ไม่ร้ายเกินรัก

Prologue

แก้มยุ้ย

ที่บ้านพักตากอากาศริมทะเลหัวหิน...

ปาร์ตี้ฉลองวันเกิดของลีน่าเพิ่งจะเริ่มต้นบนชายหาดหน้าบ้านพักตากอากาศส่วนตัวของครอบครัวพี่เลโอ ที่เป็นลูกพี่ลูกน้องของลีน่า

ปาร์ตี้เริ่มต้นในเวลาหกโมงเย็น คนร่วมงานนอกจากลีน่า เจ้าของวันเกิดแล้วก็มีพี่เลโอ ญาติผู้พี่ของลีน่าที่เป็นเจ้าของบ้านพักแห่งนี้ อีกสองคนคือเนเน่กับจินนี่ และฉัน...แก้มยุ้ย เราทั้งสี่สาวอยู่เป็นกลุ่มเพื่อนที่เรียนมหาวิทยาลัย ที่เรียนเอกเดียวกัน ตอนนี้อยู่ปีสุดท้ายแล้ว

ทุกคนดูสนุกสนาน ไม่เว้นแม้แต่เจ้าของวันเกิดที่เพิ่งถูกหักอกมาเมื่อสองวันก่อน

และแน่นอนยกเว้นฉันนี่แหละ เพราะถึงฉันจะเป็นเพื่อนร่วมแก๊งของสาวๆ ทั้งสามในค่ำคืนนี้ แต่ฉันก็เป็นเพียงเพื่อนเบ้ของทุกคน เหตุผลง่ายๆ เลย ในกลุ่มฉันดูไม่เข้าพวกที่สุด

ฉันจน...ในขณะที่ทุกคนรวยมากๆ เพราะเป็นลูกสาวของนักธุรกิจชั้นแถวหน้าของเมืองไทยทั้งนั้น แน่นอนรวยแล้วก็สวยได้ แม้เกิดมาจะไม่ได้มาพร้อมความสวย แต่เงินบันดาลได้ทั้งนั้น ทั้งสามจึงทั้งสวยและรวยมากๆ

และฉันนอกจากจนแล้ว ยังดูขี้เหร่ที่สุดในกลุ่ม ไม่ใช่เพราะหน้าตาดูไม่ได้ ตรงกันข้ามฉันหน้าตาออกจะน่ารัก ปากนิด จมูกหน่อย ดวงตากลมโตเป็นประกายสดใส แต่รูปหน้ากลมเป็นซาลาเปา ก็ต้องเป็นงั้นอยู่แล้ว เพราะฉันเป็นเด็กสาววัยย่างยี่สิบเอ็ดที่แสนจะอวบ...น้ำหนักเกินมาตรฐานของส่วนสูงมาเกือบสิบกิโลฯ ทั้งที่ฉันสูงแค่ 160 แต่น้ำหนักฉันก็ปาเข้าไปแล้ว 60 กิโลฯ

มันแปลกอะไรล่ะ เพราะฉันชอบกิน...กินทุกอย่างที่เงินซื้อกินได้ บางครั้งไม่มีเงินซื้อกินเองได้ ก็ต้องแอบจิกของคนอื่นกินเป็นบางครั้ง

“ยัยแก้มอ้วน มัวแต่ย่างไปกินไปอยู่นั่นแหละ เอามาเติมที่โต๊ะเดี๋ยวนี้!” เสียงประกาศิตของยัยเนเน่ตัวแสบ ทำฉันสะดุ้ง รีบวางปลาหมึกที่กำลังจะใส่เข้าปาก หันไปวางลงบนจาน รวมทั้งกุ้งเผาที่เพิ่งสุกร้อนๆ อีกหลายตัว ยกไปเสิร์ฟบนโต๊ะ

“แกะกุ้งให้ฉันด้วย !” เสียงออกคำสั่งห้วนๆ ทำให้ฉันที่กำลังจะหมุนตัวไปยังหน้าเตาย่างชะงัก

ถ้าไม่คิดว่ายัยเนเน่เพิ่งจ่ายค่ายา ‘น้องกระปุก’ แมวอ้วนที่แสนน่ารักของฉันไปเมื่อสองวันก่อน ฉันคงเอากุ้งเผาร้อนๆ จากเตาย่างปาใส่หน้าของนางแน่ๆ แต่ตอนนี้ที่ทำได้คือ

“จ้าเพื่อน” ดีว่าฉันใส่ถุงมือผ้า จึงไม่ลำบากมากนักในการแกะกุ้งเผาร้อนๆ ใส่จานให้ยัยเนเน่

แกะจนพูนจาน ก่อนจะเดินกลับไปยังตำแหน่งเดิม คือมีหน้าที่ย่างอาหารทะเลให้ทุกคนกินด้วยความสบายใจ

ดีว่าไม่ต้องไปเสิร์ฟเครื่องดื่ม ไม่งั้นก็ออกจะเกินไป และตำแหน่งบาร์เทนดี้จำเป็นยัยเนเน่ทำเอง ดูนางมีความสุขที่ได้เสิร์ฟไวน์ให้กับเพื่อนๆ และเบียร์ให้กับพี่เลโอ

...ดูกระเหียนกระหือรือเกินควรจนน่าสงสัย

ปนหมั่นไส้นิดๆ เพราะตอนที่ยกแก้วเบียร์ไปให้พี่เลโอนั้น นางก็มีการเต้นยั่วๆ บดๆ รูดๆ รั้งๆ เกือบถึงพื้นทรายต่อหน้าพี่เลโอ หน้าตาก็โคตรอ่อย

...โอ๊ย อยากโยนปลาหมึกเผาร้อนๆ ใส่หน้านางมาก แสดงออกเกินไป ไม่เกรงใจคนอื่นๆ

คนอื่นๆ ที่ว่านั้น นอกจากยัยจินนี่ที่อยากงาบพี่เลโอไม่ต่างจากยัยเนเน่ ก็มีฉันด้วย...อีกคน

ในแก๊งสี่สาวของเรานอกจากลีน่าแล้ว พวกเราทั้งสามคนก็ล้วนชอบพี่เลโอทั้งนั้น

ใครดีใครได้ นั่นคือคำประกาศกร้าวของยัยเนเน่ในครั้งแรกที่ต่างรู้ว่าฉันกับจินนี่ก็ชอบพี่เลโอ

ยัยเนเน่กับยัยจินนี่ล้วนมีโอกาส โดยเฉพาะในค่ำคืนนี้ ส่วนฉันน่ะเหรอ...นอกจากพี่เลโอจะไม่เคยชายตาแล พูดด้วยนับครั้งได้ สายตาท่าทางของเขาที่มีต่อฉันติดจะเย็นชาปนเอือมระอา ยามเมื่อเจอสายตาสารภาพความในใจของฉัน

ก็แหงสิ...ฉันไม่ได้มีอะไรที่จะทำให้พี่เลโอสนใจได้ อย่าว่าแต่พี่เลโอเลย หนุ่มๆ ในมหาวิทยาลัยก็มองฉันเป็นฝุ่นละอองเมื่ออยู่ท่ามกลางเพื่อนร่วมแก๊ง

บางทีก็โดนร้องเพลงใส่ ‘ไม่อ้วนเอาเท่าไหร่ บอกสิเออ จะเอาเท่าไหร่ ไม่อ้วนเอาเท่าไร’

นอกจากอยากปารองเท้าใส่หน้าคนร้องแล้ว ฉันก็อยากไปเผาบ้านคนแต่งเพลงด้วย

...เพลงเห้...อะไร แต่งมาเพื่อบูลลี่คนอ้วน

ถึงจะยืนอยู่หน้าเตา แต่สายตาก็วนเวียนไปยังกลุ่มเพื่อน ตอนนี้ลีน่ากับจินนี่ออกมาเต้นด้วยท่าทางตลกๆ และเดินเซจนเกือบล้มหลายครั้ง

::::::::::::::::::