ใจสั่น

15 นาทีผ่านไป

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูห้องดังแทรกขึ้นในขณะที่เธอยังคงจดจ่อยังหน้าจอคอมพิวเตอร์ ฉุดทำให้ดวงตากลมรีบเบือนออกห่างจากหน้าจอหันไปมองยังบานประตูที่ค่อยๆเปิดออกด้วยฝีมือของเลขา และร่างหนาของใครบางคนที่เดินตามเข้ามาภายในห้อง

"รันย์!!"

 ดวงตากลมเปิดตากว้างขึ้นด้วยความตื่นตกใจไม่ต่างอะไรจากดวงตาคมกริบคู่นั้นเช่นเดียวกัน ร่างเล็กดีดตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ทำงานใน ย่างรวดเร็วที่เจอเขา หัวใจทั้งดวงเต้นสั่นด้วยความรู้สึกมากมายที่กำลังไหลย้อนกลับมา เมื่อไม่คิดว่าทุกอย่างมันจะบังเอิญ และอยู่ในช่วงเวลาที่เหมาะเจาะกันถึงขนาดนี้

"คุณพีชรู้จักคุณการ์รันย์ด้วยเหรอคะ?"

น้ำเสียงเรียบเฉยดังแทรกขึ้นกลางบรรยากาศอึมครึมภายในห้อง ทำให้สองข้างที่ยืนมองกันด้วยความตกใจ สะดุ้งตื่นจากภวังค์หันมองหน้ากันสลับกับใบหน้าอวบอั๋นของเลขาสาวด้วยท่าทางร้อนรน

"อ้อ!! เอ่อ...รันย์เป็น...เป็นเพื่อนสมัยเรียนน่ะ"

ประโยคนั้นเว้นวรรคด้วยความอึดอัดใจที่ต้องตอบ ทันทีที่มองเห็นดวงตาคู่นั้นหลบต่ำลง และกำลังพยายามหลบสายตาจากเธอที่กำลังจ้องมองเขาอยู่ฝั่งตรงกันข้าม

"ไม่น่าละคุณพีชดูตกใจตอนที่น้ำฝนบอกชื่อของคุณการ์รันย์!!"

หญิงสาวไม่ตอบกลับเลขา ได้แต่ส่งยิ้มจางๆให้น้ำฝน พลางปรายตาจ้องมองหน้าของเขาที่เอาแต่เงียบก้มหน้ากดต่ำลงด้วยท่าทางหวาดหวั่น เธอยังคงมองสำรวจรูปร่างที่สูงโปร่ง ผิวขาวสะอาดสะอ้าน ใบหน้าคมเข้มเผยออร่าออกมาอย่างชัดเจน ซึ่งมันทำให้รู้สึกแตกต่างจากการ์รันย์คนเดิมที่เธอเคยรู้จักเมื่อ 9 ปีก่อน อย่างชัดเจน

"สบายดีใช่มั้ยรันย์?"

คำถามของเธอยังคงไร้ซึ่งคำตอบ เมื่อใบหน้าหล่อคมนั้นแค่เงยหน้าขึ้นมาสบตาเธอเพียงแค่เสี้ยววินาทีเดียว แต่กลับแอบแฝงไปด้วยร้อยล้านความรู้สึกที่ฉายวนวูบวาบ ออกมาจากดวงตาของเขาอย่างชัดเจน ว่าความเจ็บปวดที่เขาเคยได้รับจากเธอมันยังคงสุมเติมอยู่ในหัวใจมานานตั้งแต่วันนั้นจนกระทั่งถึงวันนี้เกือบ 9 ปีเต็ม

"เรื่องโปรโมชั่น ผิดตรงไหนบ้างครับ?"

ไม่เพียงแค่ไม่ตอบคำถามเธอ ชายหนุ่มยังเลือกที่จะไม่หันไปมองหน้าของเธออีกเลย ดวงตาคมคู่นั้นปรายตาหันไปมองยังร่างอวบอั๋นของเลขา ก่อนจะถามน้ำฝนขึ้นแทรกกลางใบหน้าเรียวสวยของผู้เป็นเจ้านาย ราวกับว่าคำถามของลูกพีชไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน และเธอยังคงเป็นอากาศไม่มีตัวตนอยู่ในห้องนี้เลยสักนิด

"อ้อ!! เอกสารอยู่กับคุณพีชค่ะ"

ดวงตากลมที่จ้องมองเขาอยู่ถึงกลับกะพริบตาถี่ขึ้น เมื่อทั้งคู่จ้องมองมายังเธอที่ยืนตัวแข็งทื่ออยู่ด้านในของโต๊ะทำงาน

"ผมจะกลับไปแก้ไขทุกอย่างให้เรียบร้อยครับ"

แม้จะพยายามมองหน้าเขาไม่ห่างตา แต่ทว่าการ์รันย์กับนิ่ง เงียบ ไม่สบตาเธอเลยสักนิด ด้วยสีหน้าและท่าทางดูห่างเหิน ราวกับว่าไม่เคยรู้จักกันมาก่อนในชีวิต

"รันย์!!"

"ผมขอตัวกลับไปทำงานต่อนะครับ"

นิ้วแกร่งยืนเข้าหยิบเอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะของหญิงสาวด้วยความเร่งรีบ ทำให้ตากลมคู่นั่นดันเหลือบไปเห็นร่องรอยแผลเป็นขนาดยาวที่ข้อมือข้างขวาของเขาเต็มสองตา มันยิ่งบีบเคล้นหัวใจทั้งดวงของเธอเต้นสั่นด้วยความตื่นตกใจ เมื่อร่องรอยความเจ็บปวดนั้นมันตอกย้ำได้ชัดเจนขึ้นว่าทั้งหมดมันเป็นเพราะเธอคนเดียว

"ระ รันย์!!"

แม้เขาจะเดินห่างไกลออกไป หัวใจกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกเจ็บและอึดอัดใจ จนแทบอยากจะร้องไห้มันออกมา กระทั่งความคิดทั้งหมดไหลย้อนกลับไปตามร่องรอยแผลเป็นที่ข้อมือของเขาเมื่อ 10 ปีก่อน

ณ มหาวิทยาลัย

"พ่อไม่ต้องมายุ่ง บอกว่าไม่ต้องมาไง!!"

ปัง!!

มือถือถูกวางลงที่พื้นโต๊ะด้วยความโมโหที่ต้องมาทะเลาะกับผู้เป็นพ่อ ในเวลาพักเรียนกลางวัน ความโมโห ความหงุดหงิดเดือดพล่านขึ้น กระทั่งลูกพีชไม่สามารถหาที่ลงได้ นิ้วยาวกำหมัดแน่นฟาดลงที่ขวดแก้วไวตามิ้ลค์เต็มแรงเพื่อระบายอารมณ์ และความโมโห

เพล้ง!!

"อ๊ะ!!"

แรงเหวี่ยงทำให้ชวดแก้วชนกับกำแพงของตัวตึกแตกกระจัดกระจายออกไปคนละทิศคนละทาง พลันกระเด็นเฉียดข้อมือข้างขวาของการ์รันย์ที่นั่งดูเหตุการณ์ด้วยความเป็นห่วงเธออยู่ไม่ไกลในทันที

"เฮ้ย!! อีพีชแม่งโคตรแม่นเลยวะ เลือดสาดเลย ฮ่า!!"

"สมน้ำหน้ามานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้ ไอ้โง่!!"

เศษแก้วที่เฉียดลงที่กล้ามเนื้อจนเป็นบาดแผลขนาดยาว ทำให้เลือกสดหลั่งไหลออกมาดั่งเขื่อนแตก การ์รันย์รีบพยายามใช้มือกดเลือดเอาไว้ด้วยความตื่นตกใจและความเจ็บปวด พลางหันไปมองลูกพีชที่แสดงออกถึงความสะใจ เย้ยหยัน และเกลียดชังเขายิ่งกว่าอะไรดี

"ไปเถอะพวกมึง อย่าไปสนใจคนโง่แบบไอ้เหี้ยนี่เลย"

"เจ็บแค่นี้ไม่ตายหรอก ไอ้สัส"

"ถ้ามันโง่ไม่หลบเศษแก้วขนาดนั้น ก็นั่งให้เลือดออกหมดตัวแล้วก็ตายๆห่าไปซะ คนแบบมึงจะได้ไม่ต้องมาเดินตามหลังพวกกูให้น่ารำคาญหูรำคาญตาอีก"

แม้จะเจ็บและตื่นกลัวแค่ไหน ทุกคนกลับไม่สนใจใยดีหรือเป็นห่วงเขาสักนิด ไม่มีแม้แต่คำขอโทษหรือความเห็นใจ ได้แต่คอยสาดส่งคำด่าทอ และดูถูกเหยียดหยามทำร้ายจิตใจกันสารพัด เพื่อทำให้เจ็บปวดมากที่สุดก่อนจะทิ้งเขานั่งกดบาดแผลที่ข้อมืออยู่เพียงลำพังอย่างน่าเวทนา

"อึก อือ!!"

หยดน้ำตาแห่งความเจ็บปวดหลั่งไหลออกมาจากดวงตาคู่คมของเขาไม่ต่างอะไรกับเลือดสดที่ไหลรินออกมาจากบาดแผล การ์รันย์ต้องจำใจนั่งวินมอเตอร์ไซค์และต่อรถโดยสารไปโรงพยาบาลคนเดียวเพียงลำพังด้วยความยากลำบาก เมื่อไม่มีเงินมากพอที่จะเอาไปจ่ายค่าแท็กซี่เพื่อให้ตัวเองไปถึงโรงพยาบาลได้เร็วขึ้น

ปัจจุบัน

ปัง!!

บานประตูห้องปิดสนิทลงจากน้ำมือของชายหนุ่ม เมื่อเขาเดินลับสายตาไป ร่างเล็กทรุดตัวนั่งลงที่เก้าอี้ของตนเองด้วยแรงที่เหลือน้อย หัวใจทั้งดวงเต้นสั่น พลันทำให้นิ้วเรียวสั่นไหวไปโดยอัตโนมัติ ดวงตากลมเต้นสั่นไปด้วยหยาดน้ำใสที่กำลังเจิ่งนองจากการถูกกระตุ้นด้วยเรื่องราวในอดีตที่ผ่านมา

"คุณพีช โอเคมั้ยค่ะ?"

"น้ำฝน!!"

นิ้วเรียวรีบยกขึ้นเกาะกุมกลางหน้าอกของเธอ มืออีกข้างเร่งคว้าจับแขนอวบของเลขาเอาไว้แน่น ราวกับว่ากำลังจะหายใจไม่ออก จนทำให้น้ำฝนต้องรีบเดินเข้ามาช่วยประคองร่างของเธอให้ตั้งตรงขึ้นหลังจากเห็นถึงความผิดปกติของผู้เจ้านายอย่างชัดเจน

"คุณพีชหายใจเข้า ออกลึกๆ ก่อนนะคะ"

สิ้นเสียงของเลขา ความรู้สึกมากมายถาโถมเข้ามาสู่ใจกลางความคิดของเธอกะทันหัน เมื่อความทรงจำทุกๆอย่างในอดีตไหลย้อนกลับเข้ามาในหัวของเธออีกครั้ง แต่แทนที่ความเกลียดชัง และความขยะแขยงในอดีตจะตามกลับมาด้วย มันกลับไม่มีหลงเหลือไว้แม้แต่เสี้ยวความรู้สึกเหล่านั้นสักนิดเดียว มีเพียงความรู้สึกผิดและความตื่นตกใจที่กำลังปลอบประโลมจิตใจของเธอให้เจ็บช้ำน้อยลงเท่านั้นเอง

"อึก อือ..อออ"

หยดน้ำตาหลั่งไหลลงมากะทันหันโดยที่เธอเองก็ไม่สามารถหักห้ามมันได้เลย ทำให้น้ำฝนถึงกับขมวดคิ้ว จ้องมองใบหน้าของผู้เป็นเจ้านายคนใหม่ด้วยความสงสัยในความสัมพันธ์ของทั้งคู่ที่ฉายแววออกมาจากใบหน้าและท่าทางของทั้งสองอย่างชัดเจน

"คุณพีชไหวมั้ยค่ะ?

"อือ ฮือ...อออ"

เสียงร้องไห้ยังคงสั่นเครืออยู่ในห้องทำงาน เมื่อความรู้สึกผิดทั้งหมดที่มี กำลังทุบลงที่ก้อนเนื้อสีแดงเต้นสั่นด้วยความสำนึกผิดที่เคยทำเอาไว้กับเขาในอดีต

ห้องทำงานหัวหน้าการตลาด

ปึก!!

เอกสารถูกวางเอาไว้บนโต๊ะทำงานอย่างเร่งรีบ ดวงตาคมเต้นสั่นไปด้วยหยาดน้ำตา ที่กำลังเอ่อล้นดวงตาคู่คมนั้น พลางเร่งกะพริบตาถี่ขึ้น เพื่อกลอกกลิ้งไปมาไล่หยดน้ำตาออกไป ด้วยสภาวะหัวใจที่กำลังเต้นสั่นอย่ารุนแรง เมื่อเขาพยายามเก็บอาการและความรู้สึกทั้งหมดที่มีเอาไว้ในใจ เพียงแค่เสี้ยววินาทีที่เจอเธออีกครั้งในชีวิต

พรึบ!!

"อึก อือ ฮือ...อออ"

ขายาวทั้งสองข้างทรุดนั่งลงที่พื้น นิ้วยาวทั้งสองข้างเคลื่อนตัวช้าๆขึ้นเกาะกุมที่ใบหน้าของตัวเอง พลางหลับตาปี๋ลึกลง สะอึกสะอื้นร่ำไห้เพียงลำพังเพื่อระบายความเจ็บปวดที่พยายามเก็บซ่อนมันเอาไว้ลึกสุดในใจมานานหลายปี ก่อนมันจะหลั่งไหลออกมาพร้อมกับหยาดน้ำตาอย่างต่อเนื่อง

"ทำไมวะ?"

คำถามมากมายถูกพ่นออกมาจากเรียวปากเพียงเบาๆ เมื่อภายในจิตใจมันยังคงเป็นเธอคนเดียวอยู่ในนั้นมาตลอดเวลา ถึงแม้เขาจะรู้ดีว่าสักวัน เธอและเขาจะต้องกลับมาเจอและทำงานร่วมกันในบริษัทของเธอเอง แต่พอเอาเข้าจริงๆเขากับทำใจยอมรับความเจ็บปวดที่ได้รับในอดีตไม่ได้ ราวกับความรู้สึกทั้งหมดที่เคยได้รับมันกำลังแหวกก้อนเนื้อที่กำลังเต้นสั่นที่หน้าอกข้างซ้าย และพุ่งทะยานออกมาดั่งลาวาเพื่อตอกย้ำความเจ็บปวดให้เขาอีก หลังจากที่ใช้ความพยายามเก็บมันไว้ลึกสุดใจมาแล้วเกือบ 5 ปี ตั้งแต่วันที่เธอทิ้งความเจ็บปวดเจียนตายไว้ให้เขาเพียงลำพังอย่างทุกทรมาน