Ep.3

คุณครูสุภรณ์สอนน้ำผึ้งหลายอย่าง ทั้งมารยาทในการเข้าสังคม สอนงานบ้านงานเรือน สอนคอมพิวเตอร์ และมักจะหาหนังสือดีๆ ให้สาวน้อยอ่านอยู่เสมอๆ ที่สำคัญคุณครูผู้ใจดียังสอนให้ลูกศิษย์นอกโรงเรียนคนนี้เป็นเด็กดีมีจิตใจงดงาม เข้มแข็ง และอดทน พร้อมทั้งใช้สติปัญญาแก้ไขปัญหา

“คุณครูคะ หนูจะเชื่อฟังที่คุณครูสอนทุกอย่างเลยค่ะ คุณครูบอกว่า คนเราถึงแม้จะเลือกเกิดไม่ได้ แต่เราเลือกที่จะเป็นได้ใช่ไหมคะ”

ร่างบางพูดกับตนเองเบาๆ ริมคลองน้ำหลังบ้าน ก่อนที่จะก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือภาษาอังกฤษต่อไปเรื่อยๆ จนเวลาล่วงเลยไปจนถึงบ่ายโมง

“นังน้ำผึ้ง! หลบมาอยู่ที่นี่เองเหรอนังตัวดี ปล่อยให้ฉันเดินตามหาจนทั่วบ้าน มันน่านัก”

พอเจอหน้าตัวทำเงินนางสายใจก็กร่นด่าอย่างอารมณ์เสียปนหอบ เพราะเธอกับสามีเดินตามหาเด็กสาวจนเกือบทั่วบ้านจนเหนื่อย กว่าจะเจอตัวก็เล่นเอาเหงื่อออกไปหลายเม็ด ที่สำคัญต้องทำให้นายฝรั่งและแม่เล้าที่พานายฝรั่งมานั่งรอเด็กน้ำผึ้งตั้งหลายนาทีแล้ว

น้ำผึ้งเองพอได้ยินเสียงระฆังนรกที่แสบแก้วหูตวาดลั่น เธอก็รีบเก็บซ่อนหนังสือที่อ่านไว้ใต้พุ่มไม้หนาเตี้ยๆ ดังเดิม ก่อนจะลุกยืนขึ้นขานรับผู้มีพระคุณ

“น้าสายใจมีอะไรจะใช้น้ำผึ้งเหรอจ๊ะ”

“มีแน่ย่ะ ตามฉันมาเร็วๆ”

ร่างระหงในชุดเสื้อยืดสีขาวซีดๆ เก่าๆ กับกางเกงยีนขาสั้นแค่เข่าสีเขียวหม่นรีบเดินตามร่างอวบของผู้สูงวัยกว่าไปโดยเร็ว เพราะกลัวว่าจะโดนดุรอบสอง และพอเดินไปถึงหน้าบ้าน สาวน้อยก็ต้องหน้าซีดเผือดเมื่อมองเห็นฝรั่งแก่ๆ คนหนึ่งกับนางผกาแม่เล้าที่คนในหมู่บ้านต่างก็รู้จักกันดีว่านางมักจะหาสาวๆ สวยๆ ในหมู่บ้านไปเป็นเมียฝรั่งแล้วหลายราย แล้วนี่วันนี้นางผกาพานายฝรั่งแก่ๆ คนนี้มาที่นี่ทำไมกัน คงไม่ใช่…

“มัวยืนเซ่ออยู่ทำไมล่ะน้ำผึ้ง รีบเข้ามาสวัสดีคุณนายผกากับนายฝรั่งเร็วเข้าสิ”

นางสายใจที่เดินนำหน้ามานั่งรวมกับทุกคนก่อน ส่งสายตาพิฆาตไปยังเด็กสาวภายใต้การปกครองของตนเองจนสาวน้อยรู้สึกหวาดกลัวและรีบทำตามคำสั่งคนที่เธอนับถือเป็นญาติอย่างกริ่งเกรงโดยไม่อาจขัดขืน

สาวน้อยกะโปโลในสายตาของนางผกา แต่ในสายตาของตาเฒ่าตัณหากลับผมทอง น้ำผึ้งก็กลายเป็นเนื้อสมันสาวแสนสวยน่ากินไปทั้งเนื้อทั้งตัว สายตาลามเลียของฝรั่งตาน้ำข้าวมองร่างเล็กซ่อนรูปด้วยแววตาพราวระยับ เต็มไปด้วยตัณหาราคะอยู่ในหัวสมองและจิตใจอันหยาบช้าไม่รู้จักพอ

ท่าทางของนายวีระกับนางสายใจและนางแม่เล้าดูจะพอใจในสายตาของตาเฒ่าตัณหากลับนั่นไม่น้อย แล้วการเจรจาซื้อเนื้อสดก็เริ่มขึ้นโดยแม่เล้าที่พอจะสื่อสารภาษาอังกฤษกับนายฝรั่งได้ก็เริ่มถามความต้องการของตาแก่ผมทองที่มีหงอกแซมทั่วศีรษะว่าเขาพอใจเด็กสาวน้ำผึ้งหรือไม่ และถ้าพอใจเธอจะได้ถามเขาว่าเขาจะจ่ายค่าตัวของสาวน้อยเท่าไหร่

นางผกาคงคิดว่าทุกคนในวงสนทนาคงไม่มีใครแปลภาษาที่เธอพูดกับมิสเตอร์จอนสันออก แต่หล่อนหารู้ไม่ว่าน้ำผึ้งที่ตั้งใจฟังการสนทนาของทั้งสองฟังออกแทบทุกคำ และเริ่มมีใบหน้าซีดเผือดเมื่อรู้ตัวว่าตนเองได้กลายเป็นสินค้าไปแล้ว แต่สาวน้อยก็พยายามควบคุมอารมณ์เงียบฟังการสนทนาของทุกคนต่อไป

“นี่แม่สายใจ มิสเตอร์จอนสันเขารู้สึกเอ็นดูหนูน้ำผึ้งมาก อยากได้ไปเป็นภรรยาที่เชิดหน้าชูตา และอยากจะสู่ขอเป็นเจ้าสาวและจดทะเบียนสมรสเร็วๆ เลยจ้ะ”

แม่เล้าจอมละโมบโลภมากอยากได้เงินค่าตอบแทนจากนายฝรั่ง ที่เขาบอกกับเธอเมื่อครู่ว่าถ้าสองสามีภรรยาตกลงยกสาวน้อยคนนี้ให้เขา เขาจะตอบแทนเธอด้วยจำนวนเงินถึงห้าหมื่นบาท

“จริงเหรอจ๊ะ”

นางสายใจหันมามองหน้าสามีด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแสดงถึงความพอใจมากๆ ที่รู้ว่านายฝรั่งถูกใจเด็กในอุปการะของตน นายวีระเองก็รู้สึกยินดีไม่น้อยที่จะได้เงินใช้เป็นกอบเป็นกำ เพราะคิดว่าเขาจะเรียกค่าสินสอดให้คุ้มกับที่ได้เลี้ยงดูเด็กกำพร้าคนนี้มาถึงสิบปีเต็มๆ

“จริงสิ แล้วแม่สายใจกับพ่อวีระจะเรียกค่าสินสอดสักเท่าไหร่ล่ะ”

“เดี๋ยวนะคะ นี่ป้าผกากับน้าสายใจพูดเรื่องอะไรกันอยู่จ๊ะ คิดจะให้หนูแต่งงานกับมิสเตอร์จอนสันเหรอคะ ไม่นะน้ำผึ้งไม่ตกลง”

สาวน้อยรีบพูดแทรกขึ้นเมื่อเรื่องนี้มันเกี่ยวกับตนเองโดยตรง และมันก็ฝืนความรู้สึกของเธอมากๆ ด้วย หญิงสาวยอมได้ทุกอย่าง ต่อให้ต้องทำงานหนักมากกว่านี้เพื่อตอบแทนบุญคุณสองผัวเมียที่เลี้ยงดูเธอเธอยอมได้ทั้งนั้น แต่จะให้เธอต้องไปแต่งงานกับคนที่เธอไม่ได้รัก เธอทนไม่ได้จริงๆ

อีกอย่างมันไม่ใช่เป็นการสู่ขอไปเป็นเมียธรรมดาด้วย แต่ฝรั่งเฒ่าคนนี้แค่ต้องการเอาเธอไปเป็นผู้หญิงบำเรอความใคร่ของเขาเท่านั้น ทำไมเธอจะไม่รู้ เพราะเธอไม่ใช่คนโง่หรือว่ามองคนไม่ออกว่าคนไหนมาดีมาร้ายและรู้สึกกับเธออย่างไร แต่เธอก็ต้องเจียมเนื้อเจียมตัวอยู่เสมอเพราะฐานะที่เธอเป็นอยู่ในตอนนี้มันต่ำต้อยเสียเหลือเกิน

“เงียบไปเลยนะ นังน้ำผึ้ง คุณผกาเขาอยากให้แกได้ดิบได้ดีเลยแนะนำมิสเตอร์จอนสันมาให้ และมิสเตอร์จอนสันเขาก็พอใจแกมาก อยากเลี้ยงดูแกให้อยู่อย่างสุขสบาย อีกอย่างแกจะได้ตอบแทนบุญคุณที่ฉันกับเมียเลี้ยงดูแกมาด้วย แล้วแกยังคิดที่จะปฏิเสธอีกเหรอ นังหลานเนรคุณ”

นายวีระทำเป็นพูดหวังดีและอ้างบุญคุณของเขากับเมียที่มีท่วมหัวเด็กสาวมาบีบบังคับให้สาวน้อยต้องทำตามความต้องการของตนเอง โดยไม่สนใจใยดีว่าน้ำผึ้งจะรู้สึกอย่างไร

“จริงด้วยพี่ นี่นังน้ำผึ้ง แกรีบยกมือไหว้ขอบคุณคุณนายผกาเขาเร็วเข้า เร็วเข้าสิ” นางสายใจสั่งเสียงห้วนแต่น้ำผึ้งก็ไม่ทำตาม ร่างเล็กยังคงก้มหน้านิ่งไม่ยอมสบตากับใคร ทำให้สองสามีภรรยารู้สึกขัดใจยิ่งนัก นี่ถ้าไม่เกรงใจคุณนายผกากับนายฝรั่ง ป่านนี้ทั้งสองสามีภรรยาใจโหดคงจะฟาดฝ่ามือลงบนใบหน้าสวยๆ ของเด็กในปกครองไปแล้ว

“เอ่อ พ่อวีระ แม่สายใจ ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ รีบบอกมาดีกว่าว่าจะเรียกค่าสินสอดสักเท่าไหร่” นางผกาเร่งเร้าเอาคำตอบเพราะกลัวว่าจะชวดเงินก้อนโตถ้าขืนยังมัวพูดยืดเยื้ออยู่แบบนี้

นางสายใจหันหน้าไปทางสามีเชิงปรึกษาว่าจะเรียกค่าตัวเด็กน้ำผึ้งเท่าไหร่ดี สักพักนายวีระก็เอี้ยวตัวมากระซิบกระซาบที่ริมใบหูของภรรยาพอให้ได้ยินกันสองคน แล้วนางสายใจก็เห็นดีด้วยจึงพยักหน้ารับ และหันหน้ามาทางนางผกายิ้มๆ ก่อนตอบอ้อมแอ้มไม่ค่อยจะเต็มเสียงนักว่า

“คือ ฉันกับพี่วีระเห็นตรงกันว่า เราคงเรียกค่าเลี้ยงดูไม่แพงหรอกจ้ะ เอาแค่สามแสนก็พอจ้ะ” คนพูดส่งสายตาหวานเยิ้มไปทางมิสเตอร์จอนสันแล้วหันมาทางแม่เล้าโลภมากอีกที

นางผกาแกล้งถอนใจยาวออกมา ทำนองว่าสองผัวเมียเรียกค่าตัวเด็กกะโปโลนี่แพงเกินไปหรือเปล่า แต่เมื่อเธอหันไปตกลงกับมิสเตอร์จอนเรื่องค่าตัวของสาวน้อย ตาเฒ่าฝรั่งหัวงูกลับรีบตกลงโดยง่าย ทำให้นางผกายิ้มออกมาก่อนจะบอกข่าวดีให้สองผัวเมียได้ฟัง

“ฉันดีใจด้วยนะพ่อวีระแม่สายใจ มิสเตอร์จอนสันเขาตกลงจ้ะ และอีกสามวันทางมิสเตอร์จอนสันจะพาผู้ใหญ่มาสู่ขอหนูน้ำผึ้ง พร้อมกับพาหนูน้ำผึ้งไปจดทะเบียนสมรสในวันนั้นแล้วก็ย้ายไปอยู่กับมิสเตอร์จอนสันในวันนั้นเลยจ้ะ”