ตอนที่ 34 ถูกไล่

ตอนที่ 34 ถูกไล่

หลังจากออกไปสั่งทำตู้และซื้อของกลับมาถึงบ้านแล้ว ในความทรงจำของชิงเถาก็มีเข้ามาว่าพรุ่งนี้เป็นวันเกิดของเจ้าแฝดน้องชายทั้งสองของนาง เพื่อความแน่ใจนางถึงไปถามกับมารดาอีกที

“ท่านแม่เจ้าคะ พรุ่งนี้วันเกิดของน้อง ใช่ไหมเจ้าคะ” ชิงเถาเดินเข้าไปถามมารดาเสียงเบา

“ใช่แล้วลูก นี่แม่ทำงานจนจะลืมอยู่แล้วนะเนี่ย” นางลี่จูตอบออกมา หลังจากนางหยุดคิดตามคำถามของลูกไป ทั้งนางยังงงๆ อยู่ว่าลูกจะถามนางเสียงเบาๆ ทำไม นี่มันไม่ใช่วิสัยของลูกนางเลย

“ถ้างั้น พรุ่งนี้เราจัดวันเกิดให้น้องใหญ่ๆ ไปเลยดีไหมเจ้าค่ะ เชิญเพื่อนจากบ้านข้างๆ มาด้วยก็ดี ต่อไปเจ้าแฝดจะได้มีเพื่อนเยอะๆ” ชิงเถาเสนอออกมา นางอยากให้น้องชายมีเพื่อนคนอื่นบ้าง ไม่ใช่เล่นกันอยู่แต่กับในครอบครัว ถึงผู้อื่นเราจะไม่รู้ว่าจิตใจเป็นเช่นไร แต่เพื่อพบปะพูดคุย เป็นการฝึกเรียนรู้เรื่องการเข้าสังคมก็ไม่เลว

“ได้ๆ เดี๋ยวแม่จะช่วยเรื่องอาหารเอง” นางลี่จูเอ่ยออกมาอย่างตื่นเต้น นางเป็นมารดาแท้ๆ ยังไม่มีโอกาสจัดงานเลี้ยงให้ลูกๆ เลย ครั้งนี้นางจะทำให้เต็มที่

“ดีเจ้าค่ะ แต่อย่าบอกสองแฝดนะเจ้าค่ะ ข้าอยากให้น้องแปลกใจ” ชิงเถาบอกมารดายิ้มๆ ก่อนจะเริ่มวางแผนเตรียมงานกัน โดยนางจะให้บิดาอยู่กับสองแฝด ส่วนนาง มารดา และพี่สาวจะเข้าไปซื้อของในตลาดกัน พวกนางต้องเตรียมงานกันหลายส่วน ทั้งเรื่องอาหารที่ต้องซื้อของสดมามากมาย ไหนจะเรื่องสถานที่ที่ชิงเถาจะเป็นผู้จัดการ นางเห็นในซีรีย์ที่ในหลายงานจะนั่งเก้าอี้ตัวเตี้ยกับโต๊ะเตี้ยๆ เข้าชุดกัน นางจึงสั่งซื้อมานับยี่สิบชุด เครื่องครัวก็ต้องสั่งซื้อเพิ่มอีกมากเช่นกัน ไหนจะสั่งผ้าไว้ตกแต่งในงานอีก ดีที่ทางร้านจะไปส่งโต๊ะให้นาง แต่พวกเครื่องครัวนี้พวกนางต้องจ้างเกวียนม้าไปส่งให้ถึงสองคัน

เมื่อของมาส่งถึงบ้านสองแฝดเป็นต้องตกใจ นี่บ้านพวกเขาจะเปิดร้านขายอะไรอีกทำไมพวกเขาไม่รู้เลย อาหารสดที่ถ้าพวกเขากินเองจะต้องหลายวันแน่ ไหนจะโต๊ะตั่งมากเพียงนี้จะเปิดร้านอาหารหรืออย่างไร

“ท่านแม่ ซื้ออะไรมามากมายขอรับ เราจะเปิดร้านอาหารกันหรือขอรับ” หมิงเลี่ยนถามด้วยความสงสัย

“อ่อ คือว่า” นางลี่จูไม่รู้จะตอบลูกอย่างไรดี ชิงเถาก็ขอไว้ว่าอย่าพึ่งบอก

“เราจะฉลองที่อยู่ใหม่ของเราอย่างเป็นทางการน่ะ ต้องเชิญเพื่อนบ้านด้วย เลยต้องซื้อของมาเยอะหน่อย” ชิงเถาตอบน้องออกไปก่อนที่มารดาจะบอกความจริง

“ขอรับ มีอะไรให้พวกข้าช่วยไหมขอรับ” หมิงลู่ตอบรับ เมื่อมีงานพวกเขาก็ต้องช่วยด้วยอยู่แล้ว หลังจากนั้นพวกเขาก็ช่วยกันตระเตรียมสถานที่ ตรงหน้าเรือนยังพอมีเป็นลานให้ได้ตั้งโต๊ะจัดงาน สองแฝดช่วยคนอื่นๆ จัดโต๊ะกันอย่างขมักเขม่น ทุกโต๊ะพวกเขาจัดเองรับรองตรงกันเป็นรูปแบบที่ชิงเถาสั่งการ ไหนจะผ้าสีสันสวยงามประดับรอบๆ งาน สองแฝดก็ช่วยพ่อติดอย่างตั้งอกตั้งใจ

หลังจากชิงเถาบอกการวางโต๊ะกับการจัดสถานที่แล้ว นางกับพี่สาวจึงมาเชิญแขกที่จะมาร่วมงานกัน แขกที่พวกนางเชิญก็ไม่ใช่ใครที่ไหน เพื่อนบ้านใกล้ๆ พวกนางนี่เอง ที่ดินที่แบ่งเป็นแปลงขายทั้งหมดมีบ้านอยู่ 18 หลัง ซึ่งพวกนางก็ไปเชิญทุกหลังแล้ว พวกนางไม่มั่นใจหรอกว่าหลังไหนจะมาบ้างแต่เกือบทุกหลังที่มีลูกหลานพวกเขาน่าจะพาลูกหลานมางานได้ จะมีเพียงเพื่อนบ้านจวนใหญ่ด้านซ้ายติดกับบ้านของนางที่ไม่รู้ว่าต้องเชิญไหม สุดท้ายพวกนางจึงตัดสินใจเดินอ้อมออกไปทางหน้าหมู่บ้าน (บ้านที่นางซื้อรวมกับหลังอื่นๆ จะคิดเป็นหมู่บ้านหนึ่ง) เพื่อไปเชิญเพื่อนบ้านที่หน้าประตูจวนอยู่ถัดไป

“มีอะไร” เวรยามที่เฝ้าอยู่ด้านหน้าจวนถามออกมาเสียงดุเมื่อเห็นเด็กสาวสองคนเดินมาหน้าจวน พวกนางเหมือนชาวบ้านทั่วๆ ไป พวกเขาจึงไม่คิดจะคุยดีด้วยเท่าไหร่

“พวกข้าเป็นเพื่อนบ้านหลังที่อยู่ด้านในน่าจะติดกับฝั่งหลังจวนพวกท่าน พรุ่งนี้บ้านพวกเราจะมีงานเลี้ยงวันเกิดน้องชาย จึงอยากจะมาเชิญ” ลี่ถิงพูดออกไปแต่ยังพูดไม่จบดีเวรยามก็พูดขัดขึ้นมาก่อน

“ไม่ต้องมาเชิญหรอก นายท่านข้าไม่ลดตัวไปคบพวกอยากจะรวยจนมาอยู่ในหมู่บ้านนั่นหรอก มาทางไหนก็กลับไปทางนั้น” เวรยามกล่าวตัดบทออกมา นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่มีพวกจากหมู่บ้านข้างๆ จวน เชิญนายพวกเขาไปร่วมงานเพราะอยากจะคบค้ากับนายพวกเขา จนถูกสั่งว่าถ้าพวกนี้มาเชิญก็ให้ไล่กลับไปเลยไม่ต้องรอคำสั่ง

“พวกข้าแค่มาบอกดีๆ ตามมารยาท ถ้ารู้อย่างนี้ข้าไม่มาหรอก กลับกันเถอะพี่ใหญ่” ชิงเถาพูดดึงแขนพี่สาวเดินกลับทันที ตอนนี้นางโกรธมาก ถึงนางพอจะนึกออกว่าพวกเขาน่าจะเจอเหตุการณ์อย่างนี้มามาก แต่ก็ไม่จำเป็นต้องพูดจาแบบนี้

“ดีถ้ารู้แล้ว ก็ไม่ต้องมาอีก” เสียงเวรยามพูดตามออกมา

“นี่พวกเจ้า” ชิงเถาเมื่อได้ยินดังนั้นนางจะหันกลับไปว่าต่อแล้วดีที่พี่สาวคว้าตัวนางได้ทัน จึงพากันรีบเดินกลับบ้าน

“เจ้าไม่น่าจะพูดด้วยน้ำเสียงแบบนั้น” ลี่ถิงตักเตือนน้องออกมา นางที่ต้องรับอารมณ์คุณหนูรองมาก่อนจึงสามารถควบคุมกับอารมณ์ตัวเองได้ดี จึงเอ่ยเตือนกับน้องสาวเพราะนางไม่อยากให้น้องสาวมีเรื่องกับผู้มีอิทธิพลทั้งหลายกลัวจะเกิดอันตรายขึ้น

“ก็พวกเขาพูดไม่ดีกับเราก่อนหนิเจ้าคะ ไม่มาก็แค่บอกไม่มา ทำไมต้องไล่ด้วย ค่อยดูเถอะต่อไปถึงพวกเขาอยากจะมาหาพวกเราข้าก็จะไม่ให้พบเลย” ชิงเถาพูดอย่างแค้น ระหว่างทางกลับบ้านนางก็เอาแต่บ่นๆ เรื่องนี้จนพี่สาวก็ได้แต่ส่ายหัวกับความขี้บ่นกับแค้นฝังหุ่นของนาง