ไม่รักแน่นะเฮีย

“จะทำตัวไร้ชีวิตแบบนี้อีกนานไหม แค่ล้มเหลวในชีวิตคู่ไม่เห็นต้องทิ้งทั้งชีวิตเลย ข้าเลี้ยงเอ็งมาไม่ได้อยากให้เอ็งยอมแพ้เพียงเพราะปัญหาครั้งนี้” เจ๊ลินินเอ่ยกับลูกสาวที่เพิ่งหย่ากับสามีแล้วกลับมาอยู่บ้านด้วยความเสียใจ ลูกสาวคนนั้นก็คือเจนิส ที่นั่งทำตัวไร้ชีวิตอยู่ตอนนี้

ก็แค่เลิกกับผัวไม่รู้ว่ามันจะเสียใจอะไรนัก รักเขามันก็ไม่ได้รักขนาดนั้น

“แม่ไม่เสียใจเหรอ” เจนิสหันมาถามแม่

“เรื่องอะไร”

“ที่เจนหย่า”

“ข้าเสียใจที่เห็นเอ็งเสียใจ”

“แม่โดนชาวบ้านนินทาอีกแล้วนะ เขาพูดกันทั่วว่าลูกสาวเจ๊นินถูกผัวทิ้งอีกแล้ว”

“ใครจะพูดอะไรก็ช่างหัวมันสิ ทำไมข้าต้องสนใจ ข้าสนใจแต่เอ็ง ความรู้สึกของเอ็งเป็นยังไงพูดมาซิ ไม่ต้องเก็บไว้คนเดียว เอ็งรักมันมากเลยหรือไง”

“ก็ไม่ได้รัก”

“แล้วจะมาจะเป็นจะตายอยู่แบบนี้ทำไม”

“เจนเสียใจที่ทำให้แม่เสียหน้า ตอนแรกเจนตัดสินใจผิดเอง รีบร้อนเกินไป ไม่ทันได้ศึกษาดูใจ ก็เลยไม่รู้ว่าเขายังไม่หย่านมแม่”

“ใช่ว่าศึกษาดูใจกันนานกว่านี้แล้วจะอยู่ด้วยกันได้ เราไม่มีวันรู้หรอกว่าคนคนหนึ่งเป็นยังไงจนกว่าจะได้ลงไปคลุกคลี แม่ผัวแบบนั้นเอ็งอย่าไปสนใจ ลืม ๆ มันไป ผัวเฮงซวยแบบนั้นก็เหมือนกัน ดีแล้วที่เอ็งหลุดพ้นเร็ว ดีกว่าทนอยู่แล้วเสียเวลาชีวิต ดีแล้วที่เอ็งไม่มีลูกกับมัน”

“ไม่มีลูกด้วยกันคงเป็นเรื่องดีของการแต่งงานครั้งนี้เนอะแม่”

“เออ และทางที่ดีเอ็งเลิกกินเหล้าแล้วกินข้าวได้แล้ว ข้าไม่สนคำพูดคน เอ็งก็ไม่ต้องสนใจ เขาพูดถึงแล้วมีความสุขเราก็ได้บุญ เอ็งน่ะกินข้าวเถอะ”

“เจนกินอยู่นะแม่”

“กินอะไร ไหนข้าว”

“นี่ไงแม่” นิ้วเรียวเล็กชี้ไปที่ขวดเหล้า

“ไอ้เจนเดี๋ยวเอ็งจะโดนตีกบาลสักทีสองที”

“เจนพูดอะไรผิดอะแม่ เหล้านี่ก็ทำมาจากข้าวนะ กินเหล้าเท่ากับกินข้าว”

“เมาแล้วกวนข้านะ”

“เจนขอโทษนะแม่” อยากจะตลก ทำตัวสนุกสนานให้แม่ไม่เครียด แต่ก็รู้ดีว่าควรพูดอย่างจริงจังสักครั้ง

“ขอโทษอะไรอีก เอ็งไม่ได้ทำอะไรผิด”

“ก็ผิดอยู่ดี เจนไม่น่ารีบแต่งงานเลย เสียใจอะแม่”

“พอเถอะน่า ก็แค่เลิกกับผัว มีอะไรที่แม่ต้องอาย ไอ้คนที่มันเอาลูกสาวแม่ไปแล้วไม่รักษาให้ดีน่ะสิที่มันต้องอาย มา ๆ ข้ากินเป็นเพื่อนเอ็ง เศร้าวันนี้ก็พอ ต่อไปไม่ต้องเศร้าเพราะครอบครัวนั้นอีก สัญญากับแม่นะเจนิส” เจ๊ลินินกวักมือเรียกเด็กเสิร์ฟในร้านให้หยิบแก้วมาให้อีกใบ วันนี้จะดื่มกับลูกสาว คุยปรับทุกข์เป็นเพื่อนลูกสาวสุดที่รัก

แต่ลูกสาวนี่สิ สร้างแต่เรื่องให้แม่โดนชาวบ้านนินทา

เจนิสเป็นลูกสาวของเจ๊ลินิน เจ๊ลินินเปิดร้านข้าวต้มกุ๊ยอาหารตามสั่ง เป็นร้านดังในอำเภอ เปิดร้านห้าโมงเย็น ปิดตีสองตีสาม

เมื่อสองวันก่อนเจนิสกลับมาบ้าน บอกกับแม่ว่าหย่ากับสามีแล้ว แต่งงานได้หนึ่งปีก็หย่า สาเหตุที่หย่าก็เพราะสามีของเจนิสไม่กล้าตัดสินใจเรื่องราวในชีวิตด้วยตัวเอง ทุกเรื่องเขาให้แม่เขาเป็นคนตัดสินใจ จากที่แต่งงานใช้ชีวิตคู่ก็เหมือนต้องใช้ชีวิตกับแม่เขาด้วย เขาฟังแม่เขาทุกอย่าง

แรก ๆ เจนิสก็ไม่คิดอะไร ทว่าหลัง ๆ แม่ของเขาเริ่มมีบทบาทมากกว่าเดิมและเริ่มไม่ชอบเธอ คงเพราะเห็นว่าเธอสวยกว่ามั้งเลยไม่ชอบเธอ เมื่อต้องเลือกระหว่างแม่กับเมีย สามีก็บอกว่าเจนิสเป็นแค่เมีย สักวันก็เป็นคนอื่น แต่แม่ยังไงก็คือแม่ เขาบอกให้เธอยอมแม่เขาหน่อย ถอยสักก้าวสองก้าวเพราะเขาน่ะรักเธอ แต่เขาก็รักแม่เขาเช่นกัน

คนที่มองหน้ากันไม่ติดแล้วจะทนได้ยังไง เจนิสน่ะถอยจนหลังชนฝา ถอยจนไร้ทางถอย ไม่เหลือทางถอยอีกแล้ว แม้จะเสียใจที่ต้องหย่าไวขนาดนี้ แต่มันก็ถึงเวลาที่เธอต้องเลือกทางใหม่ เธอไม่ขอทนกับคนแบบนี้อีกต่อไป

‘เราหย่ากันเถอะพี่ทิน’

‘เจนอย่าใจร้อนสิ ไม่นานเดี๋ยวแม่พี่ก็หายโกรธ’

‘เราพอกันแค่นี้ดีกว่าค่ะ ยังไงซะเจนกับแม่พี่ก็เข้ากันไม่ได้’

‘นี่ชีวิตคู่นะเจน เจนอย่าใจร้อน’

‘ใช่ค่ะ พูดมาถึงตรงนี้ก็ดี ชีวิตคู่ก็คือชีวิตคู่ พี่จะให้แม่พี่เข้ามาบงการชีวิตคู่เราไม่ได้’

‘เจนพูดอะไรออกมา นั่นแม่พี่นะ เจนควรเคารพแม่พี่’

‘เจนไม่ได้แอนตี้แม่ผัวนะพี่ทิน เจนเคารพแม่พี่ แต่แม่พี่เกินไปจริง ๆ แม่พี่ไม่ชอบเจน กลั่นแกล้งเจนทุกอย่าง เจนทำอะไรให้ท่านก็ไม่ถูกใจ แม่เจนยังไม่เคยทำกับเจนขนาดนี้เลย เจนอยู่บ้านพี่เจนเหมือนส่วนเกิน นี่ล่าสุดแม่พี่หาผู้หญิงมาให้พี่ แม่พี่ไม่เห็นเจนเป็นสะใภ้ พี่คิดว่าเจนควรทน...’

‘ก็แค่ลูกสาวเพื่อนแม่ แค่กินข้าวด้วยกันเองเจน มันไม่มีอะไร’

‘หึ หึ พอเถอะพี่ทิน เจนแม่งไม่น่าตัดสินใจแต่งงานกับพี่เลย หย่ากันเถอะ แม่พี่ก็ต้องการให้เราหย่ากัน เรามาทำความปรารถนาของแม่พี่ให้เป็นจริงกันเถอะ’

“ไอ้ผู้ชายเฮงซวย เมื่อไหร่เจนคนสวยคนนี้จะได้เจอผู้ชายจริงใจและจริงจังสักที หรือว่าลูกสาวของแม่ไม่ควรมีผัวดีแม่ อยู่ขึ้นคานไปเลยดีไหมแม่” เริ่มเมาเริ่มพร่ำแล้วไง นิสัยเจนิส

ก็มันน่าโมโหนี่นา ไม่คิดว่าจะแต่งไปเจอครอบครัวแบบนั้น เฮ้อ…