ตอนที่หนึ่ง คุณชายจากเมืองหลวง

ตอนที่หนึ่ง

คุณชายจากเมืองหลวง

สายลมแผ่วบางพัดต้องยอดไม้ให้โบกไหวเบาๆ ภาพชาวบ้านที่กำลังทยอยเก็บเกี่ยวผลผลิตในทุ่งนาแทรกตัวอยู่ท่ามกลางแสงแดดอ่อน ฟางข้าวกองสูงริมทางส่งกลิ่นแห้งกรอบผสมกับกลิ่นดินชื้นจากฝนที่ตกปรอยในค่ำคืนก่อน ลอยแตะจมูกอย่างแผ่วเบา

‘ไป๋ลี่ซือ’ บุตรสาวเพียงคนเดียวของผู้ใหญ่บ้านไป๋ เดินทอดน่องบนแนวคันนาริมทุ่งข้าวที่เพิ่งเก็บเกี่ยว มือบางถือดอกจวี๋ฮวาสีเหลืองอ่อนสามสี่ดอกซึ่งเด็ดมาจากข้างทาง แกว่งเล่นไปตามจังหวะของแขนเสื้อผ้าฝ้ายที่ปลิวไหวไปกับลม

หางตาเรียวจับการเคลื่อนไหวเลือนรางบนสะพานไม้ที่ทอดข้ามลำธารใส ก่อนจะขมวดคิ้วเล็กน้อย พลางพึมพำกับตัวเอง

“ผู้ใดกัน? เหตุใดท่านพ่อจึงแลดูพินอบพิเทาเหลือเกิน”

จากระยะไกล นางมองเห็นชายหนุ่มผู้หนึ่งในชุดคลุมสีเรียบกำลังเดินเคียงข้างบิดาของตน

ท่วงท่าสงบเสงี่ยม แต่สะดุดตาตั้งแต่แรกเห็น ยิ่งเข้าใกล้ จึงยิ่งเห็นชัดว่าเสื้อผ้าที่สวมใส่เนื้อผ้าเนียนแน่นกว่าของชาวบ้านทั่วไป

การตัดเย็บที่ประณีต กระดุมไม้กลึงแนบพอดีกับคอเสื้อ บ่งบอกถึงความพิถีพิถันแม้ในรายละเอียดเล็กน้อย

เมื่อกวาดสายตามองต่ำลงไป ผ้าคาดเอวสีเรียบถูกพับไว้อย่างเป็นระเบียบ ไม่มีลวดลายฉูดฉาดใดๆ กางเกงผ้าสีน้ำตาลเข้มก็พับปลายอย่างเรียบร้อย

และแม้จะสวมรองเท้าฟางสานคล้ายชาวบ้านทั่วไป ทว่าท่วงท่าการก้าวเดินกลับสง่างาม เงียบเชียบ ไร้สุ้มเสียง

ไป๋ลี่ซือหยุดฝีเท้า จ้องมองเขาที่เดินผ่านไปโดยไม่แม้แต่จะชายตามองรอบข้าง

เส้นผมดำขลับของเขาถูกมัดด้วยเชือกเส้นเล็กอย่างเรียบร้อย แม้สายลมจะพัดผ่าน ยังคงสะอาด เรียบตึง ไร้เส้นใดเส้นหนึ่งหลุดลุ่ยออกมา

ท่วงท่าที่นิ่งสงบ เยือกเย็น ดวงตาคมลึกทอดมองไปยังทุ่งนากว้างไกลราวกับไม่สนใจสิ่งรอบตัว บรรยากาศรอบกายของเขาผสานเข้ากับฤดูใบไม้ร่วงในหมู่บ้านชนบทได้อย่างลงตัว

ทว่าความสงบเย็นนั้นกลับแฝงไว้ด้วยความเฉียบคม เยือกเย็น และระแวดระวังอย่างยากจะเข้าถึง

หญิงสาวขมวดคิ้วแน่นขึ้นคิดในใจ...

ท่าทางไม่น่าคบหา

“ซือซือ!” ยังไม่ทันได้ครุ่นคิดหรือนินทาอะไรไปมากกว่านั้น เสียงร้องเรียกปนหอบเหนื่อยของ ‘หยวนหนิง’ เพื่อนสาวคนสนิทที่วิ่งกระหืดกระหอบมาแต่ไกล พร้อมกับโบกไม้โบกมือสุดแรงเกิด ก็ดึงความสนใจให้หญิงสาวหลุดจากภาพของชายหนุ่มตรงหน้า

“ข้าอยู่นี่” ไป๋ลี่ซือตะโกนตอบ พร้อมยกมือโบกกลับ แล้วเดินยิ้มเข้าไปหาเพื่อนสาว

ไป๋ลี่ซือหัวเราะขำเมื่อเห็นหยวนหนิงยกมือกุมท้อง ทั้งหอบ ทั้งโยนตัวไปมาแต่ก็ยังพยายามเปล่งเสียงพูดออกมาด้วยความยากลำบาก

“ซือ...ซือ...”

“ใจเย็นก่อน ค่อยๆ พูด”

“เจ้า...รู้หรือไม่ว่า...พ่อของเจ้า...พาผู้ใดมา” มือของหยวนหนิงจับไหล่ของเพื่อนเพื่อพยุงตนเองพลางพยายามเอ่ยถามทั้งที่ยังหอบ

“คนเมื่อครู่หรือ?” ไป๋ลี่ซือคาดเดา