1.นางสมันแสนสวย

ยามค่ำคืนย่านถนนสถานบันเทิงชื่อดังของเมืองไทย เต็มไปด้วยไฟแสงสีส่องสว่างอยู่ริมสองฟากฝั่งถนน รถราต่างวิ่งขวักไขว่เพื่อรับส่งนักท่องราตรีที่มาหาความสำราญในย่านสถานบันเทิงชื่อดัง

รถโฟล์กรุ่นเก่าสีฟ้าของ มัลลิกา คทารักษ์ วิ่งเข้ามาจอดชิดฟุตปาธ เยื้องหน้าประตูทางเข้าของแบล็กกาล่าซึ่งเป็นสถานบันเทิงที่หลายคนฝันอยากเข้าไปเที่ยวสักครั้ง ร่างโปร่งระหงในชุดเดรสสีฟ้าน้ำทะเลก้าวลงจากรถ พอดีกับยามที่อยู่ด้านหน้ารีบวิ่งเข้ามาหาเธอท่าทางตกใจ

“คุณไผ่ครับ วันนี้ตรงนี้จอดไม่ได้ครับ”

“ทำไมล่ะคะ ทุกวันไผ่ก็จอดตรงนี้” หญิงสาวทำหน้าแปลกใจ ปกติรถของเธอก็จอดตรงนี้ทุกวัน จนใครก็รู้ว่าวันพุธ ศุกร์ และเสาร์ จะเห็นรถโฟล์กสีฟ้าจอดที่นี่

“วันนี้มีคนสำคัญมาน่ะสิครับ นี่เฮียอาร์ตไม่ได้บอกคุณไผ่ล่ะสิ” หล่อนส่ายหน้าไปมาช้าๆ ผมยาวเป็นลอนสีน้ำตาลเคลื่อนไหวเป็นมันวาว

“ใครมาคะลุงยาม”

“นายใหญ่ที่สุดของพวกเราน่ะสิครับ มาโดยไม่บอกล่วงหน้า เร็วเถอะครับคุณไผ่ ช่วยขยับรถออกก่อนเดี๋ยวไม่ทัน” ลุงสวัสดิ์บอกด้วยท่าทางตื่นเต้นที่จะได้เห็นเจ้าของแบล็กกาล่า ซึ่งเป็นสถานบันเทิงครบวงจรที่ใหญ่และดังที่สุดในย่านนี้ เปิดบริการตั้งแต่ ร้านอาหาร บาร์ ผับ เธค คาราโอเกะ และที่ขึ้นชื่อที่สุดที่เป็นสวรรค์ของนักท่องราตรีทั้งหลายก็คืออาบ อบ นวด

มัลลิกาบิดกุญแจสตาร์ทรถเพื่อจะย้ายไปจอดที่ลานจอดรถด้านหลัง แต่เจ้ารถกระป๋องคู่ใจก็ดันสตาร์ทไม่ติด เธอพยายามอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่มีวี่แวว ลุงสวัสดิ์มีท่าทีกังวลเพราะกลัวว่าคนสำคัญจะมาถึงก่อน จึงไปตามเด็กที่ยืนต้อนรับลูกค้าอยู่หน้าประตูมาช่วยกันเข็นรถออก

ระหว่างที่รออยู่นั้น รถยนต์คันหรูสีดำมันวาวก็วิ่งเข้ามาจอดที่หน้าแบล็กกาล่า ด้วยความยาวของตัวรถทำให้ไม่สามารถเข้าไปได้เพราะติดรถของหญิงสาวที่เจ้าตัวพยายามดันออกมา ชายร่างสูงใหญ่สวมสูทสีดำสนิทลงจากรถเดินตรงมาที่เธอ

“คุณผู้หญิงครับ ช่วยขยับรถหน่อย”

“ฉันพยายามแล้วค่ะ แต่รถมันสตาร์ทไม่ติด คุณรอสักครู่ได้มั้ยคะ รปภ. กำลังไปตามคนมาช่วย” มัลลิกาบอกเสียงใสหากก็หวั่นใจไม่น้อย ดวงตากลมมองไปยังรถคันหรูที่ติดเครื่องรออยู่ กระจกสีดำทึบทำให้เธอไม่สามารถเห็นคนในรถได้

“ไม่รู้ว่าคนในรถจะรอได้หรือเปล่า”

“ไม่รอก็ต้องรอล่ะค่ะ ไม่อย่างนั้นคุณก็ต้องช่วยฉันเข็นมันออก” ชายหน้าเหี้ยมสบตากันก่อนที่อีกคนจะเดินกลับไปที่รถ

“มีเรื่องอะไร” กระจกด้านหน้าตรงข้ามคนขับเลื่อนลง อังเคิลมองหญิงสาวที่พยายามดันรถกับบอดี้การ์ดอีกคนอย่างขำๆ

“มีอะไร ทำไมถึงเข้าไปจอดไม่ได้” เสียงทรงอำนาจของร่างสูงสง่าที่นั่งอยู่ด้านหลังดังขึ้น อังเคิลหันกลับไปรายงานผู้เป็นนายทันที

“รถของผู้หญิงคนนั้นจอดขวางทางอยู่ครับ”

วาติเน่ มาจิสัน ลูกครึ่งไทย-สเปน นักธุรกิจผู้มั่งคั่งในแถบเอเชีย เงยหน้ามองร่างอรชรที่กำลังดันรถอยู่กับบอดี้การ์ดของเขา ดวงหน้ารูปไข่สวย บวกกับดวงตากลมโตดำสนิท อยู่ภายใต้เรือนผมหยักศกสีน้ำตาล สามารถตรึงเขาให้มองอยู่อย่างนั้น ริมฝีปากหนายกขึ้นแล้วมอง รปภ.ที่วิ่งไปช่วยเธอเข็นรถ

อาติยะ หรือ เฮียอาร์ต ผู้จัดการแบล็กกาล่า เปิดประตูออกมาหน้าตาตื่น เมื่อเด็กที่อยู่หน้าประตูวิ่งเข้าไปบอกว่ารถของบอสใหญ่แห่งแบล็กกาล่าหาที่จอดไม่ได้ อังเคิลเปิดประตูลงมาทักทายอย่างคุ้นเคย

“สวัสดีครับคุณอาติยะ”

“สวัสดีครับคุณอังเคิล ต้องขอโทษจริงๆ นะครับที่ไม่ได้รับความสะดวก ยังไงผมจะจัดการให้”

“ฉันว่านายสองคนจัดการสาวน้อยคนนั้นดีกว่า เธอน่าจะเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด” ร่างสูงใหญ่สวมสูทสีเข้มที่นั่งอยู่ด้านหลังก้าวลงมาจากรถพลางเอ่ยขึ้น

“สวัสดีครับบอส” อาติยะพนมมือไหว้อย่างนอบน้อม วาติเน่เพียงพยักหน้ารับด้วยใบหน้าเรียบเฉย ชำเลืองมองลุงสวัสดิ์ที่ยืนตัวสั่นอย่างกลัวความผิด

มัลลิกาเดินถือของผ่านมา เห็นกลุ่มนายใหญ่ของแบล็กกาล่ายังคงยืนอยู่ที่เดิม แถมยังมีลุงสวัสดิ์ยืนตอบคำถามบางอย่างท่าทางกลัวๆ หญิงสาวจึงเดินเข้าไปหา เผื่อว่าจะช่วยอะไรได้บ้างเพราะคนที่ผิดก็คือเธอ

“ลุงสวัสดิ์ไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนี้นะคะเฮียอาร์ต คนผิดคือไผ่เองที่รถมาเสียวันที่นายใหญ่มา” ดวงตากลมชำเลืองมองร่างสูงท่าทางสง่าผ่าเผยที่อยู่ท่ามกลางเหล่าบอดี้การ์ดห้าหกคน ไม่บอกก็รู้ว่าผู้ชายคนนี้คือนายใหญ่ของแบล็กกาล่า ความองอาจและรัศมีบางอย่างของเขาฉายชัดออกมา

“ไผ่อย่าเสียมารยาท” อาติยะเอ็ดเธอเบาๆ ก่อนจะมองวาติเน่ที่กำลังจ้องมองหญิงสาวไม่วางตา

“ถ้าจะลงโทษก็มาลงที่ฉัน และต้องขอโทษด้วยนะคะที่ทำให้คุณเสียเวลา” มัลลิกาสบตาคมเข้มอย่างไม่เกรงกลัว วาติเน่มองริมฝีปากจิ้มลิ้มที่กำลังต่อว่าเขากรายๆ อย่างถูกใจ

“คุณคงเข้าใจผิดแล้วล่ะครับ รปภ. แค่ถูกเรียกมาสอบถามตามปกติธรรมดา เวลาที่เจ้านายไปตรวจงานที่ไหนก็ตาม” พอได้ฟังคำอธิบายจากอังเคิล หญิงสาวถึงกับอึ้งไปนิดหนึ่ง

“แล้วฉันจะคิดดูว่าโทษของเธอคืออะไร” วาติเน่มองใบหน้านวลเนียนแล้วยิ้มบางๆ แต่เป็นรอยยิ้มที่หลายคนหนาวยะเยือกไปทั่วสันหลัง มีเพียงร่างบางเท่านั้นที่ไม่รู้ถึงอันตรายจากพญาราชสีห์อย่างบอสใหญ่แห่งมาจิสันกรุ๊ป

“แต่คุณก็เสียเวลานิดหน่อยเองนะคะ” หล่อนบอกเขาเสียงอ่อยลง

อาติยะมองมัลลิกาอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นดวงตาคมเข้มมองหญิงสาว เหมือนพญาราชสีห์มองเหยื่ออันโอชะยังไงยังงั้น อาติยะถอนหายใจออกมาเบาๆ หากเป็นอย่างที่คิด เขาจะปกป้องเธอคนนี้ได้อย่างไรกัน

“ผมว่าเราเข้าไปข้างในกันก่อนดีกว่าครับ ไผ่ไปเตรียมตัวแสดงได้แล้ว แองเจิ้ลรออยู่” อาติยะผายมือเชิญทุกคนเข้าไปในห้องรับรองพิเศษที่จัดเตรียมเอาไว้ ซึ่งห้องนั้นทั้งห้องบุด้วยกระจกบานใหญ่ สามารถมองเห็นการแสดงบนเวทีได้อย่างชัดเจน…

***************************************************************************************