ตอนที่สอง วุ่นวายจริง2

ตอนที่สอง วุ่นวายจริง

“เสร็จแล้วหรือ” ผู้ใหญ่บ้านไป๋สำรวจความเรียบร้อยรอบหนึ่งก่อนจะเชื้อเชิญคุณชายหนุ่มให้เข้าพักและเก็บของ

ไป๋ลี่ซือมองเจ้าของผิวขาวซึ่งบัดนี้แลดูซีดเซียวอยู่เล็กน้อยแต่ยังเห็นถึงความเรียบเนียนอย่างผู้ที่ได้รับการดูแลอย่างดีมาโดยตลอด

ผิวเนียนกว่านางเสียอีก เสียดายแค่ขาวซีดเกินไปหากได้รับแสงแดดที่นี่เพียงไม่กี่วัน คงบ่มเพาะให้คล้ำขึ้นบ้างกระมัง

ในใจของหญิงสาวคิดอยู่ในเรื่องนี้ เมื่อเงยหน้าขึ้นเห็นรอยยิ้มเพียงเล็กน้อยและคำขอบคุณจากคุณชายหนุ่ม จึงอดสะดุ้งในใจไม่ได้

โอ้!...รอยยิ้มนั้นหายากนัก เขาจะรู้หรือไม่ว่า ยิ้มแล้ว...เอ่อ... ดูดีมาก

นับจากวันนั้น บุตรสาวผู้ใหญ่บ้านจึงมีหน้าที่ในการปรุงอาหารให้แก่คุณชายจากเมืองหลวงแล้วนำไปส่งให้เขา

แต่นางไม่ได้เพียงวางตะกร้าไว้หน้าประตูอย่างที่เขาต้องการ กลับจัดแจงจัดโต๊ะ วางชามวางตะเกียบ และยืนคอยให้เขานั่งลงกิน

บางวันนางก็จะบุกเข้าไปทำความสะอาดและนำเสื้อผ้าออกมาซัก

และบางวันนางก็จะเข้าไปจัดแจงเก็บเตียงและผ้าห่มออกมาตากแดดแม้เขาจะพร่ำบอกและแสดงออกถึงความไม่พอใจในความจุ้นจ้านของนางและมักเดินหนีออกไปก็ตาม

“คุณชายเซียง เหตุใดต้องหนีออกไปข้างนอกด้วย ข้าก็แค่ปัดเตียงไม่นานเท่านั้น” ไป๋ลี่ซือไม่อาจปฏิเสธว่านานวันเข้า ใจดวงน้อยของนางก็เริ่มเอนเอียงให้กับคุณชายจากเมืองหลวงผู้นี้แล้วแม้จะพยายามย้ำเตือนตนเองมากเพียงใด

แม้ชายหนุ่มจะไม่ค่อยพูดจา แต่ท่าทางสุภาพสง่างามทั้งบางครายังคล้ายเงียบเหงา วันวันเอาแต่อ่านหนังสือ ยิ่งมองยิ่งชวนให้นางอยากสร้างความสดใสและเสียงหัวเราะให้กับเขา

นางก็แค่อยากให้เขาอารมณ์ดีขึ้นบ้าง ดูสิท่าทางอาจจะดูเย็นชา แต่แววตาของเขากลับเศร้าหมองนัก

ตั้งแต่มาถึงเซียงซิ่นหลิงก็มักแสดงออกถึงความเคร่งขรึมจนยากจะเข้าถึง เมื่อมีใครเข้าใกล้ เขามักขยับตัวเล็กน้อยเหมือนเตรียมพร้อมจะถอยห่าง

เมื่อนางเอ่ยถาม คำตอบของเขามักสั้น กระชับ ดวงตาคมเข้มแทบไม่สบตา น้ำเสียงราบเรียบ ไม่สูงไม่ต่ำ และมักพูดเฉพาะเท่าที่จำเป็น

หากเป็นคำถามที่ล้ำเส้น เขาจะเงียบเฉยโดยไม่ตอบอย่างแนบเนียน

ไป๋ลี่ซือยังจำได้ถึงคราแรกเมื่อเปิดประตูเข้ามาในเรือนหลังนี้ หญิงสาวเห็นเขานั่งบนเก้าอี้ที่มองเห็นทางเข้าออกได้ชัดเจนราวระแวดระวัง

ชายหนุ่มคงคิดไม่ถึงว่าความขี้ระแวงของเขากลับเพิ่มเสน่ห์ให้ชวนค้นหาในแบบที่ไม่อาจละเลย

ที่เมืองหลวงต้องมีเหตุการณ์ร้ายเกิดขึ้นแน่ เขาจึงต้องหลบมาซ่อนตัวไกลถึงที่นี่

คุณชายเซียง โธ่!...อุตส่าห์เกิดในตระกูลสูง กลับต้องใช้ชีวิตหวาดระแวงไร้ความสุขเช่นนี้ ช่างน่าสงสารนัก