ฉันมีสิทธิ์ 18+

เอกดนัยบีบแขนของยัยปลิงดูดเลือดเอาไว้แน่น วันนี้เป็นครั้งที่สองแล้วที่เขาบีบมัน เขาอยากจะบีบให้มันเละคามือเขาไปเลย จองหองนัก

"ปล่อยค่ะ " ถึงแม้ว่ามันจะเจ็บมากขนาดไหนแต่แพทตี้ไม่ยอมที่จะร้องขอ หรือส่งเสียงออกมา เธอพยายามเก็บกักความรู้สึกของเธอเอาไว้ เธอจะไม่ยอมให้ผู้ชายคนนี้หัวเราะเยาะเธอได้อีก...

" ปล่อยงั้นเหรอ? ได้... ปล่อยแน่... " ไม่เพียงเขาไม่ปล่อยแขนเล็กนี้แล้ว เขายังฉุดกระชากร่างเล็กให้ถลาตามเขาไปอีก...

เสียงโวยวายของแพทตี้ดังขึ้นเพราะอยู่ๆเขาก็ลากแขนของเธอให้ตามเขาไปยังที่ไหนก็ไม่รู้ แขนเธอมันเริ่มเจ็บมากกว่าเดิม แล้วการลากของเขามันก็คือการลากจริง เขาไม่สนใจเลยสักนิดว่าเธอจนชนอะไรหรือว่าหกล้ม ถึงแม้ว่าเธอจะล้มลงไปจริงๆ เขาก็ลากเธอไปตามกับพื้น ความรู้สึกที่มันทำให้เธอนึกสมเพชตัวเองมันได้เกิดขึ้นอีกครั้ง เธอไม่มีสิทธิ์ที่จะตัดพ้อหรือร้องขอให้เขาหยุดการกระทำอันป่าเถื่อนนี้ได้

ปัง!!!!

เอกดนัยลากยัยปลิงดูดเลือดเข้ามาในห้องของเขาเขาล็อกประตูเอาไว้เรียบร้อยแล้ว เพราะความโมโหและความเกลียดมันทำให้เขาต้องการที่จะลงโทษผู้หญิงคนนี้ การลงโทษของเขามันจะทำให้ผู้หญิงคนนี้เหมือนตายทั้งเป็น เขาจะยอมเป็นตราบาปให้ยัยนี้เอง...

" เปิดประตูนะคุณเอกดนัย... เปิดเดี๋ยวนี้ ฉันบอกให้เปิดไง..." มันเป็นครั้งแรกที่เธอเรียกชื่อของเขา เธอหลีกเลี่ยงในการที่จะเรียกชื่อของเขามาตลอด ตอนนี้เขาช่างน่ากลัวเหลือเกิน สีหน้าและแววตาของเขามันช่างดูน่ากลัวจนมันทำให้เธอถึงกับตัวสั่น... ดวงตาที่แดงกร่ำและการแสดงท่าทางของเขาที่เขาทำมันออกมา มันทำให้เธอกลัวเหลือเกิน เขาเหมือนคนโรคจิต เขาเหมือนว่าโกรธเธอมากี่ร้อยภพกี่ร้อยชาติมาก่อน... เธอกลัวเขา....

" หึ.. มันถึงเวลาของเธอแล้วยัยปลิงดูดเลือด ถึงเวลาที่เธอจะได้ใช้เรือนร่างของเธอชดใช้ในความกระหายเงินของเธอแล้ว ในเมื่อพ่อของฉันจ่ายเยอะขนาดนี้.... ฉันก็ต้องใช้ให้คุ้มสิ ฉันมีสิทธิ์ ฮ่าๆๆ " สติสตังของเขามันขาดไปแล้วตั้งแต่เขาเห็นรูปภาพของยัยปลิงดูดเลือด... คนที่มันส่งมาให้เป็นคนที่เขาไม่ชอบขี้หน้าเป็นอย่างมาก

กรี๊ดดดดด

แพทตี้ถูกเขาลากไปยังเตียงกว้าง เธอถูกเขาเหวี่ยงไปยังเตียง โชคไม่ดีนักที่ตัวของเธอไปชนขอบเตียง มันไม่เหมือนที่ธอคิดไว้ว่าเธอจะต้องไปอยู่บนเตียงเพราะแรงเหวี่ยงของเขา เธอไปชนขอบเตียงก่อน แล้วยังไงล่ะ เธอทั้งเจ็บทั้งจุก แต่เหมือนไอ้ผู้ชายบ้าคนนี้มันรู้สึกชอบใจมากที่เห็นเธอเจ็บ...

หึหึ...

เอกดนัยหัวเราะชอบใจที่เขาสามารถทำให้ผู้หญิงคนนี้เจ็บตัวได้ เขาอยากได้ยินเสียงร้องจากผู้หญิงคนนี้ เขาอยากคำร้องขอของผู้หญิงคนนี้เขาอยากได้ยินมัน...

" ไม่ต้องคิดหนีหรอก ในเมื่อเธอยอมขายตัวเพื่อมาเป็นของเล่นแก้ขัดให้ฉันก่อนที่ฉันจะหย่ากับเธอแล้วไปแต่งงานกับแยม... ดังนั้นเธอก็จงทำหน้าที่ของเธอซะ.."

เอกดนัยไม่พูดเปล่า เขากระโจนเข้าไปหาร่างของผู้หญิงคนนั้น เขากระชากตัวหล่อนจนปลิวขึ้นมาติดมือ เขาเขวี้ยงร่างของหล่อนลงบนเตียงอย่างรุนแรง...

อึก...

เสียงนั้นคือเสียงแรกที่เขาได้ยิน มันทำให้เขาสนุกกับการได้เห็นและได้ยินสีหน้าของความเจ็บปวดของผู้หญิงคนนี้...

"อย่านะ คุณอย่าทำอะไรบ้าๆนะคุณเอกดนัย.... ถ้าคุณทำฉันจะเกลียดคุณมากกว่าเดิม" แพทตี้อยากจะลุกหนีจากเตียงแต่เธอก็จุกเหลือเกิน เธอขอเวลานอกเธอต้องพูดให้เขาปล่อยเธอไป เธอรู้ว่าเขาเกลียดเธอมาก และเขาจะขยะแขยงเธอถ้าเกิดเขามีอะไรกับเธอดังนั้นเธอจะต้องถ้อยคำต่างๆนาๆมาใช้เกลี่ยกล่อมเขาให้ได้ แต่สุดท้ายแล้วสิ่งที่เธอคิดไว้มันผิดแผนไปหมด...

แคว่ก.....

เอกดนัยกระชากชุดยูนิฟอร์มของโรงแรมออกอย่าไม่ใยดี กระดุมทั้งหมดกระเด็นไปตามแรงกระชากของเขา เอกดนัยไม่รอช้า เขากระชากกระโปรงและกางเกงชั้นในของผู้หญิงคนนี้ออกอย่างรวดเร็ว.....

กรี๊ดดดด

เสียงร้องเพราะความเจ็บปวดที่เธอได้รับและน้ำตาแห่งความเจ็บปวดมันไหลออกมาทันทีที่เขายัดเยียดความเป็นชายของเขาเข้ามาในร่างกายเธอ...

ร่างเล็กถูกกระแทกและตอกอัดอย่างบ้าคลั่ง... คนด้านบนไม่สนใจว่าส่วนนั้นของผู้หญิงที่อยู่ด้านล่างจะผลิตน้ำล่อลื่นออกมาหรือไม่ เขาอยากเอาชนะ เขาอยากทำให้ผู้หญิงคนนี้เจ็บ เขาอยากทำให้ผู้หญิงคนนี้ตกอยู่ในสภาพที่ตายทั้งเป็น แต่สิ่งที่เขาลืมคิดไปก็คือ ถุงยาง เขาลืมถุงยางได้ยังไง ไม่เป็นไร ยาคุมฉุกเฉินเท่านั้นที่ช่วยได้...

น้ำตาแห่งความอดสู่มันไหลออกมาหยดแล้วหยดเล่า แพทตี้เจ็บปวดไปทั้งร่างกายและจิตใจ... มันน่าสมเพชมากสำหรับเธอ ทำไมเธอต้องมาเจอเรื่องเลวๆและคนเลวๆแบบนี้ด้วย... น้ำตาแห่งความเครียดแค้นและเจ็บปวดมันไหลออกมาจนตอนนี้มันไม่มีเหลือแล้วสักหยด...

เอกดนัยที่ลงลืมไปว่าเขาต้องการที่จะทำให้ผู้หญิงคนนี้รู้สึกเหมือนตายทั้งเป็นเขาหลงลืมไปเพียงเพราะร่างกายของผู้หญิงคนนี้มันตอบรับแก่นชายของเขาได้อย่างดี เลือดสีแดงที่มันเปื้อนอยู่บนท่อนเนื้อของเขามันสร้างความพึงพอใจให้เขาเป็นอย่างมาก....

แรงบดกระแทกของคนด้านบนยังคงมีต่อเนื่องไปเรื่อยๆ...จนในที่สุด...

" อ๊าาาาา แตกแล้วฉันแตกแล้ว...อ๊าาาา" เอกดนัยรัวสะโพกให้เร็วขึ้นไปอีก... เพียงเท่านั้นเขาก็ได้ปลดปล่อยความโกรธและความเกลียดให้กับผู้หญิงคนนี้ เขานี่แหละคือคนที่มอบความอัปยศให้กับยัยนี่ เขานี่แหละที่เป็นคนแรกของยัยนี่ และเป็นเขาที่เป็นเจ้าของชีวิตของผู้หญิงคนนี้ตลอดไป จนกว่าจะถึงวันนั้นวันที่เขาสามารถหย่าได้... มันจะเป็นเขาเองที่จะทำลายชีวิตของผู้หญิงคนนี้ให้แหลกเหลวด้วยน้ำมือของเขา...

"อ้าปาก..." เอกดนัยจัดการหยิบยาคุมกำเนิดฉุกเฉินออกมาจากโต๊ะหัวเตียง...

" กินซะฉันไม่อยากมีลูกกับผู้หญิงหน้าเงินและร่านอย่างเธอ... ถ้าเกิดเธอท้องนะฉันนี่แหละจะเป็นคนลากตัวเธอไปเอาไอ้มารหัวขนออกเอง ไม่สิ ฉันจะเป็นคนอามันออกมาเอง ด้วยวิธีของฉัน..."

แพทตี้รับยานั่นมากินอย่างรวดเร็วเธอไม่อยากมีลูกกับผู้ชายเลวๆแบบนี้เลย เธอไม่คิด ไม่เคยคิด...

" ไปซะ ไสหัวไปจากห้องของฉันน่ารังเกียจ.. ออ ก่อนไปรื้อผ้าปูที่นอนของฉันออกให้หมด ฉันไม่อยากให้เตียงของฉันมีราคีความร่านและควาหน้าด้านของเธอหลงเหลืออยู่..."

แพทตี้หอบสังขารของตัวเองให้ลุกขึ้นยืน เธอกัดฟันทำตัวเหมือนว่าไม่มีอะไร เธอรีบเก็บผ้าปูที่นอนนี้ออกไปแล้วก็รีบจัดการปูผ้าปูที่นอนผืนใหม่ทันที..

เอกดนัยต้องการเห็นน้ำตาของผู้หญิงคนนี้อีกครั้งแต่จนแล้วจนรอดยัยบ้านี่ก็ไม่ยอมปล่อยมันออกมา...

และในที่สุด... แพทตี้ก็พาร่างกายอันบอบช้ำของเธออกมาจากนรกที่เขาสร้างขึ้นมันกับเธอ เพียงเธอมาถึงห้องนอนห้องเล็กของเธอ เธอก็ล้มลงไม่เป็นท่า... เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นราวกับว่าเจ้าตัวจะขาดใจตายให้ได้ถูกปลดปล่อยออกมาเมื่อมาถึงห้องของตนเอง... แพทตี้ไม่สามารถเก็บความรู้สึกทุเรศนี้เอาไว้ได้อีก.. เธอหอบร่างกายของเธอไปยังห้องน้ำแล้วจัดการอาบน้ำชำระร่องรอยของความเกลียดชังแต่มันก็ไม่เป็นผล เพราะความรู้สึกนั่นมันถูกฝังลงไปแล้วในจิตใจเธอ....