ตอนที่ 33 แร่กรีดร้อง

ตอนที่ 33 แร่กรีดร้อง

ชิงเถาตกลงธุรกิจกับเชี่ยนเชี่ยนซึ่งจะเป็นผู้ช่วยรายใหญ่ในครั้งนี้เสร็จแล้วนางจึงนำแผนนี้ไปปรึกษาแก่ครอบครัว เมื่อนางเสนอออกไปแล้วนั้นมีหรือทุกคนจะคัดค้าน แต่เสียงสนับสนุนเพียงเท่านั้น แต่ทุกคนก็สงสัยใคร่รู้อยู่บ้างว่านางจะทำยังไงกับสิ่งที่นางอธิบายออกมานั้นให้สำเร็จ ทั้งๆ ที่นางก็ไม่ได้ฝึกปราณ ไม่ได้เรียนเหมือนคนอื่นๆ แต่เมื่อนางว่าทำได้ ทุกคนก็เชื่อใจ

เมื่อตกลงกันแล้ว ชิงเถาก็ไม่รีรอรีบลากตัวบิดามาที่ร้านที่เคยจ้างช่างไปทำบ้านกับกำแพงให้

“นายท่านกับคุณหนู มีอะไรให้รับใช้ขอรับ” เด็กในร้านออกมาต้อนรับ เมื่อรู้จุดประสงค์ของพวกนางเขาก็เชิญให้เขาไปนั่งรอในห้องรับรอง

“วันนี้มีอะไรให้ร้านเรารับใช้ขอรับ” หลงจู๊ของร้านเมื่อเจรจากับลูกค้าคนก่อนเรียบร้อยเขาก็รีบมาหาพวกชิงเถาทันที โดยไม่อยากให้ลูกค้ารอนานไปกว่านี้

“ข้าอยากให้ท่านทำตู้แบบนี้ให้เจ้าค่ะ ขนาดก็ตามกำหนดไว้นี้ ลองดูก่อนเจ้าค่ะ” ชิงเถายื่นกระดาษที่นางวาดภาพพร้อมกำหนดขนาดไว้ไปให้หลงจู๊ของร้านดู โดยนางกำหนดไว้สามขนาด ทั้ง เล็ก กลาง และใหญ่ ตามความต้องการของลูกค้า ซึ่งนางจะสั่งทั้งแบบเป็นไม้แล้วก็เป็นโลหะ

“ไม่ยากๆ ใช้เวลาไม่นานก็แล้วเสร็จ ไม่ทราบว่าต้องการจำนวนสักเท่าไหร่” หลงจู๊ถามออกมาเมื่อเขาพิจารณาดูแล้วมันเป็นเพียงรูปแบบตู้ง่ายๆ มีประตูเปิดอยู่ด้านหน้าด้านในมีขั้นไว้วางของเท่านั้น

“ขนาดเล็กกับใหญ่ 30 หลัง ส่วนขนาดกลาง 50 หลัง เจ้าค่ะ” ชิงเถาตอบออกไป

“โอ้ ต้องการมากถึงเพียงนี้ ท่านคงไม่ได้เอาไว้ให้เพียงในเรือนแล้วสิ ต้องการทำออกขายรึ” หลงจู๊ถามออกมาอย่างสงสัย

“ใช่แล้วเจ้าค่ะ” ชิงเถาตอบยิ้มๆ

“ถ้าทำขายข้าว่าเพียงรูปแบบนี้นี้คงขายไม่ออกหรอก ที่ไหนก็มีขายอีกทั้งพวกท่านมาสั่งทำจะต้องคิดค่ากำไรเพิ่มอีก คงสู้ราคาร้านที่มีช่างทำออกมาขายไม่ได้” หลงจู๊กล่าวออกมาอย่างห่วงใย ถึงเขาจะอยากได้งานมากๆ แต่เขาก็อดห่วงลูกค้าไม่ได้ในการคิดจะลงทุนแบบนี้

“ไม่เป็นไรหรอกพวกข้าคิดมาดีแล้ว ทำตามที่สั่งนี้แหล่ะขอรับ” จิ้นสิงเอ่ยออกมาหลังที่นั่งเงียบเป็นผู้ฟังมานาน

“ขอรับ ตกลงตามนี้ เรื่องราคา” เมื่อหลงจู๊วิเคราะห์ราคาออกมาแล้ว เมื่อต่อลองจนเป็นที่น่าพอใจจิ้นสิงก็จ่ายเงินส่วนแรกไปก่อน ซึ่งทางร้านจะรับอีกสองส่วนที่เหลือเมื่อนำสิ่งที่สั่งไปส่งแล้วนั่นเอง

“เดินทางปลอดภัยขอรับ” เด็กรับใช้ในร้านออกมาส่งพวกนางถึงนางเข้าร้านก่อนจะกลับเข้าไป

“ตู้ก็สั่งเสร็จแล้ว ไปต่อเลยเจ้าค่ะท่านพ่อ” ชิงเถากอดแขนบิดาก่อนจะพากันเดินตามถนนไป ก่อนมามาหยุดอยู่ร้านค้าร้านหนึ่ง ร้านนี้ส่วนใหญ่จะขายพวกประทัดพวกให้เสียงดังๆ เถือกนั้น

“เชิญขอรับ ไม่ทราบว่านายท่านต้องการสิ่งใด” เด็กรับใช้ในร้านเอ่ยถามพวกเขาออกมา เมื่อนางและบิดากำลังเดินดูของในร้าน ซึ้งข้าวของร้านนี้มันไม่ใช่สิ่งที่จำเป็นต้องใช้ในชีวิตเท่าไหร่นางจึงไม่เคยพบเห็นนัก จึงสนใจเป็นพิเศษ

“ข้าต้องการผงแร่กรีดร้อง 5 กงจิน (5 กิโลกรัม)” จิ้นสิงเอ่ยสั่งออกไป ที่พวกนางมาซื้อที่ชื่อว่าแร่กรีดร้องนั้นมันก็มีเสียงกรีดร้องโหยหวนตามชื่อ ซึ่งการได้มาของมันนั้นต้องผ่านความอยากลำบากของคนงานในการทนฟังเสียงมันกรีดร้องทุกวันทุกเวลาตั้งแต่ขั้นตอนเขาขุดเหมืองแร่จนถึงบรรจุเตรียมขาย จึงมันจะส่งเสียงเมื่อมีอะไรไปกระทบกระทั่งหรือรบกวนมัน มันก็จะร้องออกมานั้น บางคนก็ว่าเหมือนเด็กร้องไห้ บ้างก็ว่าเป็นเสียงร้องไห้ของผีสาว หรือเสียงระเบิดบ้าง จนผู้คนนำมาทำประทัดแทนสิ่งเดิมที่เคยทำซึ่งต้องผสมวัตถุดิบหลายชนิด แต่สำหรับเจ้าแร่กรีดร้องนี้เพียงแตะนิดแตะหน่อยมันก็ร้องออกมาแล้ว

“นี่ขอรับ แร่กรีดร้องของร้านเรารับรองเสียงร้องไพเราะหูแน่นอน ทั้งหมดราคา 10 ตำลึง กับอีก 500 อีแปะ ” เด็กรับใช้เอ่ยออกมา

“โห แพงมาก” ชิงเถาทำสีหน้าตกใจ เจ้าแร่กรีดร้องที่บรรจุอยู่ในขวดเล็กๆ เหมือนขวดใส่สุรานั่น ปกติตัวมันก็หนักมากแล้วหนึ่งกงจินยังได้แค่ขวดสุราเล็กๆ ไหนจะค่าตัวอันแสนแพงของมันอีก นี่นางมาซื้ออะไรกันแน่

“จะไม่แพงได้ยังไงคุณหนู กว่าจะได้มันมา คนงานบางคนต้องหูหนวกหูอื้อใช้เงินรักษามากมาย ทั้งอุปกรณ์ป้องกันเสียงให้พวกเขาอีก ไหนจะพวกข้าในร้านที่ต้องฟังเสียงพวกมันเวลาขนย้าย ดีที่ยังอยู่ในขวดกักเก็บเสียงไปได้หลายส่วนแล้ว” เด็กรับใช้ในร้านพูดออกมาเสียงที่ดังกว่าปกติ ไม่ใช่ว่าเขาโมโหที่นางสงสัยแต่อย่างไร แต่เป็นเพราะเขาต้องทนอยู่กับพวกแร่นี้ทำให้เขาเริ่มจะหูตึงนิดๆ แล้ว เวลาพูดจะต้องเสียงดังขึ้น เพื่อให้ได้ยินเสียงตัวเองเท่าเดิมนั่นเอง

“ข้าเจ้าใจแล้วเจ้าค่ะ ลำบากพวกท่านแล้ว” ชิงเถาเอ่ยออกมายิ้มๆ แต่น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเห็นใจอย่างยิ่ง

หลังจากได้ของครบแล้วพวกนางจึงเดินกลับบ้าน ระหว่างทางกลับนั้นได้ยินเสียงจิ๊ดๆ หวี๊ดๆ ตลอดทาง ตอนแรกที่ชิงเถาเริ่มได้ยินเสียงก็ก็นึกตกใจเหมือนกัน แต่พอรู้ว่ามาจากเจ้าแร่กรีดร้องจึงวางใจ แต่เริ่มจะรำคาญแทน นางเข้าใจแล้วผู้ที่อยู่กับมันทุกวันจะต้องลำบากแค่ไหน นี่ขนาดมันอยู่ในขวดที่เก็บเสียงได้มากแล้ว มันยังร้องกวนเขาขนาดนี้