ตอนที่ 30 ขนมชั้น

ตอนที่ 30 ขนมชั้น

ป้ายหน้าจวนสั่งไปแล้ว ขึ้นทะเบียนเป็นประชาชนด้วยสกุลใหม่ไปแล้ว ตอนนี้ครอบครัวเจี้ยนเฉิงกำลังช่วยกันเตรียมของสำหรับเปิดร้านในอีกสามวันข้างหน้านี้ซึ่งตราประทับจะเสร็จทันใช้พอดี สินค้าต่างๆ พวกนางเตรียมไว้มีจำนวนเยอะแล้ว ตอนนี้จึงทำป้ายกับของตกแต่งร้าน ป้ายร้านขนาดใหญ่ชิงเถาจะให้เป็นฉากหลังของร้านมีสัญลักษณ์ร้านเหมือนตราประทับที่นางคิดไว้ จริงๆ ชิงเถานางเป็นคนไม่มีหัวด้านศิลปะเลยตั้งแต่โลกก่อนแล้ว การที่นางจะทำป้ายได้นั้นต้องเป็นหน้าที่ของลี่ถิงที่พอจะถนัดด้านนี้ ส่วนชิงเถามีหน้าที่ติและสั่งการ

ตอนนี้สินค้าของร้านเจี้ยนเฉิงมีเพียง หญ้าหวานแห้ง ข้าวห่อที่เพิ่มหลายหน้าขึ้น น้ำดับกลิ่นกาย แล้วก็ผลึกสี ซึ่งมันยังน้อยไปในความคิดชิงเถา นางต้องคิดสินค้าใหม่สักอย่างสองอย่างให้ได้ เงินพวกนางจะหมดถุงแล้วต้องหาเพิ่มให้มากกว่าเดิมแล้ว เรื่องนี้ชิงเถาก็คิดหลายวันจริงจังไม่แพ้คิดชื่อสกุลเลยทีเดียว

ชิงเถานางคิดดูแล้วก็คิดไม่ออกว่าอะไรจะเป็นสินค้าใหม่ของนาง นางรู้ว่าพ่อค้าจะสร้างสินค้าจากสิ่งที่ลูกค้าจะต้องได้ใช้หรือทำให้ลูกค้าสะดวกสบายขึ้น นางจึงไปตามทุกคนในบ้านว่าต้องการอะไร หรืออยากให้มีอะไรใช้ในชีวิตประจำวัน ซึ่งทุกคนตอบเป็นเสียงเดียวกันคือเงิน เอาะไม่ใช่สิมีตอบทองด้วย อยากบอกว่าขอบคุณค่ะ ช่วยได้ม๊ากมาก คิดยังไงก็ไม่มีความคิดดีๆ นางวนกลับมาทางอาหารคาวหวาน ที่นางจากมาอาหารล้วนไม่เหมือนที่นี่ ทำออกขายอีกหลายๆ อย่าง ก็คงไม่เป็นไร คิดได้ดังนั้น นางก็นึกถึงขนมมากมายที่เคยลองกินมากับวัตถุดิบในโลกนี้ที่มีกับวิธีทำที่ไม่วุ่นวายนัก แต่ต้องน่าสน สุดท้ายนางก็ได้ขนมชนิดหนึ่งเด้งเข้ามาในหัว นั่นก็คือขนมชั้น จริงๆแล้วนางอยากกินเครปเค้กแป้งบางๆครีมเยอะๆ หอมๆ มากกว่าแต่ทำครีมคงอยากไป งั้นเปลี่ยนเป็นขนมชั้นแล้วกันทำหลายๆ สีหน่อยน่าจะดึงดูดลูกค้าได้ ถึงตอนทำจะอาจนานหน่อยเพราะต้องนึ่งไปที่ละชั้นไปเรื่อยๆ เมื่อคิดได้ดังนั้นนางก็ไม่รอนานรีบไปตลาดทันที เพราะพรุ่งนี้ร้านนางจะตั้งแล้วหลังจากวันนี้ที่ตอนเช้าพวกนางช่วยกันขนย้ายโต๊ะขายของไปตั้งเตรียมรอแล้ว

ตอนนี้ภารกิจของชิงเถาคือเดินหาซื้อสิ่งที่จะทำให้ขนมนางมีหลายสีได้หลังจากซื้อแป้งมาแล้ว นางเลือกเข้าไปในร้านขายสมุนไพรเครื่องเทศเครื่องปรุงต่างๆ ก่อน เผื่อจะเจออะไรน่าสนใจ

“เถ้าแก่เจ้าคะ มีเครื่องเทศที่ให้สีสันสวยงามไหมเจ้าคะ” ชิงเถาร้องถามออกไปหลังหยุดยืนอยู่หน้าเถ้าแก่ที่นั่งอยู่หลังโต๊ะสูง

“มีสีสวยรึ” เถ้าแกถามออกมางงๆ ใครเขามาซื้อเครื่องเทศแล้วถามหาสีกัน มีแต่ถามหาตามสรรพคุณของยา แม่หนูนี่มาแปลก

“เจ้าค่ะ ให้สีแต่กลิ่นไม่แรง ไม่มีรสด้วยยิ่งดีเจ้าค่ะ” ชิงเถาอธิบายออกมา

“งั้นขอข้าคิดก่อน” เถ้าแก่ตอบรับ ก่อนจะหยุดคิดไปนาน ก่อนจะเรียกเด็กในร้านไปหยิบของมาให้นางตามปริมาณที่นางบอก

“พวกนี้พอใช้ได้มั้ย” เถ้าแก่เลื่อนห่อเครื่องเทศหลายชนิดมาให้นางดู มีทั้งที่นางรู้จักและไม้รู้จักเลย แต่สรุปแล้วก็ถือว่าใช้ได้ ซึ่งมีทั้ง ดอกคำฝอยแห้งให้สีเหลือง ดอกอัญชัญแห้งให้สีน้ำเงิน ดอกกระเจี๊ยบแดงแห้ง ถือว่านางโชคดีมากๆ ที่เหลือนางจะไปผสมสีเองแล้วกันนะ

กลับจากตลาดชิงเถาก็ลงมือทำขนมชนิดใหม่ทันที นี่นางลงทุกซื้อซึ้งกับถาดอันใหญ่มาเลยทีเดียว ดีที่มารดาไม่ได้บ่นกันนางเรื่องซื้ออะไรไม่ปรึกษา ชิงเถานางเริ่มเตรียมสีจากพืชเสียก่อน ค่อยนำมาผสมแป้งข้าวจ้าว แป้งมันสำปะหลัง แล้วก็แป้งถั่วเขียวผสมน้ำต้มหญ้าหวานให้เข้ากันดีก่อนจะเริ่มเอาขึ้นนึ่ง เสียดายนางหามะพร้าวไม่ได้ไม่งั้นขนมนางจะต้องสมบูรณ์กว่านี้

ขนมชั้นสามสีสลับชั้นไปมาของชิงเถาถูกยกลงจากเตาแล้ว มันถูกวางไว้บนโต๊ะรอให้เย็นก็สามารถลิ้มรสได้แล้ว เพราะฉะนั้นของหวานสำหรับเย็นนี้ก็คือเจ้าขนมชั้นที่ทุกคนลงความเห็นกันว่าขายได้แน่นอน ได้ยินอย่างนั้นชิงเถาก็ยิ้มแก้มปริขนมเต็มปากเลยน่ะสิ