างมนุษย์ได้สำเร็จแล้วแต่เจ้าตัวก็ยังคงใช้ชีวิตอยู่เพียงลำพังที่หุบเขาดังเดิม

พื้นที่กว้างขวางภายในถ้ำใต้หุบเขานั้นเต็มไปด้วยเหล่าผลึกแก้วใสพร้อมด้วยแร่ต่างๆที่ร่วมกันส่องแสงเป็นประกายระยิบระยับประดับตามผนังถ้ำไปทั่วตลอดทั้งแนว

เมื่อใดก็ตามที่แสงตะวันหรือแสงจันทร์สาดส่องลงมาถึงเบื้องล่าง เมื่อนั้นที่แห่งนี้ก็พลันแปรสภาพกลายเป็นดั่งเงาสะท้อนของแดนสวรรค์ที่อยู่เบื้องบน

แม้อวี่เซวียนนั้นจะไม่เคยได้ย่างกรายขึ้นไปยังแดนสวรรค์มาก่อน แต่กระนั้นเจ้าตัวก็ได้สถาปนาที่แห่งนี้ขึ้นเป็นแดนสวรรค์น้อยๆ ของนางไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

พื้นที่ในละแวกนี้ อวี่เซียนล้วนได้เที่ยววิ่งเล่นมาตั้งแต่ยังนางเป็นเพียงจิ้งจอกน้อย ความร่มรื่นของธรรมชาติ ความเย็นสบายตลอดทั้งปีของที่แห่งนี้ ล้วนแล้วแต่เป็นที่ชื่นชอบของอวี่เซวียนเป็นที่สุด

ชีวิตน้อยๆ ของอวี่เซวียนนั้นได้ดำเนินไปอย่างเรียบง่ายและธรรมดาสามัญมาเนิ่นนาน จวบจนมีเซียนหนุ่มรูปงามนาม เทียนเหอ นั้นได้ก้าวเข้ามาในชีวิตของนางหลังจากที่อวี่เซวียนนั้นมีร่างมนุษย์ได้เพียงยี่สิบปีเท่านั้น

ไม่ว่าจะด้วยความอ้างว้างก็ดี หรือจะเป็นความแปลกใหม่ก็ตามที อวี่เซวียนที่ใช้ชีวิตเพียงลำพังมาเนิ่นนาน ในที่สุดแล้วดอกท้อก็ได้เบ่งบานในชีวิตของนางเฉกเช่นผู้อื่นเสียที