2 อุบัติเหตุ

เพี้ยะ

มือหนาฟาดเข้าที่ใบหน้าของลูกชายเต็มแรง ไม่มีแม้แต่ความรู้สึกผิดกับสิ่งที่ตนทำไป

“หยุดบ้าสักที ถ้ายังเป็นแบบนี้แกก็กลับไปอยู่ไร่กับแม่แกซะ!”

“ถุย” เลือดที่เกิดจากแรงตบเมื่อครู่ถูกถุยทิ้งอย่างไม่สบอารมณ์

“พ่อปกป้องมัน ทั้งๆ ที่มันเป็นต้นเหตุที่ทำให้แม่ต้องตาย!”

“ไม่สิ ทุกอย่างมันเป็นเพราะพ่อ เพราะความไม่รู้จักพอของพ่อ!”

“พ่อทำให้แม่ต้องตรอมใจ”

“คุณวินท์ใจเย็นๆ ก่อนนะคะ เรื่องนี้แขผิดเองอย่าโทษคุณรัฐเลยนะคะ”

ผลัก

“อย่ามาแตะตัวฉัน ผู้หญิงน่าขยะแขยงอย่างเธออย่าคิดเข้ามาใกล้ฉัน แค่ยืนหายใจร่วมกันฉันก็สะอิดสะเอียนพอแล้ว!”

“ถ้าแกยังไม่หยุดพูดฉันจะสั่งให้คนออกมาลากแกออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้!”

“บ้านที่มีแต่หญิงโฉดชายชั่ว ผมก็ไม่ได้อยากจะอยู่นักหรอก!”

“แล้วพ่อจะเสียใจที่เลือกนางงูพิษนี่!” พูดจบก็หันหลังเดินออกจาก

บ้านไป นัยน์ตาคมแดงก่ำ มือหน้ากำเข้าหากันแน่น ทั้งโกรธแค้นทั้งเจ็บปวด

ไม่ว่ายังไงพ่อก็เลือกมัน!

“โธ่เว้ย!” สองมือระดมทุบพวงมาลัยรถอย่างบ้าคลั่งเพื่อบรรเทาความเจ็บปวดในใจ พ่อถึงกับยอมตบหน้าเขาเพื่อปกป้องมัน! พ่อไล่เขาออกจากบ้านก็เพื่อมัน ทำไมอะไรก็มีแต่ยังผู้หญิงคนนั้น

“แล้วผมกับแม่ล่ะ พ่อเคยคิดถึงผมกับแม่บ้างรึเปล่า ฮึก” หยดน้ำสีใสไหลออกจากหางตาคมด้วยความเจ็บปวด

รถคันหรูพุงทะยานไปด้วยความเร็ว หวังให้มันช่วยคลายความเจ็บปวดในใจเขาออกไปได้บ้าง…

เอี๊ยดดดดด โครม!!

“กระดูกสันหลังของคนไข้ได้รับการกระทบกระเทือน ทำให้เกิดอัมพาตครึ่งท่อน อาจทำให้คนไข้ไม่สามารถเดินได้ชั่วคราว หรืออาจจะ…ตลอดไปครับ”

“แต่ในที่นี้ก็ขึ้นอยู่กับตัวคนไข้ด้วยนะครับ หากคนไข้มีสภาพจิตใจดี

เข้ารักการรักษาฟื้นฟูร่างกาย และหมั่นทำกายภาพบำบัดอย่างสม่ำเสมอ

ก็มีโอกาสสูงที่จะทำให้คนไข้กลับมาเดินได้อีกครั้งครับ…”

“ครับขอบคุณนะครับคุณหมอ” ภาคิณและอชิระ กล่าวขอบคุณคุณหมอหลังจากเข้ามาฟังคำวินิจฉัยของหมอที่ห้อง ก่อนจะเดินกลับไปยังห้องพักฟื้นผู้ป่วยด้วยสีหน้าไม่สู้ดีด้วยกันทั้งคู่ เพื่อนรักนอนหายใจรวยรินอยู่บนเตียง

ตามตัวมีแต่ผ้าพันแผล ซ้ำยังมีสายระโยงระยางเต็มไปหมด อุบัติเหตุรถคว่ำครั้งนี้มันรุนแรงมากจริง ๆ นัยน์ตาทั้งคู่แดงก่ำด้วยความสงสารและเป็นห่วงเพื่อน