บทที่ 2 แม่บ้านคนใหม่ (1)

หญิงสาวมองบ้านสีทรายตรงหน้าอย่างพึงพอใจ พร้อมสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดก่อนเดินตรงดิ่งเข้ามาข้างในทันที

เพียงก้าวแรกที่เหยียบเข้ามาใต้เงาชายคาบ้าน คนงานซึ่งยุ่งอยู่กับการปรับปรุงสวนสวยต่างหันมามอง และให้ความสนใจในตัวกิ่งดาวเป็นทิวแถว

“มาหาใครครับ?”

ชายสูงวัยในเสื้อม่อฮ่อมสีซีดสวมหมวกปีกกว้างถามอย่างสุภาพ กิ่งดาวจึงวางกระเป๋าสัมภาระลงแล้วประนมมือไหว้ผู้สูงอายุกว่าอย่างนอบน้อม

“สวัสดีค่ะหนูชื่อกิ่งดาว คุณป้าพิมพ์ใจส่งหนูมาเป็นหัวหน้าแม่บ้านที่นี่ค่ะ” หญิงสาวบอกด้วยใบหน้ายิ้มแย้มดังคนอัธยาศัยดี

“อ้อครับ งั้นเชิญคุณกิ่งดาวด้านในเลย นายกำลังรอคุณกิ่งอยู่พอดี”

คำเชิญของชายสูงวัยทำให้หญิงสาวอดสงสัยไม่ได้...

ก็ไหนคุณป้าพิมพ์ใจบอกกับเธอว่ามาคุมงานด้วยเองไม่ได้เพราะติดธุระสำคัญที่กรุงเทพฯ ไหนจะงานสัมมนาในค่ำคืนนี้ แล้วทำไมคุณป้าพิมพ์ใจถึงเดินทางมาที่นี่เร็วนักล่ะ?

หญิงสาวทิ้งความสงสัยไว้แค่นั้นแล้วคว้ากระเป๋าใบโตเดินฉับ ๆ ก้าวเข้ามาในบ้านสีทรายซึ่งกำลังอยู่ในช่วงปรับปรุงครั้งใหญ่

เสียงเลื่อยไม้ กลิ่นสีจาง ๆ จากมุมหนึ่งของบ้าน รวมทั้งเศษฝุ่นไม่ทำให้ทัศนียภาพรอบบ้านหม่นหมองลงได้เลยเพราะบรรยากาศโดยรวมค่อนข้างร่มรื่น อันที่จริงดูจากจำนวนพื้นที่และตัวบ้านแล้ว มันไม่น่าเรียกบ้านหลังนี้ว่าบ้านด้วยซ้ำ เพราะขนาดของตัวบ้านเทียบเท่าคฤหาสน์หลังย่อม ๆ ซ้ำยังอยู่ติดทะเลอีก ต้นไม้ใหญ่น้อยก็ล้อมรอบบ้าน อื้อ... นับว่าเป็นสถานที่พักผ่อนหย่อนใจชั้นเลิศเลยทีเดียว

กิ่งดาวยิ้มหวานให้กับความโชคดีที่นำพาให้เธอได้ที่ทำงานแสนสวยและน่าอยู่เช่นนี้

“เชิญครับคุณกิ่ง” ลุงผู้นำทางผายมือเมื่อเดินมาถึงหน้าห้องโถง และทำท่าว่าจะก้าวออกจากห้องดื้อ ๆ

“เดี๋ยวสิจ๊ะ ลุง... เอ่อ...” กิ่งดาวลากเสียงยาวและติดขัดเพราะไม่รู้จักชื่อคนนำทาง

“ลุงมีครับ” ชายสูงวัยบอกชื่อตัวเองยิ้มๆ

“ค่ะลุงมี แล้วเจ้านายของลุงอยู่ไหนล่ะค่ะ? ห้องโถงไม่เห็นมีใครเลย”

“สงสัยนายจะพักผ่อนอยู่ข้างบน คุณกิ่งนั่งรอก่อนนะครับ เดี๋ยวนายคงลงมา”

บอกจบลุงมีจึงกลับออกไปนอกบ้านเพื่อปฏิบัติหน้าที่ต่อโดยไม่สนใจเธออีก ผู้ที่อยู่กับความเงียบอย่างกิ่งดาวจึงได้แต่สำรวจห้องโถงและเฟอร์นิเจอร์ที่นำมาตกแต่งไปพลาง ๆ

ห้านาทีเคลื่อนผ่านจนกลายมาเป็นสิบนาที จากสิบนาทีจนกลายเป็นครึ่งชั่วโมง กิ่งดาวยังคงนั่งเท้าคางทำตาปริบ ๆ ไม่รู้ว่าตัวเองควรจะเริ่มต้นหยิบจับอะไรตรงไหนดี

ในบ้านไม่มีใครเข้ามาวุ่นวายสักคน แต่รอบบ้านมีคนงานเป็นสิบที่ก้มหน้าก้มตาทำงานของตัวเองไป และดูเหมือนว่างานที่คุณป้าพิมพ์ใจมอบหมายให้เธอดูแลน่าจะไม่ได้มีแค่ดูแลความเรียบร้อยของบ้านอย่างเดียวเสียแล้ว

“หวังว่าคงไม่ต้องทำอาหารให้คนงานพวกนี้หรอกนะ”

กิ่งดาวผ่อนหายใจออกมาเบา ๆ ลุกขึ้นจากเก้าอี้หลุยส์ตัวนุ่มแล้วเดินล้วงกระเป๋ากางเกงยีนสีซีดสำรวจบริเวณบ้านคร่าว ๆ เมื่อรู้ว่าห้องครัวและห้องน้ำอยู่ตำแหน่งไหนของบ้านแล้ว หญิงสาวจึงกลับมานั่งจุมปุ๊กในห้องรับแขกในอิริยาบถเดิมอีกครั้ง

หนังสืออ่านคร่าเวลาหมดเล่มไป ความจริงเธอไม่ได้ลงลายละเอียดของตัวหนังสือมากนัก เธอแค่หยิบมันขึ้นมาเปิดดูภาพเพื่อประวิงเวลาเท่านั้น พอหมดความสนใจแล้วเธอจึงวางหนังสือลงที่เดิม

“ป้าพิมพ์นอนกลางวันหรือไงนะ?” กิ่งดาวเคาะนิ้วพึมพำเบา ๆ เพราะเริ่มรู้สึกเบื่อหน่ายกับการรอคอยที่ไม่รู้ว่าจะสิ้นสุดลงเมื่อใด

และเมื่อเวลาคืบคลานไปหนึ่งชั่วโมงเต็ม ความอดทนของหญิงสาวจึงขาดผึงลง ดวงตาสีน้ำตาลกลมโตหากเจือประกายหงุดหงิดปรายไปยังชั้นสองของตัวบ้านเป็นประกายระยับ

“ในเมื่อเจ้านายไม่ลงมาหา เราเป็นลูกน้อง ก็ควรขึ้นไปหาเจ้านายใช่ไหมกิ่งดาว?” หญิงสาวหาเหตุผลดูดีให้ตัวเอง ก่อนลุกขึ้นเดินตรงดิ่งไปยังชั้นสองของบ้านทันที