บทที่ 2-1 : ความคิดถึงไม่มีที่สิ้นสุด

ตาณวีร์ยิ่งหงุดหงิดเข้าไปใหญ่หลังถูกทิ้งบนเกาะเปลี่ยวลำพัง ในกางเกงนั่งเล่นริมหาดตัวเดิมซึ่งเขาไม่มีอารมณ์ออกไปนอนอาบแดดเหมือนวันก่อน จึงนั่งหมกตัวทำงานในห้องหน้าตาบึ้งตึง มองออกไปนอกหน้าต่างกระจกที่เปิดอ้าออกกว้างรับลมทะเล ข้างกันนั้นเป็นโทรทัศน์จอใหญ่เท่าโรงหนังขนาดย่อมพร้อมสเตอริโอรอบทิศทาง

เครื่องอำนวยความสะดวกในที่พักสุดหรูไม่สามารถลดความว้าวุ่นใจลงได้เลยเมื่อหัวเฝ้าคิดแต่เรื่องเดิม

ทำไมเธอถึงไม่ติดต่อมา? เธอหายไปไหน... จะมารู้สึกผิดเพื่ออะไร? แล้วดันมาเป็นน้องสาวคนละแม่ของเลขานุการคนสนิท สรุปว่าเป็นคนใกล้ตัวจะไล่ก็ไล่ไม่ได้… แถมยังไม่อยากไล่ด้วยอีก!

ร่างสูงลุกพรวดจากเก้าอี้โซฟาผู้บริหารตัวใหญ่ที่เอนหลังนั่ง ๆ นอน ๆ เพื่อเดินลงไปข้างล่างรีสอร์ต ชะเง้อคอมองไปทางท่าเทียบเรือของหาดส่วนตัวเหมือนรอใครบางคนปรากฏตัวแต่ก็ไม่มีวี่แววว่าเธอจะมา เขาจึงกลับห้องไปใช้เวลาครึ่งค่อนวันไปกับการจิบไวน์ราคาแพงขวดละเหยียดแสน ขนมอร่อย ๆ อาหารกักตุนจำนวนหนึ่งที่จะทำให้มีชีวิตอยู่ไปได้สักพัก จนเริ่มมีสายเข้าจากบรรดาลูกน้องที่บริษัท งานมากมายก่ายกองและนัดหมายที่จำเป็นต้องยกเลิกไป

“บริจาคเงินหรือ? ได้ใบลดหย่อนภาษีลดได้สองเท่าไหมล่ะครับ... ขอโทษนะครับที่ต้องถาม”

เขายังคงต่อรองกับองค์กรช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ที่ไม่ลดราวาศอกเรื่องเงิน ๆ ทอง ๆ แลกกับความช่วยเหลือของบริษัทเอกชน แต่ใจไม่อยู่กับเนื้อตัว ฟังคู่สนทนาบ้างไม่ฟังบ้าง...

เอ๊ะ... หรือว่าจะโกรธ?

เมื่อวานนี้เธอเดินสะบัดก้นงอนขึ้นเรือไปด้วยท่าทีประชดประชัน ทำมองค้อนเขาขับเรือสปีดโบ๊ทข้ามฝั่งไปกักตุนเสบียงมาให้เขาพร้อมลิสต์รายการของใช้ต่าง ๆ นา ๆ ทำหน้าที่แทนพี่สาว

ปรีญาดาทำงานให้บริษัทนี้มานานคงจดทุกอย่างว่าเขาชอบอะไรไม่ชอบอะไรจนน้องสาวแทบไม่ต้องมาถาม

[ตกลงบริษัทร่วมโครงการปันใจช่วยเหลือน้องนะครับ นะครับ ๆ คุณตาณคนรู้จักกันน่ะครับ]

“ครับ? อะไรนะ...”

[คุณตาณตกลงแล้วใช่ไหมครับ?]

กว่าชายหนุ่มจะดึงสติกลับมา เสียงดังของเรือแล่นเข้าเทียบท่าไกล ๆ ทำให้เขาหันไปมอง

“คนบริจาคเงินให้องค์กรการกุศลตั้งเยอะแยะ แล้วมันไม่ใช่หน้าที่ผมนะอันที่จริง แต่ว่าเอาเถอะ ผมยอมจ่ายเพราะป้ายโฆษณาโต ๆ แบนเนอร์บนเว็บไซต์คุณนะ”

ก็คงจะพูดไปงั้น ระดับตาณวีร์เหมาหาดส่วนตัวในราคาเจ็ดหลักได้ เรื่องแค่นี้คงเป็นเศษเงิน

Château Lafite... ยังแพงซะกว่า...

เขาคิดว่าควรรีบจบบทสนทนาเพื่อรอต้อนรับแขกคนสำคัญ แต่พอหันหลังไปก็เหมือนจะพบเธอเข้าพอดี แก้วทรงสวยที่มีน้ำสีแดงสดถูกวนไปมาในสีหน้าเรียบเฉย ร่างสูงยกขาขึ้นนั่งไขว่ห้าง ตาเหลือบมองวิวทะเลสวย ๆ หลังวางสายได้ไม่นาน

“เป็นคนใจร้ายจังเลยนะคะ ฉันเคยได้ยินสุภาษิตโบราณว่าเหมือนกัน... หล่อแต่รูปจูบไม่หอม”

“ก็ไม่ใช่เรื่องของคุณ ต่อให้ผมจะไม่ใช่คนดีรูปหล่อ ผมเป็นผู้ชายใจร้ายอันตรายต่อโลก”

เขายังทำเหมือนสิ้นศรัทธาความชอบพอหญิงสาวไปอีกด้วย ต่างจากคนก่อนโดยสิ้นเชิง โดยที่เปมนีย์ไม่รู้ว่านั่นน่ะโกหกทั้งเพ! เธอก้าวเข้าไปใกล้เก้าอี้เปลนอนอย่างเชื่องช้า พูดลอย ๆ เหมือนพูดกับตัวเอง

“ทำไมนิสัยไม่เหมือนกันนะ... ถ้าเป็นป้าขวัญได้รับคำขอขนาดนั้นจากบ้านเด็กกำพร้าหรือที่ไหน เธอจะรีบช่วยในทันทีโดยไม่ลังเลใจเลย”

“มันไม่ใช่เรื่องของคุณนะอันที่จริง... เอ๊ะ... คุณกำลังพูดถึงใคร?” เขาเลิกคิ้วถามพลันมองขวับตามคนข้างกายที่อยู่ในชุดทะมัดทะแมง มือไพล่หลังมองตามเขาออกไปทางทิวทัศน์แสนสวยงามข้างนอก

จะมีสักกี่คุณป้าใจบุญที่ชื่อขวัญ... อัธยาศัยดีงามชอบตีซี้ผู้คนไปทั่วโดยเฉพาะสาวสวยดีกรีดีอายุไม่เกินสี่สิบ คุณป้าฝากเนื้อฝากตัวเพราะอยากได้ลูกสะใภ้ชนิดกว่านเลขเรียงเบอร์ ได้คนไหนก็ได้เอาคนนั้น!