ตอนที่ 4

คาวีพูดจบก็หยิบเช็คออกมาเขียนและยื่นให้เธอ

“ผมให้คุณสามล้านเพื่อไปตั้งตัวใหม่คิดว่ามันน่าจะมากพอที่คุณจะไปจัดการอะไรต่อมิอะไรได้ สามล้าน...เงินขนาดนี้ให้คุณทำงานอีกสิบปีก็คงหาไม่ได้”

เขายื่นเช็คใบนั้นให้เมญาและเห็นเธอยืนนิ่งทั้งน้ำตาอาบแก้ม เขายังจำได้ดีว่าเธอไม่พูดอะไรสักคำก่อนหันหลังให้และเดินกลับออกไปอย่างเงียบๆ และเปล่าเลย...หลังจากเธอไปแล้วคืนนั้นเขานอนไม่หลับ และคิดถึงสิ่งที่ทำไป



บทที่ 3

หัวใจที่ไหวหวั่น

กระทั่งวันต่อมาเขาไปบริษัทก็รับรู้ว่าเมญาลาออกไปกะทันหัน คาวีทั้งตกใจและนึกได้ในภายหลังว่าเขากำลังทำในสิ่งผิดมหันต์

เขามีความสัมพันธ์กับผู้หญิงคนหนึ่งโดยไม่ตั้งใจและพอเธอท้องกลับใช้เงินฟาดหัวให้เธอไปจากเขาแถมยังให้เธอทำลายเลือดเนื้อของตัวเองอีกด้วย

เขาช่างเลือดเย็นและไร้คุณธรรม และนับจากวันนั้นคาวีก็ไม่เคยลืมภาพของเมญาที่ยังติดลึกในความทรงจำของเขามาจนถึงบัดนี้ ความคิดคำนึงในอดีตของเขาพลันก็ถูกรบกวนด้วยเสียงที่ดังขึ้นเบาๆ

“คุณกลับไปเถอะค่ะ ฉันจะให้ลูกหม่อนนอน และก็จะปิดร้านแล้ว”

“ผมอยากอยู่ดูลูกหลับ”

เมญานิ่วหน้าใส่ “บอกแล้วไงคะว่าลูกหม่อนไม่ใช่ลูกของคุณ”

“เมญา...ผมอยากตกลงเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเราอีกครั้ง”

“ขอโทษทีนะคะคุณคาวี ดิฉันไม่ใช่นักธุรกิจ ไม่รู้จักการต่อรอง”

“เรื่องระหว่างเราไม่มีการต่อรอง ผมแค่อยากให้ข้อเสนอ”

“ฉันรับมันไว้แล้วค่ะ ข้อเสนอของคุณเมื่อสองปีที่แล้ว เงินสามล้านนั่นยังไง ขอบคุณมากนะคะที่ให้ฉันเอาไว้ตั้งตัวและใช้ดูแลเด็กคนหนึ่งที่เกิดมาจากความไม่ตั้งใจ”

“ผมไม่ได้หมายถึงเรื่องเงิน แต่มันเป็นเรื่องของความสัมพันธ์ระหว่างเราสามคน”

“มีแค่ฉันกับคุณเท่านั้น ลูกหม่อนไม่เกี่ยว”

“โอเค...ผมจะทำตามความต้องการของคุณ แต่นี่เป็นข้อเสนอว่า...คุณต้องไปอยู่กับผม”

เขาเอ่ยเสียงไม่ได้เคร่งเครียดแต่คนฟังนิ่วหน้าแล้วนิ่วหน้าอีกทั้งที่ลูกน้อยกินนมแนบอก ที่สุดเมญาก็ยิ้มขื่น

“ไม่ง่ายไปหน่อยเหรอคะ ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้คุณคิดอะไรอยู่ แต่สำหรับฉันเรื่องลูกไม่ใช่เรื่องเล่นๆ”

“ผมก็ไม่ได้พูดเล่น”

“ฉันจะปิดร้านแล้วค่ะ” เมญาตัดบทเสียงแข็งทั้งที่ในใจร้อนรุ่มอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เธอไม่ได้ยินดีต่อข้อเสนอของผู้ชายที่เคยใช้เงินฟาดหัวให้เธอพ้นจากทางชีวิตแต่กำลังสับสนใจที่เขาทำเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นมาก่อนทั้งที่คนเจ็บเจียนตายคือเธอ

“ผมปิดร้านให้คุณแล้ว นั่นไง ผมแขวนป้ายปิดให้คุณเรียบร้อย”

“การปิดร้านคือไม่มีลูกค้าอยู่ในร้านอีกแล้ว มีแต่เจ้าของร้านและฉันขอเชิญคุณกลับไปค่ะ”

“ผมมีสิทธิ์ที่จะอยู่ที่นี่ตลอดเวลา”

“นี่ร้านของฉัน”

“นี่ที่ของผม”

“ว่าไงนะคะ” เมญาเสียงขุ่นทันทีเพราะเขาสวนกลับเธอทุกครั้งแม้หน้าตาของเขาไม่ได้แสดงความร้ายกาจแต่นัยน์ตาของเขาเหมือนมีดคมที่กำลังบาดลึกเข้าไปในความรู้สึกของเธอ หญิงสาวส่งเสียงหึในลำคอ

“คุณคาวี...หยุดล้อเล่นกับความรู้สึกของฉันซะทีเถอะค่ะ ทำไมเราไม่ต่างคนต่างอยู่ คุณก็เห็นว่าฉันกำลังทำอะไรและสิ่งที่ฉันทำก็ไม่ได้รบกวนคุณเลยสักนิด”

“ผมไม่ได้ล้อเล่น ผมไม่เคยล้อเล่นกับเรื่องที่ต้องจริงจังแบบนี้”

“คุณน่าจะพูดคำนี้มาตั้งแต่เมื่อสองปีที่แล้ว คุณน่าจะพูดว่าไม่เคยล้อเล่นกับเรื่องจริงจังที่คุณไม่ควรมีความสัมพันธ์กับพนักงานในบริษัทแล้วโยนเช็คให้ผู้หญิงคนนั้นไปทำแท้ง”

“ถ้าอย่างนั้นคุณก็ยอมรับแล้วใช่ไหมว่าลูกหม่อน...เป็นลูกของผม”

ดูเหมือนความพยายามของเขากำลังต้อนเธอจนมุม เมญาอยากร้องไห้ออกมาในห้วงเวลาที่เธอไม่อาจหยั่งเห็นความคิดอันแท้จริงนั้นเลยว่าคาวีกำลังเล่นเกมอะไรอยู่ เธอเงียบไปและดูเหมือนเขาเองก็อดรนทนไม่ไหว

“คุณกับลูกต้องไปอยู่กับผม เพราะร้านนี้กำลังจะถูกยกเลิกสัญญาเช่า”

“คุณรู้ได้ยังไง”