บทที่ 2 แม่บ้านคนใหม่ (2)

ชั้นสองของบ้านคงเงียบกริบเหมือนไม่มีสิ่งมีชีวิตใดอาศัยอยู่ ความโออ่าของสถานที่ รวมถึงเฟอร์นิเจอร์ซึ่งนำมาตกแต่งทำให้ผู้ที่เพิ่งก้าวเข้ามาเหยียบเป็นครั้งแรก รู้สึกว่าตัวเองหลุดเข้ามาในคฤหาสน์ต่างประเทศ

“รวยเอาเรื่องเหมือนกันแฮะ”

กิ่งดาวพูดกับตุ๊กตายาโดรตัวสวย ซึ่งเป็นนางฟ้าสวมชุดสีขาวตัวน้อยอยู่ในอิริยาบถเอนกายทอดตัวอยู่บนขอนไม้ จากนั้นเธอจึงละสายตาไปมองเฟอร์นิเจอร์ชิ้นอื่น ความเงียบสงบเปิดโอกาสให้หญิงสาวสำรวจห้องต่าง ๆ ได้ตามใจชอบ

“ไม่น่าเชื่อว่าป้าพิมพ์เป็นพวกหนอนหนังสือด้วย” กิ่งดาวพูดกับตัวเองเมื่อเปิดประตูมาพบห้องสมุดขนาดย่อม

เอาเป็นว่าครอบครัวของคุณพิมพ์ใจร่ำรวยสมคำร่ำลือไม่มีผิดเพี้ยน ข้าวของเครื่องใช้แต่ละชิ้นที่ขนมาตกแต่งบ้านล้วนมีราคาสูงลิบลิ่ว และที่สำคัญเป็นเฟอร์นิเจอร์เซตเดียวกันกับข้างล่างทั้งชุด

กิ่งดาวเลิกคิ้วขึ้นสูงน้อย ๆ เมื่อเหลือบไปเห็นภาพวาดสีน้ำมันขนาดมหึมาในกรอบหลุยส์สีทองซึ่งติดบนผนังลายดอกไม้...

เป็นภาพวาดชายชาวต่างชาตินัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มสวมชุดทักซิโด้ขาวดูสมาร์ต ข้าง ๆ ของชายชาวต่างชาติ มีสาวไทยหน้าตาสวยหวานละม้ายคล้ายคุณป้าพิมพ์ใจอยู่เคียงข้าง

ซึ่งการแต่งกายของหญิงสาวในภาพเป็นชุดสีขาวฟูฟ่องดูหรูหราภูมิฐาน โดยมีเด็กชายตัวน้อยเรือนผมสีน้ำตาลเข้มสวมชุดทักซิโด้ขาวสะอาดตาคั่นกลางระหว่างคนสองคน

อะไรบางอย่างในดวงตาสีน้ำทะเลลึกของเด็กชายตัวน้อย ทำให้กิ่งดาวหยุดสายตาไว้ที่ใบหน้านั้นเป็นนาน ด้วยกำลังนึกอยู่ว่าเธอเคยพบเจ้าของดวงตานี้ที่ไหนมาก่อน

ทว่าเสียงโครมครามแล้วตามมาด้วยครางกระเส้าของใครบางคน จึงทำให้หญิงสาวสะดุ้งละความสนใจจากภาพวาดสีน้ำมันทันที

“อย่าทำเช่นนี้ลีน่า!~”

เสียงครางเป็นภาษาอังกฤษของชายหนุ่มชัดขึ้นเมื่อกิ่งดาวสาวเท้าใกล้เข้าไปยังห้องต้นเสียง และเมื่อกวาดสายตาผ่านบานประตูไม้ขัดมันซึ่งเปิดแง้มไว้ ภาพที่เห็นก็ทำให้หญิงสาวเบิ่งตากว้าง หน้าร้อนวูบ หัวใจกระตุกวูบขึ้นมาเชียว

ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลเข้มร่างใหญ่บึกบึนสมชายชาตรีกำลังถูกร่างอวบแสนเร่าร้อนต้อนจนหงายท้องลงบนเตียงนุ่ม จากนั้นแม่สาวผมทองที่สวมวิญญาณแม่เสือสาวจึงกระโจนเข้าใส่ โดยไม่รั้งรอให้ฝ่ายชายได้ตั้งตัว

เจ้าหล่อนป่ายปีนร่างหนา และทิ้งน้ำหนักเอาไว้ที่ท้องน้อยของชายหนุ่ม เพื่อไม่ให้ชายหนุ่มขยับตัวลุกขึ้นหนี ในขณะที่มืออีกข้างกำลังปลดเสื้อผ้าของตัวเองออกอย่างอ้อยอิ่งใจเย็น ส่วนมือหนึ่งทำหน้าที่ไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน เธอลูบไล้เนินอกของฝ่ายชายเบา ๆ ก่อนเค้นมันหนักหน่วง

“โอ้ อย่าลีน่า”

ผู้ถูกกระทำครางกระเส้าห้ามปราม ริมฝีปากขบเข้าหากันจนแน่น สีหน้าของเขาดูทุรนทุรายเหมือนเจ็บปวด ฝ่ายผู้ล่าจึงยิ้มกริ่มอย่างพึงพอใจเมื่อเหยื่ออันโอชะกำลังพ่ายแพ้ต่อความต้องการทางธรรมชาติ

“ทำไมถึงทำไม่ได้ละคะ ในเมื่อคุณยังไม่แต่งงาน”

แม่สาวผมทองบอกด้วยน้ำเสียงแหบพร่า พร้อมจิกเล็บที่เคลือบสีแดงสดลงบนแผ่นอกซึ่งอุดมด้วยกล้ามเนื้อแข็งแรงของชายหนุ่ม แล้วกรีดไล่ยาวลงมาเป็นทางยาวจนถึงสะดือเพื่อปลุกเร้าอารมณ์ให้อีกฝ่ายเร่าร้อนกว่าเก่า

“เรื่องของเราจบไปนานแล้วนะ ทางที่ดีคุณควรกลับไปหาจิมมี่”

ชายหนุ่มติงด้วยน้ำเสียงสั่น ๆ พยายามผลักไสร่างอวบแสนยั่วยวนที่ทับกายเขาไว้ แต่สาวผมทองไม่ยอมปล่อยง่าย ๆ ซ้ำยังโน้มใบหน้าต่ำลงมา พร้อมหายใจรดซอกคอของชายหนุ่มซ้ำอีก

“อย่าไล่ฉัน”

หญิงสาวบอกน้ำเสียงเบาลงเหมือนกระซิบแต่หนักแน่น ก่อนไล่ลิ้นอุ่นไล่ไปตามแผงอกแข็งแกร่งของชายหนุ่มอย่างเชื่องช้า... และหนักหน่วงในบางจังหวะ

เธอรู้ดีว่าถ้าปลุกเร้าเขาด้วยวิธีนี้ จะทำให้เหยื่อพ่ายแพ้ต่อความต้องการในที่สุด

“โอ้... ไม่นะลีน่า”