บทที่ 6 เย็นชา

ดวงดาวบนท้องฟ้าในคืนขึ้นปีใหม่นี้ ทำให้ขวัญจิราอดหวนนึกถึงเรื่องราวต่าง ๆ ในอดีตไม่ได้ หญิงสาวทอดสายตาไปยังเบื้องล่าง พลางเลื่อนเก้าอี้ไม้มานั่งรับลมหนาวที่พัดโชยมาอ่อน ๆ ก่อนหันไปเห็นใครบางคนกำลังเดินผ่านไป

“พี่เต...” หญิงสาวรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินตรงไปหาเขาทันที ก่อนเตวิชจะชะงักหยุดนิ่ง มองใบหน้าสวยหวานของเธอครู่หนึ่ง หากแต่เมื่อสติกลับมา จึงทำทีเบี่ยงตัวเดินไปทางอื่น ก่อนขวัญจิราเอ่ยรั้งเขาไว้

“พี่เตคะ”

“...” ชายหนุ่มหยุดเดิน ทว่ายังคงไม่ยอมมองหน้าเธอ หญิงสาวรู้ตัวทันทีว่าเขาคงยังไม่หายโกรธ ทำได้เพียงเลื่อนสายตามองชายหนุ่มด้วยความคิดถึง ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ เธอกลับไม่เคยลืมสิ่งต่าง ๆ ในอดีตได้เลย ความอบอุ่นและความใจดีของเตวิช ทำให้ขวัญจิราไม่ยอมมองใครอื่นนอกจากเขา

“พี่เตไปไหนมาเหรอคะ” หญิงสาวฝืนยิ้มแล้วแกล้งเอ่ยถาม

“ไปส่งโรสที่บ้าน” ชายหนุ่มตอบห้วน ทว่าคำตอบของเขาทำให้ขวัญจิรารู้สึกใจหายวาบ ทว่าเธอพยายามปั้นหน้ายิ้ม ให้ดูเหมือนทุกอย่างเป็นปกติ

“ขวัญมีของฝากมาให้พี่เตด้วยค่ะ” ว่าแล้วขวัญจิราก็เดินไปล้วงเอากล่องเล็ก ๆ จากกระเป๋า แล้วหยิบมันออกมา พลางมองของฝากอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินมายื่นให้กับเขา

“ขวัญ...ไม่รู้ว่าพี่เตจะชอบไหม”

“ขอบใจ” ชายหนุ่มเอื้อมมือมารับแล้วเดินจากไป โดยไม่ไถ่ถามสิ่งใดต่อ ทำเสมือนว่าการกลับมาของเธอไร้ความหมายอย่างสิ้นเชิง ความเย็นชาของเตวิชทำให้ขวัญจิรากลืนน้ำลาย แล้วมองหลังเขาด้วยความรู้สึกผิด

ก่อนเสียงเฉลิมฉลองจะดังขึ้นในเวลาเที่ยงคืน พร้อมกับเสียงเฮของเหล่าพนักงาน พลุจากทั่วสารทิศจุดพร้อมกันในวันขึ้นปีใหม่ ขวัญจิราหันไปยิ้มให้กับความงามของแสงพลุที่แตกกระจายบนท้องฟ้า ก่อนจะคว้ามือถือขึ้นมาถ่ายรูปเก็บไว้เป็นความทรงจำ

“ต่อไปนี้ขวัญจะไม่ไปจากเมืองไทยอีก จะอยู่ที่นี่จะเป็นเด็กดีของพี่เต ขวัญจะทำให้พี่เตหายโกรธให้ได้” หญิงสาวพนมมือขอพรในวันปีใหม่ด้วยความหวังพร้อมกับรอยยิ้ม

หลังจากเสียงพลุได้ทำการเฉลิมฉลองส่องแสงทั่วท้องฟ้า เตวิชยืนมองประกายพลุจากกระจกห้องนอน ปีแล้วปีเล่าเขาเฝ้ายืนมองในมุมนี้เหมือนทุกปี คอยนับเวลาให้ผ่านพ้นไป พร้อมความรู้สึกเหมือนคนใกล้ใจขาด ก่อนจะก้มลงมองกล่องของฝากในมือแล้วค่อย ๆ แกะมันออกมา

“เนกไท” เขาพูดพร้อมกับยิ้มอ่อน พลางหยิบของสิ่งนั้นขึ้นมาด้วยสายตาอ่อนโยน ทอดมองอยู่ครู่หนึ่งด้วยความดีใจ ก่อนความคิดบางอย่างจะทำให้เขาได้สติ สีหน้าค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นเย็นชาในที่สุด และกล่องของฝากนั้นก็ถูกเตวิชโยนลงในลิ้นชักอย่างไร้ความหมาย

เช้าวันรุ่งขึ้นชายหนุ่มแต่งตัวเตรียมออกไปทำงาน เขาหยิบนาฬิกาหรูขึ้นมาสวมใส่ พร้อมกับตรวจสอบความเรียบร้อยของตัวเอง ก่อนจะเดินลงมายังด้านล่าง

“ไปทำงานแล้วเหรอเต” เสียงของชายชราเอ่ยทัก ขณะกำลังรับมื้อเช้าอยู่ โดยมีขวัญจิรานั่งประกบอยู่ด้านข้าง คอยดูแลไม่ห่างไปไหน

“ครับ” เขาตอบรับ แล้วมองดูอาหารบนโต๊ะพร้อมกับหญิงสาวที่นั่งยิ้มไม่สะท้านกับความรู้สึกของเขาเช่นเดิม

“พี่เตทานอาหารเช้าก่อนนะคะ ขวัญทำข้าวต้มไว้ด้วยค่ะ” ขวัญจิราเอ่ยชวน พลางลุกขึ้นเตรียมตักข้าวต้มในหม้อให้เขา

“ไม่ต้อง” เตวิชตอบเสียงเรียบ แล้วเตรียมก้าวเดินออกจากบ้าน

“เตวิช! กลับมาทานอาหารเช้ากับปู่ก่อน หนูขวัญอุตส่าห์ทำไว้ให้แกจะไม่รับน้ำใจหน่อยหรือไง” น้ำเสียงเข้มของชายชราเอ่ยเชิงบังคับทำให้สองเท้าของชายหนุ่มหยุดชะงัก

“ผมไม่ทานครับ ปกติผมก็ไม่ได้ทานอาหารเช้าที่บ้านอยู่แล้ว ขอโทษนะครับ ผมรีบ...ต้องไปรับโรส” เขาพูดจบจึงเลื่อนสายตามองขวัญจิราเป็นครั้งสุดท้าย แล้วรีบเร่งเดินออกจากบ้านไป

“ตาเต..กลับมาก่อน” ชายชราพยายามรั้งหลานชายไว้ ก่อนที่ขวัญจิราจะเดินเข้ามากล่าวห้าม