Ep.1

“พี่มาคุสขา วาดรูปให้ฮันนี่หน่อยนะคะ”

เด็กสาวอายุประมาณสิบสองขวบที่มีหน้าตาสวยใสงดงามราวกับเทพธิดาตัวน้อยออดอ้อนจิตรกรหนุ่มรูปหล่อด้วยดวงตาใสแจ๋วดุจเกล็ดหิมะที่สะท้อนแสงอาทิตย์ยามเช้า มือเล็กเกาะลำแขนใหญ่เขย่าไปมาอย่างเร่งเร้า

“นะคะพี่มาคุส”

ร่างสูงเพรียวราวกับนายแบบหันกลับมามองด้วยสายตาเหนื่อยหน่ายแต่ก็ต้องใจอ่อนให้กับสายตาใสซื่อที่กะพริบปริบๆ อย่างน่าเอ็นดู คงเพราะดวงตากลมโตสีมรกตจ้องมองมาอย่างไร้เดียงสานี่กระมัง ทำให้เจ้าของใบหน้าคมคร้ามนัยน์ตาสีเทอร์ควอยซ์ต้องถอนหายใจยาวออกมาก่อนจะพยักหน้าและยิ้มที่มุมปากเป็นเชิงว่าตกลง

“เย้! ดีใจจังเลย”

สาวน้อยกระโดดโลดเต้น และปรบมือตัวเองอย่างชอบอกชอบใจ ดวงหน้าอ่อนเยาว์กระจ่างใสไปด้วยรอยยิ้มแสนหวานที่สามารถเรียกรอยยิ้มจากคนตัวโตได้ไม่น้อย

“ไปนั่งตรงสวนดอกไม้นั่นนะ เดี๋ยวพี่จะวาดให้ ไม่สวยอย่าว่ากันนะ”

“ไม่ว่าแน่นอนค่ะ ตรงนี้โอเคไหมคะ”

ร่างเล็กก้าวถอยหลังไปจนถึงหินก้อนใหญ่สีขาวที่อยู่ตรงกลางสวนดอกไม้นานาพรรณ ที่ออกดอกหลากสีส่งกลิ่นหอมตลบอบอวลไปทั่วบริเวณบ้าน

จิตรกรหนุ่มจัดวางอุปกรณ์การวาดรูป เมื่อพร้อมเขาก็ส่งสัญญาณให้นางแบบแสนสวยตัวน้อยนั่งในอิริยาบถที่น่ารักพร้อมกับให้เธอยิ้มสวยๆ ส่งมาให้ จากนั้นมือเรียวใหญ่ก็สะบัดปลายพู่กันอย่างอ่อนช้อย โดยเริ่มจากใบหน้าเรียวรูปไข่ไล่ลงมาตามเรือนร่างที่เริ่มจะเป็นสาวเล็กน้อย

ฮันนี่ยิ้มหวานตลอดเวลาการวาดรูป หัวใจดวงเล็กๆ พองโตคับอกไปด้วยความสุข แม้ว่าเด็กสาวจะอายุยังน้อย แต่เจ้าตัวกลับคิดเกินเด็ก เพราะทุกๆ คืนเธอมักจะฝันถึงจิตรกรหนุ่มที่ชื่อมาคุสอยู่เสมอๆ จึงได้ขอร้องให้มารดาของตนซึ่งเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของมาคุสในมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง ไปขอร้องให้จิตรกรหนุ่มมาวาดรูปให้เธอที่บ้านให้ได้ เพราะวันนี้เป็นวันเกิดของเธอนั่นเอง

เวลาผ่านไปไม่นานนัก ภาพของเทพธิดาตัวน้อยที่เริ่มจะเป็นสาวก็ปรากฏอยู่บนผืนผ้าใบสีขาวแผ่นใหญ่ ภาพของเด็กสาวฮันนี่ท่ามกลางมวลดอกไม้สีสวย

“เสร็จแล้วจ้ะสาวน้อย” เสียงทุ้มตะโกนบอกด้วยรอยยิ้มบางๆ

“ว้าว ต้องสวยมากแน่ๆ เลย”

เด็กสาววิ่งมาดูด้วยความตื่นเต้นดีใจ ดวงตาสีมรกตกวาดมองไปตามภาพวาดสีน้ำมันด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มตลอดเวลา ดวงตากลมโตใสแจ๋วมองภาพวาดจนพอใจก็เงยหน้าขึ้นมองเจ้าชายในฝันของตนเองด้วยสายตาขอบคุณ พร้อมทั้งเอ่ยคำพูดหวานๆ

“ขอบคุณมากๆ นะคะพี่มาคุส หนูรักพี่ที่สุดเลย” เด็กสาวเอ่ยความในใจออกมาอย่างไม่ปิดบัง

“พี่วาดภาพให้เสร็จแล้ว พี่จะได้รับอะไรเป็นการตอบแทนจากสาวน้อยคนนี้กันนะ”

“วันนี้เป็นวันเกิดของหนู วาดให้หนูฟรีๆ ได้ไหมคะพี่มาคุส” เสียงใสกังวานดั่งระฆังเงินเอ่ยออกมา พร้อมกับกะพริบขนตางอนยาวปริบๆ ดวงตากลมโตสีมรกตที่เหมือนจะยิ้มได้จ้องมองคนตัวโตด้วยแววตาหวานฉ่ำ

“อ้อ วันนี้เป็นวันเกิดของฮันนี่นี่นาพี่ลืมไป งั้นพี่วาดรูปนี้ให้เป็นของขวัญวันเกิดให้ฮันนี่นะ”

“เย้! ขอบคุณมากๆ ค่ะพี่มาคุส”

“สุขสันต์วันเกิดจ้ะสาวน้อย”

“ขอบคุณค่ะ งั้นหนูขอตอบแทนพี่มาคุสด้วยสิ่งนี้ก็แล้วกันนะคะ”

สาวน้อยฮันนี่ตั้งใจมาทั้งคืนแล้วว่าเธอจะมอบอะไรเป็นการตอบแทนจิตรกรหนุ่มรูปหล่อ พอนึกว่าตนเองกำลังจะทำอะไรให้กับเจ้าชายในฝันตรงหน้า ใบหน้าอ่อนเยาว์ก็เป็นสีชมพูระเรื่อเข้มขึ้นอย่างกับเด็กสาวแก่แดด

“จะตอบแทนอะไรพี่เหรอจ้ะ หืม” ชายหนุ่มที่อายุมากกว่าสาวน้อยหลายปีถามยิ้มๆ

“หลับตาก่อนสิคะ”

จิตรกรหนุ่มมือสมัครเล่นยิ้มบางๆ ก่อนจะทำตามที่สาวน้อยบอกอย่างขำๆ เขาก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าสาวน้อยฮันนี่จะมอบอะไรเป็นการตอบแทนเขา แล้วสิ่งที่ชายหนุ่มที่แตกเนื้อหนุ่มเต็มที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น

ริมฝีปากเล็กนุ่มละมุนนาบลงมาบนกลีบปากหยักลึกของเขานิ่งนาน ในลักษณะแบบเนื้อแนบเนื้อ แค่แตะๆ เพียงภายนอกนิ่งนานหลายวินาที และเมื่อริมฝีปากเล็กจิ้มลิ้มสีกุหลาบผละออก ใบหน้าคมคร้ามถึงกับแสดงสีหน้าประหลาดใจในความแก่แดดของสาวน้อยวัยสิบสองขวบที่กล้าหาญชาญชัยมาจุมพิตเขาด้วยความเสน่หาแบบเด็กๆ

“ฮันนี่” ชายหนุ่มครางชื่อของสาวน้อยออกมาเบาๆ

“ฮันนี่ชอบพี่มาคุสค่ะ โตขึ้นฮันนี่ขอเป็นเจ้าสาวของพี่มาคุสนะคะ”

แล้วเสียงหัวเราะของคนที่ถูกขอเป็นเจ้าบ่าวในอนาคตก็ดังกังวานไปทั่วบริเวณสวนดอกไม้ด้วยความขบขันระคนชอบใจในความแก่แดดแก่ลมแต่ทว่าน่ารักของสาวน้อยฮันนี่

“ถ้าอย่างนั้น พี่ขอมอบของขวัญให้ฮันนี่อีกอย่างนะ”

“อะไรคะ” สาวน้อยถามด้วยความตื่นเต้น

“หลับตาก่อนสิ”

“ได้ค่ะ”

ร่างเล็กรีบหลับตาตามที่ชายหนุ่มสั่งอย่างว่าง่าย แล้วจุมพิตแบบเดียวกันกับที่สาวน้อยมอบให้ชายหนุ่มเมื่อครู่ก็ได้รับคืนกลับมาอย่างนุ่มนวล มันเป็นจุมพิตแบบเด็กๆ ที่บริสุทธิ์แต่ทว่ามันกลับทำให้เจ้าของวันเกิดดีใจมากที่สุด และมันจะเป็นของขวัญล้ำค่ามากที่สุดในวันนี้ที่เธอจะไม่มีวันลืม สาวน้อยหลับตาพริ้มรับจุมพิตจากเจ้าชายในฝันของเธอนิ่งนาน

“ตื่นๆ! จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหนฮะ ลุกขึ้นมาทำการทำงานได้แล้ว”

เสียงแหลมแสบแก้วหูตะโกนปลุกร่างบางใต้ผ้าห่มเก่าๆ ด้วยท่าทางรำคาญสุดแสน มือหยาบอวบๆ จับแขนเล็กเขย่าแรงๆ เพื่อปลุกสาวน้อยให้ตื่นขึ้นมาทำงานประจำอย่างที่เคยทำอย่างเช่นทุกวัน

ร่างเล็กบนฟูกขาดๆ ตื่นจากฝันหวานทันทีเมื่อถูกผู้ปกครองใจยักษ์ปลุกเสียงดังและเขย่าแขนจนหัวสั่นหัวคลอน

“น้าสาย น้ำผึ้งตื่นแล้วจ้ะ ปล่อยน้ำผึ้งเถอะน้ำผึ้งเจ็บ” คนตัวเล็กนิ่วหน้าเอ่ยขอร้องอย่างน่าสงสาร

นางสายใจจ้องหน้าเด็กสาวอย่างหงุดหงิดรำคาญเมื่อไม่ได้ดั่งใจ ก่อนที่จะปล่อยแขนกลมกลึงนั้นให้เป็นอิสระแล้วออกคำสั่งอย่างที่เคยสั่งให้สาวน้อยที่อยู่ในฐานะไม่ต่างกับสาวใช้ทำเป็นประจำทุกวัน

“รีบไปทำกับข้าว ซักผ้า ถูบ้านให้เรียบร้อย ไม่เสร็จไม่ต้องกินข้าว”

“จ้ะ น้ำผึ้งจะรีบไปทำเดี๋ยวนี้แหละจ้ะ”

ร่างอวบยืนเท้าสะเอวมองคนตัวเล็กลนลานลุกออกไปจากที่นอนเพื่อไปทำงานตามที่สั่งอย่างหมั่นไส้ ยิ่งนับวันเธอก็ยิ่งเกลียดชังเด็กสาวน้ำผึ้งมากขึ้นทุกที เหตุเพราะสาวน้อยยิ่งนับวันยิ่งดูสวยงามผุดผ่องกว่าลูกสาวของตนเองนั่นเอง แม้ว่าเด็กสาวที่เพิ่งจะแตกเนื้อสาวเต็มตัวนั้นจะอยู่ในชุดเก่าๆ ซอมซ่อยังไงแต่น้ำผึ้งก็ยังดูสวยน่ารักจนนางรู้สึกอิจฉาแทนลูกสาวของตนเอง

กว่าสิบปีแล้วที่นางสายใจกับนายวีระรับเด็กน้ำผึ้งมาดูแลเพื่อจุดประสงค์บางอย่างในตัวเด็กน้อยที่ขาดพ่อขาดแม่ มันไม่ใช่เพราะความสงสารเห็นใจในความอาภัพของเด็กสาวที่ขาดที่พึ่ง แต่มันคือความโลภในจิตใจที่โสมมของคนใจมารที่หวังจะใช้เด็กในปกครองพยุงฐานะของตนเอง

และวันนี้มันก็ถึงเวลาที่เธอกับสามีควรจะได้รับสิ่งตอบแทนจากการเสียข้าวสุกเลี้ยงดูเด็กน้อยอนาถาคนนี้เสียที

บ่ายของวันนี้จะมีนายฝรั่งซึ่งเป็นเพื่อนของแฟนของคนข้างบ้านที่รู้จักกันจะเดินทางมาดูตัวสาวน้อยเพื่อตกลงราคา คราวนี้แหละครอบครัวของเธอจะลืมตาอ้าปากได้เสียที และถ้าไม่รวยตอนนี้ก็ไม่รู้จะไปรวยตอนไหนแล้ว เห็นว่านายฝรั่งคนนี้ร่ำรวยมาก เขาต้องการสาวสวยสักคนไปเป็นแม่บ้านและถ้าถูกใจเขาก็จะยกย่องให้เป็นภรรยาของเขาอีกคน