ไฟรักเผาแค้น

นิลลา

“พรุ่งนี้นิลเลิกเรียนบ่ายสองค่ะ”

(งั้นพรุ่งนี้พี่ไปหานิลหลังเลิกเรียนได้ไหม ไม่ได้เจอนิลนานแล้ว) ปลายสายถามกลับมาอย่างมีความหวัง

“ก็ได้ค่ะ พรุ่งนี้นิลก็ไม่ได้รีบไปไหน” ฉันตอบกลับไปอย่างไม่ได้มีปัญหา เพราะยังไงฉันกับเขาก็ไม่ต่างกับพี่น้องกัน เพราะว่าเราสนิทกันในระดับหนึ่ง เพราะว่าเราเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องกัน ถึงแม้ว่าตอนนี้พี่เขาจะจบไปแล้วก็ตาม

(งั้นไว้เจอกันพรุ่งนี้นะครับ วันนี้พี่ไม่กวนแล้ว)

“ค่ะ”

(ฝันดีครับ)

“ฝันดีค่ะ”

ติ๊ด

ปัง!

“ฮะ...เฮีย” ฉันเรียกคนที่เปิดประตูออกมาอย่างแรงด้วยความตกใจ เพราะหน้าตาเขาตอนนี้บ่งบอกได้อย่างดี ว่าเขากำลังไม่พอใจ

“.....” เฮียไม่พูดอะไร ก่อนจะก้าวเข้ามาในห้อง แล้วกระแทกประตูปิดอย่างแรง แล้วตรงมาที่ฉันช้าๆ ด้วยสายตาดุดันจนฉันเผลอก้าวถอยหลังเพื่อตั้งตัว

“ฮะ...เฮียมาตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอคะ” ฉันปั้นหน้ายิ้มให้กับคนตรงหน้าทันที

“.....” แต่เขาไม่ตอบฉัน สายตายังคงจับจ้องมาที่ฉันไม่วางตาด้วยความดุดันที่เหมือนจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

“อ๊ะ!” ฉันร้องขึ้นหลังจากเฮียเดินมาถึงตัวแล้วกระชากโทรศัพท์ในมือออกไป

“ทีหลังถ้าไม่อยากใช้ก็บอกดีๆ” เฮียพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นกว่าปกติ พร้อมกับชูโทรศัพท์ในมือขึ้นเป็นการบ่งบอกว่าหมายถึงมัน

และ...

เคร้ง!

“เฮีย!” ฉันเรียกเขาออกไปด้วยความตกใจและไม่พอใจ หลังจากเฮียปาโทรศัพท์ฉันลงพื้นจนมันแตกกระจายออกจากกัน แล้วเข้ามาประชิดตัวฉันทันที

“อึก!”

“บอกกี่ครั้งแล้ว ว่าให้เลิกติดต่อกับมัน ไม่ฟังเลยใช่ไหม!” น้ำเสียงเยือกเย็นลอดไรฟันที่เหมือนจะสาปฉันให้แน่นิ่งพร้อมสายตาที่จะฉีกฉันเป็นชิ้นๆ

“เฮียกะ....ก็รู้ ว่ามะ...มันไม่มีอะไรจริงๆ” ฉันบริสุทธิ์ใจ และฉันกับพี่ใต้ฝุ่นก็ถือว่ามีความสัมพันธ์พี่น้องที่ดีต่อกันตลอดตอนเขายังเรียนอยู่

และถึงแม้ว่าฉันกับเฮียจะทะเลาะกันเรื่องนี้บ่อยแค่ไหน แต่ฉันก็ไม่เข้าใจว่าเฮียจะหวงอะไรนักหนา เฮียจะไม่ให้ฉันมีเพื่อนหรือคนรู้จักที่เป็นผู้ชายสักคนเลยจริงๆ หรือไง

ลืมแนะนำตัว ฉัน นิลลนาหรือนิลลา ตอนนี้อายุ 20 ปี เรียนปี 2 มหา’ลัยแห่งหนึ่ง

นิสัยของฉันเหรอ สำหรับคนไม่สนิท ฉันก็คนพูดน้อยคนหนึ่งจนใครๆ ก็ว่าฉันหยิ่ง แต่กับคนที่สนิท ฉันก็เป็นคนร่าเริง เข้าถึงง่าย

แต่สำหรับเฮียเหรอ เฮียชอบว่าฉันดื้อ แล้วเฮียก็ชอบดุฉัน แต่ส่วนใหญ่ เฮียก็มักจะแพ้ลูกอ้อนฉันตลอด ถึงแม้ว่าก่อนหน้านั้นฉันจะเจ็บตัวไปบ้างก็เถอะ แต่ฉันก็รักเฮียมาก

ฉันเป็นเด็กกำพร้า พ่อแม่ฉันเสียไปตั้งแต่เด็ก ซึ่งเฮียเล่าให้ฟังว่าพ่อแม่ฉันประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตคาที่ ตอนนั้นเฮียผ่านไปเห็น ก็เลยพาฉันมารักษาจนหาย แล้วเฮียก็เลี้ยงดูฉันมาตลอดตั้งแต่ฉันอายุเก้าขวบได้

ตอนนั้นฉันก็ไม่ค่อยเข้าใจหรือรู้เรื่องอะไรหรอก เพราะหลังจากฉันฟื้นขึ้นมา ฉันก็จำอะไรไม่ค่อยได้เท่าไหร่ ฉันรู้แค่ว่าตั้งแต่ลืมตามาก็เห็นเฮียเป็นคนแรก และหลังจากนั้นก็มีเฮียนี่แหละอยู่กับฉันมาตลอด อยู่มาตั้งแต่ฉันไม่รู้จักความรักหนุ่มสาว

จนตอนนี้...

“แต่เฮียไม่ชอบให้เมียตัวเองไปยุ่งกับผู้ชายคนอื่น โดยเฉพาะได้นั่น!”

ตุบ!

“อ๊ะ เฮีย!”