Prologue 2

“อ้าว ดื่มๆ ให้กับผู้ชายเฮงซวย!” ลีน่าพูดเสียงดังเหมือนคนเมา

“ลีน่า อย่าเพิ่งดื่มเยอะสิ เค้กวันเกิดก็ยังไม่ได้เป่านะ”

พี่เลโอปรามญาติผู้น้องของเขา พร้อมกับแย่งแก้วไวน์ของอีกฝ่ายไปวางบนโต๊ะ

เขาดูเป็นพี่ชายที่แสนดี น่ารัก อบอุ่นจริงๆ ต่างกับบุคลิกภายนอกที่เป็นชายหนุ่มวัยยี่สิบแปด หน้าตาหล่อแบบมีสไตล์ชัดเจน พูดง่ายๆ หน้าไม่โหล แม้จะผิวขาวจัดเหมือนคนมีเชื้อสายจีน และดวงตาเล็ก แต่มันกลับคมวาวราวกับมีดผ่าตัด จมูกเล็กๆ แต่โด่งและปลายรั้น ริมฝีปากได้รูปสวยเหมือนปากผู้หญิง

สูงร้อยแปดสิบสาม ร่างกายดูแข็งแรงเหมือนนักกีฬาว่ายน้ำ ไหล่กว้าง มีซิกแพ็ก และกล้ามแขนแต่พองาม เอวกับสะโพกสอบเพรียว ก้นงอนอีกต่างหาก

แน่นอนตอนว่ายน้ำเมื่อตอนบ่าย ฉันสำรวจพี่เขาอย่างละเอียดตั้งแต่หัวจรดเท้า

และที่ดูเท่สุดๆ คือเขาเป็นผู้ชายที่มีผมยาวหยักระบ่า และรวบไว้บนท้ายทอย และมีรอยสักเป็นรูปนกที่ต้นแขนด้านขวา บนหน้าอกข้างซ้ายเป็นรูปผีเสื้อตัวเล็กๆ

ฉันคิดว่าพี่เลโอคงชอบสัตว์มีปีก เดาเล่นๆ เขารักอิสระ และต้องการโบยบินไปในทุกที่ที่อยากไป

เพราะฉะนั้นฉันจึงไม่แปลกที่พี่เลโอยังไม่มีคนรักเป็นตัวเป็นตน แต่ข้างกายเขาก็ไม่เคยขาดสาวๆ ซึ่งล้วนแต่เป็นสาวๆ ในวงการเซเลบฯ ทั้งนั้น ทั้งดาราและสาวไฮโซฯ รวมทั้งยัยเนเน่กับจินนี่ด้วย

ส่วนฉันน่ะเหรอ คำว่าหมามองเครื่องบิน ยังดูน้อยไปเสียด้วยซ้ำ

และตอนนี้ฉันคือยัยอ้วน หน้ามันแพร็บอยู่หน้าเตาย่าง และเนื้อตัวก็คลุกด้วยกลิ่นอาหารทะเล

“ยัยแก้มไปยกเค้กในตู้เย็นมา ก่อนที่ลีน่าจะเมาหลับไปก่อน” เสียงของจินนี่บอก

ฉันจึงวางมือจากหน้าเตาย่าง เดินเร็วๆ เข้าไปในตัวบ้านพักหลังใหญ่โต ตรงเข้าไปในห้องครัว ซึ่งตอนนี้แม่บ้านก็กลับห้องพักที่อยู่หลังบ้านไปแล้ว

ฉันยกเค้กออกมาจากตู้เย็นและปักเทียนแค่สามแท่ง ตามคำสั่งของลีน่าที่บอกว่าอายุยี่สิบเอ็ด เทียนสามแท่งก็พอ

เมื่อยกเค้กมาวางบนโต๊ะ เสียงเพลงแฮปปี้เบิร์ธเดย์ก็ดังขึ้น และลีน่าก็เป่าเทียน

เพื่อนๆ มอบของขวัญให้ ยกเว้นฉัน ที่วันนี้รับอาสาบริการเพื่อนๆ ในงานเลี้ยงในค่ำคืนนี้ ตามประสาคนจน ไม่มีเงินซื้อของขวัญแพงๆ ให้ลีน่า จะซื้อของของถูกๆ ตลาดนัดก็คงไม่เหมาะกับรสนิยมของอีกฝ่าย และลีน่าก็ไม่ต้องการอะไรจากฉัน นอกจากให้มาร่วมงานด้วยเท่านั้น

ฉันตัดเค้กวันเกิดให้ทุกคน และทุกคนก็กินเพียงน้อยนิด ก็ไม่แปลกใจเพราะเพื่อนทั้งสามของฉันต้องรักษาหุ่น ไม่กินของหวานเท่าไหร่ ยกเว้นพี่เลโอ กินจนหมดชิ้น

ให้ตายสิเห็นครีมเค้กขาวๆ ติดมุมปากพี่เขาแล้ว อยากจะ...

แม้แค่คิดเฉยๆ ก็ไม่ทันแล้ว เพราะยัยเนเน่ใช้นิ้วโป้งปาดครีมขาวๆ นั้นออกจากมุมปากพี่เลโอเรียบร้อยแล้ว จากนั้นก็ยัดใส่ปากตัวเอง พร้อมยิ้มยั่วๆ ให้พี่เลโอ ซึ่งเขาก็ยิ้มตอบ

...บาดตาบาดใจชะมัด!

และคิดว่าคืนนี้พี่เลโอ เสร็จยัยเนเน่อย่างไม่ต้องสงสัย ทั้งขยันเติมเบียร์ใส่แก้วให้พี่เขา แล้วยังนั่งเบียดพี่เขาอีก

อือๆ พี่เลโอ จะเป็นได้แค่ผัวมโนของกูตลอดไปเหรอเนี่ย

ฉันได้แต่คิดด้วยความเศร้าหมอง ก่อนจ้วงเค้กทั้งชิ้นเข้าปากเพื่อเยียวยาความเศร้าในใจตัวเอง

ปาร์ตี้วันเกิดของลีน่าจบลงแล้ว ทุกคนหลังจากดื่มจนเมามายและเต้นจนหมดแรงก็แยกย้ายกลับเข้าห้องพัก แม้แต่พี่เลโอกับยายเนเน่ที่นั่งเบียดอยู่สองคนสุดท้ายในค่ำคืนที่แสนสนุกสนาน ป่านนี้ทั้งสองคงอยู่ในห้องพักของใครคนใดคนหนึ่ง

ฉันคิดด้วยความเศร้าใจ พี่เลโอ...ผัวมโนของฉัน กลายเป็นผัวจริงๆ ของยัยเนเน่ไปแล้ว

เออ...ฉันรู้หรอกว่าพี่เขาเป็นผัวชั่วคราวหรือขาประจำของสาวๆ นับร้อยนับพันคนมาแล้ว แต่ทำไมต้องเป็นผัวยัยเนเน่อีกคน มันใกล้ตัวเกินไป ฉันรับไม่ได้ มันบาดตาบาดใจ

...ฮือๆ

ฉันร้องไห้ในใจ ก่อนจะหาวิธีจัดการกับอารมณ์แสนเศร้านี้ ไม่กี่นาทีต่อมาฉันก็คิดออก

ในเมื่อคนอื่นๆ เข้าห้องไปแล้ว ฉันก็ลงไปจัดการกับเค้กวันเกิดที่เหลืออยู่ในตู้เย็นมาแอบกินในห้องพัก

อิอิ...เสร็จตรู ไอ้พวกหุ่นเพรียวจนลมแทบจะหอบลงทะเล ได้แต่กินคำสองคำเหมือนนกจิกเศษอาหารบนทรายหาด

...น่าสงสารจริงๆ รวยเสียเปล่า กินทิ้งกินขว้าง

ขณะที่ฉันกำลังจะเปิดประตูเข้าห้องพักหลังจากย่องลงไปหยิบเค้กมาชิ้นหนึ่งพร้อมน้ำอัดลมอีกกระป๋องในตู้เย็นด้วยความกระหยิ่มยิ้มย่อง

ร่างอันอวบอัดของฉันก็โดนใครบางคนผลักจากด้านหลัง ถลาเข้ามาในห้องจนหน้าแทบคะมำ แต่ถึงอย่างงั้นเค้กในมือก็ไม่หลุดจ้า

::::::::::::::::