Ep.2 สุดระทึกใจ

เมื่อจังหวะการหายใจกลับมาเต้นในจังหวะปกติ แปยีก็คลานมาคลอเคลียแล้วเลื้อยขึ้นมาอยู่บนตัวของชายคนรัก เธอกรีดนิ้วเรียวไปตามร่องอกแกร่ง วนไล้ไปตามป้านสีน้ำตาลเข้มให้ชายหนุ่มหวาดเสียวเล่น ก่อนจะกรีดลึกลงไปยังเนินเขาเบื้องล่างที่เต็มไปด้วยพงหญ้า เธอกำลังควานหางูตัวใหญ่ที่แฝงกายอยู่ในพงหญ้านั้น

“ท่านแข็งแรงมาก” เมื่อพบว่างูตัวใหญ่ตื่นแล้ว มือนุ่มก็กอบกุมลูบหัวมันเล่นจนมันสู้มือก็ยิ้มยั่ว

“ข้ารักท่านตรงนี้”

“ข้าก็อยากให้เจ้ารักมันทั้งคืน” บอกพลางส่งสายตาฉ่ำเยิ้มไปให้ ร่างเย้ายวนเลื่อนตัวลง จนใบหน้าอยู่ในระดับสิ่งที่เธอรักและหวงแหน ก็ประทับรอยจูบลงไปตรงส่วนปลาย สายตายังจ้องมองเจ้าของมันไม่กะพริบ ชิมไปก็มองไปจนมันยืดขยายเต็มที่ นางเสือสาวก็ไม่รอช้าอีกต่อไป ปากอุ่นครอบครองความแข็งร้อนใหญ่โตนั่นทันทีด้วยความหลงใหลและแสนปรารถนา

แล้วไซฟานก็หลับตาลงรับความเสียวซ่านเผ็ดร้อนที่หญิงสาวปรนเปรอให้ ไม่นานนักกายนุ่มก็เลื่อนมาทาบทับ แล้วเบียดร่างเข้าหาความแข็งแกร่งอย่างร้อนแรง

ดวงตาคมกล้าลืมขึ้น มองทรวงสล้างที่สะบัดไปมาอย่างมีอารมณ์ ก่อนจะเอื้อมมือกร้านไปบีบขยำ แล้วเด้งรับการขย่มจากเธอ

“โอวแปยี เร็วอีก อ่าส์...”

“ไซฟาน โอว ได้โปรดประหารข้า ข้าอยากตายในอ้อมแขนของท่าน” ร่างเล็กหอบกระเส่า แล้วรีบดึงชายหนุ่มให้เป็นฝ่ายประหารเธอ

ไซฟานถอนกายออก พลางผลักหญิงสาวให้นอนลงแล้วตามไปทาบทับทันที แล้วโจนจ้วงเข้าหาร้อนแรง

แปยีครางหวีดวิวหลายวินาที เมื่อกายใหญ่ขับเคลื่อนทรงพลังและรัวเร็ว

“รักข้าแรงๆ ไซฟาน ได้โปรด”

แล้วจังหวะรักร้อนแรง ดิบเถื่อนก็เริ่มขึ้นหลายอีกวินาที แล้วก็จบลงด้วยเสียงครางกระหึ่มของร่างหนาและเสียงกรีดร้องด้วยความสุขสมเข้มข้นของหญิงสาวอีกครั้งดังกว่าเดิม

กระทั่งค่อนคืนไซฟานก็เลื่อนกายออก นอนเก็บแรงไว้เดินทางในวันรุ่งขึ้น น้องสาวของเขาไม่สบายมาก ต้องไปซื้อยาที่ร้านขายยาสมุนไพรแห่งหนึ่งในตัวเมืองมารักษา

ความจริงหัวของ ต้นหญ้าไมยารา ก็สามารถรักอาการป่วยของน้องสาวของเขาได้ แต่เขาหาหญ้าตัวนี้ไม่เจอ หามาสามวันแล้วก็ยังไม่เจอ ที่บ้านของหมอยาก็หมดพอดี จึงจำเป็นต้องไปซื้อยาในตัวเมือง ซึ่งกว่าจะเดินทางไปถึงร้านขายยาเจ้าเก่า ต้องเดินทางข้ามเขาไปหลายลูก และนั่งรถอีกหลายต่อ

แต่ต่อให้ไกลแค่ไหน ลำบากแค่ไหนเขาก็ต้องหายามารักษาอาการป่วยของ ซูคลียา ให้ได้

แต่ถ้าโชคดี เจอหญ้าไมยาราระหว่างทางก็ไม่ต้องเดินทางเข้าไปในเมืองให้เสียเวลา

หญ้าไมยารา หน้าตาคล้ายต้นไมยราพ ที่เอานิ้วไปจิ้มแล้วใบมันจะหด แต่ต้นหญ้าไมยาราจะมีลำต้นใบและกิ่งก้านเล็กกว่า หญิงสาวรู้ข้อมูลมาแค่นี้ หญ้าตัวนี้เหมือนเป็นยารักษาสารพัดโรค เธอต้องหามันให้เจอ เพื่อเอาไปรักษาอาการป่วยของพี่ชาย

ทั้งที่ข้ามเขาอีกเพียงลูกเดียวก็จะถึงที่หมายแล้ว แต่พี่ชายของเธอดันถูกไข้ป่าเล่นงานเสียก่อน โยลดาเดินเลียบหาไปตามไหล่เขา ที่ไม่ไกลจากคณะเดินทางมากนัก แต่ละคนก็ช่วยกันหาต้นหญ้าที่ว่า แต่เพราะบรรยากาศร่มรื่นในป่าที่มีดอกกล้วยไม้ขึ้นแซมบนกิ่งไม้สูง และมีต้นไม้ดอกไม้สีสันแปลกตา ทำให้หญิงสาวเดินเพลินออกนอกเส้นทางไปไกล

“กล้วยไม้สวยจัง” แหงนมองดอกไม้สีเหลืองสดใสอยู่ตั้งนานก็ไม่เบื่อ นึกอยากจะเด็ดติดมือไปด้วยเหมือนกัน แต่คิดไปคิดมาให้มันอยู่ในที่ของมันน่าจะดีกว่า

โฮก! กรร!

“กรี๊ด!”

เมื่อได้ยินเสียงขู่กรรโชกแปลกๆ หญิงสาวก็กรี๊ดลั่นและวิ่งไปแอบหลังต้นไม้ใหญ่ มองไปทางต้นเสียงด้วยหัวใจที่เต้นรัวแรงด้วยความหวาดกลัว

‘หรือว่าจะเป็นเสือ!’

แล้วไม่กี่วินาทีต่อมา โยลดาก็ได้รับคำตอบ เมื่อเจ้าสัตว์หน้าขนกระโจนออกมาจากพงหญ้าหนาทึบ

‘พระเจ้า มันคือเสือ!’

เท่านั้นแหละ เจ้าของร่างเล็กในชุดกางเกงยีน เสื้อเชิ้ตแขนยาวที่พอกหน้าป้องกันแมลงและแต่งหน้าเพื่อให้กลมกลืนกับธรรมชาติก็วิ่งหนีป่าราบแบบไม่คิดชีวิต วิ่งไปถึงไหนและไกลแค่ไหนก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าต้องวิ่งหนีเจ้าเสือร้ายไปให้ไกลที่สุด

พลั่ก!

ตุ้บ!

แล้วร่างเล็กก็วิ่งสะดุดรากไม้จนหัวคะมำ ล้มกลิ้งไปกองกับพื้นอย่างไม่เป็นท่า ทว่าพอจะลุกวิ่งต่อก็เจ็บแปลบที่ข้อเท้าข้างขวาอย่างแรง

“โอ้ย เราจะตายตรงนี้ไหมเนี่ย เจ้าป่าเจ้าเขาช่วยลูกช้างด้วยเถิด” สองมือเล็กพนมมือไหว้เหนือหัวปรกๆ น้ำตาเล็ดแบบไม่รู้ตัว

กรร!!

นั่งกุมข้อเท้าไม่นานนักก็ได้ยินเสียงมัจจุราชน่ากลัวนั่นอีก ทว่าคราวนี้โยลดาตื่นตระหนกตกใจจนแทบลืมหายใจ เมื่อเห็นเจ้าเสือร้ายหันหน้ามาเห็นเธอในระยะห่างกันแค่ไม่กี่เมตร

แล้วอยู่ๆร่างกายก็เหมือนจะเป็นอัมพาตไปชั่วขณะ เมื่อเจ้าสัตว์สี่เท้าค่อยๆย่องเดินเข้ามาหา โยลดาอยากจะลุกวิ่งหนีแต่ก็ทำไม่ได้ ได้แต่จ้องเสือตัวใหญ่นัยน์ตาแทบถลน

จนมันเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ มาอยู่ในระยะเผาขน มือเล็กที่ยันพื้นเอาไว้ก็ลื่นไถลไปด้านหลัง เจ้าสัตว์ร้ายก็กระโจนเข้ามาหาทันที

“กรี๊ดดด!!!” เสียงกรีดร้องดังก้องป่า เมื่อรู้ว่าความตายอันน่าสะพรึงกลัวกำลังจะมาเยือน