บทนำ

บทนำ

“ออกไป! ข้าบอกให้ออกไป!” เสียงตะโกนที่ควรจะดังสนั่นกลับแผ่วเบาราวกระซิบ เมื่อเจ้าของเสียงยืนโงนเงน ร่างกายไร้เรี่ยวแรงแทบจะทรุดลงกับพื้น

‘ไป๋ลี่ซือ’ บุตรสาวผู้ใหญ่บ้านวางชามอาหารลงอย่างลนลาน แล้วรีบพุ่งเข้าไปประคองร่างของชายหนุ่มหวังจะพาเขาไปนั่งพัก

ทว่า กลับถูกผลักออกด้วยท่าทีรังเกียจ

“คุณชายเซียง ท่านเป็นอันใดไป เหตุใดหน้าจึงแดงจัดเช่นนี้”

นางเพียงเข้ามาดูว่าเขากินอาหารหมดแล้วหรือไม่ เหตุใดสภาพของชายหนุ่มจึงกลายเป็นเช่นนี้

ใบหน้าที่แดงก่ำทั้งเนื้อตัวที่ร้อนดั่งไฟทำให้หญิงสาวรีบลูบไล้เพื่อสำรวจอาการอย่างห่วงใยแต่กลับโดนมือแข็งบีบข้อมือแล้วผลักอย่างแรงจนก้นแทบกระแทกกับพื้น

“โอ๊ย!”

โชคดีที่เรี่ยวแรงของเขายังมีไม่มาก หญิงสาวจึงยันตัวลุกขึ้นโดยยังไม่เปรอะเปื้อน ฝืนทนความเจ็บไว้พลางมองอีกฝ่ายด้วยแววตาห่วงใย ก่อนจะค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้อีกครั้ง

“ยังจะมีหน้ามาแสร้งถามอีกหรือ เจ้าตั้งใจใส่สิ่งใดไว้ในอาหารเล่า” เสียงของเขาเจืออารมณ์ข่มกลั้นอย่างเห็นได้ชัดนั่นยิ่งทำให้ไป๋ลี่ซือไม่เข้าใจ

หญิงสาวชะงักงันไปชั่วขณะ ก่อนจะเอ่ยตอบอย่างงุนงง “สิ่งใด? ข้าจะใส่สิ่งใดไว้นอกจากผักกับเนื้อหมู หรือว่าคุณชายเซียงอยากกินเนื้อปลาบ้าง?”

น้ำเสียงใสซื่อทั้งสีหน้าไม่รู้เรื่องใดพาให้อารมณ์ของเซียงซิ่นหลิงยิ่งขุ่นมัว

แม้เรี่ยวแรงจะหดหายแต่ยังพอมีกำลังผลักไสร่างบางที่ทำท่าจะเข้ามาใกล้อีกครั้งจนกระเด็นไปชนกับขอบโต๊ะ

“โอ๊ย!...คุณชายเซียง เหตุใดต้องมารุนแรงกับข้าด้วย” ใบหน้าเล็กบิดเบี้ยวด้วยมุมแข็งของไม้กระแทกโดนสะโพกจนเจ็บ

“ไป๋ลี่ซือ เห็นแก่บิดาของเจ้า เจ้ารีบออกไปให้พ้นหน้าข้าเดี๋ยวนี้” เสียงของเขาสั่นระริก มือที่ยกขึ้นชี้พลันสั่นเทา ราวกับกำลังต่อสู้กับอะไรบางอย่างในร่างกาย

นั่นยิ่งทำให้หญิงสาวไม่อาจถอยห่างได้ลง

“ท่านเป็นอะไรไป หรือว่าต้องตามหมอ”

“ไม่ต้อง!” เสียงตวาดหนักแน่นในคราวนี้มากพอจะทำให้นางชะงัก

แต่เมื่อเห็นท่าทางของเขาที่พยายามกระเสือกกระสนไปยังเตียง นางจึงรีบเข้าช่วย

ทว่าด้วยน้ำหนักตัวที่แตกต่าง และการพยุงที่ไม่ทันระวัง ทั้งสองร่างกลับล้มลงไปบนเตียงพร้อมกันอย่างไม่ทันตั้งตัว

“เจ้าจะยั่วข้าให้ได้ใช่หรือไม่” เสียงที่เค้นหนักอย่างพยายามสะกดกลั้นอารมณ์ที่พวยพุ่งเริ่มทำให้หญิงสาวฉุกใจคิด

“ท่านเป็นอะไรกันแน่ คุณชายเซียง”

“เจ้าตั้งใจวางยาปลุกกำหนัดในอาหาร ยังจะมีหน้ามาทำไขสืออีกหรือ?”

คำกล่าวหาร้ายแรงทำให้ไป๋ลี่ซือรีบยกสองมือปฏิเสธ “หา!...ข้าเปล่านะ”

ยาปลุกกำหนัด! มิน่าล่ะ ท่าทางของเขาจึงแปลกไปเช่นนี้

ไปลี่ซือมองสำรวจท่าทางที่กำลังอดกลั้นจนหน้าแดงคอแดงเนื้อตัวสั่นเทาคล้ายกำลังทรมานพลางรีบคิดว่านางควรจะทำอย่างไรดี

ใครกัน?

แม้จะอยากสืบหาว่าใครที่ช่างกล้านัก แต่ยามนี้ควรต้องช่วยชายหนุ่มตรงหน้าก่อน

“อาบน้ำ! ใช่แล้วท่านควรต้องอาบน้ำใช้ความเย็นช่วยระงับ”

หญิงสาวรีบผลักร่างสูงให้นอนพลิกไปอีกข้างแล้วเตรียมจะวิ่งออกไปยังส่วนด้านหลังเพื่อเตรียมน้ำ แต่มือหนากลับคว้าร่างของนางเอาไว้แล้วทุ่มลงไปยังฟูกที่นอนอย่างแรง

“ไม่ต้องมาเสแสร้ง ในเมื่อเจ้าอยากนัก ข้าก็จะจัดให้”