บทนำ

9 ปีก่อน

วันรับปริญญา

"ปล่อยกู!!"

ชายผ้าสะบัดพลิ้วไหวต้านแรงสุดกำลังของหญิงสาวร่างเล็กในชุดครุยรับปริญญา เพื่อให้ต้นแขนหลุดออกจากการเกาะกุมของชายหนุ่มที่ขึ้นสถานะเป็นเพื่อน แต่ทว่าเธอกับเปรียบเขาเยื้องทาสมาตลอด 4 ปีเต็ม

"พีช!! ขอร้องฟังกูก่อน!!"

"ฟังเหี้ยอะไร!! กูบอกว่าอย่ามายุ่งกับกูอีกไง"

น้ำเสียงแหลมตวาดลั่นลานกว้างที่มีเพียงสองร่างที่ยังคงยืดเยื้อกันสุดฤทธิ์ เมื่ออีกคนพยายามปลีตัวออกห่าง แต่อีกคนพยายามดึงรั้งร่างของหญิงสาวเอาไว้สุดกำลังเกิดเช่นเดียวกัน

"กูแค่อยากให้มึงรู้ว่า..."

"ว่าอะไร? อยากให้กูรู้ว่ามึงเอาเรื่องคืนนั้นไปบอกคนอื่นงั้นเหรอ?"

ดวงตากลมถลนออกมากว้างยิ่งขึ้นด้วยความโกรธจัด ทันทีที่มีคนรู้เรื่องความสัมพันธ์ที่พลั้งพลาดของทั้งคู่ในคืนงานเลี้ยงอำลา แต่ข่าวที่หลุดออกมากลับไม่ใช่ความจริงที่ออกจากปากของการ์รันย์เลยสักนิดเดียว

"กูไม่ได้บอกใครพีช กูไม่รู้ว่าพวกมันรู้เรื่องของเราได้ยังไง มึงเชื่อกูนะ!!"

"กูไม่มีทางเชื่อมึงไอ้เหี้ยรันย์ หึ!!...มึงภูมิใจงั้นเหรอที่มีอะไรกับกู จนไปเที่ยวบอกคนอื่นๆแบบนั้น ไอ้สาระเลวเลย"

"พีช คือมันไม่ใช่...

ปึก!!

นิ้วเรียวสวยปัดกระแทกลงบนกล่องของขวัญสีขาวสะอาดตาในมือของเขาร่วงหล่นลงพื้นกะทันหัน เท้าเล็กภายใต้รองเท้าส้นสูงคู่สวยออกแรงเตะลงไปที่กล่องนั้นกระเด็นออกห่างจากทั้งสองร่างอย่างรวดเร็ว กระทั่งกล่องฉีกขาดและเปรอะเปื้อนไปด้วยร่องรอยของรองเท้าโชว์ต่อสายตาเขาอย่างชัดเจน

"พะ พีช!!"

"มึงรู้ไว้เลยนะไอ้รันย์ คนอย่างกูถึงพลั้งพลาดไปแต่กูไม่เคยรู้สึกดีเลยสักนิด และจะไม่มีวันลดตัวไปเกลือกกลั้วกับคนอย่างมึงอีกเด็ดขาด หลังจากจบงานวันนี้ไปอย่าเสนอหน้ามาให้กูเห็นอีก"

ใบหน้าเรียวสวยโดดเด่นชักสีหน้าและท่าทาสุดแสนจะเกี้ยวโกรธ ก่อนที่ร่างเล็กเคลื่อนตัวถอยห่างจากเขาไปได้ไม่ไกลนัก แต่กลับต้องชะงักนิ่ง เมื่ออ้อมแขนแกร่งของเขากอดรัดร่างหญิงสาวเอาไว้แน่นจากด้านหลัง

"กูทำไม่ได้พีช กูทำไม่ได้จริงๆ อึก ฮืออออ"

เสียงสะอึกสะอื้นดังลัน สั่นเคลือคลุกเคล้าไปด้วยความเจ็บปวด แม้จะพยายามเก็บกลั่นมันเอาไว้มานาน 4 ปีเต็ม แต่ทว่าตอนนี้การ์รันย์กลับไม่สามารถทนต่อความเจ็บปวดที่เปรียบเสมือนราวกับเหล็กแหลมกระหน่ำแทงลงที่ก้อนเนื้อบนหน้าอกข้างซ้ายของเขาอย่างรุนแรงได้

"ปล่อยกูเดี๋ยวนี่นะมึงมีสิทธิ์อะไรมากอดกู คนอย่างมึงมันน่ารังเกียจ น่ารังเกียจมากแค่ไหน รู้ตัวไว้ซะ!!"

"อึก!! อืออออ"

คำด่าทอและแรงดิ้นที่พยายามตะกุยตะกายออกจากอ้อมแขนแกร่งของเขา จนกระทั่งการ์รันย์ต้องยอมคลายออก เมื่อรับรู้ถึงความรู้สึกเจ็บปวดจากเล็บมือที่กำลังจิกฝั่งลงไปยังเนื้อหนุ่มอย่างรุนแรง

เพี๊ยะ!!

อึก!!

แรงเหวี่ยงจากนิ้วเรียวกระทบเข้าใบหน้าของชายหนุ่มเสียเต็มอัตรา กระทั่งใบหน้าแดงก่ำเด่นชัดขึ้นมาเป็นร่องรอยของนิ้วมืออย่างชัดเจน เมื่อความเกลียดชังและความโกรธของเธอถูกกระตุ้นด้วยความอารมณ์และการกระทำของชายหนุ่มแต่เพียงผู้เดียว

"ไอ้กระจอก อย่าสะเออะมาอยู่ใกล้กู  มึงมัน.."

"กูรักมึงไงพีช!! อึก ฮือ กูก็แค่อยากให้มึงรู้เอาไว้ว่ากูรักมึงมาตลอด อึก อือ…อ"

แววตาและสีหน้าที่เย็นชาคลุกเคล้ากับความขยะแขยงส่องประกายทอแสงออกมาหลังจากได้ยินคำนั้นหลุดออกมาจากปากของเขาที่กำลังสะอึกสะอื้นไปด้วยหยาดน้ำตาที่กำลังเจิ่งนองบนใบหน้าอย่างท่วมท้นจากความบอบช้ำที่ออกมาจากตัวเธอ

"มึงหัดดูสภาพตัวเองก่อนมั้ยว่าตัวเองทุเรศแค่ไหนไอ้เหี้ย ก่อนจะมาบอกว่ารักกู"

 "อึก อือ"

"แค่กูเมา แล้วเผลอมีอะไรกับมึงก็เป็นเรื่องเหี้ยที่สุดในชีวิตกูแล้ว ตอนนี้กูโคตรขยะแขยงตัวเองสุดๆเลยวะ!!"

ต่อให้หยดน้ำตาจะหลั่งไหลพรั่งพรูจนเป็นสายเลือด ต่อหน้าของหญิงสาว เธอกลับไม่มีแม้แต่ความเห็นใจ หรือสงสารความรู้สึกเจ็บปวดของเขาเลยสักนิด มีแต่คอยผลักดันความเสียใจและความเกลียดชังมาสู่กลางใจของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า กระทั่งคนที่รับรู้แทบจะทนยืนต่อไปไม่ไหว ทรุดตัวคุกเข่าลงที่พื้น ร้องไห้สะอึกสะอื้นปางจะขาดใจ

"ชีวิตนี้ทั้งชาติขออย่างให้กูต้องมาเจอคนน่าสมเพชแบบมึงอีกเลยตลอดชีวิต ลาก่อนไอ้กระจอก!!"

"อือ ฮืออออ อึก อืออออ"

สิ้นเสียงเน้นหนักของลูกพีช ร่างนั้นค่อยๆห่างจากเขาไปไกลมากยิ่งขึ้น ผ่านทางม่านของหยาดน้ำตาที่หลั่งไหลออกมาอย่างรุนแรง แม้เวลาจะผ่านไปนานหลายนาทีการ์รันย์ยังคงนั่งก้มหน้าก้มตาอยู่ที่พื้นด้วยความผิดหวัง หมดแล้วซึ่งหนทางและโอกาสที่จะยื้อเธอเอาไว้เคียงข้างกาย ทุกๆความรัก และความรู้สึกที่เขามีให้เธอมาตลอด 4 ปี แตกสลายและพังทลายลงในพริบตา แม้จะคอยหวังลึกๆว่าความรัก และความดีของเขาจะสามารถเอาชนะใจเธอได้ แต่ทุกอย่างกลับไร้ซึ่งความหมายใดๆทั้งสิ้น

Talk

สงสารการ์รันย์จัง รักก็รักสุดใจ เจ็บก็เจ็บสุดตัว 

"ขอใจคนละดวง กดเข้าชั้นติดตามเป็นกำลังใจให้กันด้วยนะงับ