2.แผนร้าย

************ทักทายคร้า ไปต่อกันตอนที่2 เลยจ้า***************

อาติยะนำแฟ้มผลประกอบการและรายรับรายจ่ายของแบล็กกาล่ามาให้อังเคิล ซึ่งทำหน้าที่เป็นทั้งเลขาส่วนตัวและหัวหน้าบอดี้การ์ดของชายหนุ่มตรวจเช็คอยู่ที่โต๊ะทำงาน ส่วนนายใหญ่ของแบล็กกาล่ายังคงนั่งนิ่งอยู่บนชุดรับแขกด้วยสีหน้าเรียบเฉย สายตามองผ่านกระจกไปยังเวทีแสดงที่กลุ่มนักร้องวัยรุ่นกำลังร้องเพลงร่วมกับนักท่องราตรีกันอย่างสนุกสนาน

“บรั่นดีครับบอส” อาติยะส่งแก้วเครื่องดื่มให้ชายหนุ่ม แล้วนั่งลงเมื่อวาติเน่ผายมือเชิญเพราะต้องการคุยด้วย

“ลูกค้าเยอะขึ้นกว่าเมื่อก่อนนะคุณอาติยะ”

“ครับ พนักงานทุกคนก็ช่วยกัน รายรับเราถึงเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ” อาติยะกล่าวออกมาอย่างนอบน้อม สายตามองไปยังกลุ่ม

นักท่องราตรีที่กำลังโยกย้ายส่ายสะโพกไปตามจังหวะเสียงเพลง พอเพลงจบเสียงโห่ร้องก็ดังขึ้น เมื่อพิธีกรบอกถึงการแสดงชุดต่อไป

ไฟสปอร์ตไลท์จับอยู่กลางเวที ภาพสาวน้อยผมหยักศกในชุดสีแดงเพลิงรัดรูปกำลังเต้นตามจังหวะดนตรีแซมบ้าด้วยท่วงท่าเซ็กซี่ สะกดสายตาคมให้นิ่งอยู่ตรงนั้น ไม่น่าเชื่อว่าเป็นคนเดียวกับผู้หญิงที่ทำให้เขาเสียเวลาไปเมื่อสักครู่ สะโพกทอร์นาโด กับเอวคอดได้รูปส่ายสะบัดไปมา พลิ้วไหวอย่างเป็นธรรมชาติ ใบหน้าสวยทรงเสน่ห์แย้มยิ้มอยู่ตลอดเวลา ทรวงอกอิ่มที่ล้นออกมาจากชุดเกาะอกที่ใส่ ขยับขึ้นลงตามแรงเคลื่อนไหวของเจ้าตัว

ดวงตาคมกริบของวาติเน่จ้องมองภาพนั้นตาไม่กะพริบ เลือดในกายฉีดพล่านไปทั่วร่าง เมื่อเห็นร่างบางส่งสายตายั่วยวนให้ผู้ชมที่อยู่ด้านล่าง

วาติเน่เทบรั่นดีลงคอพรวดเดียวจนหมดแก้วเพื่อระงับอารมณ์คุกรุ่นของตัวเอง อังเคิลชำเลืองมองเจ้านายหนุ่มที่นั่งจ้องร่างบางบนเวทีแล้วเอ่ยถามอย่างรู้ใจ

“แค่สนใจหรืออยากได้ครับบอส” คำถามของอังเคิลทำให้อาติยะถึงกับหน้าซีด หันมองวาติเน่อย่างลุ้นคำตอบ

“อยากได้ คุณอาติยะช่วยจัดการให้ด้วย”

“แต่ว่ามัลลิกาไม่เหมาะกับบอสหรอกครับ แกยังเด็กเกินไป” วาติเน่หันขวับมาทันที อาติยะถึงกับหลบสายตาแข็งกร้าวของบอสใหญ่แห่งแบล็กกาล่าอย่างเกรงๆ

“คงไม่เด็กแล้วล่ะมั้ง ท่าทางยั่วยวนขนาดนั้น หรือว่าผู้หญิงคนนี้เป็นเด็กของนาย” คนฟังถึงกับสะดุ้งสบตาคนพูดอย่างหวั่นๆ

“มิได้ครับ มัลลิกาเป็นเด็กดี เป็นอาจาร์ยสอนเต้นรำที่โรงเรียนสอนเต้นแถวสุขุมวิท มารับงานที่นี่อาทิตย์ละสามวันเท่านั้น”

“แล้วไง” วาติเน่ถามสั้นๆ หรี่ตามองผู้จัดการหนุ่มที่ทำงานให้เขาอย่างซื่อสัตย์มาหลายปี

“มัลลิกาไม่รับแขกครับ เสร็จงานก็กลับบ้าน” อาติยะตอบอย่างสุภาพ

“ดูท่าทางนายจะห่วงเด็กคนนี้มากเป็นพิเศษนะอาติยะ” วาติเน่ถาม มองร่างบางที่เดินไปหลังเวทีเมื่อการแสดงจบลง

“เอ่อ…” อาติยะติดอ่างขึ้นมาทันที แววตากังวลฉายชัดออกมา สิ่งที่เขากลัวกำลังจะเกิดขึ้นแล้ว

ร่างสูงของผู้เป็นนายลุกขึ้นเดินไปหยุดใกล้กระจกใสบานใหญ่ แววตาคมยังคงเรียบเฉย แต่อารมณ์ข้างในอังเคิลรู้ดีว่าเริ่มไม่พอใจผู้จัดการของแบล็กกาล่าเข้าให้แล้ว

“ยังไงคุณอาติยะลองพูดกับเธอก่อนดีกว่านะครับ ถ้าเธอไม่เล่นด้วยบอสคงไม่บังคับใจใคร”

“ครับ ยังไงผมจะลองดู”

“ฉันต้องการคำตอบเร็วที่สุด” เสียงเข้มทรงอำนาจดังขึ้น ทำเอาอาติยะรู้แล้วว่าเขาไม่สามารถขัดขวางความต้องการของนายใหญ่แห่งแบล็กกาล่าได้จริงๆ

ร่างอรชรเดินลงมาหลังเวที ที่ตอนนี้กำลังวุ่นวายเตรียมการแสดงชุดต่อไป เสียงแปดหลอดของแองเจิ้ลสาวประเภทสองดังลั่นไปทั่วห้อง สั่งโน่นสั่งนี่ไม่หยุด

“เอ้าเร็วๆ เข้าสิยะหล่อน ชักช้าเดี๋ยวแขกก็หนีกลับบ้านไปหมดกันพอดี”

“บ่นอะไรเจ๊ เดี๋ยวตีนกาขึ้นไม่สวยเฮียอาร์ตแอบไปมีกิ๊กใหม่ไม่รู้ด้วยนะ” มัลลิกาส่งเสียงล้อเลียนมาให้ ทำเอาชายจริงหญิงเทียมอย่างแองเจิ้ลต้องส่งค้อนงามๆ ผ่านมาทางหญิงสาว

“ปากดี ไปแกนังไผ่ รีบๆ เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็รีบกลับบ้าน เดี๋ยวมันจะดึก รถเสียด้วยไม่ใช่เหรอ” แองเจิ้ลแว้ดใส่

เสียงด่าทอที่ดังขึ้นทำให้ทุกคนในห้องต่างยิ้มกันอย่างขำๆ เพราะรู้ดีว่าเธอเป็นประเภทปากร้ายแต่ใจดี ช่วยเหลือทุกคนที่ทำงานอยู่หลังเวที มัลลิกาก็เช่นกัน หลายครั้งที่ถูกแองเจิ้ลต่อว่าและสอนไปในตัวด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

“นอนกับเจ๊ได้เปล่าอ่ะ” มัลลิกาถาม เดินมานั่งที่เก้าอี้ จัดการถอดเครื่องประดับและเช็ดเครื่องสำอางหนาเตอะออกจากใบหน้างาม

“ไม่ได้ วันนี้เจ๊กับเฮียมีธุระต้องทำ”

“อ่ะๆ รู้นะว่าทำอะไรกัน” ดวงตากลมโตมองอย่างล้อเลียน พร้อมกับรอยยิ้มสดใสของหญิงสาว แองเจิ้ลยิ้มแล้วเดินเข้ามาใกล้ ยกนิ้วจิ้มไปที่หน้าผากมนอย่างเอ็นดู

“ทำเป็นรู้ดีนังไผ่เน่า”

“ไม่รู้ใจเจ๊กับเฮียที่เลี้ยงไผ่มาแล้วจะไปรู้ใจใครล่ะเจ๊ก็” มัลลิกากอดเอวบางของแองเจิ้ลอย่างประจบ ชีวิตของเธอ

ไม่เคยรู้เลยว่าพ่อแม่เป็นใคร รู้แต่ว่าแม่เป็นผู้หญิงที่ทำงานในแบล็กกาล่าเท่านั้น พอคลอดเธอก็ทิ้งไว้ในห้องพักอย่างไม่ไยดี เฮียอาร์ตและเจ๊แองเจิ้ลสงสารจึงเอามาเลี้ยงและส่งเสียให้เธอได้เรียนจนจบปริญญาด้านการแสดง และมีอาชีพติดตัวมาจนทุกวันนี้

“ไผ่ขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะเจ๊เดี๋ยวมา อั้นต่อไปไม่ไหวแล้ว” ว่าแล้วร่างบางก็เดินตัวปลิวเปิดประตูออกไป

*********************