Prologue 3

ฉันหันขวับไปมองด้วยความโมโห เพราะคิดว่าเพื่อนตัวแสบสักคนจะแกล้งฉัน แต่แล้วฉันก็ต้องอ้าปากค้าง

“พี่เล!”

ผู้ชายร่างสูงสง่าใบหน้าหล่อเหลาราวเทพบุตรหล่นมาจากฟากฟ้า และผิวขาวจัดเหมือนหิมะราดนมข้นหวานจนนึกอยากกินทุกครั้งที่เห็นหน้า ตอนนี้พี่เลโออยู่ในสภาพเปลือยท่อนบน

ฉันเผลอกลืนน้ำลายกับกล้ามอกและกล้ามแขนแน่นๆ ของเขา และนกบนต้นแขนขวาและผีเสื้อบนแผ่นอกด้านซ้ายก็เหมือนกระพือปีกใส่ฉันให้ม่วนท้องไปหมด

อาการพี่เลตอนนี้คือไม่ปกติ เขามีเหงื่อพราวทั้งหน้าและลำตัวท่อนบนที่เปลือยเปล่า ใบหน้าเหยเกเหมือนกำลังทรมานด้วยอาการเจ็บปวดจากอะไรสักอย่าง

“แก้มยุ้ย ช่วยพี่ด้วย”

“พี่เลเป็นอะไร ใครทำอะไรพี่!” ฉันผวาเข้าไปพยุงร่างที่กำลังโงนเงนนั้นไว้ด้วยความห่วงใย

“เนเน่...วางยาในแก้วเบียร์พี่”

“เฮ้ย ได้ไงวะ!” ฉันอุทานด้วยความโมโห แต่ไม่นึกแปลกใจกับสิ่งที่พี่เลโอบอก เพราะยายเนเน่ หรือแม้แต่ยายจินนี่ ล้วนอยากได้พี่เลโอทั้งนั้น แม้แต่ฉันเองก็อยาก...อยากมากๆ

แต่ยายเนเน่อยากมากขนาดมาวางยาพี่เลโอแบบนี้ มันใช่ได้เหรอ มันไม่แฟร์กับคนอื่นๆ ที่พยายามเข้าหาพี่เลด้วยวิธีปกติและธรรมชาติสุดๆ อย่างเช่นฉันเป็นต้น แต่มันก็ไม่เคยได้ผล

นอกจากหางตาพี่เลโอจะไม่เคยแลแล้ว เขายังมองเธอเหมือนเอือมระอาปนเวทนาเสียด้วยซ้ำ

และคนที่พี่เลโอให้ความสนใจมากที่สุดคือยายเนเน่ เพราะพี่เลโอพูดคุยกับยายเนเน่มากที่สุดในแก๊งเพื่อน แต่มันเกิดอะไรขึ้นระหว่างทั้งสอง ทำไมยายเนเน่ถึงขั้นวางยาพี่เลโอ ทั้งๆ คืนนี้ฉันดูออกว่าทั้งสองน่าจะได้กันอย่างไม่ต้องสงสัย

หรือเพราะพี่เลโอ...ไม่เล่นด้วย ถ้าเป็นแบบนั้นมันก็เกินคาดไปเหมือนกัน

แต่มันก็แสดงว่า...พี่เลโอไม่ได้พิศวาสยายเนเน่มากกว่าฉันน่ะสิ

ฮ่าๆ สมน้ำหน้ายายเนเน่ ถ้าคืนนี้รู้ว่าพี่เลโอเข้าห้องฉัน คงกรีดร้องเป็นชะนีอารมณ์ค้าง

“แก้มยุ้ย ช่วยพี่ด้วย พี่ไม่ไหวแล้ว อ๊า...” เสียงพูดปนเสียงร้องครางในท้ายประโยคนั้นทำให้ฉันรีบวางเค้กและกระป๋องน้ำอัดลมบนโต๊ะ แล้วรีบประคองพี่เลโอไปนอนบนเตียง

พี่เลโอร้องครางอย่างทรมานจนน่าสงสารพร้อมกับงอตัว ขณะเดียวกันเสียงของพี่เขาก็ทำให้ท้องไส้ฉันปั่นป่วน ยิ่งมองเห็นกึ่งกลางลำตัวมีบางอย่างดุนดันจนพองคับกางเกงบลูยีนของเขาอย่างเห็นได้ชัด ฉันแทบจะหายใจไม่ออก มือไม้สั่นไปหมด

“ช่วยพี่ด้วย...”

พี่เลโอยังร้องขอความช่วยเหลือ และมือก็รั้งตัวฉันเข้าไปชิดจนร่างอวบของฉันทาบทับไปบนเนื้อตัวของพี่เขาอย่างช่วยไม่ได้ และฉันเองก็ไม่ได้ขัดขืน

ตอนนี้ฉันอ่อนระทวยจนเหมือนไม่มีกระดูกแล้ว

นี่ผู้ชายที่ฉันหลงรักถึงมาตลอดสี่ปี ตั้งแต่วันแรกที่เขาไปรับลีน่าที่มหาวิทยาลัย

ก่อนนอนฉันได้แต่ฝันถึงพี่เขาแบบลมๆ แล้งๆ ตั้งแต่แบบหวานแหววไปถึงขั้นติดเรทเลยก็ว่าได้

ใช่...ในฝันนั้น เขาเป็นของฉัน!

แล้วตอนนี้...ฉันจะทำยังไงดี มือไม้พี่เลโอเริ่มอยู่ไม่สุขแล้ว และฉันนอกจากจะไม่มีแรงผลักไสเขา แต่ฉันยังอยากให้พี่เขาลูบต่อไป หรือทำมากกว่าลูบเลยก็ได้

เพราะฉันไม่ใช่นางเอก ไม่คิดจะเสียตัวในงานแต่ง คิดแค่ว่าอยากได้ผู้ชายที่แอบรักมาเป็นผัวเท่านั้น!

“พี่เลโอ...อ๊ะ...อย่าค่ะ” มือเขาลูบมาถึงหน้าอกอวบ ถึงแม้ใจอยากจะได้พี่เลโอมากแค่ไหน แต่ฉันก็รู้ว่าพี่เขาไม่ได้พิศวาสฉันเลย กลัวว่าหากปล่อยตัวไปตอนนี้ พี่เลโอรู้สึกตัวขึ้นมาในตอนเช้า เขาอาจจะเกลียดฉันมากกว่าเดิม

ฉันจึงพยายามฝืนใจตัวเอง และห้ามปรามเขาไว้...แต่ก็แค่เล็กน้อยเท่านั้น ยอมรับว่ามีความลังเลเกิดขึ้นในใจ

“ทำไม แก้มชอบพี่ไม่ใช่เหรอ ช่วยพี่ไม่ได้ใช่มั้ย งั้นพี่กลับไปหาเนเน่ก็ได้ เพราะพี่ทนทรมานต่อไปไม่ไหวแล้วเหมือนกัน”

ประโยคสุดท้ายของเขา ทำให้ฉันไม่ลังเลใดๆ อีกต่อไป

“พี่เลโอไม่ต้องไปหาเนเน่หรอกค่ะ แก้มช่วยพี่เลโอเอง พี่เลโออยากให้แก้มทำอะไร ก็บอกเลยค่ะ แก้มทำให้ได้ทุกอย่าง”

“แน่ใจนะว่าจะไม่เสียใจทีหลัง”

“ไม่ค่ะ พี่เลโอเถอะ แน่ใจนะว่าจะไม่เสียใจทีหลัง ไม่ใช่พรุ่งนี้ตื่นมาโวยวายว่าแก้มปล้ำพี่นะ”

“พี่ไม่มีวันเสียใจหรอก”

::::::::::::::::