บทที่2 ดอกท้อดอกแรกนี้ที่ยังไม่ทันจะผลิบาน

เทียนเหอ เซียนหนุ่มรูปงามที่ได้บังเอิญมาพบกับอวี่เซียนเมื่อคราที่เขานั้นได้เดินทางมาเข้าร่วมพิธีขึ้นทะเบียนเซียนใหม่ในรอบสิบปีที่ยอดเขาคุนหลุน เมื่อพิธีทั้งหลายเสร็จสิ้นลงไปแล้ว เทียนเหอก็ได้ลงมาพักผ่อนพร้อมเที่ยวชมแดนมนุษย์ที่อยู่ที่เนินเขาด้านล่าง และขณะนั้นอวี่เซวียนเองก็มาเที่ยวเดินเล่นเฉกเช่นที่นางนั้นได้กระทำอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันเช่นกัน

ด้วยบุพเพสันนิวาสนำพา เมื่อทั้งสองได้พานพบ ดอกท้อดอกเล็ก ๆ ของอวี่เซวียนนี้ก็ได้เริ่มผลิบาน

อวี่เซวียนเป็นผู้ชื่นชอบการท่องเที่ยวไปในแดนมนุษย์มากที่สุด หากแต่เมื่อคราที่อยู่ในร่างของจิ้งจอกน้อยนั้น ตัวนางจำต้องหลีกหนีและเร้นกายให้ห่างไกลจากผู้คนให้มากที่สุด

เมื่อช่วงเวลาที่นางเฝ้ารอคอยมาถึง ครั้นได้ร่างมนุษย์นี้มาครอบครอง อวี่เซวียนก็ออกเที่ยวเล่นไปยังเมืองที่อยู่ข้างเคียงไม่เว้นแต่ละวัน โดยในแดนมนุษย์นั้นสิ่งที่อวี่เซวียนชื่นชอบและต้องตาต้องใจเป็นที่สุดแล้วเห็นจะเป็นการไปเฝ้าชมงิ้วที่โรงน้ำชาของเหล่ามนุษย์นั่นเอง

ตลอดระยะเวลาที่อวี่เซวียนและเทียนเหอนั้นได้คบหาดูใจ เทียนเหอที่เป็นเพียงเซียนผู้น้อยของเผ่าสวรรค์ กว่าจะปลีกตัวละหน้าที่มาหาอวี่เซวียนได้ ย่อมต้องเฝ้ารอเวลา 

โดยในทุกๆเดือนนั้น เทียนเหอจะมีเวลาที่เว้นว่างและลงมาอาศัยอยู่ที่ดินแดนมนุษย์แห่งนี้ได้เพียงหนึ่งวันเท่านั้น แต่ถึงจะอย่างไร อวี่เซวียนที่อยู่ลำพังมาเนิ่นนานก็ปลื้มใจกับช่วงเวลาที่ได้อยู่ร่วมกันเป็นอย่างมาก

เมื่อยามที่ดอกท้อดอกแรกนั้นได้ผลิบาน ทุกๆ ความใส่ใจที่ได้รับจากอีกฝ่ายล้วนตราตรึงแน่นหนาอยู่ในใจของอวี่เซวียนอย่างไม่รู้คลาย

ด้วยว่าอวี่เซวียนผู้ไม่เคยมีรัก เมื่อได้รักแล้วนางนั้นจึงรักมากและวางทั้งใจไว้ในมืออีกฝ่ายอย่างไม่คิดเผื่อใจแม้แต่น้อย

เพียงแค่อีกฝ่ายแสดงความห่วงใยออกมา แม้จะเป็นเพียงความห่วงใยที่เล็กน้อยสักปานใด อวี่เซวียนก็เฝ้าปลาบปลื้มถึงความห่วงใยที่ได้รับนั้นอยู่เป็นเนิ่นนาน

อวี่เซวียนที่เมื่อตกอยู่ในห้วงแห่งความรักนั้น นางก็ยิ่งปรารถนาที่จะข้ามขั้นขึ้นไปเป็นเซียนให้ได้ในเร็ววัน ทั้งนี้ก็เพื่อที่นางและเทียนเหอนั้นจะได้มีคืนวันที่ดีและสามารถใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันได้อย่างคู่รักคู่อื่นจริงๆเสียที

ในตลอดระยะเวลาห้าปีที่ผ่านมานี้ ทุกๆหนึ่งเดือน เทียนเหอนั้นก็ได้นำตำราต่างๆ มาให้อวี่เซวียนศึกษาอยู่เป็นเสมอๆ อีกทั้งเมื่อว่างเว้นจากการบำเพ็ญเพียรของอวี่เซวียน เขาก็จะพานางไปเปิดหูเปิดตายังแดนมนุษย์ที่อยู่ห่างไกลออกไป

ทุกๆ อย่างนั้นล้วนวนเวียนอยู่เช่นนี้ วันแล้ววันเล่า จนในที่สุดแล้ว ด้วยความมุ่งมั่นของอวี่เซวียนอันมีคนรักที่คอยเป็นแรงผลักดัน จึงทำให้ภายในระยะเวลาเพียงไม่นาน นางนั้นก็ได้บำเพ็ญเพียรจนบรรลุขึ้นไปเป็นเซียนได้สมดั่งที่ใจเฝ้าปรารถนาเสียที

อวี่เซวียนไม่เคยเอื้อนเอ่ยถามถึงเบื้องหลังของเทียนเหอให้มากความ เนื่องด้วยหากเขากล่าวว่าตนนั้นเป็นเพียงเซียนชั้นผู้น้อยของเผ่าสวรรค์ ตัวนางที่รักและปักใจในตัวเขามากมายถึงปานนั้นก็ย่อมเชื่อคำพูดของอีกฝ่ายหมดใจได้อย่างง่ายดาย

อนิจจา...ดอกท้อดอกแรกนี้ที่ยังไม่ทันจะผลิบานได้เต็มที่ บัดนี้ก็มีอันต้องร่วงหล่นจากต้นเสียแล้ว

ช่างเปรียบได้ดั่งชะตาชีวิตของอวี่เซวียนที่เพิ่งขึ้นทะเบียนเซียนใหม่แห่งแดนสวรรค์นี้ได้เพียงไม่นาน บัดนี้กลับต้องมาเผชิญกับด่านเคราะห์ของสวรรค์เสียแล้วหนอ