ตอนที่ 7 อะไรที่เรียกว่าชั่วร้าย

ร่างจำแลงของค่ายกลปราบเซียน เริ่มเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว แม้ว่าลำตัวของมันจะมีขนาดใหญ่ แต่ความไวของมันไม่อาจมองเห็น 

ชิ้ง! เสี่ยวเฮ่ยถูกชักออกจากฝัก ก่อนที่ปิงปิง จะวาดปลายกระบี่ไปกลางอากาศ จนเกิดเป็นกำแพงหนา ปั้ง! การปะทะกันครั้งแรก ถึงกับทำให้กำแพงป้องกันเกิดรอยร้าว ปั้ง! รอยร้าวเริ่มแผ่กระจายขึ้นเรื่อยๆ

เห็นเช่นนั้น หว่างคิ้วของปิงปิงย่นเข้าหากันเล็กน้อย วาดปลายกระบี่เป็นสัญลักษณ์บางอย่าง ประกายแสงเงินยวง แวววับบาดลึกเข้าไปในดวงตา จนผู้คนไม่อาจมอง เหล่าทหารขององค์จักรพรรดิ และคนตระกูลโหลวพากันอุทานออกมาด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะรีบหลับตาลง

ปั้ง! แคร๊ก! กำแพงป้องการแตกกระจายพร้อมกับร่างใหญ่โตพุ่งเข้ามาหาปิงปิงอย่างรวดเร็ว ร่างบอบบางกระโดดขึ้นไปกลางอากาศ เพื่อหลบการโจมตี แต่ไม่นึกว่า หางของมันจะตวัดตามมา ปิงปิงสะกิดปลายเท้าบนหลังของสัตว์ปีศาจกระโดดตีลังกากลับหลัง ลงมาที่พื้นอีกครั้ง การต่อสู้ประชิดตัวเช่นนี้ แทบไม่มีเวลาให้ใช้ทักษะหรือร่ายคาถาเวท ความรวดเร็วของร่างจำแลงค่ายกลนับว่าไม่ธรรมดา สมแล้วที่เรียกว่าค่ายกลปราบเซียน 

"เจ้าตัวนี่น่ารำคาญจริง น่าเบื่อชมัด เจ้าก็รีบๆ ฆ่ามันเสียที อย่ามัวเล่นอยู่" 

ปิงปิงถึงกับมุมปากกระตุก เมื่อได้ยินเสียงของเสี่ยวเฮ่ย ความจริงนางสามารถจัดการค่ายกลนี่ได้ง่ายดาย ก็แค่ฆ่าทหารที่ควบคุม เพียงแต่ต้องการศึกษามันสักเล็กน้อยเท่านั้นเอง แต่เหมือนว่านางจะทำให้กระบี่ในมืออารมณ์เสียเข้าให้แล้ว

ร่างบอบบางขยับวูบเดียวก็หายไปจากสายตาผู้คน ก่อนจะปรากฏตัวกลางอากาศ เหนือศีรษะเหล่าทหารขององค์จักรพรรดิ ปลายกระบี่วาดเพียงทีเดียว เลือดก็นองท่วมพื้น ร่างของบุรุษยี่สิบกว่าร่างนอนตายเกลื่อนพื้น

พูดไปเหมือนช้า แต่ความจริงใช้เวลาทั้งหมดไปไม่ถึงสามสิบลมหายใจด้วยซ้ำ เสียงโลหะกระทบพื้นดังเกรียวกราว เงาสัตว์ยักษ์เริ่มจางหายไป

ปิงปิงลอยตัวอยู่กลางอากาศด้วยท่าทางนิ่งสงบ เหลือบมองไปยังกลุ่มคนเบื้องหน้า 

"คนพวกนี้เจ้าไม่ต้องรีบฆ่าหรอก เดี๋ยวพวกมันก็ตายแล้ว!" จบคำของเสี่ยวเฮ่ย เสี่ยวไป๋ที่ไม่รู้ว่าบินมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ลงมาเกาะบนบ่าของเด็กสาว "ปิงเอ๋อ ถ้าหากลงมือสังหารพวกมัน พวกเราคงถูกไล่ล่าเป็นแน่ ปล่อยให้ปีศาจหมาในจัดการเถิด แล้วเราค่อยลงมือกำจัดปีศาจนั่นอีกที เจ้าจะได้มีข้ออ้างไปรับรางวัลด้วย อ้อ ตระกูลโหลวร่ำรวยไม่น้อย ตอนนี้พวกเรากำลังขาดแคลนมิใช่หรือ"

ปิงปิงได้ยินเช่นนั้น ก็ตาเป็นประกาย "ว่าแต่คนพวกนี้จะไม่ส่งข่าวเข้าวังหรือ?"

"เฮอะ! เจ้าก็ถามอะไรโง่ๆ จะเหลือหรือ! ไอ้พวกนี้มันตาขาวจะตาย ป่านนี้ในวังคงจะรู้เรื่องของเจ้าหมดแล้วแหละ" เสี่ยวเฮ่ยแค่นเสียงอย่างดูถูก พร้อมกับฝักกระบี่ค่อยๆ ปรากฏขึ้นมาดังเดิม 

"เรื่องนั้นไม่ต้องไปสนใจหรอก ดีเสียอีก พวกเราจะได้เข้าใกล้เจ้าจักรพรรดินั่นโดยไม่ต้องเปลืองแรง"

ด้วยความที่เด็กสาวนิ่งไปนาน ผู้นำตระกูลโหลวพร้อมกับเซียนชราถึงได้หายใจคล่องขึ้น

"เอ่อ.. ทะ..ท่านแม่ทัพ" 

ปิงปิงหรี่ตามมองชายวัยกลางคนที่กำลังยกสองมือคำนับหันมาทางนาง จนอีกฝ่ายออกอาการหวาดกลัว ถอยหลังไปก้าวใหญ่ พร้อมกับค้อมตัวลงต่ำกว่าเดิม "คะ..คือ ได้โปรดอภัยให้ความโง่งมของพวกข้าด้วย" 

"เหตุใด ข้าต้องให้อภัยพวกเจ้า?"

"เอ่อ .. พวกเราไม่ได้มีเจตนาสังหารท่านเลย เพียงแต่..." ปิงปิงไม่รอให้ผู้นำตระกูลโหลวเอ่ยจบก็โบกมือสั่งให้อีกคนหุบปาก ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเฉื่อยชา

"ช่างเถิด ไม่ต้องพล่ามมาก! ตอนนี้ ข้าทั้งตกใจ เสียขวัญ เหน็ดเหนื่อยจากการต่อสู้ พวกเจ้าสมควรต้องชดเชยให้ข้า อีกอย่าง ข้ามาสมัครเป็นทหารรับจ้างเพื่ออะไร พวกเจ้าคงรู้ดี ไม่ใช่ว่าลงมือฆ่าแต่ละครั้ง ต้องได้ค่าตอบแทนหรอกหรือ นี่ข้าฆ่าคนไปยี่สิบกว่าคนแล้ว พวกเจ้าจะว่าอย่างไร?!"

คำพูดของปิงปิงถึงกับทำให้ใบหน้าผู้นำตระกูลโหลวและเซียนชราแข็งค้าง รวมไปถึงผู้คนในตระกูล มีขั้นเซียนที่ไหน ที่จะทำตัวไร้เกียรติได้อย่างหน้าไม่อายเช่นนี้

อันใดคือฆ่าคนต้องได้ค่าตอบแทน ไม่ใช่ว่านางพึ่งสังหารคนของพวกเขาไปหรอกหรือ 

แต่ก็อย่างว่า ผู้ที่แข็งแกร่งกว่า ย่อมถูกเสมอ "โอ้ว ท่านแม่ทัพกล่าวได้ถูกต้องแล้ว ฆ่าคนก็ต้องได้ค่าตอบแทน มิผิด มิผิด ตระกูลโหลวของข้ายินดีจ่ายตามที่ท่านต้องการ ขอเพียงท่านไม่ถือโทษตระกูลโหลวของข้าก็พอ"

"ข้าเป็นถึงเซียน จะคิดเล็กคิดน้อยอย่างนั้นได้อย่างไร ท่านผู้นำตระกูลอย่าได้กังวลไปเลย ข้าเป็นคนใจคอกว้างขวางออกจะตาย" ปิงปิงเอ่ยจบก็ฉีกยิ้มกว้าง ใบหน้าและท่าทางแลดูสูงส่งจริงใจ แต่ในสายตาของคนตระกูลโหลวกลับดูน่าขนลุกเสียมากกว่า

ในที่สุด ตระกูลโหลก็ต้องจ่ายค่าตอบแทนให้ปิงปิงในราคาที่สูงลิบลิ่วด้วยความปวดใจ และยังต้องจัดเรือนพักหรูหราให้นางหนึ่งหลัง เพื่อให้นางรอปราบปีศาจ 

เรียกว่างานนี้มีแต่เสียกับเสียไหนเลยโหลวฟางเหมี่ยนจะยอม "ข้าต้องจับนางเด็กนั่นส่งเข้าวังให้ได้!!!" พอกลับมารวมตัวกันในห้องโถง ชายวัยกลางคนก็เอ่ยเสียงเหี้ยมเกรียม 

ส่วนปิงปิง เวลานี้ กำลังนั่งมองหินปราณระดับสูงในกล่องมิติด้วยความพึงพอใจ

อะไรที่เรียกว่าชั่วร้าย คงต้องถามเสี่ยวเฮ่ยแล้ว เพราะมันคือผู้ที่รู้ดีที่สุด เวลานี้ ชายหนุ่มใบหน้าหล่อเหลา ต้องมานั่งจ้องตากับเจ้าหมาน้อยอัปลักษณ์ ด้วยความหงุดหงิด เพราะพึ่งถูกจอมมารเฉิงชิวโยนออกมาจากห้องนอนของปิงปิง

"นี่เจ้าหมาพันทาง เจ้าแยกคำว่าน่ากลัวกับน่าเกลียดออกไหม ฮะ!?" 

"ข้าต้องแยกได้สิ ข้าไม่ได้โง่นี่" สุนัขน้อยยืดอกเด้วยความภูมิใจ ยิ่งทำให้เสี่ยวเฮ่ยเห็นแล้วหงุดหงิดเข้าไปใหญ่ "ถุย! เจ้าโง่! นี่มันน่าเกลียดไม่ใช่น่ากลัว!"

"หา? ไม่จริงมั้ง"

"ไม่จริง! บิดาเจ้าสิ! เปลี่ยนใหม่เดี๋ยวนี้!" 

เสี่ยวเฮ่ยถึงกับอยากจะเตะโด่งไอ้หมาตรงหน้าออกไปไกลๆ เพราะคืนนี้ พวกเขาจะต้องลงมือ ความจริงแผนการก็ไม่ได้ยุ่งยาก เพียงแค่ต้องการให้มีพยานรู้เห็นว่าปีศาจหมาในเป็นผู้ลงมือก็แค่นั้น แต่มันจะยุ่งยากก็ตอนที่ เจ้าหมานี่ดันแปลงกายให้น่ากลัวไม่ได้เสียทีนี่แหละ รอมาครึ่งค่อนคืน จนกระทั่ง ราชามารเฉิงชิวมาถึง เจ้าตัวดีถึงกลายเป็นปีศาจน่ากลัวได้ 

"ทุกอย่างเตรียมพร้อมหรือยัง" 

"พร้อมแล้วขอรับ"

"เสี่ยวฮุย เจ้าแค่ไปพาร่างผู้นำตระกูลโหลวออกมาก็พอ"

"เสี่ยวฮุย? ผู้ใดหรือ นายท่าน"

"ก็เจ้านั่นแหละ จากนี้ก็ใช้ชื่อเสี่ยวฮุยก็แล้วกัน ปิงเอ๋อของข้าจะได้ไม่ต้องมาเสียเวลาตั้ง ไหนๆ ก็มีขาว มีดำแล้ว เจ้าก็เป็นเทาไปก็แล้วกัน"

"อ้อ ข้าคือหมาสีเทา ดียิ่ง ต่อไปข้าจะแปลงเป็นหมาสีเทา ฮะๆ"   

เฉิงชิวกับเสี่ยวเฮ่ยได้ยินเช่นนั้น ก็ถึงกับต้องกลอกตามองบน ก่อนที่ราชามารจะหรี่ตามองลูกน้องปัญญาอ่อนของตัวเอง "โอ้ว แหะ ข้าน้อยจะไปเดี๋ยวนี้ขอรับ"

สุนัขสามหัวลำตัวเป็นเกล็ด หายวับไปอย่างรวดเร็ว ทันทีที่พูดจบ พอเหลือเพียงสองคน เฉิงชิวก็หันมาหรี่ตามองเสี่ยวเฮ่ยบ้าง จนผู้ที่ถูกมองขนลุกขนชัน ต้องรีบคืนร่างกลับเป็นกระบี่ ก่อนจะบ่นกับตัวเองในใจ จอมมารขี้อิจฉาเอ๊ย! ข้าไม่ได้ปรากฏตัวต่อหน้าปิงปิงเสียหน่อย!  ถึงแม้ว่ามันจะบ่น แต่ก็ยังยอมให้เฉิงชิวขึ้นมาเหยียบอยู่ดี ก่อนที่ทั้งคู่จะบินหายไป

จะมีใครรู้บ้าง ว่าเวลานี้ ท่านราชามารผู้ยิ่งใหญ่ ไม่สามารถเหาะเหินเดินอากาศได้ นอกเสียจากจะกลับร่างเป็นนก เพราะขั้นพลังพึ่งจะอยู่ขั้นปราณยุทธระดับห้า

เสี่ยวเฮ่ยพาเฉิงชิวลอยไปจนถึงใจกลางค่ายกลที่อยู่บนท้องฟ้า เวทกลืนกินถูกเรียกมาใช้ ไม่นานลูกไฟแสงสีต่างๆ ก็เริ่มทยอยลอยออกมาจากพื้นที่ปกครองของตระกูลโหลว พุ่งขึ้นมาบนท้องฟ้า 

มีเพียงสองคนเท่านั้นที่ยังหลับไม่รู้เรื่องรู้ราว คนแรกย่อมเป็นปิงปิงที่ถูกเฉิงชิวขับกล่อมด้วยเวท ส่วนคนที่สองคือพยานรู้เห็นอย่างผู้นำตระกูลโหลว 

เมฆดำปกคลุมไปทั่วท้องฟ้า ลูกแสงมากมายหลั่งไหลเข้าไปในร่างของเฉิงชิวไม่ขาดสาย ผมสีแดงเพลิงถูกลมพัดปลิวไสว

ไม่นานทุกอย่างก็กลับมาเป็นปกติ เฉิงชิวมองสำรวจตัวเองอย่างไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นัก "เฮ้อ! พลังที่ได้น้อยเกินไป ยังไม่เทียบเท่าปราณยุทธระดับหกด้วยซ้ำ เสียเวลานอนกอดปิงเอ๋อหมด ไป! กลับกันได้แล้ว!"

เสี่ยวเฮ่ยนึกอยากจะลองโยนท่านราชามารผู้นี้ทิ้งยิ่งนัก หากจะพูดเรื่องขั้นพลัง เวลานี้ เสี่ยวเฮ่ยถือว่ามีขั้นพลังสูงที่สุด แต่ติดตรงที่ มันไม่กล้า เพราะ ใดๆ ในโลกที่เรียกว่าชั่วช้า ยังเป็นได้แค่ฝุ่นใต้ฝ่าเท้าของเฉิงชิว 

แผนการที่เหลือก็คือ ทำให้ปิงปิงและผู้นำตระกูลโหลวคิดว่าปีศาจหมาในอาละวาดฆ่าล้างผู้คน และให้นางช่วยโหลวเย่าเหมี่ยนไว้ได้ทัน เพื่อที่จะให้ผู้นำตระกูลโหลวเป็นพยานปากเอก

ซึ่งทุกอย่างก็ผ่านไปด้วยดี ถึงแม้ว่าปิงปิงจะรู้สึกไม่ชอบมาพากลอยู่บ้าง แต่ก็คร้านจะสนใจ เพราะคนพวกนี้ไม่ได้มีน้ำใจไมตรีอะไรกับนาง แต่เรื่องที่ปิงปิงสนใจจริงๆ ก็คือ เจ้าสุนัขน้อยที่ชื่อเสี่ยวฮุย ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ยามที่นางเห็นเสี่ยวฮุยทีไร มักคิดไปถึงลูกหมาที่นางเคยช่วยจนตัวตายนั่นทุกที

"ปิงเอ๋อ ข้าเมื่อยแล้วอ่า นวดตัว นวดปีกให้หน่อยนะ"  พอเห็นปิงปิงเอาแต่จ้องเจ้าหมาน้อย นกขี้อิจฉาก็ถูไถหัวดำเมื่อมลงบนซอกคอขาวผ่อง เอ่ยด้วยเสียงออดอ้อน ทำให้ปิงปิงต้องหันมาสนใจมัน "เอาไว้จัดการเรื่องที่นี่เสร็จ เดี๋ยวพวกเราค่อยกลับไปนวดกันในหอภารกิจดีหรือไม่"

"ดีๆ อาบน้ำด้วยนะ"

"หึหึ เจ้าค่ะ ท่านเสี่ยวไป๋ผู้ยิ่งใหญ่"

ภาพของทั้งสอง ทำให้เจ้าหมาตาโปนถึงกับปากอ้าค้าง น้ำลายไหลหยด เป็นองครักษ์ข้างกายราชามารมาหลายพันปี พึ่งจะรู้ว่าที่แท้เจ้านายของมันก็มีมารยาสาไถยมากกว่าสตรีเสียอีก

ป๊อก! "โอ๊ย!" จนกระทั่งมันถูกกระบี่เคาะเข้าที่หัว ปากถึงหุบลงได้ "เจ้าไม่ต้องรีบประหลาดใจไป นี่มันแค่เริ่มต้น อยู่ไปนานๆ เดี๋ยวก็รู้เองแหละ"

เสี่ยวเฮ่ยที่เข้าใจความรู้สึกของปีศาจหมาในได้เป็นอย่างดี เอ่ยปลอบมันด้วยความเห็นใจ แต่ก็มีเรื่องหนึ่งที่ทำให้เสี่ยวเฮ่ยนึกดีใจขึ้นมา เพราะจากนี้ไป คงไม่ได้มีแต่มันแล้ว ที่จะถูกโยนออกนอกห้อง