ตอนที่สาม เจ้าจะยั่วข้าให้ได้ใช่หรือไม่2 (กรุบกริบ)

ตอนที่สาม เจ้าจะยั่วข้าให้ได้ใช่หรือไม่

ฟากไป๋ลี่ซือหรือจะตั้งใจยั่วยวนเพียงนั้น ถึงอย่างไรนางก็เป็นสตรีที่ยังไม่ได้แต่งงาน

เพียงแต่นิสัยเอาแต่ใจและกล้าแสดงออกอีกทั้งความไม่ถือสาของชนบทจึงทำให้นางเปิดเผยความในใจออกไปเพื่อหวังให้คุณชายหนุ่มได้รับรู้เท่านั้น

อย่างน้อยช่วงเวลาที่ได้ใกล้ชิดอาจสร้างความผูกพันระหว่างคนสองคนขึ้นมาบ้าง

แม้เขาจะสูงส่งกว่า แต่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้

ได้บอกออกไปก็ยังดีกว่าต้องเก็บงำไปจนตาย

ไป๋ลี่ซือคิดหวังอย่างเช่นหญิงสาวทั่วไป ทั้งนางยังเห็นตัวอย่างจากเพื่อนสาวที่กล้าสารภาพความในใจกับชายหนุ่มที่ชอบพอและได้กลายเป็นคู่หมายกันตัดหน้าหญิงสาวคนอื่น

บุตรสาวผู้ใหญ่บ้านจึงคิดว่าในเมื่อนางมีโอกาสมากกว่าจึงควรแสดงออกอย่างชัดเจนเพื่อไม่ให้ต้องเสียใจในภายหลัง

พวกเขาสองคนเพียงคิดไม่ถึงว่าจะเกิดเรื่องไม่คาดฝันอย่างการลอบวางยาปลุกกำหนัดขึ้นอย่างไม่ทันรู้ตัว

“เจ้าจะยั่วข้าให้ได้ใช่หรือไม่” เสียงที่เค้นหนักอย่างพยายามสะกดกลั้นอารมณ์ที่พวยพุ่งเริ่มทำให้หญิงสาวฉุกใจคิด

“ท่านเป็นอะไรกันแน่ คุณชายเซียง”

“เจ้าตั้งใจวางยาปลุกกำหนัดในอาหาร ยังจะมีหน้ามาทำไขสืออีกหรือ”

“หา!...ข้าเปล่านะ” คำกล่าวหาร้ายแรงทำให้หญิงสาวรีบยกสองมือปฏิเสธ

ยาปลุกกำหนัด! มิน่าล่ะ ท่าทางของเขาจึงแปลกไปเช่นนี้

ไปลี่ซือมองสำรวจท่าทางที่กำลังอดกลั้นจนหน้าแดงคอแดงเนื้อตัวสั่นเทาด้วยความทรมานพลางคิดว่านางควรจะทำอย่างไรดี

“อาบน้ำ! ท่านควรต้องอาบน้ำใช้ความเย็นช่วยระงับ”

หญิงสาวรีบผลักร่างสูงให้นอนพลิกไปอีกข้างแล้วเตรียมจะวิ่งออกไปยังส่วนด้านหลังเพื่อเตรียมน้ำ แต่มือหนากลับคว้าร่างของนางเอาไว้แล้วทุ่มลงไปยังฟูกที่นอนอย่างแรง

“ไม่ต้องมาเสแสร้ง ในเมื่อเจ้าอยากนัก ข้าก็จะจัดให้”

ใช่แล้ว อดทนมาถึงตอนนี้ เซียงซิ่นหลิงย่อมไม่อาจทนไหวแล้ว

“ว้าย!...” เสียงฉีกกระชากเสื้อผ้าจนขาดกลายเป็นชิ้นๆ พร้อมแรงถาโถมที่ตะโบมลงมาทำให้ไป๋ลี่ซือเนื้อตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว

แม้นางจะใจกล้าต่อล้อต่อเถียงโดยไม่เคยเกรงกลัวผู้ใดทั้งยังเอ่ยถ้อยคำยั่วยวนกึ่งยั่วโมโหคุณชายเซียงผู้นี้อยู่บ่อยครา

แต่ถึงอย่างไรนางก็ยังเป็นสตรีบริสุทธิ์ไม่เคยมีผู้ใดแตะต้องเนื้อตัวมาก่อน ยามนี้จึงอดตื่นกลัวสั่นสะท้านไปทั้งตัวไม่ได้

“คุณชายเซียง...เดี๋ยวก่อน”

เสียงที่เรียกช่างสั่นไหวแต่เซียงซิ่นหลิงกลับฟังเป็นสั่นกระเส่าจึงยิ่งลงมือด้วยความฉุนเฉียวจนเศษผ้าบาดเนื้อขาวเป็นรอยแดง

บุตรสาวของผู้ใหญ่บ้านนางนี้ไม่ใช่สตรีดีงามอย่างเช่นคุณหนูในห้องหอที่เขาพบเจอ

นางมักทำกิริยาไร้มารยาท วันๆเอาแต่ทำตัวไร้สาระ ต่อล้อต่อเถียงกับผู้อื่นโดยไม่เคยกลัวเกรงผู้หลักผู้ใหญ่

ตั้งแต่พบหน้ากันคราแรกนางก็แสดงออกถึงความชื่นชอบเขาอย่างออกนอกหน้าไม่สงวนกิริยา