พลันนึกคิด

9 ปีต่อมา

กาลเวลาไหลเวียนหมุนผ่านเปลี่ยนแปลงไปนานกว่า 9 ปี หลังจากรับปริญญาในวันนั้น ทุกๆคนต่างห่างหายไปจากชีวิตของกันและกัน เพื่อแยกย้ายกันไปเติบโตในทางที่ตนเองได้เลือกเอาไว้ ไม่ต่างจากลูกพีชที่บินไปเรียนต่อปริญญาโทที่อังกฤษเป็นเวลาหลายปี ก่อนจะกลับมาอยู่ที่ประเทศไทย เพื่อสานต่อธุรกิจจากพ่อผู้วางมือไปหลังจากเริ่มแก่ชราลง

"พ่อดีใจมากๆนะที่พีชกลับมาได้สักที ให้พ่อโทรไปอ้อนวอนขอร้องไม่รู้ต่อกี่รอบ ลูกสาวคนนี้"

"พีชก็กลับมาแล้วนี่ไงคะ?"

ร่างเล็กสวมกอดผู้เป็นพ่อแน่นด้วยท่าทางออดอ้อนออเซาะเฉกเช่นเคยที่ผ่านมา ใจหนึ่งลูกพีชก็ยังคงเสียดายกับประสบการณ์ที่สะสมอยู่ประเทศอังกฤษมานานหลายปี แต่ใจหนึ่งก็อดเป็นห่วงบริษัทที่ทั้งผู้เป็นพ่อและแม่สร้างมาด้วยกัน ก่อนที่ทั้งคู่จะแยกทางตั้งแต่ลูกพีชยังเรียนอยู่มหาวิทยาลัยปี 1 

"วันพรุ่งนี้พร้อมเริ่มงานเลยมั้ยลูกพ่อ?"

"เริ่มเลยก็ได้ค่ะ!!"

ร่างเล็กโผเข้ากอดคนพ่อ คอยพูดคุยและแชร์เรื่องราวต่างๆที่ตนเองได้พบเจอมาในชีวิตให้กันและกันฟังด้วยความสบายใจ เมื่อลูกพีชกลับมาอยู่บ้านที่เธอเคยอยู่มานานก่อนจะบินไปอังกฤษหลังจากจบวันรับปริญญานั้น

"ตั้งแต่วันนั้นที่พีชตัดสินใจจะไปเรียนต่อที่อังกฤษกะทันหัน นานมากเลยนะลูก กว่าคนสวยของพ่อจะกลับมา"

ใบหน้าสวยส่งยิ้มหวานให้คนเป็นพ่ออยู่สักพัก กลับต้องรีบหุบยิ้มในทันใด เธอรู้สึกตกใจอย่างรุนแรงราวกับว่ามีบางอย่างทุบลงที่กลาง ใจของตนเอง เมื่อเรื่องราวทุกๆอย่างของใครบางคนกำลังวิ่งแทรกเข้ามาในโสตประสาทการรับรู้ทันใด

"พีช!!"

"…"

หัวใจทั้งดวงเต้นสั่นเครือ เมื่อนึกถึงใครบางคนที่เธอเคยเกลียดชังเขายิ่งกว่าอะไรดี แต่ทว่าทุกๆความรู้สึกเหล่านั้นกลับหายไปหมดเหมือนมันเป็นเพียงความฝันไม่เคยเกิดขึ้นจริงเลยสักครั้ง เมื่อความคิดและทัศนคติของเธอเปลี่ยนไปจากเดิมราวกับเป็นคนละคน

"ได้ยินที่พ่อพูดมั้ยลูก?"

เสียงของพิษณุเอ่ยขึ้นกลางความคิดของลูกสาว ทำให้ร่างเล็กที่นั่งครุ่นคิดถึงใครบางคน ต้องสะดุ้งตัวตื่นกะทันหันด้วยความตกใจ เธอรีบหันมามองหน้าของผู้เป็นพ่อด้วยใบหน้าที่ซีดเผือดเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อผุดขึ้นมาโดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัวเลยสักนิด

"เป็นอะไรไปลูก?"

"ปะ เปล่าค่ะ!!"

นิ้วเรียวรีบเช็ดหยาดเหงื่อออกจากกรอบหน้าในทันที ฉีกยิ้มหวานส่งกลับไปหาผู้เป็นพ่อ เพื่อให้พิษณุคลายความกังวลลง แต่ทว่าภายในใจของเธอกลับเต้นสั่นขึ้นยิ่งกว่าเดิม เมื่อสมองดันคิดได้ว่าเธอเคยทำร้ายจิตใจของเขาอย่างไร้เยื่อใย ก่อนจะจากกันไปไกลคนละทิศทาง

"งั้นพีชขอตัวไปนอนก่อนนะคะคุณพ่อ"

"ไปพักผ่อนเถอะลูก"

ลูกพีชค่อยๆลุกขึ้นจากโซฟาและเดินกลับมายังห้อง แต่สมองยังคงคิดถึงแต่เรื่องราวของการ์รันย์ไม่ตก เมื่อเขาเป็นคนแรกที่เธอนึกถึงทันทีที่กลับมาถึงประเทศไทย 

"ปานนี้จะเป็นยังไงบ้างนะ?"

แม้ในใจจะรู้สึกผิดกับสิ่งที่เคยทำร้ายจิตใจเขา แต่ทว่าหญิงสาวยังคงอดคิดถึงเขาไม่ได้ นิ้วเรียวเร่งคว้ามือถือขึ้นมากอบกุมเอาไว้กลางอก พลางจ้องมองไปยังพื้นผิวโต๊ะ เฝ้าคิดถึงเรื่องราวของเขา เธอรีบตรงเข้าสู่ไลน์และเฟซบุ๊กเพื่อปลดบล็อกบัญชีของการ์รันย์ที่เธอเคยบล็อกเอาไว้เมื่อ 9 ปีก่อน

"เปิดเป็นไพรเวทงั้นเหรอ?"

เมื่อสิ้นสุดการเป็นเพื่อนกันในแพลตฟอร์ม ลูกพีชจึงไม่สามารถเห็นถึงรายละเอียดต่างๆของเขาได้  มีเพียงรูปภาพเก่าๆตั้งแต่สมัยเรียนเพียงรูปเดียวเท่านั้นที่ยังคงสะกิดใจเธอให้เต้นสั่นอีกครั้ง

"ปานนี้คงมีลูกมีเมียแล้วมั้ง"

น้ำเสียงอ่อนเบาพ่นออกมาจากเรียวปากอวบ ครันนึกถึงเขา แต่หัวใจเจ้ากรรมกลับเต้นสั่น เมื่อนึกถึงคืนนั้นที่ทั้งสองเผลอพลั้งมีอะไรกันจนเกินเลย มันกลับยิ่งทำให้หัวใจทั้งดวงของเธอรู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาในทันที

"เฮ้อ!!"

แม้ตอนนั้นเธอจะเคยรู้สึกเกลียดชังและขยะแขยงเขามากแค่ไหน แต่ปฏิเสธไม่ได้เลยว่ามันคืนครั้งแรกของเธอเช่นกัน มันยังคงเป็นครั้งแรกและครั้งเดียวของเธอมานานเกือบ 9 ปีแล้ว ถึงจะอยู่ที่อังกฤษนาน แต่ทว่าเธอกับไม่เคยยอมปล่อยตัวปล่อยใจไปกับใครคนอื่นเลย

 1 สัปดาห์ต่อมา

หญิงสาวเข้ามาทำงานในตำแหน่งประธานบริษัทคนใหม่แทนผู้เป็นพ่อได้ 1 สัปดาห์เต็ม เธอพยายามใช้ประสบการณ์ที่ได้เรียนรู้มาจากผู้เป็นพ่อนำมาปรับเปลี่ยน บริหารบริษัทเกี่ยวกับด้านการเงินและการบริการด้านบัตรเครดิตให้ทันสมัยมากยิ่งขึ้น แต่ทว่ากลับต้องสะดุดตาเข้ากับโปรโมชั่นใหม่ของทางการตลาดที่พึ่งดันขึ้นหน้าเว็บไซต์เมื่อ 3 วันก่อนหน้านี้

"เอ๊ะ!! มันผิดนิ!!"

นิ้วเรียวรีบคว้าโทรศัพท์ที่อยู่บนโต๊ะทำงานขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะกดโทรหาเลขาส่วนตัวที่นั่งทำงานอยู่หน้าห้องของเธอ

ตืด!!

"น้ำฝนเข้ามาหาฉันหน่อย"

"ได้ค่ะคุณพีช!!"

ปลายสายรับทราบคำขอร้องขอของหญิงสาว ก่อนจะรีบวางสายไป เร่งผลักบานประตูเข้ามาด้วยความกระตือรือร้น

"ค่ะ คุณพีช!!"

 "โปรโมชั่นทุกตัวที่ถูกอัพขึ้นหน้าเว็บไซต์ เป็นหน้าที่ของการตลาดใช่มั้ย? ที่รับผิดชอบในส่วนนี้!!"

เธอถามเลขาส่วนตัวออกไปด้วยความสงสัย ถึงแม้จะอยู่ในตำแหน่งผู้บริหารของบริษัท แต่ทว่ายังคงมีอีกหลายอย่างที่ลูกพีชยังคงไม่รู้เช่นเดียวกัน จึงต้องอาศัยเจ้าถิ่นที่อยู่มานานอย่างน้ำฝนเป็นคนคอยชี้แจ้งรายละเอียดให้แทนผู้เป็นพ่อของเธอ

"ใช่ค่ะคุณพีช มีอะไรหรือเปล่าคะ?"

"ฉันพึ่งเห็นว่ามันมีการสะกดคำผิดไปตัวหนึ่ง น้ำฝนมาดูสิ!!"

ร่างอวบอั๋นของเลขาสาวรีบเดินตรงดิ่งเข้าไปใกล้ผู้เป็นเจ้านาย ก่อนจะสอดส่องสายตาภายใต้แว่นใส่จ้องมองรายละเอียดบนหน้าเว็บไซต์ตามนิ้วเรียวของลูกพีชในทันใด

"จริงด้วยค่ะ!! คำว่าเครื่องบิน งองูกลายเป็นนอหนูแทนได้ไง?"

"ปกติการตลาดไม่มีการตรวจสอบตัวอักษรก่อนดันแบนเนอร์ขึ้นเว็บไซต์เหรอน้ำฝน?"

ใบหน้าสวยขมวดคิ้วพลางเอียงคอถามเลขาออกไปถึงความเป็นจริงที่ควรจะเกิดขึ้นในการทำงานของพนักงานที่อยู่ในบริษัทขนาดใหญ่แบบนี้ แต่ทว่าทุกอย่างกลับผิดพลาดได้ง่ายๆเพียงแค่ตัวอักษรเดียว

"ปกติแล้วก็ควรจะมีนะคะคุณพีช แต่อันนี้น้ำฝนไม่แน่ใจจริงๆค่ะ"

"ใครเป็นหัวหน้าการตลาด?"

ผู้เป็นเจ้านายกรอกเสียงหวานนุ่มลึกถามออกไป แต่ทว่าแอบแฝงไปด้วยความตึงเครียดและความไม่พอใจเท่าไหร่นัก ที่มีข้อผิดพลาดเกิดขึ้นในขณะที่เธอเข้ามาทำงานแทนผู้เป็นพ่อ 

"คุณการ์รันย์ค่ะ!!"

"การ์รันย์?"

น้ำเสียงของน้ำฝน ทำให้หัวใจทั้งดวงของลูกพีชเต้นสั่นระริกขึ้นมากะทันหัน เมื่อได้ยินชื่อของเขา สมองพยายามเร่งคิดวนไปวนมาถึงความเป็นไปได้ว่าอาจจะเป็นเขา แต่ทว่าเมื่อนึกย้อนถึงความเป็นจริง หัวใจดวงน้อยจึงค่อยๆเต้นเบาลง เพราะมันคงเป็นเรื่องบังเอิญที่ชื่อนี้จะมีเพียงแค่หนึ่งคนเท่านั้นในโลกใบนี้

"คุณพีชค่ะ?"

ร่างเล็กสะดุ้งตัวขึ้นกะทันหัน เมื่อฝ่ามือหนาอวบอั๋นของน้ำฝนโบกสะบัดไปมาต่อหน้าของเธอ จากการส่งเสียงเรียกชื่อเจ้านายหลายครั้ง แต่ทว่าลูกพีชกับนั่งนิ่งเงียบเหม่อลอยไร้สติ อย่างชัดเจนจนทำให้น้ำฝนตกใจ

"อะ!! โทษที ฉัน..ฉันเอ่อ!!"

คำพูดติดๆขัดๆ แทรกขึ้นทันทีที่เธอเริ่มได้สติ จากเสียงเรียกของเลขา ทำให้ใบหน้าสวยแดงก่ำด้วยความตื่นตกใจกับอาการผิดปกติที่เกิดขึ้นกับตัวเองเป็นครั้งที่สองแล้ว และเอาแต่หมกมุ่นคิดเรื่องของการ์รันย์ 

"ให้น้ำฝนเรียกคุณการ์รันย์เข้ามาพบคุณพีชเลยมั้ยคะ?"

"อ้อ!! ได้ๆ เรียกมาพบฉันด่วนเลย"

"ได้ค่ะ!!"

สิ้นเสียงของเลขาสาว ร่างอวบอั๋นนั้นเดินกลับออกไปนอกห้องของลูกพีช ก่อนที่เรื่องของเขาจะไหลวนย้อนกลับเข้ามาในความคิดของเธออีกครั้ง ฉุดให้ลูกพีชนึกสงสัยใจตัวเองที่พยายามคิดถึงแต่เขา ถึงสองครั้งสองคราแล้วตั้งแต่กลับมาอยู่ที่ประเทศไทย 

"มันก็แค่เรื่องบังเอิญน่ะ ยัยพีช!!"

ศีรษะเร่งสะบัดส่ายไปส่ายมาเพื่อไล่ความคิดทั้งหมดออกจากหัว คอยดึงสติตัวเองกลับมา รีบตรวจสอบโปรโมชั่นที่ยังอยู่บนหน้าเว็บไซต์ตัวอื่นๆย้อนหลัง เพื่อดูถึงการทำงานของทีมการตลาดในปัจจุบันต่อไปก่อนที่หัวหน้าการตลอดจะเข้ามาเสียก่อน