ไร่รัก ลวงแค้น

“ไม่นะ ฮึก ยายจ๋าอย่าทิ้งข้าวไป ฮือ ยาย!”

“เฮือก!” มือบางยกขึ้นปาดน้ำตาหลังจากที่ต้องสะดุ้งตื่นจากฝันร้าย

ฝันที่เธอไม่อยากให้มันเกิดขึ้นจริงเลย แต่เธอก็ไม่สามารถทำอะไรได้เพราะ

มันคือเรื่องราวที่เคยเกิดขึ้นมาก่อนแล้ว

“ข้าวคิดถึงยาย…”

“ซ้ายอีกนิด อย่างงั้นแหละ”

“แอ่นอกอีกหน่อย สวยมากลูก”

“สวย”

“สวย”

“พี่สีเทียนคะ งานวันนี้ของขวัญเสร็จแล้วใช่ไหมคะ” เธอหันไปถามผู้จัดการส่วนตัวหลังจากที่กำลังเดินกลับมายังรถ

“เรียกเทียนก็พอย่ะ”

“อืม เสร็จแล้วแกมีธุระจะไปไหนต่อรึเปล่า”

“ไม่มีค่ะ ขวัญรู้สึกเพลีย ๆ เลยอยากกลับไปพักผ่อนสักหน่อย”

“ก็แหงสิยะ เล่นเหมาทุกงานแบบนี้”

“นี่เจ๊ถามจริงเถอะ แกจะเอาเงินไปทำอะไรเยอะแยะ หรือว่าแกร้อนเงิน ขาดเหลืออะไรก็บอกเจ๊ได้ เจ๊ยินดีช่วยน้องสาวคนนี้เสมอ”

“เปล่าหรอกค่ะ วันนี้เป็นดาวรุ่งอยู่ก็ต้องกอบโกยไว้ วันหน้าขวัญอาจจะเป็นนางแบบสาวดาวดับก็ได้ใครจะรู้”

“โกยได้โกยค่ะ!” เธอพูดทีเล่นทีจริง ให้ดูขบขัน แต่ในความจริงแล้วที่เธอต้องรับงานเยอะนั่นก็เพราะว่า…

“จ้ะ โกยได้โกย”

“แต่เจ๊ว่าอย่างเราเนี่ยมีเวลาให้โกยอีกนานเลย ยังสาวยังสวย หุ่นก็แซ่บขนาดนี้ โกยได้อีกหลายปี”

“ไม่ต้องโหมให้มาก เป็นห่วงสุขภาพตัวเองด้วย รู้รึเปล่า”

“ค่า เข้าใจแล้วค่าคุณแม่เทียนคนสวยย” พูดพร้อมกับเดินเข้ามาเกาะแขนผู้จัดการสาวสองแสนใจดีของตน

“อย่ามาพูดหวานเอาใจ ไป ๆ วันนี้เจ๊จะเลี้ยงหม้อไฟเด็กน้อยขี้อ้อนให้

พุงยื่น รับงานไม่ได้เป็นอาทิตย์เลย!”

“ขวัญพร้อมลางานแล้วค่า” ยกมือขึ้นทำวันทยหัตถ์ล้อเลียนผู้จัดการอย่างน่ารักน่าเอ็นดู แล้วแบบนี้จะไม่ให้เธอรักและเอ็นดูเด็กสาวคนนี้ได้อย่างไรกัน

“พี่ส่งแค่นี้นะ บู้รอนานแล้ว” สีหน้าทั้งเขินทั้งรู้สึกผิด หลังจากกินหม้อไฟด้วยกันเสร็จก็ตั้งใจว่าจะมาส่งนางแบบสาวในปกครองแต่ทว่าแฟนหนุ่มที่ไปเรียนต่ออยู่ต่างประเทศกลับเซอร์ไพรส์กลับมาไม่บอกไม่กล่าว

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวขวัญนั่งแท็กซี่กลับเอาก็ได้ค่ะ พี่สีเทียนรีบไปเถอะค่ะ เดี๋ยวคุณกันต์รอนาน”

“เทียน! จ้ะ เทียน ถ้าไม่เลิกเรียกสีเทียนเจ๊จะหักค่าหัวเราอีกสิบเปอร์เซ็นต์”

“หือออ คุณพี่เทียนคนสวยหักอีกสิบเปอร์เซ็นต์แบบนี้แล้วน้องขวัญจะเอาเงินที่ไหนซื้อข้าวกินล่ะคะ กระซิก กระซิก” มือน้อยยกขึ้นเช็ดน้ำตา

ทำหน้าตาน่าสงสาร จนคนเห็นแทบจะมอบรางวัลตุ๊กตาทองให้

“พอแล้วๆ ไม่หักก็ไม่หัก แต่วันหลังเสียงต้องสั่นกว่านี้นะ ฮ่า ๆ แต่นี่ก็ถือว่าไม่เลว” พูดให้คำแนะนำเรื่องการแสดงของเด็กในปกครองเล็กน้อย ที่เธอยอมลงทุนบีบน้ำตาเรียกคะแนนความสงสารจากเธอ

“เจ๊ไปละ กลับดีๆ ล่ะ มีปัญหาอะไรก็โทรหาเจ๊นะ”

“ค่าคุณแม่” ขวัญข้าวยืนโบกมือจนรถของผู้จัดการสาวลับสายตาไป

สองเท้าน้อย ๆ เดินไปตามถนนฟุตบาท ไม่ได้คิดจะกลับห้องแต่อย่างใด เดินไปเรื่อย ๆ ด้วยจิตใจเหม่อลอย

“ยายอยู่บนนั้นสบายดีไหมคะ คิดถึงข้าวบ้างรึเปล่า”

“ฮึก ข้าวคิดถึงยายนะคะ…” เงยหน้ามองพระจันทร์ที่เกือบจะเต็มดวง คืนนี้มีดวงดาวนับพันบนท้องฟ้า บนท้องถนนมีรถวิ่ง บนทางเท้าผู้คนเดินไปมา แต่ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าเธออยู่ตัวคนเดียว ฮึก ไม่มีใคร ไม่มีใครต้องการเธอเลย…