ไม่รักแน่นะเฮีย 2 คนน่ารำคาญ

เพื่อนในวงเหล้าต่างพากันเงียบเมื่อผัวเก่าเมียเก่ากลับมาเจอกันอีกครั้ง เป็นการกลับมาเจอกันในวงเหล้า ไม่แน่ว่าอาจจะมีคนหัวแตก คนหนึ่งปากหมา คนหนึ่งพร้อมบวก เจอกันเวลาแบบนี้เตรียมตัวบรรลัยได้เลย

“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ” อนันดามองหน้าแฟนเก่าที่นั่งกินเหล้าอยู่ข้าง ๆ ที่นั่งตรงอื่นไม่มีเพราะว่าถูกขยับจัดแจงเพื่อให้ทั้งคู่นั่งใกล้กัน ด้วยเหตุผลที่ว่ากล้านั่งด้วยหรือเปล่า

“อืม นึกว่าไปผุดไปเกิดแล้ว ที่ไหนได้ยังไม่ไปสินะ รออะไรอะ” เจนิสแสยะยิ้ม

“รอเจนมั้ง อยากได้ยินคำนี้สินะ”

“เหอะ”

“ได้ข่าวว่าหย่าแล้ว”

“ข่าวลือไปไวหรือตั้งใจเสือกเรื่องเจน”

“ข่าวลือมันเข้าหู เรื่องคาว ๆ แบบนี้คนเขาชอบกันทั้งบาง เฮียไม่จำเป็นต้องสนใจเรื่องเจนมันก็มากระแทกหูเฮียเอง”

“อ่อ นึกว่ายังรัก ลืมไปว่าเฮียอันไม่รักเจนนานแล้ว”

“ก็ผู้หญิงจู้จี้น่ารำคาญมันน่ารักตรงไหนวะ โคตรจะน่ารำคาญ”

“ถ้ารำคาญก็น่าจะบอกให้ไวหน่อย ไม่ใช่เสียเวลาคบตั้งแปดปี ไม่รู้สึกผิดเหรอที่ทำคนอื่นเสียเวลาชีวิต”

“ก็ไม่ได้รำคาญตั้งแต่แรกไหม แค่หลัง ๆ ล้ำเส้นเกินไป”

“ก็แค่เหตุผลของคนไม่อยากสร้างครอบครัว”

“เหรอ แล้วที่หย่าเนี่ยเพราะไปทำตัวน่ารำคาญใส่ผัวจนผัวทนไม่ไหวหรือเปล่า”

“งั้นมั้ง” เจนิสหันมองคนรักที่คบกันมาหลายปี แต่สุดท้ายแล้วก็ไม่ได้ไปต่อกับเขา ทั้งที่เธอทุ่มเท ทว่าเขาทุ่มทิ้ง สุดท้ายแล้วก็แยกทางกันด้วยเหตุผลที่ว่าเขาไม่รักเธอเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว

‘เมื่อไหร่เฮียจะจริงจังกับชีวิตสักที เลิกใช้ชีวิตไปวัน ๆ ได้ไหม’

‘บ่นอะไรนักเจน เฮียก็แค่ใช้ชีวิต ไม่ได้ทำใครเดือดร้อนสักหน่อย’

‘เราคบกันกี่ปีแล้วเฮียอัน’

‘ครบแปดปีเมื่อวันก่อนไง ของขวัญวันครบรอบเฮียก็ให้ไปแล้วนี่ เป็นอะไรอีกวะเจน เฮียเล่นเกมอยู่ อย่ากวน’

‘ในหัวเฮียนอกจากเกมแล้วเคยมีอนาคตของเราอยู่ในนั้นหรือเปล่า’

‘อะไรวะเจน เราก็อยู่ด้วยกันทุกวัน อย่างี่เง่าตอนนี้’

‘แม่เจนถามเรื่องแต่งมาอีกแล้ว เฮียคิดว่ายังไง’

‘เฮียยังไม่พร้อม’ ปากพูด สายตาจ้องหน้าจอ นิ้วมือขยับยิก ๆ ไปมาที่หน้าจอ

คำพูดของเจนดูไม่ได้สำคัญอะไรเลย

‘เมื่อไหร่จะพร้อม’

‘ไม่รู้’

‘เฮียอัน เฮียอายุ 28 จะ 29 แล้วนะ เจน 26 แล้วด้วย เจนอยากได้ความมั่นคง อยากได้ชีวิตคู่ อยากสร้างครอบครัวกับเฮีย เจนไม่อยากแค่เอากันไปวัน ๆ แบบนี้’

‘เหี้ยเอ๊ย!’ เฮียอันโยนโทรศัพท์ลงกับพื้นหลังจากที่เล่นเกมแพ้เพราะไม่มีสมาธิเล่น

บ่นแม่งอยู่ข้างหูใครมันจะเล่นต่อได้

‘อย่ามารุนแรงใส่เจนนะเฮีย เจนไม่ชอบ’

เฮียอันหันมองหน้าแฟนสาวด้วยอารมณ์ที่คุกรุ่น เขาหงุดหงิด เขาโมโห เขารำคาญที่เธอจู้จี้วุ่นวายในชีวิตของเขามากขึ้นเรื่อย ๆ

‘เจนรู้ปะทำไมเฮียไม่แต่งสักทีทั้งที่ยายก็บอกให้เฮียแต่งเจนได้แล้ว’

‘ใช่ ยายของเฮียบอกว่ายายพร้อมที่จะสู่ขอเจนตลอด แต่ติดที่เฮียไม่ทำ’

‘ใช่ไง เฮียไม่ทำ เฮียไม่ทำก็เพราะว่าเฮียไม่ได้อยากมีชีวิตคู่กับเจน เจนแม่งโคตรน่าเบื่อ วัน ๆ หาแต่เรื่องทะเลาะ หาเรื่องบ่นเฮียอยู่ได้ นี่มันชีวิตเฮียเจนจะล้ำเส้นอะไรนักหนาวะ รู้ปะมันน่ารำคาญ เฮียไม่คิดจะแต่งงานกับเจน ถ้าอยากแต่งมากก็ไปหาคนอื่น คำว่าครอบครัวเฮียไม่คิดสร้างกับผู้หญิงน่ารำคาญพูดไม่รู้เรื่องอย่างเจน’

‘นี่กำลังใช้อารมณ์ใช่ปะ เล่นเกมแพ้มาลงที่เจนอีกแล้วใช่ปะ กะอีแค่เกมแพ้จะอะไรนักหนาอะเฮีย พูดอะไรคิดถึงใจเจนบ้างดิ ที่เจนพูดก็พูดเพราะหวังดีกับเฮียทั้งนั้น’

‘คือแม่งไม่ได้เกี่ยวกับเกม แต่เกี่ยวกับความรู้สึกล้วน ๆ เฮียไม่รักเจนแล้ว ใจเฮียไม่มีพื้นที่ให้เจนแล้ว’

‘...กำลังบอกเลิกเจนเหรอ’

‘ไม่ใช่คนโง่ ฉลาดนักไม่ใช่เหรอ ชอบจัดแจงชีวิตคนอื่นมาตลอด แค่นี้น่าจะเข้าใจ แต่ถ้าไม่เข้าใจเฮียจะพูดให้ชัด ๆ นะ เลิกกันเถอะเจนิส อย่ามายุ่งกับชีวิตเฮียอีก ถ้าอยากแต่งงานมากนักก็ไปแต่งกับคนอื่นเลยไป’

‘อืม ได้ เฮียพูดเองนะ แล้วอย่ามาเสียใจทีหลังแล้วกัน’

‘หึ จะยกมือขึ้นหัวสาธุเลยด้วยที่เฮียหลุดพ้นจากเจนสักที’

‘เฮียแม่งโคตรเหี้ยเลยอะ ไอ้คนเลว’