8.ดั่งดวงใจที่หลุดลอย EP2.

น้ำเย็น ๆ ถูกยกมาวางลงตรงหน้าของนายชะเลงศักดิ์ และเขา ตัถย์ธีรา แต่ทว่า เขาหาได้เย็นลงเหมือนน้ำตรงหน้าไม่

“ พ่อมาเรื่อง ตลาดที่ลูกไปติดต่อเอาไว้..”

เขาช้อนสายตามองหน้าพ่อ

“ ญี่ปุ่นกับสิงคโปร์ครับพ่อ เขาตกลงรับซื้อกาแฟของเรา แต่ว่า..”

“ ธีไม่มีกระจิตกระใจที่จะทำงานใช่ไหม..”

เขานิ่งเงียบไปชั่วครู่

“ สองประเทศ ต้องการกาแฟ ไม่เหมือนกันครับพ่อ..”

นายชะเลงศักดิ์ยกน้ำเย็นขึ้นดื่ม

“ อย่างไรล่ะ แล้วเป็นปัญหาไหม มีปัญหาอะไรที่ลูกหนักใจหรือเปล่า..”

เขาส่ายหน้า พร้อมกับยกมือข้างหนึ่งพาดวางยาวไปตามพนักพิงของโซฟาตัวหนึ่ง แล้วทอดสายตามองออกไปนอกหน้าต่าง

“ ญี่ปุ่นสั่งกาแฟอาราบิก้า คั่วแบบอ่อน ประเภทซินนะมัน หรือสีอบเชย ส่วนสิงคโปร์สั่งแบบการคั่วเป็นสีน้ำตาลเข้ม การคั่วที่มีน้ำมันเคลือบติดผิวเมล็ดกาแฟ ที่เรียกว่า แฟร็นซ์โรสท์..”

“ ก็นับว่ายากพอสมควรสำหรับขั้นตอนการคั่ว เพราะคนงานถนัดคั่วกาแฟเอสเปรสโซ ส่งให้สหรัฐฯ..”

นายชะเลงศักดิ์สังเกตสีหน้าและแววตาของลูกชายคนนี้ ซึ่งเขาเป็นลูกคนที่สองของครอบครัว คนโตเป็นผู้หญิง สาวสังคมชั้นสูง ชื่อ มณีมณฑ์ คนที่สองก็เขานี่แหละ ส่วนลูกคนที่สาม ชื่อ อธิน เอาการเอางานไม่แพ้นายตัถย์ธีราคนนี้หรอก แต่ต่างกันที่ตรงนิสัย ตัถย์ธีรา นิ่งขรึม ยากที่จะเดาใจ อธิน โผงผางเปิดเผย

และคนที่สี่คือชโยทิต เป็นหนุ่มเจ้าสำราญไม่ชอบทำกิจการของครอบครัว ชอบอยู่ในวงการมายา แล้วหลงใหลการแต่งหน้า การปลอมแปลงใบหน้า

การที่นายชะเลงศักดิ์ชวนตัถย์ธีราพูดคุยเรื่องงานเป็นเพียงส่วนประกอบ เป้าหมายจริง ๆ ของการมาที่ไร่ก็คือเรื่องของภาวมาลานั่นเอง

“ พ่อมานี่ เพื่อมารับภาวมาลาไปส่งให้พ่อกับแม่ของเธอ..”

เขาหันขวับกลับมามองหน้าพ่อของเขาแทบทันท่วงที

“ ผู้หญิงเลว ๆ คนนี้เป็นสิทธิ์ขาดของผม ไม่มีใครมีสิทธิ์ ถ้าหากยุ่งกับผมอีก ผู้หญิงคนนี้จะต้องกลายเป็นศพ..”

นายชะเลงศักดิ์ถอนใจเฮือก

“ พ่อจะพักอยู่ที่นี่สัก สอง สามวัน พ่อได้ยินคนงานบอกว่า ธีสั่งโค่นต้นกาแฟทิ้งเป็นสิบ ๆ ไร่..”

เขาเองชักไม่ค่อยเข้าใจพ่อของเขาเองนัก เพราะไม่รู้ว่า การที่พ่อของเขาพูดวกไปวนมานี่เพื่ออะไร

“ สิบกว่าปีแล้ว ผลผลิตมันลดน้อยลง ผมก็ให้เขาเพาะพันธุ์ขึ้นมาใหม่ บางส่วนก็อายุได้ 1 ปีแล้ว ก็ย้ายจากแปลงอนุบาลไปลงแปลงที่เตรียมไว้ ส่วนอีกที่หนึ่งอายุ 4 ปีแล้วสามารถที่จะเก็บผลผลิตแทนต้นที่โค่นลงได้ ผมก็สั่งเก็บส่งเข้าโรงงาน คัดผลแล้วนำไปล้าง ลอกเปลือกแล้วก็คัดเลือกเมล็ดอีกครั้งก่อนคั่วส่งขายต่อไป..”

“ เหนื่อยไหมล่ะลูกที่ไร่นี่ กลับไปที่บริษัทดีกว่า พ่อจะให้อธินมาอยู่ที่ไร่เอง..”

เขาส่ายหน้าช้า ๆ

“ พ่อครับ ภาวมาลา เป็นผู้หญิงของผม ผมมีสิทธิ์ที่จะทำอย่างไรก็ได้ เพื่อให้สมกับสิ่งที่เธอทำกับผม เมื่อผมสะใจแล้ว รับรองจะส่งคืน แต่ถ้าพ่อห้ามผม ขัดขวางผม ผู้หญิงคนนั้นจะถูกทำร้ายอย่างสาหัสก่อนถูกส่งกลับ..”

“ แล้วที่ลูกทำอยู่นี่ไม่ทำร้ายเธออย่างสาหัสหรือธี..”

เขาตัดบทด้วยการก้าวจากไปอย่างรวดเร็ว ทำให้นายชะเลงศักดิ์ได้แต่ยืนมองด้วยความกลัดกลุ้มใจ ส่วนเขาเดินมาหาส้มหวานพร้อมกับถามหาเธอ แล้วลากตัวเธอขึ้นรถกลับไปส่งที่ไร่ ใช้เธอทำงานตามเขากำหนดต่อไป อย่างไม่คิดจะใส่ใจดูแลอีกเลย

ฝ่ามือใหญ่บีบแก้วเหล้าในมือกำแน่น เมื่อนึกถึงภาพในอดีตที่แสนหวาน แล้วก็ต้องกล้ำกลืนกับความเสียใจอย่างหนักกับการกระทำของผู้หญิงที่เขามองเห็นอยู่ไกล ๆ เหล้าในแก้วถูกสาดลงคออย่างรวดเร็วก่อนที่ปลายเท้าหนัก จะก้าวเดินไปเบื้องหน้า

“ ฉันให้เธอมาทำงาน ไม่ได้ให้มาเดินสูดดอมดมกลิ่นของดอกกาแฟ..”

ภาวมาลา วางมือมาข้างลำตัวแทนการเชยชมดอกของกาแฟที่มีสีขาว แล้วหอม มันมีดอกออกมาตามกิ่ง แต่ว่าแต่ละแปลงจะออกดอกไม่พร้อมกัน บางแปลงที่เธอเห็นดอกมันเริ่มร่วงแล้วมีผลสีเขียวขนาดเท่าหัวไม้ขีดไฟโผล่ออกมา แต่ผลของกาแฟ จะค่อย ๆ โตขึ้น แต่เมื่อใกล้สุก จะเปลี่ยนเป็นสีเหลืองบ้างแดงบ้าง

เธอจึงรู้สึกเพลิดเพลินเดินชมมาเรื่อย จนกระทั่งไม่ได้สังเกตดูว่า มีสายตาคมของเขาคอยจับจ้องมองดูเธออยู่ แทบจะทุกฝีก้าว

“ หายดีแล้วหรือ ถึงได้มาเดินเอ้อระเหยแบบนี้ ฉันไม่ต้องการเห็นเธออยู่ที่นี่อย่างสุขสบาย..”

“ ฉันทราบดีค่ะคุณตัถย์ธีรา พิเชียรสุธี..”

“ ทราบดีแล้วไง มาเดินเล่นทำไม ตามีไหม คนอื่นเขาทำงานกัน..”

“ ฉันพักเหนื่อยก็เท่านั้น..”

“ ฉันไม่ต้องการให้เธอพัก..”

เขากระแทกเสียงสวนมาทันควัน ทำให้เธอกำมือแน่น ก่อนจะเมินหน้าไปทางอื่น ปล่อยให้เขาทอดสายตาคมมองสำรวจดวงหน้าที่งามผุดผาดของเธอนิ่ง และไม่รู้ด้วยเหตุใด เมื่อเขาได้เข้าใกล้เธอ หากเธอไม่พูดคำที่ไม่ดีเกี่ยวกับเขาออกมา หัวใจของเขามันก็อ่อนยวบยาบลง

“ จะไปไหน..”

เธอหยุดเมื่อเตรียมจะหันหลังก้าวจากเขามา

“ ฉันจะไปทำงานต่อ..”

เขาเดินวนมาจ้องดวงหน้าหวานของเธอ ซึ่งบัดนี้เปลี่ยนจากขาวนวลเป็นสีแทนไปแล้ว เนื่องจากแสงแดดที่แรงกล้าแต่ความงดงามก็ไม่ได้ลดน้อยลงแม้แต่น้อย

“ ฉันอยากจะรู้นักว่า ถ้าไอ้หมอนั่นมันมีชีวิตอยู่แล้วเห็นสภาพของเธอตอนนี้ มันยังกล้าที่จะเป็นชู้กับเธอไหม..”

เขาแค่นเสียงหัวเราะออกมาก่อนจะก้าวหนีเธอไป ปล่อยให้ภาวมาลามองตามไปด้วยความเคียดแค้นชิงชัง

“ ฉันก็อยากจะรู้นักว่า เด็กในท้องของสุคนธา จะโตขึ้นมาน้อยแค่ไหนแล้ว..”

เธอกำมือแน่นก่อนจะรีบเดินกลับไปทำงานที่ละมือมาเพื่อผ่อนคลาย ทั้งที่ในใจของเธอจะคุกรุ่นอยู่กับคำพูดและท่าทีของเขา

“ เก่งนะ..”

บัวชุมเอ่ยออกมาเบา ๆ เมื่อพิศมองเธออยู่พักใหญ่

“ ลูกสาวคนมีสตางค์ เป็นผู้ดีเก่า มีทรัพย์สมบัติมหาศาล เพียงแค่เผลอตัวทำตัวเลวทรามเลยต้องตกมาอยู่ในฐานะคนงาน แต่ก็ยังสามารถที่จะทานทนได้ เก่งมากทีเดียว..”

หญิงสาวเงยหน้ามองบัวชุมนิ่ง

“ ฉันยกนิ้วให้คุณเลย เกิดมาไม่เคยเห็นสาวสังคมที่เรียนจบสูง ๆ มานั่งทำงานตากแดดแบบนี้..”

บัวชุมว่าพลางยื่นมือมาจับมือของเธอที่เริ่มแข็งด้านมากขึ้น พร้อมกับดึงเสื้อแขนยาวที่ขาดวิ่นมองดูสีผิวของเธอ

“ มือไม้ที่เคยเรียวบางนุ่มนวล เป็นสีแดงเรื่อ กลับด้าน กระด้าง ดูผิวพรรณหน้าตา หมองคล้ำ เป็นสีแทน..แต่ก็ดูสวยไปอีกแบบ..”

ภาวมาลา ดึงมือกลับมาทำงานต่อ

“ ฉันอยากเห็นคุณ อยู่ในฐานะที่ดีกว่านี้..”

หญิงสาวหยุดงาน พลางมองหน้าบัวชุม

“ นายน่ะ เขารักคุณมากนะ เพียงแค่คุณยอมทำดีกับนาย อ่อนหวานกับนายสักหน่อย คุณก็จะได้อยู่อย่างสุขสบายเป็นนายหญิงของที่นี่ หรือไม่ก็กลับกรุงเทพฯ นั่งอยู่ในห้องแอร์..”

“ เป็นไปไม่ได้หรอกบัวชุม..”

“ ทำไม คุณไม่รักนายของพวกเราหรือ แสดงว่าคุณหลอกลวงนายของพวกเราจริง ๆ น่ะสิ..”

ภาวมาลานิ่งไปสักพัก ก่อนจะเงยหน้ามองท้องฟ้ากว้าง แล้วก้มหน้ามองที่มือเรียวของเธอ

“ อาหารมันบูด ถึงเอาไปอุ่นได้ ก็เปล่าประโยชน์..”

“ คุณไม่รักนาย..”

เธอส่ายหน้าช้า ๆ แทนคำตอบ

“ ไม่จริง สายตาของคุณยามที่แอบมองนาย มันเจือแววขมขื่นอย่างบอกไม่ถูก มีแววน้อยใจปนอยู่ด้วย บอกได้ไหมว่ามีเหตุผลอะไรถึงทำร้ายนายแบบนั้น..”

“ เธอเคยบอกฉันว่าจะไม่ถามเหตุผลเพราะเป็นเรื่องส่วนตัวไง..”

บัวชุมนิ่ง

“ ฉันขอโทษ แต่ฉันอยากรู้..”

ภาวมาลานิ่งชั่วอึดใจ

“ ขอเถอะนะบัวชุม ฉันอยากจะเก็บเอาไว้ในใจ..”

“ งั้นก็..”

บัวชุมถอนใจเฮือก ก่อนจะเดินจากไป ภาวมาลาเพียงแค่มองตามหลังไปเงียบ ๆ ก่อนจะหันกลับมาทำงานตรงหน้า โดยที่พยายามที่จะปัดความรู้สึกต่าง ออกไปจากใจเสียให้หมด