5

อีกด้านของเมือง ในเวลาเดียวกัน คีตเดินเร็วขึ้นตามทางเท้า เสียงส้นรองเท้ากระทบพื้นเป็นจังหวะ เขาเก็บโทรศัพท์หลังจากส่งข้อความสั้น ๆ ไปแล้ว ‘ใกล้ถึงแล้ว’ สายตาเขาผ่านไปตามผู้คนที่สวนมา การนัดหมายในวันนี้สำคัญกับเขามาก สำคัญพอที่เขาไม่อยากเลื่อน แต่สำคัญยังไง ไม่มีใครรู้ นอกจากเขาและคนในสายที่เขาคุยด้วยก่อนหน้านี้

เขาเดินผ่านหน้าร้านดอกไม้ขนาดเล็ก กลิ่นหอมสดชื่นของดอกลิลลี่ลอยตามลมบาง ๆ เขาไม่ได้ชะลอ แต่มุมปากที่ปกติไม่ค่อยขยับก็ขยับขึ้นนิด ๆ อย่างน่าประหลาด ก่อนที่สายตาจะหันกลับไปมองถนนตรงหน้าอย่างเดิม

ขณะเดียวกัน โทรศัพท์ของน้ำตาลสั่นอีกครั้ง คราวนี้เป็นแจ้งเตือนปฏิทิน ‘นัดหมายซ่อมเครื่องพิมพ์ห้องชมรม 18:00 น.’ เธอมองเวลาบนหน้าจอแล้วถอนใจ “ลืมไปเลย…” วันนี้ยังไม่จบ เธอยังต้องวนกลับมหาลัยตอนเย็นอีกรอบ เธอยิ้มจืด ๆ “ดีนะมีร่ม”

เธอก้มมองร่มสีดำบนตักอีกครั้ง ฝ่ามือจับด้ามร่มให้แน่นขึ้น อยู่ดี ๆ เธอก็อยากให้ฝนตกอีกสักหน่อย ไม่ใช่เพราะอยากเปียก แต่เพราะอยากรู้ว่า ถ้าฝนตกอีกครั้ง… ร่มคันนี้จะกางขึ้นเหนือหัวเธอโดยมือคู่เดิมอีกไหม

รถเมล์พาเธอห่างออกไปเรื่อย ๆ จากมหาวิทยาลัย แต่ความรู้สึกอุ่นจากมือของใครบางคนกลับตามมาไม่ห่าง เธอเอนหัว หลับตาแผ่ว ๆ ปล่อยให้ภาพวันนี้หมุนวน ร่มสีดำ แอ่งน้ำ โกโก้ร้อน ลาเต้หวานน้อย ผ้าเช็ดหน้าตัว K และเสียงทุ้มสั้น ๆ ที่เหมือนจะน้อยคำ แต่กลับดังอยู่ในใจเธอชัดเจนยิ่งกว่าสายฝนพรำ

ค่ำนี้คงจะยาว แต่ใจของน้ำตาลกลับไม่เหนื่อยเหมือนก่อน เดี๋ยวคงต้องซ่อมเครื่องพิมพ์กับรุ่นพี่ในชมรม เดี๋ยวคงต้องแวะซื้อของกิน เดี๋ยวคงต้องตากผ้า… เรื่องเล็ก ๆ ปกติของชีวิตประจำวันทุกอย่างยังเหมือนเดิม ยกเว้นอย่างเดียว ตัวอักษร K ในช่องซิปเล็ก ๆ ของเธอ ทำให้ทุกอย่างดูมีแสงบางอย่างสะท้อนอยู่ และเธอไม่ยอมรับกับใครแน่ ๆ ว่าแสงนั้นหวานละมุนจนเธอนั่งอมยิ้มกับตนเอง

.......

เสียงกระดิ่งเบา ๆ ดังขึ้นเมื่ออาจารย์ผู้สอนวิชา Information Design ก้าวเข้าห้องสตูดิโอ ทุกคนในห้องรีบหยุดคุยกันแล้วหันไปตั้งหน้าตั้งตารอเรียน เธอเป็นอาจารย์ที่ขึ้นชื่อเรื่องความเข้มงวด ทั้งงานที่สั่งก็โหด แต่ถ้าใครทำออกมาดี จะได้เครดิตเต็ม ๆ

“สำหรับโปรเจกต์ใหญ่ของเทอมนี้นะคะ” เสียงอาจารย์ดังชัดเจน “ทุกคนจะต้องจับคู่กันทำ อินโฟกราฟิกเชิงข้อมูลจริง เลือกประเด็นเอง ค้นคว้าเอง และออกแบบให้คนทั่วไปเข้าใจง่ายที่สุด ส่งเป็นทั้งโปสเตอร์และไฟล์ดิจิทัล”

เสียงบ่นดังระงมไปทั่วห้อง บางคนพึมพำ “งานช้างอีกแล้ว…” บางคนหัวเราะเบา ๆ เหมือนทำใจแล้ว แต่ที่แน่ ๆ คือทุกคนหันไปมองเพื่อน ๆ รอบตัว ใครจะได้จับคู่กับใครคือเดิมพันชะตากรรมการนอนดึกทั้งเทอม

น้ำตาลนั่งไขว่ห้าง กอดแขนตัวเองไว้พลางคิดในใจ ขอเถอะ อย่าให้เป็นใครที่ทำงานช้าหรือไม่จริงจังเลย เธอเป็นคนที่เวลาได้ไอเดียแล้วจะไฟลุกมาก ชอบลงสี ลงเส้น วาดภาพประกอบเป็นสิบชิ้นเพื่อให้เลือก แต่ข้อเสียคือเธอใจร้อนและปากไว ถ้าคู่ทำงานชักช้า เธออาจจะมีปรี๊ดแตกแน่ ๆ

“ฉันจะจับคู่ให้นะคะ” อาจารย์ยกแว่นขึ้น “จะได้ไม่มีใครเลือกเพื่อนที่ถนัดเหมือนกันเกินไป จะได้เสริมกัน” ห้องเงียบลงทันที มีแต่เสียงพลิกสมุดจด น้ำตาลรู้สึกใจเต้นตุบ ๆ

“น้ำตาล… คู่กับคีต” เหมือนเสียงฟ้าผ่าลงกลางสตูดิโอ

น้ำตาลอ้าปากค้าง “หา!!” เธอเผลอหลุดเสียงออกมาดังเกินไปจนเพื่อนหันมองหน้าเธอกันเป็นแถบ เธอรีบยกมือปิดปาก แต่ไม่ทันแล้ว อาจารย์เหลือบตา “มีปัญหาอะไรไหมน้ำตาล”

“ปะ…เปล่าค่ะ” เธอยิ้มแหย ๆ แต่ในใจคือ ตายแน่ ๆ จะให้ฉันทำงานกับคุณพูดน้อยนี่เนี่ยนะ!

.......

โต๊ะทำงานในสตูฯ ถูกย้ายเป็นคู่ ๆ น้ำตาลลากกระเป๋ามานั่งข้างคีต เขานั่งอยู่ก่อนแล้ว เปิดโน้ตบุ๊กวางบนโต๊ะ มีแฟ้มเอกสารเรียบร้อยราวกับเตรียมตัวมานาน เธอวางกระเป๋าลงแรง ๆ แล้วทิ้งตัวลงนั่งข้างเขา

“นายรู้ใช่ไหมว่าโปรเจกต์นี้ต้องทำเป็นคู่” เธอเริ่มเปิดประเด็น

คีตเงยหน้าขึ้นช้า ๆ ดวงตาคมเฉย “อือ”

“แล้วนาย…จะช่วยอะไรได้บ้าง” เขาไม่ตอบในทันที ก้มลงพิมพ์อะไรบางอย่างในไฟล์เอกสาร แล้วหันจอมาให้เธอดู เป็นโน้ตย่อหัวข้อการทำงานเรียงลำดับ ค้นคว้า – โครงสร้างข้อมูล – สเก็ตช์เลย์เอาต์ – วาดประกอบ – ลงสี – จัดพิมพ์ แต่ละขั้นมีตารางเวลาแนบเรียบร้อย

น้ำตาลกะพริบตาปริบ ๆ “เอ่อ… นายวางแผนมาแล้วเหรอ”

“อือ” เขาพยักหน้า “เธอถนัดวาด ฉันทำเลย์เอาต์กับไทโป”

ปากเธออยากแย้ง แต่หัวใจกลับรู้สึกโล่งขึ้นนิด ๆ โอเค อย่างน้อยเขาก็ไม่ใช่พวกตัวถ่วง