เธอคนนั้น

แพทเองออกมาห้องน้ำเธอพยายามอย่างเป็นที่สุด ที่จะขจัดจัดคราบโสโครกที่เขาทำกับเธอ เธออยากมอบร่างกายให้กับชายที่เธอรัก และเขาก็รักเธอแต่ตอนนี้... ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้วเธอมีราคีมีตราบาปที่เธอไม่สมยอม เธอเกลียดเขา ถ้าไม่ติดว่าคุณลุงเป็นผู้มีพระคุณ เธอฆ่าเขาแน่ เธอทำแน่

"คุณพ่อขา.... หนูจะทนได้อีกนานไหมคะคุณพ่อ" ร่างเล็กล้มตัวลงบนที่นอนขนาด 3ฟุต ห้องที่เล็กแคบมันยังไม่อึดอัดเท่ากับหัวใจที่มันคับแคบของเขา เธอสัญญาเลยเธอจะรีบหาเงินให้ได้เยอะๆ แล้วเอามาคืนให้กับคุณลุงภพกูลเธอไม่อยากอยู่ในสภาพแบบนี้แล้ว ไม่อยากอยู่แล้ว

ด้วยร่างกายและหัวใจที่บอบช้ำของแพทตี้ มันทำให้เธอเผลอหลับลงไปโดยที่เธอไม่ได้ปิดไฟ

เอกดนัยมายืนอยู่ที่หน้าห้องเล็กๆคล้ายห้องเก็บของ ห้องที่เป็นที่สุดของบ้านแต่มันก็เหมาะกับผู้หญิงคนนี้แล้วแต่เพราะอะไร ทำไมเขาต้องมาอยู่ที่หน้าห้องของยัยปลิงดูดเงินนี้ด้วย....

มือหนาจับไปที่ลูกบิดของห้องเล็กๆนั่น เขารู้ว่ายัยนี่ต้องล็อกประตูแน่นอน ดังนั้นเขาจึงใช้กุญแจไขเข้าไปเพื่อที่จะดูว่ายัยผู้หญิงหน้าเงินคนนี้ทำอะไรอยู่

เพียงแค่เอกดนัยก้าวเข้าไปภายในเขาก็ต้องตกใจเพราะภายในห้องเล็กแคบนี้เปิดไฟทิ้งไว้ หัวใจเขาล่วงหล่นลงไปกับพื้นเพราะเขากลัวว่าเจ้าของห้องจะออกมาเห็นยืนอยู่ในนี้ แต่เพียงเขาเพ่งมองไปยังเตียงเล็กขนาด3ฟุต เขาก็เห็นร่างเล็กที่นอนขดตัวเป็นก้อนอยู่บนที่นอน เท้าเจ้ากรรมมันพาตัวเองไปหยุดยืนที่ข้างเตียงเล็กนั่น...

เอกดนัยใช้สายตากวาดไล่ดูที่ร่างเล็กนั่น

"เป็นรอยได้ขนาดนี้เลยเหรอ?" เอกดนัยมองไปยังแขนเล็กๆนั่น แขนที่เขาตั้งใจบีบมัน ตอนนี้มันเป็นรอยช้ำทั้งสองข้าง มันเป็นรอยช้ำสีม่วงแดงช้ำเลือด แต่ยัยผู้หญิงบ้านี่กลับไม่ร้องขอให้เขาหยุด ถือว่าใจกล้ามาก คิดจะต่อต้านเขางั้นเหรอ ได้สิเขาจะสนองให้เอง

เอกดนัยยังคงสับสนเล็กน้อยเขาไม่เข้าใจว่าเขาจะมาในห้องแคบๆนี้ทำไมกัน เขาจะมาดูเพราะอะไร เป็นห่วงก็ไม่น่าใช่ อาจจะแค่ว่าดูว่ายัยนี่ตายรึยังต่างหาก ใช่แล้วเขาแค่อยากมาดูว่ายัยนี่ตายรึยัง แต่ดูทรงแล้วน่าจะปกติสุขดี ไม่ตายง่ายๆหรอก ไม่มีใครตายเพราะโดนเอาครั้งแรก...

~~~~~

แพทตี้สะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะเสียงนาฬิกาปลุกที่เธอตั้งเอาไว้ แต่วันนี้ร่างกายเธอมันช่างปวดร้าวไปหมด เธอเกลียดตัวเอง เกลียดที่ไม่เข้มแข็งมากพอ.... แพทตี้ค่อยๆแคะตัวองออกจากที่นอน และในที่สุดเธอก็ทำสำเร็จ เธอรีบอาบน้ำแต่งตัวเพื่อที่จะไปทำงาน วันนี้วันศุกร์แล้ววันสุดท้ายของสัปดาห์แล้วที่เธอทำงาน ดังนั้นเธอต้องสู้ ส่วนเนื้อผ้าเธอค่อยซื้อใหม่เอา

แพทตี้รีบอาบน้ำและหอบร่างกายที่แสนเจ็บปวดของเธอลงมาด้านล่างของบ้าน เธอต้องรีบออกไปก่อนที่ไอ้ผู้ชายสารเลวคนนั้นจะเจอเธอ และมันก็เป็นใจเสียด้วยสิ เมื่อเธอมองซ้ายมองขวาแล้วไม่เจอเขา เธอจึงรีบก้าวเท้าออกไปจากบ้านทันที.....

วันทั้งวันแพทตี้ทำงานด้วยจิตใจที่ห่อเหี่ยวเธอปวดไปทั้งตัว

" แพทจ๋า แพทตี้ที่รักเป็นอะไรเอ่ย...วันนี้ทำไมแพทของน้ำขิงถึงเงี๊ยบเงียบ" น้ำขิงสังเกตุมาสักพักแล้ว วันนี้แพทดูเหม่อๆ ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวยังไงบอกไม่ถูก...

" ไม่มีอะไรๆ คิดอะไรไปเรื่อยนะ พอดีแพทกำลังคิดว่าจะไปซื้อชุดทำงานใหม่ เพราะชุดเมื่อวานมันขาดน่ะ ใส่เครื่องซักผ้าปั่นแล้วไม่รู้ไปโดนอะไรที่มันคมๆตัดเข้าให้.. ตอนเลิกงานว่าจะไปที่แผนกบุคคลไปลองถามเรื่องชุดดูน่ะขิง.." แพทตี้นึกขอโทษน้ำขิงที่เธอต้องโกหกน้ำขิงอีกแล้ว เมื่อวานก็ครั้งนึงแล้ว วันนี้ก็ยังจะโกหกอีก... แต่จะให้เธอทำยังไงได้ล่ะ เธอไม่กล้าบอกเรื่องที่เกิดขึ้นกับใครหรอก...

เธอได้ยินไหมว่าพนักงานฝ่ายการตลาดคนนึงท้องกับหัวหน้าแผนกด้วยล่ะ แล้วอีตาหัวหน้าแผนกนะมีเมียเป็นตัวเป็นตนแล้ว ตอนนี้เมียกำลังมาแหกอกพนักงานคนนั้นด้วยแหละเธอ.....

ท้อง... ท้องงั้นเหรอ แพทตี้ถึงกับมือชา เมื่อคืนเธอกินยาคุมกำเนิดฉุกเฉินไปแล้วหนึ่งเม็ด เธอจะต้องกินอีกหนึ่งเม็ด เธอจะต้องไปหายาคุมฉุกเฉินก่อน อย่าลืมนะแพทตี้ เธอต้องอย่าลืม เพราะถ้าเธอลืมเธอท้องแน่ ท้องกับผู้ชายเฮงซวย ผู้ชายสารเลวคนนั้น...

น้ำขิงเห็นคิ้วของแพทตี้กำลังทำท่าขมวดชนกันเธอก็นึกสงสัยอีกแล้ว ว่าตกลงวันนี้แพทตี้มีเรื่องอะไรให้คิดมากมายกันนะ

"คิ้วขมวดอีกแล้ว... เป็นอะไร?" น้ำขิงถามออกไปด้วยน้ำเสียงที่แสดงออกมาว่าเธอเป็นห่วงแพท

" อ๋อเมื่อกี้ได้ยินไหมที่พนักงานคนอื่นเขาคุยกันที่ว่ามีพนักงานฝ่ายการตลาดท้องกับหัวหน้าแผนกน่ะ แล้วเมียเขาก็กำลังมาแหกอกพนักงานคนนั้นอยู่.."

" ได้ยินสิ ข่าวออกจะดังยัยคนนั้นน่ะ เคยที่จะจับลูกชายท่านประธานด้วย นางสวยนะ แต่ใช้ความสวยไปในทางที่ผิด แบบว่าถ้านางเห็นใครที่พอมีเงินนะ นางจะพุ่งเข้าใส่เลยล่ะ ไม่สนด้วยว่ามีเมียหรือแต่งงานรึเปล่า ขิงได้ยินมานานแล้วเรื่องของยัยนี่น่ะ"

" แล้วลูกชายท่านประธานไม่มีเมียเหรอ? " เธอแกล้งถามไปงั้นแหละเพราะเธอนี่แหละคือเมียของเขา เมียที่ไม่ตั้งใจจะมี เมียที่เขาดูถูก...

" ไม่มีนะ ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยเรื่องนี้อ่ะ แต่ขิงไม่แน่ใจว่าลูกชายคนไหน"

" ห๊ะลูกชายคนไหน อะไร อะไรคือลูกชายคนไหน ท่านประธานมีลูกแค่คนเดียวไม่ใช่เหรอ?" นั่นสิคุณลุงภพกูลมีลูกชายคนเดียวไม่ใช่เหรอ?

" บ้า สองคนคะสาว สองคนผู้ชายทั้งคู่ คนโตอยู่ไทย คนเล็กไปอยู่เมืองนอกแต่เท่าที่ได้ยินมานะคนเล็กน่าจะเป็นลูกของเมียน้อยน่ะ... ฟังแล้วเหยียบเอาไว้เลยนะที่รัก ลูกชายคนเล็กเป็นลูกรักของท่านประธาน เพราะว่าเมียน้อยคนนั้นเป็นคนที่ท่านประธานรักน่ะ ส่วนคนที่เป็นเมียหลวงเมียแรก เมียเก่าเป็นคนที่ครอบครัวหามาให้ ดังนั้นท่านประธานเลยรักลูกไม่เท่ากัน ท่านรักลูกชายคนเล็กมากกว่าคนโต คนโตก็ทำตัวเสเพไปเรื่อย ส่วนคนเล็กก็สดใส หล่อ กร้าวใจ จบนอก..." น้ำขิงทำท่าเพ้อฝันแต่ก็เพียงแค่แป๊บเดียวเพราะเธอไม่ได้ชอบผู้ชาย

" รู้ดี รู้เยอะ อย่างกับป้าข้างบ้าน..." แพทตี้ถึงกับต้องแซวในความแสนรู้ของน้ำขิง...

" อ้าวที่รัก ทำไมพูดแบบนี้คะ ที่รู้เพราะมีคนเขาเล่าต่อๆกันมาคะไม่เคยได้ยินเหรอ? ออ... ลืมไปที่รักพึ่งมาทำงาน เอาเป็นว่าเรื่องหน้าตาหล่อแค่ไหนน้ำขิงไม่สามารถทราบได้ค่ะ เพราะไม่เคยเห็นเหมือนกัน ฮ่าๆ" เธอก็พูดไปเรื่อยแหละใครเขาบอกว่าไงเธอก็บอกตามเขา...

แพทตี้ทำงานของตัวเองต่อโดยที่เธอพยายามลืมเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน จนในที่สุดเวลาก็สิ้นสุดเธอเลิกงานแล้วเธอก็รีบไปยังฝ่ายบุคคลและสอบถามเรื่องยูนิฟอร์ม และก็โชคดีที่มันมีอยู่2ชุดเธอเลยเอามาทั้งสองชุดเลย

ทางกลับบ้านแพทตี้ได้แวะร้านขายยาก่อนเพื่อที่จะซื้อยาคุมฉุกเฉิน เมื่อเธอได้มันมาเธอก็จัดการแกะมันแล้วก็กลืนลงไปในคอพร้อมกับดื่มน้ำตามลงไป...

เพียงแค่เธอมาถึงบ้านเธอก็ได้ยินเสียงหัวเราะของชายหญิงที่ดังออกมาจากตัวบ้าน....

เธอคนนั้นมาอีกแล้ว...

แพทตี้พยายามเดินให้เบาที่สุดเธอไม่ต้องการเห็นสองคนนี้ เธอเกลียดทั้งคู่ เกลียดมาก...

" อ้าวคุณแพทตี้นี่เอง กลับมาแล้วเหรอคะ วันนี้แยมซื้อกับข้าวมาเยอะเลยคะ มากินด้วยกันนะคะ.."

เสียงหวานรีบทักผู้หญิงที่เป็นมารความรักของเธอทันที เธอเห็นนานแล้วว่าอีผู้หญิงคนนี้มันกลับมาแล้ว แต่มันก็พยายามเดินเลี่ยงเพื่อไม่ให้พี่เอกเห็น ก็ถือว่ายังดีที่อีผู้หญิงคนนี้มันไม่พยายามเสนอหน้ามาให้พี่เอกเห็น

" แยมไม่ต้องไปชวนคนแบบนั้นหรอกครับ เรากินกันสองคนน่ะดีแล้ว ถ้ายัยปลิงดูดเงินมานั่งร่วมโต๊ะด้วย พี่คงจะกินไม่ลง คงจะได้อ้วกออกมาแน่เลยครับ..." เอกดนัยปลายตามองยัยผู้หญิงหน้าเงินคนนั้นด้วยความเกลียดชัง

" เชิญพวกคุณตามสบายนะคะ ออแล้วอย่าลืมเก็บกวาดให้เรียบร้อยด้วยนะคะ เพราะฉันคิดว่าพวกคุณคงจะมีสามัญสำนึกกันบ้าง ครอบครัวคงจะสอนมาดีพอ ขอตัวนะคะ" พูดจบแพทตี้ก็หันหลังให้แล้วเดินขึ้นไปด้านบนทันที...