2

“แยมทำเพื่อพี่นะครับ พี่จะรับผิดชอบค่าใช้จ่ายให้ทั้งหมดเอง” ปรินทร์หยิบเช็คเงินสดออกมาจากกระเป๋าเสื้อแล้ววางลงตรงหน้ายลรดา เห็นนัยน์ตากลมโตวูบไหว เขาเองก็เจ็บแปลบที่ใจ ไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้ แต่เพื่ออนาคตของเขากับยลรดา ทางเลือกนี้คงเป็นทางออกที่ดีที่สุด “เงินก้อนนี้พี่ชดใช้ให้แยมครับ”

จำนวนตัวเลขที่ปรากฏอยู่บนเช็คใบนั้นไม่ได้ทำให้ยลรดารู้สึกดีขึ้นแม้แต่น้อย ถึงมันจะเป็นจำนวนเงินที่มากแต่เธอก็ไม่เคยร้องขอ สิ่งเดียวที่ต้องการคืออ้อมกอดของ ปรินทร์ อ้อมกอดที่สามารถปกป้องเธอกับลูกได้

“แยมเข้าใจแล้วค่ะ แยมจะทำตามที่พี่ปรินซ์ต้องการ มีแค่เรื่องนี้ใช่ไหมคะที่พี่ปรินซ์ต้องการ”

นัยน์ตาคู่คมวูบไหวพร้อมกับหลุบตาลงไม่ยอมสบตากับผู้หญิงที่ตัวเองรัก สิ่งที่เขากำลังจะพูดออกไปมันจะทำให้ยลรดาเจ็บปวดและเสียใจที่สุด

และเขาเองก็ต้องเจ็บปวดเหมือนกัน

“พี่กำลังจะหมั้นกับผู้หญิงที่แม่หาให้”

เป็นอีกครั้งที่ยลรดารู้สึกเหมือนถูกควักหัวใจออกไปทั้งดวง ปรินทร์ไม่รักลูกก็นับว่าเจ็บมากแล้ว แต่เขากำลังจะทิ้งเธอไปอีกคน การต้องเสียทั้งลูกและสามีไปพร้อม ๆกัน มันเป็นสิ่งที่หนักเกินจะรับไหว

“พี่ปรินซ์จะเลิกกับแยมใช่ไหมคะ” เป็นคำถามที่เหมือนเอาเข็มนับร้อยนับพันทิ่มแทงหัวใจตัวเอง แค่เห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความไม่หนักแน่นของเขา ยลรดาก็รู้คำตอบได้โดยไม่ต้องรอให้เขาตอบกลับมา

“พี่ขอโทษ”

ปรินทร์เอ่ยเสียงเครือ เขาปฏิเสธความต้องการของแม่ไม่ได้ ตั้งแต่เล็กจนโต ปรินทร์ใช้ชีวิตตามกรอบที่แม่ขีดเส้นไว้ให้เท่านั้น ช่วงเวลาที่รู้สึกว่ามีความสุขที่สุด ได้ทำในสิ่งที่อยากทำ ได้ใช้ชีวิตเหมือนที่อยากใช้มาตลอดก็ตอนที่มียลรดาอยู่เคียงข้าง แต่เวลาของความสุขมักจะผ่านไปเร็วเสมอ ห้าปีที่แล้วใบหน้าของปรินทร์ยังเต็มไปด้วยรอยยิ้ม แต่วันนี้มันกำลังจะเลือนหายไปพร้อมกับผู้หญิงที่เป็นเจ้าของหัวใจของเขา

“เธอกลับมาแล้วเหรอคะ”

ปรินทร์เคยเล่าให้ฟังว่าผู้หญิงที่แม่ของเขาทาบทามไว้ให้เรียนอยู่ต่างประเทศ ถ้าเธอคนนั้นกลับมาเมื่อไหร่ ก็ถึงคราวที่เขาต้องทำตามในสิ่งที่แม่ต้องการ

“ครับ”

“ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะเจอกันใช่ไหมคะ”

เขาพยักหน้าด้วยใบหน้าหม่นเศร้า ยอมรับว่าใจหาย อยากจะเอ่ยปากขอให้ยลรดาอยู่กับเขาในฐานะเมีย แต่ไม่ใช่เมียแต่งอย่างที่เธอวาดฝันเอาไว้ ถ้าทำแบบนั้นเขาก็คงเป็นผู้ชายที่เห็นแก่ตัวและน่ารังเกียจที่สุด

“พี่ขอโทษ”

“ขอโทษทำไมคะ พี่ปรินซ์ไม่ได้ทำอะไรผิด แยมรู้อยู่แล้วว่าสักวันพี่ก็ต้องแต่งงานกับคนอื่นแต่แยมก็เลือกที่จะรักพี่เอง ห้าปีที่ผ่านมาแยมมีความสุขมาก พี่ปรินซ์ไม่ต้องกลัว ตั้งแต่วันนี้ไปแยมจะไม่มากวน จะไม่มาให้พี่เห็นหน้าอีก แยมขอให้พี่ปรินซ์มีความสุขกับชีวิตที่พี่เลือกนะคะ”

เป็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเศร้า ปรินทร์เองก็คงรับรู้ได้ เขาย่อมรู้ดีว่ายลรดารักเขามากขนาดไหน แต่ในเมื่อความรักที่เธอมีให้เขามันไม่สามารถเป็นแรงจูงใจให้ ปรินทร์ลุกขึ้นสู้และลุกขึ้นปกป้องเมียกับลูกได้

ต่อให้รักมากแค่ไหน มันก็ไม่มีค่าอยู่ดี

“แยมไปนะคะพี่ปรินซ์” ยิ้มหวานเป็นครั้งสุดท้ายให้กับผู้ชายที่เป็นดั่งชีวิต ผู้ชายที่เป็นพ่อของลูก จากกันครั้งนี้ คงไม่มีวาสนาได้มาพบเจอกันอีก แต่เธอจะเก็บทุกความทรงจำเกี่ยวกับเขา เก็บความรักที่เคยได้รับจากปรินทร์เอาไว้ในส่วนลึกของใจไปตลอดกาล

จบสิ้นกันสักที

ยลรดาจากไปแล้ว เธอเดินออกไปจากชีวิตเขาพร้อมกับเลือดเนื้อเชื้อไขที่ถูกปฏิเสธความรับผิดชอบจากคนที่ได้ชื่อว่าพ่อ พ่อที่หนึ่งชีวิตน้อย ๆไม่มีบุญวาสนาได้เห็นแม้แต่หน้าตา สายใยผูกพันที่ผูกมัดเขากับยลรดาเอาไว้ด้วยกันกำลังจะขาดสะบั้นเพราะความขี้ขลาดของเขาเอง

น้ำตาที่ไหลรินพร้อมกับความเจ็บบาดลึกที่หัวใจคงเทียบไม่ได้กับความเจ็บช้ำที่ยลรดารู้สึก ไม่มีอีกแล้วผู้หญิงที่คอยอยู่เคียงข้าง คอยสร้างเสียงหัวเราะและรอยยิ้มในวันที่แสนเหนื่อยล้า

“แยม...พี่ขอโทษ พ่อขอโทษนะลูก”