ตอนที่2 ไม่ปล่อย

อัคนี

“เฮียไม่มีเหตุผล” ร่างเล็กที่นอนอยู่ใต้ร่างพูดขึ้นอย่างไม่ยอมแพ้

“เหตุผลของเฮียก็พูดไปทุกครั้งแล้ว” ว่าไม่ชอบให้เมียตัวเองไปใกล้ผู้ชายคนอื่น โดยเฉพาะผู้ชายที่มันจ้องจะคาบเมียผมไปกินอย่างไอ้เหี้ยนั่น

และที่สำคัญ...

“แต่เฮียจะโกรธแบบนี้ไม่ได้ เพราะนิลไม่ได้ทำอะไรผิด” เด็กดื้อเถียงออกมาอย่างดื้อรั้นเหมือนเดิม

ยิ่งผมใจดี เธอก็ยิ่งดื้อขึ้นทุกวัน ผิดที่ผมเองแหละตามใจเธอมาตลอด พอโตมามันก็ยากเกินกว่าจะแก้ แม้ว่าจะถูกลงโทษวิธีไหน สุดท้ายก็ไม่ทำให้เด็กดื้อหายดื้อได้

“ผิดที่ไม่ฟังคำสั่ง” ทั้งที่สั่งตลอดว่าไม่ให้คุยโทรศัพท์กับผู้ชาย ไม่ให้อยู่ใกล้ผู้ชายเกินสิบก้าวหรือถ้าให้ดีไม่ต้องยุ่งกับผู้ชายที่ไหนเลย

“นิลจะผิดถ้านิลคิดไม่ซื่อกับเฮีย แต่ทุกครั้งนิลไม่เคยคิดแบบนั้น นิลรักเฮียคนเดียว คนอื่นก็แค่เพื่อน ก็แค่รุ่นพี่” พอเห็นว่าผมไม่ลงให้ เธอก็มักจะใช้สายตาอ้อนเหมือนลูกแมวทันที

ถามว่าได้ผลไหม ใช่มันได้ผล แต่คนอย่างผมถึงแม้จะแพ้กับการอ้อนของเธอ แต่ยังไงผมก็ต้องแข็งใจลงโทษ ไม่งั้นเธอก็ไม่จำแล้วก็ทำมันอีก เพราะขนาดลงโทษประจำ เธอยังไม่เข็ดเลย

“ไม่ต้องมาอ้อน” ผมว่าเสียงแข็งออกไป

“นิลไม่ได้อ้อน นิลแค่อยากให้เฮียเปิดใจบ้าง สังคมข้างนอกมันก็มีทั้งหญิงทั้งชาย แล้วไหนจะเพศที่สามสี่อีกเยอะแยะ เฮียจะให้นิลรู้จักแค่ผู้หญิงอย่างเดียวมันก็เป็นไปไม่ได้” น้ำเสียงและสายตาอ้อนๆ พร้อมกับมือเล็กที่เริ่มยกขึ้นลูบไล้แผงอกของผมจนผมหลุบตามองมือเล็กที่เริ่มปลดกระดุมเสื้อเชิ๊ตผมช้าๆ

“งั้นก็แลกกัน” ผมจับมือเล็กไว้แล้วพูดขึ้นพร้อมกับมองหน้าเธอนิ่ง

“ยังไงคะ” เด็กน้อยที่ยังไม่รู้ชะตาตัวเองถามออกมาด้วยสายตาและน้ำเสียงที่เริ่มยั่วยวน

แต่นั่นก็ทำให้ผมกระตุกยิ้มในใจกับสิ่งที่เธอจะเป็นหลังจากนี้

“เลิกวีนธารา แล้วก็เลิกนะแวงธาราซะ” ผมพูดขึ้นนิ่งๆ เหมือนเดิม พร้อมกับมองหน้าเล็กไม่ห่าง

และมันก็เป็นอย่างที่ผมคิดทันที

“ไม่มีทาง! นิลไม่ชอบผู้หญิงคนนั้น!” จากใบหน้าและสายตายั่วยวนกลายเป็นลูกแมวกางเล็บขู่ออกมาทันที

“แล้วยังไง เฮียกับธาราไม่ได้คิดอะไรเหมือนกัน” ผมยังคงนิ่งไว้เหมือนเดิม เพราะสำหรับผม ไม่ก็คือไม่ และที่สำคัญ ผมมีแค่เด็กน้อยคนนี้คนเดียวก็ปวดหัวจะตายแล้ว

“แต่ผู้หญิงคนนั้นคิดกับเฮีย!” ผมว่าผมกับธาราก็วางตัวกันปกติมาก แต่ไม่รู้ว่าเด็กน้อยไปเอามาจากไหนที่ว่าธาราคิดอะไรกับผม ทั้งที่เธอไม่เคยแสดงอาการแบบนั้นออกมาเลย เพราะมันไม่มีทางเป็นแบบนั้นไปได้

“มันก็ไม่ต่างกันกับผู้ชายพวกนั้น” ผมไม่อยากพูดแก้ตัวอะไรที่รู้อยู่แล้ว ก่อนจะว่าเธอออกไปให้รู้ถึงสันดานผู้ชายพวกนั้นที่จ้องจะเข้ามาเพื่อหวังอย่างอื่นมากกว่าคำว่าเพื่อนหรืออยากรู้จัก

“.....” แล้วนิลลาก็เม้มปากอย่างใช้ความคิดเพราะเถียงไม่ออกเหมือนทุกครั้ง

“ในเมื่อนิลบริสุทธิ์ใจ เฮียก็บริสุทธิ์ใจ” ผมพูดขึ้นอย่างสบายๆ เด็กน้อยอย่างเธอหรือจะสู้คนที่ผ่านโลกมามากกว่าอย่างผมได้

“แต่พี่ใต้ฝุ่นเขาเป็นรุ่นพี่นิล แล้วเขาก็ยังเคยช่วยเหลือดูแลนิลตั้งเยอะ เป็นข้อยกเว้นไม่ได้เหรอ” เสียงเล็กอ้อนออกมาทันที

และมันไม่ใช่ครั้งแรกกับเรื่องไอ้เหี้ยใต้ฝุ่น และผมก็รู้ว่ามันคิดยังไงกับนิลลา ซึ่งแน่นอนว่ามันยกเว้นไม่ได้

“ก็แล้วแต่นิลแล้วกัน” ผมว่าแล้วก็ลุกออกจากเธอเดินออกจากห้องทันที

เด็กน้อยบางคนใช้วิธีเดิมๆ เธอก็จะจำทางได้จนไม่กลัว ผมต้องเปลี่ยนวิธีบ้าง ให้เธอรู้สึกร้อนใจ และกลัวจนไม่กล้าที่จะทำมันอีก

“เฮีย!” เห็นไหม แค่ผมเลือกจะหยุดแล้วเดินออกมานิ่งๆ แบบนี้ เธอก็กลัวอย่างออกนอกหน้าแล้ว

ผมบอกแล้ว เด็กที่เกิดหลัง มันจะมาทันคนที่ผ่านโลกมาก่อนเป็นสิบปี ได้ยังไง

ผม อัคนีหรือไฟ ตอนนี้อายุ 31 ปี นิสัยผมเหรอ ไม่อยากพูดหรอก เรียกสั้นว่าเลวก็ได้ แต่ไม่มีใครเลวสมบูรณ์หรอก ยังไงมันก็ต้องมีดีบ้างนั่นแหละ อยากรู้ก็ดูๆ ผมไป แล้วค่อยตัดสินใจอีกที

ผมเป็นลูกชายคนโตของตระกูล พ่อผมเสียไปหลายสิบปีแล้ว ทำให้ผมอยู่กับลุงมาตลอด ส่วนแม่ผมท่านอยู่ต่างประเทศกับน้องสาวอีกคนตั้งแต่ช่วงที่พ่อกับลุงต้องการล้างสิ่งสกปรกนั่นแหละ และตอนนั้นก็ไม่มีคนนอกรู้เรื่องนี้ ซึ่งลุงก็เลี้ยงดูผมแทนพ่อกับแม่มาอย่างดี

ตระกูลผมทำทั้งเรื่องสีขาวและเรื่องสีเทา เพียงแต่ลุงผมเลือกจะออกจากวงการสีเทานานแล้ว นานพอที่เป็นโอกาสทำให้พ่อผมเสียนั่นแหละ ส่วนแม่ตั้งแต่พ่อเสียท่านเลือกใช้ชีวิตอยู่ที่ต่างประเทศที่เป็นบ้านของพ่ออีกหลังตลอดมา แต่ผมก็ยังอยู่กับลุงจนถึงตอนนี้ ตอนที่ผมกลายเป็นผู้นำตระกูลรุ่นใหม่จากการสั่งสอนของลุง

ส่วนกับนิลลา สั้นๆ คือ ตอนนี้เธอมีสถานะเป็นเมียของผม และผมก็ทั้งรักทั้งหวงเธอมาก มากจนถ้าใครคิดจะมาแย่งเธอไปจากผมล่ะก็ ผมไม่ปล่อยมันไว้แน่