บทที่ 1 แต่งงาน! (2)

“หนูก็แต่งงานกับนายเอ็ดเวิร์ด ชาไม่ได้เหมือนกัน คุณพ่อน่าจะเข้าใจหนูนะคะ” กิ่งดาวค้านหัวชนฝา ในเมื่อพ่อของเธอให้อิสระในการเลือกใช้ชีวิตกับเธอมาโดยตลอด แต่จู่ ๆ กลับจับให้เธอแต่งงานกับคนที่ไม่รู้จัก ไม่เคยแม้แต่จะเห็นหน้าดื้อ ๆ เรื่องอะไรที่เธอต้องปฏิบัติตาม

ไม่มีทางซะหรอก รอให้พระอาทิตย์ขึ้นทางตะวันตกก่อนค่อยมาว่ากัน!!

ผู้เป็นพ่อเงียบไปอึดใจก่อนผ่อนลมหายใจออกมายาวกับความดื้อรั้นของบุตรสาว ทั้งนี้เพราะรู้สาเหตุที่ทำให้กิ่งดาวตั้งหน้าตั้งตาปฏิเสธการแต่งงานกับหนุ่มลูกครึ่งตาน้ำข้าวดี

“พ่อไม่เห็นว่านายถ้วยรางวัลแฟนแกจะมีอะไรดีเลย”

“เขาชื่อถ้วยทองค่ะ” กิ่งดาวรีบแก้ต่าง หน้าง้ำงอนกว่าเดิมที่บิดาตนเองเรียกแฟนหนุ่มว่า ‘ถ้วยรางวัล’

“นั่นล่ะ จะถ้วยอะไรก็ช่าง ไม่เห็นมีอะไรดีสมคำคุยโวเลย”

หญิงสาวเม้มปาก ฟังบิดาต่อว่าแฟนหนุ่มที่เพิ่งคบหาดูใจ “หนูก็ไม่เห็นนายเอ็ดเวิร์ด ชาของพ่อดีเหมือนกัน บอกตามตรงนะคะ หน้าตาก็ไม่เคยเห็น นิสัยใจคอเป็นอย่างไรก็ยังไม่รู้ ที่แย่ไปกว่านั้น จะคุยกันรู้เรื่องหรือเปล่ายังไม่รู้เลย ขนาดพูดภาษาเดียวกันบางครั้งยังสื่อไม่เข้าใจ แล้วต่างชาติ ต่างภาษา ต่างวัฒนธรรมจะได้เรื่องหรือคะ?”

“อยู่กันไปเดี๋ยวก็รักกันเองนั่นแหละ”

“ไม่ค่ะ หนูรักถ้วยทองคนเดียว” กิ่งดาวตั้งหน้าตั้งตาค้านลูกเดียว ก่อนกระแทกแก้วกาแฟลงกับโต๊ะจนกาแฟที่เหลือติดก้นแก้วกระเฉาะออกมา

คุณสมพลมองกิริยาของบุตรสาวถอนหายใจเสียงดังอีกครั้งแล้วเอนหลังพิงพนักโซฟาเมื่อเปลี่ยนความคิดของบุตรสาวสุดที่รักไม่ได้ “เรานี่มันดื้อหัวชนฝาจริงเลยนะยัยกิ่ง คนดี ๆ สมัยนี้หายากจะตาย ค่อย ๆ ศึกษานิสัยใจคอกันไปก็ได้นี่นา อยู่ด้วยกัน เดี๋ยวก็รักกันเอง เชื่อพ่อเถอะ”

คนฟังเหตุผลเหยียดยิ้ม แต่ดวงตากลับไม่ยิ้มเลยนอกจากต้องการเอาชนะเท่านั้น

“โอ๊ย หมดสมัยแล้วค่ะพ่อ แต่งกันไปเดี๋ยวก็รักกันเอง นิยายชัด ๆ” หญิงสาวทักท้วงพร้อมระบายเสียงหัวเราะออกมาเบา ๆ “อีกอย่าง ตอนนี้ถ้วยทองกำลังเก็บเงินสินสอดมาขอลูกสาวพ่ออยู่ หนูคงต้องแสดงความเสียใจกับนายเอ็ดเวิร์ดอะไรนั่นล่วงหน้าแล้วละค่ะ เพราะขันหมากจากต่างประเทศหนูเบี้ยวแน่นอน”

กิ่งดาวยืนยันหนักแน่น แถมยังตบท้ายด้วยการหันไปยักคิ้วให้ผู้เป็นพ่อ

เชอะ เรื่องอะไรเธอจะยอม ยังไงซะเธอจะเดินหน้าคัดค้านให้ถึงที่สุดเลยคอยดู!!

คุณสมพลจึงส่ายหน้าเอือม ๆ ที่บุตรสาวเอนเอียงไปหาแมงดาหนุ่ม และหลงฝ่ายนั้นจนไม่ลืมหูลืมตา

“ทำเป็นพูดดีก็อัฐยายขนมยายนั่นล่ะว้า พ่อรู้นะว่านายถ้วยรางวัลอะไรนั่นยืมเงินแกไปหลายอยู่”

กิ่งดาวไหวไหล่ทำปากเบ้ “นิดหน่อยเองค่ะ คนเป็นแฟนกันยืมเงินกันไม่เห็นจะแปลกอะไรเลย”

“เอ่อ ไม่แปลก แล้วยืม ๆ ไป พ่อแมงดาปีกทองของแกเคยเอากลับมาคืนบ้างไหมล่ะ? ไม่ใช่ลืมหายเข้ากลีบเมฆ”

โดนคำพูดแทงใจดำเข้าไปกิ่งดาวจึงปิดปากเงียบกริบ เพราะไม่ผิดไปจากคำพูดของผู้เป็นพ่อเลย ถ้วยทองแฟนหนุ่มของเธอ มีแต่มายืม ยืม ยืม และยืม สุดท้ายก็ไม่เอาเงินมาคืน พอถูกทวงก็ลืมหายเงียบเข้ากลีบเมฆไป

“พ่ออย่าเรียกถ้วยทองอย่างนั้นสิคะ ฟังแล้วแย่ชะมัด” หญิงสาวหน้าง้ำไม่พอใจ

“บูชากันเข้าไป เฮ้อ เชื่อเถอะ แกไม่มีวันได้เงินก้อนนั้นคืนหรอก” ผู้ผ่านร้อนผ่านหนาวมามากลงความเห็น

“เดี๋ยวเขาก็เอามาคืนเองนั่นแหละ” หญิงสาวบอกปัด ๆ ด้วยเชื่อใจแฟนหนุ่มก่อนส่งหนังสือพิมพ์ในมือให้ผู้เป็นพ่อ ส่วนตนเองจึงเปลี่ยนมาอ่านนิตยสารวัยรุ่นแทน แต่ในสมองคงคิดถึงแต่เรื่องที่บิดาตนเองพูด

ความเงียบเข้ามาแทรกกลางระหว่างสองพ่อลูก ด้วยต่างฝ่ายต่างจมอยู่กับความคิดของตนเอง สุดท้ายจึงเป็นกิ่งดาวที่เป็นคนทำลายความเงียบลง

“พ่อคะ เมื่อวานหนูไปหาลุงปองมา ลุงปองบอกหนูว่าคุณป้าพิมพ์ใจกำลังต้องการหัวหน้าแม่บ้าน พ่อคิดว่าหนูส่งใบสมัครเข้าทำงานที่นั่นก่อนดีไหม?”