Ep.2

“นังน้ำผึ้ง วันนี้ถึงเวลาที่แกต้องตอบแทนบุญคุณข้าวสุกฉันแล้ว”

นางน้าใจโหดมาดหมายในใจด้วยสายตาวาววับร้ายกาจ มองร่างบางที่กำลังก้มหน้าก้มตาทำงานบ้านงกๆ ด้วยจิตใจที่เต็มไปด้วยความชั่วช้าสามานย์

ร่างระหงในชุดกันเปื้อนขาดรุ่งริ่งแต่ทว่าสะอาดสะอ้านก้มหน้าก้มตาทำกับข้าวให้กับคนทั้งบ้านกินยกเว้นตัวเองที่ยังไม่รู้ว่าจะได้กินหรือเปล่า ไข่ไก่สามฟองสุดท้ายถูกกะเทาะเปลือกลงในถ้วยพลาสติกค่อนข้างเก่าตามด้วยต้นหอมแล้วคนให้เข้ากันกับเครื่องปรุงไม่กี่อย่างเท่าที่มีอยู่ในครัวโกโรโกโสนั่น

ซ่า!

เสียงเจียวไข่ในน้ำมันร้อนๆ ดังออกไปนอกครัว และส่งกลิ่นหอมฟุ้งลอยไปเข้าจมูกของคนทั้งบ้านให้น้ำลายสอ

สาวน้อยอีกคนหนึ่งในบ้านที่เพิ่งตื่นรีบลุกขึ้นจากเตียงนอนเดินขยี้ตาตรงเข้าไปในครัวเพราะได้กินหอมๆ ของไข่เจียว

สาลี่ลูกสาวเพียงคนเดียวของนางสายใจกับนายวีระนั่นเอง วันๆ หญิงสาวไม่ทำอะไรนอกจากนอนกินและเที่ยวหว่านเสน่ห์ผู้ชายแถวบ้านใกล้เรือนเคียงที่มีฐานะดีๆหน่อยไปทั่ว ตามประสาสาวบ้านนอกที่หวังสบายทางลัด หน้าตาของหญิงสาวก็ใช่ว่าจะขี้ริ้วขี้เหล่ แต่นิสัยไม่ต้องพูดถึง ชาวบ้านต่างก็รู้จักกันดี โดยเฉพาะคนในบ้าน

“นังน้ำผึ้ง แกทำกับข้าวเสร็จหรือยังฮะ ฉันหิวจะแย่แล้วนะ”

แม่ครัวสาวที่ใบหน้าเปื้อนคราบเขม่าควันดำด่างติดตามแก้มนวลสองข้างหันมามองร่างบางที่ยืนเท้าสะเอวถามเธอด้วยสายตาหวาดๆ เพราะสาลี่เป็นอีกคนที่ชอบใช้อำนาจและใช้กำลังข่มขู่เธอทั้งคำพูดและการกระทำ

“ใกล้เสร็จแล้วจ้ะคุณสาลี่ เหลือแค่ต้มจืดจ้ะอีกไม่กี่นาทีก็สุกแล้ว”

“เร็วๆ ด้วย ฉันหิว” ร่างบางในชุดนอนสั่งเสียงห้วน ก่อนที่จะสะบัดก้นเดินไปอาบน้ำแต่งตัวรอกินข้าวพร้อมกับพ่อแม่ของตนที่ม้าหินหน้าบ้าน

น้ำผึ้งตั้งใจทำอาหารเช้าต่อไปจนเสร็จเรียบร้อยแล้วยกออกไปเสิร์ฟให้กับครอบครัวผู้มีพระคุณของเธอด้วยอาการกริ่งเกรง เพราะว่าวันนี้เธอตื่นสายเลยทำกับข้าวเสร็จช้าไปประมาณหนึ่งชั่วโมง เพราะมัวแต่ฝันหวานซ้ำๆ ซากๆ แบบเดียวกันมาเป็นสิบๆ ปีแล้ว โดยที่สาวน้อยยังสงสัยอยู่เลยว่าทำไมเธอถึงได้ฝันถึงผู้ชายที่ชื่อมาคุสบ่อยๆ

แล้วผู้หญิงที่ชื่อฮันนี่เป็นใคร ทำไมเธอถึงได้รู้สึกว่าเด็กผู้หญิงในฝันคนนั้นเป็นตนเองในบางครั้งซึ่งมันเป็นไปไม่ได้ แล้วสถานที่ในฝันแบบนั้น ในสวนดอกไม้ที่อยู่หน้าบ้านรูปทรงเลขาคณิตหลังใหญ่ ที่นั่นคือที่ไหนกัน ทำไมเธอถึงได้รู้สึกคุ้นเคยกับสถานที่นั้นมากเหลือเกิน ราวกับว่าเธอเคยใช้ชีวิตอยู่ที่นั่น แต่ว่ามันคงเป็นแค่ความฝันเท่านั้นแหละ ในเมื่อตรงหน้าเธอไม่มีสวนดอกไม้ มีแต่สามพ่อแม่ลูกที่คอยกดขี่ข่มเหงเธออยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน

ร่างระหงที่ในมือข้างขวาถือถาดกับข้าวมือข้างซ้ายถือหม้อหุงข้าวเดินออกมาที่ทุกคนรออยู่ สายตาสามคู่มองมาทางสาวน้อยอย่างเอาเรื่อง น้ำผึ้งพยายามหลุบตาลงต่ำแล้วค่อยๆ วางถาดกับข้าวและหม้อข้าวในมือลงบนม้าหินเก่าๆ ตรงหน้าทุกคน

“ไปซักผ้าเก็บกวาดถูบ้านได้แล้ว ถ้าทำไม่เสร็จไม่ต้องพักกินข้าว ไปได้แล้ว” นางสายใจหันหน้ามาออกคำสั่งและไล่ตะเพิดเสียงห้วนด้วยสายตาดุดัน

“รีบไปสิ ชิ่วๆ”

สาลี่เหยียดยิ้มอย่างชอบใจ ขับไล่น้ำผึ้งอีกคน ก่อนจะลงมือกินข้าวพร้อมกับพ่อแม่โดยไม่คิดที่จะเหลือกับข้าวไว้เผื่อแผ่คนที่อุตส่าห์ตั้งใจทำมาให้กิน

“นี่สายใจ บ่ายนี้ใช่ไหมที่นายฝรั่งจะมาดูตัวนังน้ำผึ้ง” นายวีระที่กินข้าวใกล้จะอิ่มแล้วเงยหน้าถามเมียรักด้วยนัยน์ตาเป็นประกาย แต่สาลี่ที่ยังไม่รู้เรื่องกลับมองหน้าแม่ของตนเองด้วยแววตาสงสัย

“ใช่จ้ะพี่”

“นายฝรั่งที่ไหนเหรอแม่ สาลี่ไม่เห็นรู้เรื่องเลย”

“แกจะมารู้เรื่องตอนไหนล่ะ วันๆ เอาแต่เที่ยวแทบไม่เห็นหัว กลับมาก็เอาแต่นอน กินอิ่มแล้วก็หายหัวไปอีก ฉันล่ะเบื่อแกจริงๆ สาลี่ เมื่อไหร่แกจะหาผัวรวยๆ ได้กับเขาสักทีฮะ” คนเป็นแม่ที่คิดจะขายทั้งเด็กในปกครองและลูกสาวตนเองกินบ่นยาวเป็นหางว่าว จนคนที่ถูกบ่นทำหน้าย่นอย่างขัดใจ

“แล้วทำไมแม่ไม่หาผัวฝรั่งให้สาลี่ล่ะ ไปหาให้นังน้ำผึ้งมันทำไม”

“แล้วฝรั่งแก่ๆ แกสนไหมล่ะ”

“แหวะ ไม่เอาหรอกแม่ แก่ๆ หนังเหี่ยวจะมีน้ำยาอะไร สาลี่ไม่อยากมีภาระ แต่ถ้ารวยๆ สามสิบต้นๆ ไม่ลงพุงสาลี่ยังพอไหวนะแม่ มีหรือเปล่าล่ะ”

“แหม ไอ้ผู้ชายที่แกวาดฝันอยู่น่ะ มันก็มีแค่ในละครเท่านั้นแหละโว้ย ในชีวิตจริงน่ะ หมาคาบไปแ_กหมดแล้ว” นายวีระสอดขึ้นมาบ้างเพราะหมั่นไส้ลูกสาวของตนเองที่วันๆ เอาแต่วาดฝันถึงแต่ผู้ชายหล่อๆ รวยๆ และอายุล่วงเลยมาจนถึงยี่สิบสองปีแล้วก็ยังหาผู้ชายที่ถูกใจไม่ได้สักคน

“พ่อก็พูดเกินไป คอยดูนะหน้าหนาวปีนี้สาลี่จะหาผัวหล่อๆ รวยๆ มาเป็นลูกเขยพ่อกับแม่ให้ได้”

นางสายใจกับนายวีระส่ายหน้าไปมาอย่างระอา ก่อนจะก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อจนอิ่มเพื่อรีบไปทำธุระของใครของมัน นางสายใจมักจะไปเล่นไพ่กับเพื่อนบ้านเป็นประจำ ส่วนนายวีระ ก็บ้าดูไก่ชน บางวันสองสามีภรรยาก็ได้เงินกลับมาบางวันก็ได้หนี้กลับมา แต่ถึงจะไม่มีเงินใช้หนี้ แต่เจ้าหนี้ก็ใจป้ำให้หยิบยืมเงินจนตอนนี้สองสามีภรรยามีหนี้สินรวมกันเกือบแสนแล้ว

และสาเหตุที่เจ้าหนี้ยังใจดีให้สองสามีภรรยาที่บ้าการพนันคู่นี้หยิบยืมเงินไม่มีจำกัด ก็เพราะทั้งสองคน ต่างก็ไปโฆษณาอย่างสวยหรูว่าอีกไม่นานพวกเขาก็จะได้เงินก้อนใหญ่จากนายฝรั่งที่จะมาสู่ขอเด็กสาวในอุปการะไปเร็วๆ นี้แล้ว ทั้งที่ความเป็นจริงสองผัวเมียคิดที่จะขายเด็กสาวใต้การปกครองกินต่างหาก ไม่ใช่เพราะมีผู้ชายรวยๆ มาสู่ขอหรอก

“จะสิบโมงแล้วเหรอเนี่ย”

ใบหน้าสวยหวานแหงนหน้ามองนาฬิกาเรือนเก่าที่แขวนอยู่บนฝาผนังแล้วก็ถอนหายใจออกมายาวๆ เมื่องานบ้านที่ได้รับมอบหมายเสร็จเสียที มือเล็กยกขึ้นลูบท้องที่เริ่มร้องประท้วงว่าหิวข้าวดังโครกคราก

“ทำไมทุกคนถึงได้ใจร้ายกับเราแบบนี้นะ”

สาวน้อยแทบน้ำตาคลอเบ้าเมื่อมองดูกับข้าวในจานเหลือแค่เพียงเศษไข่เจียวสองสามคำเท่านั้น พร้อมข้าวสวยที่ติดก้นหม้อ มือบางพยายามเอาช้อนเล็กตักเอาข้าวสีเหลืองแห้งกรอบลงในจานใบเล็กแล้วเขี่ยเศษไข่เจียวที่เหลือเพียงเล็กน้อยลงคลุกในจานข้าวแล้วตักกินพอประทังท้องแล้วดื่มน้ำตาม

เมื่อกินข้าวเสร็จแล้ว ล้างถ้วยล้างจานเสร็จเรียบร้อยสิ่งที่น้ำผึ้งทำเป็นประจำก็คือเอาหนังสือภาษาอังกฤษขึ้นมาอ่าน เพราะเธอรู้ว่าภาษาอังกฤษเป็นภาษาสากลที่คนทั่วโลกใช้กัน ดังนั้นเธอจะต้องพูดภาษาสากลนี้ให้คล่อง และตอนนี้เธอก็สามารถสื่อสารกับเจ้าของภาษาได้บ้างแล้ว เมื่อบังเอิญครั้งหนึ่งเคยได้ไปคุยกับแฟนฝรั่งของเพื่อนบ้านข้างเคียง

หลายปีที่ผ่านมาหลังจากจบชั้นมัธยมต้น เด็กสาวก็ไม่มีโอกาสได้เรียนต่อมัธยมปลายเหมือนกับสาลี่หรือเด็กคนอื่นในหมู่บ้าน แต่น้ำผึ้งก็ใฝ่เรียนด้วยการแอบเรียนกศน.ด้วยตนเองจนจบมัธยมปลายด้วยเงินเก็บเล็กๆ น้อยๆ ที่เธอหาได้ด้วยตนเองด้วยการออกไปรับจ้างซักผ้ารีดผ้าให้กับคุณครูสุภรณ์ที่แสนใจดีของเธอที่อยู่หมู่บ้านถัดไปโดยไม่มีใครรู้

หลังจากนั้นน้ำผึ้งก็สมัครเรียนต่อมสธ.ทางไปรษณีย์ ด้วยการช่วยเหลือของคุณครูสุภรณ์อีกเช่นกัน ที่เอื้ออำนวยให้สาวน้อยได้หยิบยืมหนังสือเรียนมาอ่าน และอีกแค่ปีเดียวเธอก็จะได้รับใบปริญญาแล้ว จากนั้นน้ำผึ้งก็ตั้งใจว่าจะหางานดีๆ ทำ