2

น้ำตาสีใส่ไหลพรูอาบแก้มนวล เสียงสะอื้นไห้เล็ดลอดออกมาอย่างน่าเวทนา อัทธ์เป็นเพื่อนผู้ชายคนเดียวที่บุญนิสาสนิทมากที่สุดในรั้วมหาวิทยาลัย แต่พอเขาได้รู้จักและคบหากับปานวาดเพื่อนร่วมคณะเดียวกันกับพวกเธอ อัทธ์ก็เริ่มใช้เวลาทั้งหมดอยู่กับแฟนสาวแต่ทว่าชายหนุ่มก็ยังติดต่อบุญนิสาอยู่เสมอ จนกระทั่งทั้งสามคนเรียนจบเธอก็ทราบว่าเพื่อนทั้งสองย้ายไปใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันที่คอนโดของอัทธ์แล้ว ส่วนตัวเธอเองก็วุ่นๆกับการทำงานเพราะต้องหาเงินส่งเสียน้องชายที่กำลังเรียนอยู่ชั้นมัธยมปลายและยายที่เป็นคนเลี้ยงเธอกับน้องมาตั้งแต่ที่พ่อแม่เสียไป

ร่างระหงคลานเข่าไปใกล้รูปของเพื่อนรัก อัทธ์เสียแล้วอย่างนั้นเหรอ เกิดอะไรขึ้นกับเขา แล้วปานวาดรู้หรือเปล่าว่าอัทธ์จากโลกนี้ไปแล้ว

"เกิดอะไรขึ้นกับอัทธ์คะ"

อัคราไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง ผู้หญิงคนนี้กล้าดียังไงมาถามอย่างนี้ เขาต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายถามว่ามันเกิดเรื่องบ้าอะไรระหว่างเธอกับน้องชาย ทำไมอัทธ์ถึงได้คิดสั้นฆ่าตัวเองตาย

"ฉันสิที่ต้องเป็นฝ่ายถามเธอ เธอทำอะไรน้องชายฉันทำไมเขาถึงฆ่าตัวตาย"

น้ำเสียงเหี้ยมเกรียมแฝงด้วยความเคียดแค้น ดวงตาที่วาวโรจน์ด้วยไฟแค้นทำให้ร่างระหงกระเถิบหนีอย่างหวาดกลัว

"ฉันไม่รู้ ฉันไม่ได้เป็นคนทำให้อัทธ์ตายนะคะ" ร่างอรชรสั่นระรัวพลางส่ายหน้าพรืด ความตายของอัทธ์ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเธอทั้งนั้น

"โกหก อัทธ์ตายเพราะเธอ เธอหลอกน้องชายฉันให้รักจนหัวปักหัวปำแล้วก็ทิ้งเขาไปหาผู้ชายคนอื่น"

ไม่คิดเลยว่าอัทธ์จะไปหลงรักผู้หญิงที่มีมารยาเหลือร้ายคนนี้ได้ ทำไมนะ ทำไมเขาถึงไม่ล่วงรู้ความสัมพันธ์ของสองคนนี้ก่อนที่จะเกิดเรื่องร้ายกับน้องชาย ถ้าเขาใส่ใจอัทธ์มากกว่านี้ไม่เอาแต่ยุ่งกับงานที่ไร่ อัทธ์ก็คงไม่มาจบชีวิตลงเพราะผู้หญิงร่านคนนี้

"คุณเข้าใจผิดแล้ว ฉันกับอัทธ์ไม่ได้เป็นแฟนกัน คนที่คบกับอัทธ์คือ..."

"หุบปาก! นับตั้งแต่วันนี้ไปฉันจะทำให้เธอมีชีวิตอยู่เหมือนตกนรกทั้งเป็น อย่าได้หวังว่าจะได้ออกไปจากไร่ของฉัน เธอต้องอยู่ที่นี่ชดใช้ให้กับชีวิตของน้องชายของฉัน"

เสียงสะอื้นดังขึ้นอีกครั้ง ผู้ชายคนนี้เข้าใจผิดทุกอย่าง ทั้งๆที่เธอกำลังจะบอกว่าใครคือคนรักของอัทธ์ แต่เขากลับไม่คิดที่จะฟัง

อัครามองหญิงสาวที่นั่งร้องไห้จนตัวโยนอยู่บนพื้นด้วยความสะใจ นับแต่นี้ไปเธอจะได้สัมผัสกับความเจ็บปวดเหมือนกับที่อัทธ์เป็น ร่างสูงใหญ่เดินไปทรุดนั่งยองๆอยู่ตรงหน้าคนที่กำลังแสดงอาการหวาดกลัว ฝ่ามือหนาจับที่ต้นแขนเล็ก บีบอย่างแรง จนดวงหน้าหวานบิดเบ้เพราะรู้สึกเจ็บ

"ฉันเจ็บ" บุญนิสาพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือพลางมองใบหน้าคมอย่างรู้สึกกลัวสุดขีด

"ลุกขึ้น!" เขาตวาดเสียงดังพร้อมกับกระชากร่างเล็กอย่างถูลู่ถูกังออกไปจากห้องนอนของอัทธ์

ร่างอรชรถูกเหวี่ยงลงบนกลางห้องที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำอีกครั้ง เธอผุดนั่งพลางกวาดสายตาไปรอบๆห้องอย่างหวาดกลัว ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราดของเขาทำให้เธอกลัวจนจับใจ

"นับแต่วันนี้ไปเธอต้องอยู่ที่นี่เป็นทาสรับใช้ให้ฉันไปจนวันตาย!"

เสียงตะคอกก้องกังวานทั่วทั้งห้อง สองมือบางยกไหว้บุรุษที่มีท่าทีขึงขัง ดวงตาวาวโรจน์ด้วยไฟเพลิงที่พร้อมจะแผดเผาเธอให้เป็นเถ้าถ่าน

"ฉันไม่ได้เป็นคนทำให้อัทธ์ฆ่าตัวตายจริงๆนะคะ คุณปล่อยฉันไปเถอะ ฉันมีน้องกับยายที่ต้องดูแล"

อัคราตวัดสายตาอย่างเยือกเย็น ยกยิ้มมุมปาก

"บอกลาน้องกับยายของเธอไปได้เลย บุญนิสา"

ร่างสูงใหญ่เดินออกจากห้องพร้อมกับปิดประตูจนเสียงดัง บุญนิสาลุกขึ้นวิ่งไปทางประตู สองมือเล็กยกทุบที่ประตู ปากก็ตะโกนร้องขอความเห็นใจ

"ปล่อยฉันออกไปนะ! ฉันไม่ได้ทำให้อัทธ์ตาย"

อัคราเหลียวมามองประตูอีกครั้ง เสียงร้องจากคนที่อยู่ด้านในยังดังออกมาอย่างต่อเนื่อง เขาจะไม่มีทางใจอ่อนให้กับผู้หญิงมารยาร้อยเล่มเกวียนคนนี้เด็ดขาด ในเมื่อเธอเป็นคนทำให้คนที่เขารักจากไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ เขาก็จะทำให้หญิงสาวได้ลิ้มรสความเจ็บช้ำเหมือนอย่างกับเขา

บุญนิสาทรุดนั่งพิงกับประตูอย่างคนสิ้นหวัง ความกลัวความเสียใจประดังประเดเข้ามา ใจก็นึกห่วงยายเป็นที่สุดไม่รู้ว่าป่านนี้ยายจะได้กินข้าวกินยาหรือยัง แค่คิดถึงคนที่รออยู่ที่บ้าน น้ำสีใสก็ไหลพรูลงมาจนเกินห้าม ทำไมพี่ชายของอัทธ์ถึงได้เป็นคนใจร้ายใจดำ ทำไมถึงคิดว่าเธอเป็นต้นเหตุทำให้น้องชายของเขาฆ่าตัวตาย

ร่างอรชรนั่งชันเข่าแล้วกอดที่ขาของตัวเอง ร้องไห้จนตัวโยน ซบใบหน้าลงกับหน้าขา

"ยาย...บุญกลัว บุญคิดถึงยาย"

อัครานั่งไขว่ห้างอยู่บนเก้าอี้ไม้สัก มือหนึ่งถือแก้วเหล้า มืออีกข้างก็จับที่รูปของน้องชาย เขากับอัทธ์อายุห่างกันเกือบสิบปี อัทธ์เป็นคนร่าเริง คุยเก่ง ผิดกับตัวเขาที่เป็นคนเคร่งขรึม

ตั้งแต่เล็กจนโตอัทธ์มักจะพูดอยู่เสมอว่าอัคราไม่เหมือนพี่ชายของอัทธ์ แต่เป็นเหมือนพ่ออีกคนของอัทธ์มากกว่า เขาสองคนเป็นพี่น้องที่สนิทกันมาก มีแค่ช่วงระยะหลังๆที่อัทธ์ขึ้นไปเรียนที่กรุงเทพเท่านั้น ที่สองพี่น้องได้อยู่ห่างกัน

ตลอดเวลาที่อัทธ์เรียน เขามักจะโทรมาเล่าให้ฟังอยู่เสมอว่าชีวิตในแต่ละวันของเขาเป็นอย่างไร มีแค่ระยะสองสามเดือนที่ผ่านมาที่จู่ๆน้องชายก็ขาดการติดต่อไป มาเจอหน้าคร่าตากันอีกทีก็หนึ่งเดือนที่ผ่านมานี่เอง อัทธ์กลับมาที่ไร่ในสภาพที่ดูไม่เป็นผู้เป็นคน จากชายที่รูปร่างดี ใบหน้าหล่อเหลากลายมาเป็นคนผอมบักโกรก ผมเผ้ารุงรัง ใบหน้าอิดโรยไม่เหมือนกับอัทธ์คนเดิม

'ผมรักพี่ ผมอยู่บนโลกใบนี้ต่อไปไม่ไหวแล้ว ยกโทษให้ผมด้วยนะครับ'

คำพูดสุดท้ายที่อัทธ์เขียนไว้ให้ก่อนที่จะตัดสินใจลาโลกใบนี้ไป นาทีที่อัคราเห็นร่างที่ไร้วิญญาณของน้องแขวนโตงเตงอยู่กับขื่อ ใจของเขาเหมือนถูกกระชากออกไปจากอก อัคราร้องไห้ฟูมฟายเหมือนคนบ้า หลังจากที่พ่อกับแม่ตายจากไป ในชีวิตของเขาก็มีเพียงแต่อัทธ์คนเดียวเท่านั้น

แต่สุดท้ายอัทธ์ก็มาทิ้งเขาไปอีกคน