ตอนที่ 31 จับโจร

ตอนที่ 31 จับโจร

ครอบครัวเจี้ยนเฉิงตื่นกันแต่เช้าเพื่อเตรียมของไปเปิดร้านไปตลาด ทั้งหญ้าหวานแห้ง ข้าวห่อ ผ้าปัก น้ำดับกลิ่นกาย ผลึกสี และขนมชั้นสีสันสดใสของชิงเถา ก็เตรียมพร้อมออกขาย สินค้าทุกอย่างของร้านจะประทับด้ายตราประทับของร้านด้วยหมึกสีแดง ตอนนี้ฟ้ายังไม่สว่างดีแต่พ่อค้าแม่ค้าก็ขนข้าวของมาจัดร้านแล้วเช่นกัน

“ร้านเจี้ยนเฉิงเจ้าค่ะ มีสินค้าหลายอย่างใช้เลือกซื้อเจ้าค่ะ” ชิงเถาเมื่อมีคนเริ่มมาเดินตลาดก็ป่าวประกาศสินค้านางออกไป ถึงนางไม่ตระโกนเพียงป้ายร้านใหญ่ๆนั่นก็ดึงดูดสายตาผู้คนได้แล้ว สินค้านางเป็นที่รู้จักกันอยู่แล้วโดยเฉพาะน้ำดับกลิ่นกายและผลึกสี เมื่อมีร้านเจ้าของสินค้าตัวจริงมาเปิดร้านที่นี่ผู้คนก็ให้ความสนใจเป็นอย่างดี ไหนจะสองแฝดที่ชิงเถาจับแต่งตัวเป็นชุดกระต่ายกับแมวน้อยที่ชิงเถาอกแบบให้มารดากับพี่สาวเป็นผู้ตัดเย็บให้ยืนดึงดูดลูกค้าอยู่หน้าร้าน

“เร่เข้ามาเจ้าค่ะ สินค้าดีมีคุณภาพ ราคาตามป้าย ยิ่งซื้อเยอะยิ่งมีส่วนลดมากเจ้าค่ะ” ครอบครัวเจี้ยนเฉิงร้องเรียกลูกค้าช่วยกันตามที่ได้ฝึกมาก่อนจากผู้เชี่ยวชาญชิงเถา

“นี่ๆ ผลึกสีที่ทุกที่มีไว้ตกแต่งนิ วันนี้ข้าจะต้องได้กลับไป” “ข้าก็ต้องได้” ใครบอกมันต้องเป็นของข้า” “น้ำดับกลิ่นกายสามีข้าใช้หมดไปหลายวันแล้ว ไปซื้อที่ตลาดเดิมก็ไม่มี ข้านึกว่าจะไม่ออกมาขาย ถ้าไม่มีข้าแย่เลย” “นี่ไงๆ ข้าวห่อที่ข้าเคยพูดให้ฟัง ไม่นึกว่าจะได้กินอีก” “อ้า ข้าจะซื้อ 20 ชิ้นให้ได้ราคาส่งเลย” เสียงลูกค้าหลายคนเริ่มพูดคุยกัน อุทาน หรือว่าเข้าสอบถามแม่ค้าแล้ว

ร้านเจี้ยนเฉิงเปิดถึงช่วงเที่ยงข้าวห่อกับขนมหมดแล้ว พวกนางจึงเก็บของกลับบ้านกัน เพื่อเตรียมมาขายวันรุ่งขึ้น ตอนนี้ร้านเจี้ยนเฉิงที่ตลาดบนถนนทางใต้กำลังเป็นที่พูดถึงหลังจากที่ปิดไปหลายวัน แต่ก่อนอาศัยฝากขายกับร้านขายไก่ก็ทำให้ร้านขายไก้ก็โด่งดังไปด้วย ตอนนี้มีร้านมีชื่อเป็นของตัวเองแล้วผู้คนยิ่งพูดถึงกันมากขึ้น ต่อไปพวกเขาต้องหาสินค้ามาเพิ่มมากๆแล้ว

ตลอดช่วงบ่ายครอบครัวของชิงเถาช่วยกันทำงานในสวนทั้งกำจัดวัชพืช พรวนดิน แดดร่มก็รดน้ำต้นไม้ ช่วงค่ำก็ช่วยกันทำของไว้ขายวันต่อไป โดยเฉพาะอาหารที่พวกเขาทำเยอะขึ้นเป็นเท่าตัว ข้าวห่อก็เป็น 500 ห่อเข้าให้แล้ว วันนี้ขนมชั้นเริ่มทำขาย 2 ถาด พรุ่งนี้จะทำไปสัก 5 ถาดเลยทีเดียว ไม่รู้พวกเขาเอาความมั่นใจมาจากไหนว่าจะขายได้หมด

เที่ยงคืนทุกคนในบ้านเข้านอนและหลับกันสนิทนักเพราะเหน็ดหน่อยมาทั้งวัน แต่ชิงเถากลับต้องเจอมารมาผจญความสุขเวลานอน

‘ชิงเถาๆๆ ตื่นเร็วๆ ตื่นๆ’ เสียงเชี่ยนเชี่ยนตะโกนร้องอยู่ข้างหูชิงเถาอยู่นานสองนาน

‘ตัวขี้เกียจตื่นเร็ว ตื่นๆ’ เชี่ยนเชี่ยนทั้งเรียกทั้งตบหน้าไปหลายที จนชิงเถารู้สึกตัวตื่น

“มีอะไรหรือ คนจะหลับจะนอน” ชิงเถากระซิบถามออกมาเบาๆ

‘โจรกำลังออกปล้นแล้ว มันกำลังมาทางนี้ ต้องเป็นบ้านเจ้าแน่’ เชี่ยนเชี่ยนบอกออกมาอย่างร้อนรน

“ห๊า โจร บ้าบอ ตอนยังไม่มีกำแพงกั้นไม่เห็นจะมีโจรพอสร้างกำแพงเสร็จกลับมีโจรจะมาปล้น เจ้าเข้าใจผิดหรือเปล่า อาจปล้นหลังข้างๆ ก็ได้” ชิงเถาพูดออกมาอย่างไม่ค่อยได้คิดเพราะตอนนี้สมองนางยังไม่ตื่นดีนัก

‘มันจะปล้นเพราะกำแพงบ้านบ้านแปลกๆ ของเจ้านั่นแหล่ะ ออกไปหาทางป้องกันเร็วเข้า’ เชี่ยนเชี่ยนเอาตัวเล็กๆ ของนางมาฉุดกระชากตัวชิงเถาให้ลุกขึ้น

“แล้วข้าจะทำได้ยังไงล่ะ ศิลปะป้องกันตัวก็ไม่เคยจะมี” ชิงเถาถามออกอย่างร้อนรน หลังจากเริ่มตระหนกตามเชี่ยนเชี่ยนได้แล้ว

“เถอะน่า เดี๋ยวข้าช่วยเอง รีบๆออกไปกันเถอะ” เชี่ยนเชี่ยนบินนำออกไปด้านนอกบ้าน จากนั้นชิงเถาจึงรีบลุกวิ่งออกจากบ้าน แต่ทำไมขาจึงก้าวไม่ออก หรือว่าผีจะจับขา ขาข้า ผ ผี

“เถาเอ๋อร์จะไม่ไหนลูก” จิ้นสิงที่รู้สึกตัวขึ้นเพราะชิงเถาพูดกับเชี่ยนเชี่ยน

“เออ คือข้า ข้า” ชิงเถานางไม่รู้จะบอกออกไปยังไง

‘ชิงเถาเร็วเข้า’ เสียงเชี่ยนเชี่ยนตะโกนเข้ามาในโสตประสาทของนาง

“เอ่อ ไปจับโจรเจ้าค่ะท่านพ่อ ข้ารีบต้องออกไปแล้ว” ชิงถาตอบออกไปแล้วจึงรีบวิ่งออกมาหลังบิดาปล่อยมือจากขานางแล้ว

“ชิงเถารอเดี๋ยวลูก” จิ้นสิงเห็นลูกรีบวิ่งออกจากบ้าน พร้อมได้ยินว่าโจรจึงรีบวิ่งตามออกมา

‘อ่ะ มาสักที พ่อเจ้าก็มาด้วยหรอ นี่กลับถึงขนาดปลุกพ่อมาช่วยรึ’ เชี่ยนเชี่ยนถามออกมาอย่างขำๆ

‘ไม่ใช่สักหน่อยพ่อข้าตื่นขึ้นมาเองต่างหาก’ ชิงเถาอธิบายกลับไปหลังถูกมองเป็นตัวขี้ขาดเพิ่มจากตัวขี้เกียจ

‘เข้าล่ะๆ ยังไงก็ช่าง เจ้าไปเตรียมเชือกไว้รอมัดพวกมัน ที่เหลือข้าจัดการเอง’ ชิงเถาหลังได้ยินนางจึงรีบวิ่งไปหาเชือกในบ้านที่มีพร้อมบิดาทันที

เมื่อได้เชือกมาพร้อมแล้ว เชี่ยนเชี่ยนจึงสั่งให้นางกับบิดายืนไปตำแหน่งที่หลบสายตาพวกโจรได้ พวกโจรที่มากันแปดคน พวกเขาเลือกบ้านหลังนี้จากลูกน้องคนหนึ่งที่เสนอมาหลังจากเขามาออกตะเวนตรวจตรา พอเข้ามาด้านในกำแพงแล้วพวกเขาอยากถอดใจจากภารกิจนี้เสียเหลือเกิน นี่มันบ้านคนดูแลหรือทำไมหลังแค่นี้ มันจะคุ้มกับพวกเขาออกปล้นได้ยังไง แต่เมื่อเริ่มแล้วพวกเขาก็ต้องทำให้เสร็จสิ้นไม่มีหันกลับ

‘หึๆ มากันแล้วรึ เจ้าพวกโจรชั่วช้า เจอกับข้าซะ เอานี่ไปกินเกสรนิทรา’ เชี่ยนเชี่ยนร่ายเวทออกมาก่อนที่จะมีละอองเกสรที่ม่วงปลิวออกมาไปทางพวกโจรที่กำลังยกพวกข้ามกำแพงมาครบทุกคน

“พวกเจ้าไปด้านนี้ พวกเจ้าไปอีกด้าน ส่วนที่เหลือมากับขะข้า” พูดไม่ทันจบดี เกสรนิทราที่ปลิวมาเข้ากับจมูกพวกเขาสูดดมเข้าไปจึงร่วงทีละคน สองคน จนจัดการไปครบทุกคน ดีที่โจรพวกนี้ไม่ได้มีฝีมืออะไรนอกจากหัวหน้าที่มีพลังปรานนอกนั้นก็เพียงพวกใช้แรงงาน ยังดีที่หัวหน้ามันมีพลังปราณเพียงขั้นสอง (พลังปราณแยกเป็น 10 ระดับ จาก 1-10 มี 3 ขั้น คือ ขั้นต้น ขั้นกลาง ขั้นสูง) ถ้ามีพลังปราณขั้นห้าขึ้นไปพลังของเชี่ยนเชี่ยนตอนนี้คงทำอะไรไม่ได้นัก

‘เร็วๆ รีบเข้ามามัดพวกมันไว้ เดี๋ยวพวกมันก็ตื่นก่อนพอดี’ เชี่ยนเชี่ยนร้องตะโกนบอก ชิงเถากับบิดาที่หลบดูเหตุการณ์อยู่จึงรีบเข้ามาเอาเชือกมัดตัวพวกมันไว้ ถึงพวกมันจะเจอเกสรนิทราเข้าไปแต่ไม่นานก็คงจะฟื้นขึ้นมาแล้ว

“พวกนี้คือโจรที่เจ้าว่าหรือชิงเถา แล้วทำไมพวกมัน” จิ้นสิงที่รีบช่วยลูกสาวมัดพวกมันไว้จนเสร็จจึงเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย

“ ใช่แล้วเจ้าค่ะ พวกมันจะเข้ามาปล้นพวกเรา ดีที่พวกเราจับได้ซะก่อน” ชิงเถาตอบออกไป

“แล้วทำไมพวกมันหลับไปล่ะ เรายังไม่ทำอะไรเลยนะ” จิ้นสิงถามด้วยความงงงวย นี่เขาแค่เฝ้ามองดูพวกมันก็หลับล้มพับไปเอง อย่างกับถูกยาสลบ

“เอ่อคือเรื่องนั้น” ชิงเถาคิดหาคำตอบ นางก็ไม่ได้เตรียมไว้ด้วยซิ

‘ฝากด้วยนะ ข้าไปพักก่อน ข้านี้ช่างอ่อนแอจัง เห้อออ’ เชี่ยนเชี่ยนพูดตัดความคิดนางขึ้นมาก่อนจะบินหายไป

“เอ่อ อา คือ คือว่ายาสลบเจ้าค่ะ ใช่ยาสลบข้าจุดกำยายยาสลับไว้หน้าประตูพวกมันได้กลิ่นจึงสูดเข้าไปจนสลบไปเจ้าค่ะ” ชิงเถาหลังเอ่ออาอยู่หลายคำจึงตอบบิดาออกไป

“เช่นนั้นรึ โชคดีจริงๆ ที่เจ้าเตรียมการไว้ล่วงหน้า ว่าแต่ลูกรู้ได้ยังไงว่าจะมีโจรมาปล้นบ้านเรา” จิ้นสิงถามออกมาเพราะยังไงเขาก็ยังไม่หายสงสัยเสียที

“ก็หลายวันมานี้ข้าได้ยินผู้คนพูดกันว่าแถวบ้านเรามีโจรออกปล้น ข้าก็เลยหาวิธีป้องกันไว้น่ะเจ้าค่ะ” ชิงเถาไขข้อข้องใจที่แสดงออกมาทางสีหน้าของบิดาออกมา

“เจ้ารู้มาก่อนทำไมไม่บอกพ่อกับแม่ก่อนล่ะ เราจะได้หาวิธีกัน ไม่ใช่เจ้าทำอยู่คนเดียวอย่างนี้เข้าใจไหม” จิ้นสิงเริ่มเอ็ดลูกออกมา มีอย่างที่ไหนจะจับโจรด้วยตัวคนเดียววรยุทธ์หรือพลังก็ไม่มี ถ้าเขาไม่รู้สึกตัวตื่นตามมาด้วยไม่รู้จะเป็นอย่างไรถ้าแผนยาสลบของนางไม่ได้ผล

“เจ้าค่ะ แฮร่ๆ” ชิงเถาทำได้เพียงตอบรับสอน แล้วยิ้มเจื่อนๆ ส่งคืนมาให้

เมื่อสองพ่อลูกตกลงกันเสร็จแล้ว จึงอออกไปแจ้งเวรยามหน้าหมู่บ้านให้ไปแจ้งทางการมาจัดการต่อให้แล้วเสร็จ เพราะพวกเขาคงนอนไม่หลับกับหรอก หากยังมีโจรยังนอนอยู่ในบ้านพวกเขา