ตอนที่ 5

“คนที่ให้คุณเช่าคงยังไม่ได้แจ้งซีนะว่าที่ดินตรงนี้เป็นของสุริยวัตร และมันกำลังจะกลายเป็นห้างสรรพสินค้าในอีกสองเดือนข้างหน้า”

เมญานิ่งไปอีก แต่คราวนี้ในดวงตาของเธอสะท้อนทั้งความแปลกใจ ตกใจ และสุดท้ายคือความเสียใจจนไม่อาจกลั้นน้ำตาไว้ได้ ปากบางสั่นระริก

“วะ...ว่าไงนะคะ...ที่ตรงนี้เป็นของสุริยวัตร...ตะ...แต่ว่าฉันทำสัญญาเช่าระยะยาวแล้วนะคะ”

“ไม่ว่าคุณจะเช่านานแค่ไหนแต่ในสัญญาก็ระบุว่าผู้ให้เช่าสามารถยกเลิกสัญญาได้ตลอดเวลา”

“ฉันจะไปหาที่เช่าร้านใหม่ มีที่ออกเยอะแยะไป”

“แต่จะหาทำเลขายเหมาะ ๆ อย่างอาคารพาณิชย์กลางกรุงแบบนี้ออกจะยากสักหน่อย อืม...ผมว่านี่คุณก็คงหมดเงินไปกับการตกแต่งร้านเยอะเอาการและถ้าต้องไปเริ่มต้นเช่าที่ใหม่ ตกแต่งร้านใหม่มันก็ต้องใชเงินลงทุนอีกโข”

“ไม่ต้องมาคิดแทนฉันหรอกค่ะ”

“ผมแค่คาดคะเนจากที่เห็น แต่ที่สำคัญยิ่งกว่านั้นคือถ้าคุณต้องไปตระเวนหาที่ใหม่ก็ต้องกระเตงลูกเล็กไปด้วย คุณไม่สงสารลูกหรือ”

“ฉันรักลูกมากพอที่จะไม่ทอดทิ้งเขา และยิ่งกว่าแน่ใจว่าฉันไม่เคยทอดทิ้งลูก”

เธอสวนกลับเสียงประชดประชันแต่การตอบโต้นั้นไม่ได้สร้างความระคายใจต่อคาวี เขายังคงมีสีหน้าเยือกเย็นและแววตาหม่นลง



บทที่ 4

ปราการความรัก

“ผมรู้ว่าคุณไม่มีวันทอดทิ้งลูกแต่คุณเองก็ไม่ไอยากให้ลูกลำบากนี่ไม่ใช่หรือ”

“เราไม่ลำบากค่ะ เรามีเงินที่คุณอุตส่าห์เขียนเช็คแล้วโยนมาให้ฉันตั้งสามล้าน”

เขาส่ายหน้า “ผมอยากให้คุณลืมเรื่องเงิน อยากให้คิดถึงความรู้สึกของลูกที่เขาจะมีครอบครัวที่สมบูรณ์”

“ฉันเป็นได้ทั้งพ่อและแม่”

“ขอร้องเถอะเมญา ผมรู้ว่าคุณดื้อแพ่งกับเรื่องนี้ไม่ได้”

หญิงสาวบิดริมฝีปากเป็นรอยขื่น “นี่ไม่ใช่ข้อเสนอ แต่เป็นการบีบบังคับ”

เขาไหวไหล่

“ผมเปล่า...ผมแค่บอกให้คุณรู้ไว้ก็เท่านั้น และคิดว่าโชคดีมากที่มาเจอคุณซะก่อนจะมีการรื้อถอนอาคารพาณิชย์ในพื้นที่นี้ทั้งหมดเพื่อทำเป็นห้างสรรพสินค้า ผมไม่ได้เพิ่งคิดตอนเจอคุณแต่โครงการนี้มีมาก่อนแล้วและคิดว่าการพาลูกไปอยู่กับผมเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด”

“ฉันขอเวลาตัดสินใจอีกสองวัน”

คาวีส่ายหน้า “ตอนนี้...ต้องตอนนี้เท่านั้น”

“นี่ยิ่งกว่าการบังคับอีกนะคะ คุณบีบคั้นฉันทุกทาง”

“ผมให้ทางเลือกที่ดีที่สุดกับคุณต่างหาก อย่างน้อยลูกของเราก็จะได้อยู่พร้อมหน้าพ่อและแม่ ผมคิดว่านี่คือสิ่งที่คุณต้องการ”

“ฉันเตรียมพร้อมสำหรับการเลี้ยงลูกคนเดียวมานานแล้วค่ะ คุณเองอาจจะต้องอึดอัดถ้าชีวิตจะมีภาระเพิ่มขึ้น อย่าให้เราสองคนแม่ลูกเป็นภาระรบกวนคุณเลยค่ะ”

“ไม่...คุณกับลูกไม่ใช่ภาระ แต่เป็น...ความรับผิดชอบของผม”

สีหน้าของเขาจริงจังหากแต่ไม่ว่าจะอย่างไรความรู้สึกของคนฟังก็ยังไม่อินไปด้วย เมญาเพียงนึกทบทวนอีกเล็กน้อย เวลาของเอมีไม่มากแล้วจริงๆ หากเป็นอย่างที่คาวีบอกเธอก็มีทางเลือกไม่มากนัก

มันเป็นอย่างที่เขาคาดเดา คาวีพูดไม่ผิดหรอกว่าเงินของเธออาจไม่พอสำหรับการหาที่เปิดร้านใหม่ ทำเลสวย ๆ ใจกลางเมืองไม่ใช่เรื่องง่ายและการทำสัญญานานหลายปีเธอต้องใช้เงินก้อนเพื่อรับประกัน

และมากกว่านั้นคือการต้องกระเตงลูกไปด้วย เมญาก้มลงดูลูกน้อยที่กำลังมีความสุขกับนมจากเต้า และชั่วขณะนั้นคาวีก็อดจ้องมองผิดวผุดผาดของเนินเนื้ออวบขาวที่แก้มหนูน้อยแนบอยู่ไม่ได้ แม้เขาเคยมีความสัมพันธ์ชั่วคืนกับเมญาเพียงหนเดียว เขาก็ยังคงจดจำภาพแห่งความเย้ายวนของเธอได้ทุกตารางนิ้ว

เพียงแต่ทุกอย่างสะดุดลงที่เขาไล่เธอไปจากชีวิตด้วยเงินที่เขาคิดว่ามากเพียงพอ ซึ่งมันเป็นการตัดสินใจผิดอย่างมหันต์เลยทีเดียว และแล้วสติของชายหนุ่มก็ถูกกระชากกลับจากคำตอบของเธอ

“ค่ะ...ฉันตกลงที่จะพาลูกไปอยู่กับคุณ แต่มีข้อแม้นะคะ”

เขารีบพยักหน้า เมญาจึงพูดต่อไปว่า

“ห้ามคุณแตะต้องลูกหม่อน ฉันคนเดียวเท่านั้นที่จะกอด อุ้มลูกได้ ถ้าคุณรับข้อแม้นี้ไม่ได้ฉันจะได้พาลูกไปอยู่ที่อื่น”