ตอนที่5 ไม่สำคัญพอ

แล้วตอนนี้ฉันก็ต้องมาเดินห้างอีกตามเคย เพราะว่าโทรศัพท์ฉันเสียไง ไม่รู้ว่าป่านนี้พี่ใต้ฝุ่นจะรอฉันอยู่หรือเปล่า เพราะฉันก็เลิกเรียนสักพักใหญ่ได้แล้ว และไม่ได้ติดต่อไปบอกเขา ซึ่งมันดูเสียมารยาทมากๆ เลย

“แฟนมึงไลน์ตามเหรอ” ฉันถามน้ำขิง เพื่อนสนิทคนเดียวของฉัน

“อืม” มันตอบกลับมาหน้าเศร้าๆ

“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ ทะเลาะกันเหรอ” พูดถึงแฟนแล้วทำหน้าแบบนี้ก็มีอย่างเดียวนั่นแหละ

“เออ”

“มึงกลับก่อนก็ได้นะ ไปเคลียร์กันเถอะ” ฉันก็เข้าใจแหละ เพราะฉันก็มีแฟน

“ไม่เป็นไร กูเดินเป็นเพื่อนมึงก่อน ค่อยกลับพร้อมกัน” น้ำขิงพูดขึ้น

“แล้วครั้งนี้ใครผิดล่ะ” ฉันถามขึ้น

“เฮ้อ! กูดิ กูดันไปเข้าใจผิดเรื่องเขากับพนักงานใหม่ที่เขารับมา” มันถอนหายใจออกมาก่อนจะตอบ

“ถ้ามึงผิดก็รีบกลับไปเคลียร์ซะ ยิ่งเขาไลน์หามึงก่อนแบบนี้ ก็แสดงว่าเขาไม่โกรธมึงมาก” เพราะถ้าโกรธมากคงไม่ไลน์หาแบบนี้ แล้วพอเขายอมอ่อนก่อนแล้ว เราก็ต้องใช้โอกาสนี้แหละง้อ จะได้ง่ายๆ

“เอางั้นเหรอ”

“เออ กูเดินคนเดียวได้ ซื้อโทรศัพท์เสร็จกูก็กลับเลยเหมือนกัน” เดินคนเดียวไม่สนุกอยู่แล้ว อีกอย่างก็ไม่รู้จะซื้ออะไรด้วย

“งั้นกูกลับก่อนนะ มึงอยู่ได้จริงๆ ใช่ไหม”

“เออ ไม่ต้องห่วง” ฉันบอกมันอย่างสบายๆ เพราะฉันเข้าใจมันดีที่สุดเลยแหละ อีกอย่างถ้าเทียบกันแล้วฉันทิ้งมันบ่อยกว่าอีก เพราะบางครั้งที่ฉันทะเลาะกับเฮีย ฉันก็ประชดโดยการไม่รับโทรศัพท์แล้วกลับบ้านช้าๆ สุดท้ายเฮียก็ตามมาเจอจนได้แล้วก็ลากฉันไปโดยที่ฉันยังอยู่กับเพื่อนอยู่เลย

พอคิดถึงเฮียแล้วก็น้อยใจขึ้นมาอีกเลย ถึงแม้ว่าเมื่อคืนเรานอนด้วยกัน แต่หลังจากตื่นมา เฮียก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่ขอโทษ ไม่พูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเลย จนมันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนไม่สำคัญพอที่เฮียจะสนใจ

หลังจากจัดการซื้อโทรศัพท์เครื่องใหม่เสร็จ ฉันก็ออกจากร้านโทรศัพท์แล้วตั้งใจจะกลับบ้าน เพียงแต่ไม่คิดว่าโลกจะกลมขนาดนี้

“นิล” เสียงนุ่มเรียกฉันขึ้นจนฉันหันกลับไปมอง

“พี่ใต้ฝุ่น? มาที่นี่ได้ยังไงคะ” ฉันถามออกไปด้วยความแปลกใจที่เห็นเขาอยู่ที่นี่

“พอดีพี่มาทำธุระที่นี่น่ะ พี่โทรหาเราจะบอกตั้งแต่เที่ยงแล้วว่าอาจจะเลท ถ้าเรารอไม่ได้ก็ให้กลับก่อน แต่โทรเท่าไหร่ก็ไม่ติด” พี่ใต้ฝุ่นพูดขึ้น

“นิลขอโทษด้วยนะคะ พอดีโทรศัพท์นิลพังน่ะค่ะ นิลพึ่งมาซื้อใหม่นี่เอง” ฉันบอกเขาอย่างรู้สึกผิด ก็ตั้งใจอยู่ว่ากลับไปจะไลน์ไปขอโทษที่อาจจะทำให้เขารอ

“เฮียนิลทำอีกแล้วเหรอ” พี่ใต้ฝุ่นพูดอย่างรู้ทัน เพราะบางครั้งฉันกับพี่ใต้ฝุ่นคุยๆ กันอยู่ เฮียก็มากระชากจากด้านหลังแล้วปาทิ้ง หรือบางทีก็สั่งห้ามพี่ใต้ฝุ่นเลิกยุ่งกับฉันก่อนจะปาทิ้งก็มี

“แฮะๆ” ฉันยิ้มแห้งๆ ให้พี่ใต้ฝุ่นอย่างรู้ๆ กัน

“ไหนๆ ก็เจอกันแล้ว นิลว่างไหม หรือว่าติดอะหรือเปล่า”

“อ๋อ นิลว่างค่ะ ตอนแรกว่าจะกลับบ้าน”

“งั้นไปหาอะไรกินก่อนดีไหม ไหนๆ ก็เจอกันแล้ว ไม่ได้เจอกันตั้งนาน” พี่ใต้ฝุ่นชวนออกมา แล้วฉันก็ตกลงกับเขาไปตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

มาเจอแบบนี้ก็ไม่มีอะไรต้องปฏิเสธหรอก อีกอย่าง เฮียจะได้รู้สึกบ้าง ว่าการที่เขาไม่ยอมเลิกยุ่งกับคนที่เราอยากให้เลิก จะรู้สึกยังไง

“ได้ค่ะ งั้นเราไปกันดีกว่า นิลหิวแล้ว” ฉันหิวจริงๆ ว่าจบฉันก็เดินนำพี่ใต้ฝุ่นไปยังร้านอาหารที่ฉันอยากกินโดยไม่ถามเขา เพราะปกติเขาก็ให้ฉันเลือกตลอด

และเราสองคนก็นั่งกินกันไปคุยกันไปเรื่อยตามประสาพี่น้องที่ไม่ได้เจอกันนานแล้ว แต่อยู่ๆ สายตาฉันก็หันไปเห็นสิ่งที่ทำให้ฉันหุบยิ้มลงได้ทันที...