กลับสู่โลกแห่งความจริง 1

1

กลับมาสู่โลกแห่งความจริง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“โอ๊ย” ฉันขยับตัวเพราะเสียงเคาะประตูห้องดังรัว พร้อมๆ กับร้องครางเบาๆ กับอาการปวดกลางลำตัว รวมทั้งขบเมื่อยไปทั่วทั้งตัว แม้จะอยากหลับต่อ แต่เสียงเคาะประตูห้องก็ดังไม่หยุด

ฉันจึงฝืนใจลุกจากเตียงอย่างทุลักทุเลไปเปิดประตู และเห็นลีน่ายืนอยู่หน้าห้อง

“เป็นอะไรหรือเปล่าทำไมวันนี้ไม่เห็นตื่นเช้าเหมือนทุกวัน”

“คือ ฉันปวดหัวนิดหน่อยนะ สงสัยเมื่อคืนโดนลมทะเลเล่นงานแล้ว”

“งั้นฉันไปหายาลดไข้ให้แกนะ”

“ไม่ต้องหรอก ฉันมีในกระเป๋าอยู่แล้ว”

“งั้นกินยาแล้วก็นอนต่อเถอะ ฉันไม่กวนแกแล้ว”

“แล้วเอ่อ...”

“อะไร...” ลีน่าทำหน้างงๆ

“คนอื่นๆ ล่ะ”

“ยัยเนเน่กับยัยจินนี่ก็ยังไม่ตื่นหรอก คงเที่ยงโน้นแหละ”

“อ๋อ...เหรอ...” อยากจะถามว่าพี่เลโอล่ะ แต่กลัวลีน่าสงสัย

“ส่วนพี่เลนั้นกลับตั้งแต่เช้าแล้วล่ะ เพราะตอนค่ำต้องไปเที่ยวยุโรปกับคุณลุงคุณป้าไง”

“อ๋อ...” ก่อนเดินทางมาหัวหินในช่วงวันหยุดยาวนี้ เธอก็ได้ยินลีน่าคุยกับพี่เลโออยู่บ้าง

“แก้มนอนเถอะ จะได้หายไวๆ ตอนบ่ายจะได้เล่นน้ำทะเลสนุกๆ กัน”

“อือ...”

ลีน่าเดินจากไป และฉันก็ปิดประตูทันที เดินเซๆ มายังเตียง แต่นอนต่อไม่หลับ

ฉันหันไปหยิบยาแก้ปวดลดไข้ที่พกติดตัวไว้ในกระเป๋าถือ ไม่ได้ป่วยเป็นไข้อย่างที่บอกลีน่า หรืออย่างที่นางเอกในนิยายเป็นหลังฟาดกับพระเอกทั้งคืน ฉันไม่ได้บอบบางเหมือนนางเอกพวกนั้น แต่กินเผื่อมันจะช่วยคลายความขบเมื่อยของร่างกายบ้าง

กินเสร็จฉันก็นอนเหม่อ...ทบทวนกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน มันเหมือนความฝันก่อนนอนทุกคืนที่ฝันว่าได้กับพี่เลโอ

เช้านี้...ตื่นขึ้นมาก็ไม่เจอพี่เขาแล้ว ความรู้สึกมันจึงคล้ายกับฝัน แล้วตื่นขึ้นมาพบความจริง

เศร้าจัง...อยากร้องไห้

ตึ่ง...

เสียงข้อความจากไลน์ดังขึ้น หยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะตัวเตี้ยหัวเตียงมาดู ก็เห็นว่ามีคนแอดไลน์เข้ามา เมื่อเห็นชื่อคนแอดฯ ฉันก็รีบก็กดรับเป็นเพื่อนทันที ความเศร้าในใจก็ปลิวหายไปไหนแล้วไม่รู้ จากนั้นก็รีบอ่านข้อความที่เขาส่งมา

เลโอ...อย่าลืมซื้อยาคุมฉุกเฉินกินนะ เมื่อคืนพี่ไม่ได้ป้องกัน และอย่าบอกเรื่องเมื่อคืนกับใครล่ะ

ทำไมมันเศร้ากว่าเดิม จนอยากร้องไห้ ไม่คิดว่าจะเจอข้อความนี้ ในเวลาที่ตื่นขึ้นมา หลังจากมีค่ำคืนเร่าร้อนด้วยกันจนเกือบสว่าง

ตอนนี้น้ำตาฉันไหลออกมาจริงๆ ขณะที่พิมพ์ข้อความตอบกลับ

แก้มยุ้ย : ค่ะ

พี่เลโออ่านแล้ว แต่เขาไม่ตอบอะไรมาอีก

ฉันร้องไห้จนหลับไปตอนไหนไม่รู้ ตื่นขึ้นมาอีกทีก็ตอนบ่าย อาการขบเมื่อยเกือบหายเป็นปกติ และเพื่อนๆ ก็ไม่มีใครอยู่บ้านพักเลย แม่บ้านบอกว่าทั้งสามไปหามื้อกลางวันกิน และคงไปเที่ยวต่อ

ฉันกินอาหารที่แม่บ้านทำเผื่อไว้ในครัว จากนั้นก็ไปนั่งเหม่ออยู่เฉลียงบ้านพักที่มองไปยังท้องทะเลได้กว้างไกล

บ้านพักตากอากาศสีฟ้าหลังใหญ่ เป็นของครอบครัวพี่เลโอ ส่วนลีน่าที่เป็นญาติผู้น้องของเขาเลือกมาฉลองวันเกิดที่นี่ ลีน่าเติบโตมาพร้อมกับพี่เลโอ เพราะพ่อแม่เสียชีวิตตั้งแต่เด็ก ส่วนเนเน่ก็รู้จักกับพี่เลโอและลีน่ามาตั้งแต่เด็ก เพราะทั้งสองครอบครัวสนิทกัน

ส่วนฉันกับจินนี่เพิ่งมารู้จักพี่เลโอก็เมื่อตอนเข้ามหาวิทยาลัย เพราะเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันกับลีน่าและเนเน่ จริงๆ แล้วเนเน่ไม่ได้อยากให้ฉันเข้ากลุ่มด้วย แต่บังเอิญว่าฉันเคยกางร่มไปส่งลีน่าขึ้นรถของเจ้าตัวในวันที่ฝนตกหนัก ลีน่าเลยประทับใจในตัวฉัน และคบหาเป็นเพื่อนอย่างจริงใจมาตลอดตั้งแต่ปีหนึ่ง กระทั่งถึงตอนนี้เรียนอยู่ปีสุดท้ายเทอมหนึ่ง แล้ว พวกเราเป็นเด็กนิเทศฯ เอกโฆษณา

ในตอนที่เจอพี่เลโอครั้งแรก เขาเพิ่งเรียนจบปริญญาโทด้านการบริหารจากบอสตัน เขามาเซอร์ไพรส์ลีน่า

:::::::::::::::::::