ให้รักหวนคืน

วันที่สามสิบเอ็ดธันวาคม ตรงกับวันขึ้นปีใหม่ ทุกคนทั่วโลกต่างเฝ้ารอคอยนับถอยหลังเพื่อเฉลิมฉลองกันอย่างใจจดจ่อ การสังสรรค์ของบริษัทกรีน กรุป ก็เช่นเดียวกัน พนักงานนับร้อยเดินทางเข้าร่วมงานเลี้ยง ที่ทางบริษัทได้จัดเตรียมไว้อย่างยิ่งใหญ่ ณ บ้านของตระกูลทรัพย์ธาดา เพราะไม่ใช่แค่เป็นวันส่งท้ายปี แต่ยังตรงกับวันเกิดของผู้ก่อตั้งบริษัทแห่งนี้ด้วย นั่นก็คือคุณเกริกวิทย์ ทรัพย์ธาดา ที่มีอายุครบเจ็ดสิบเก้าปีบริบูรณ์

เค้กก้อนใหญ่กลางงานพิธีตั้งเด่นหราใครเดินผ่านเป็นต้องยกมือถือขึ้นมากดถ่ายเก็บไว้ การจัดงานในวันนี้พนักงานทุกคนสนุกสนานและตื่นเต้นเป็นอย่างมาก อาหารการกินมีมากมายล้นเหลือรวมถึงแอลกอฮอล์ด้วยเช่นกัน เมื่อได้เวลาสำคัญพนักงานต่างปรบมือต้อนรับผู้ก่อตั้งบริษัททันทีพร้อมกับเสียงดนตรีประกอบอย่างยิ่งใหญ่

“คุณปู่ครับ เดินระวังนะครับ ทางตรงนี้ไม่เสมอกัน” เตวิช ทรัพย์ธาดา เป็นหลานชายคนเดียวของตระกูล คอยประคองชายชราเดินมายังเค้กก้อนโตอย่างระวัง

ชายหนุ่มในชุดสูทสีน้ำเงิน มีใบหน้าหล่อเหลาผิวพรรณสะอาดตา ดึงแสงแฟลชในงานให้รัวภาพเก็บไว้ พร้อมกับเสียงฮือฮาของเหล่าบรรดาพนักงานหญิง ที่พากันส่งเสียงกรีดร้องด้วยความคลั่งไคล้

“ถ่ายรูปครอบครัวหน่อยนะครับ” เสียงของช่างภาพที่จ้างมาเพื่อถ่ายภาพในงานร้องบอก พร้อมกับทุกคนพยายามจัดท่าทางเตรียมถ่ายภาพอย่างดิบดี

“เดี๋ยวก่อน ๆ” ชายชรายกมือห้ามด้วยเสียงแหบพร่า ก่อนทุกคนจะหยุดแล้วหันมองมายังชายชราเป็นจุดเดียวกัน

“มีอะไรหรือครับคุณปู่”

“นั่นสิ คุณพ่อเป็นอะไรหรือเปล่า เจ็บขาหรือเปล่า” ไกรวิชญ์บิดาของเตวิชกล่าวเสริม ก่อนที่ชายชราจะส่ายศีรษะไปมาพลางอมยิ้มเล็กน้อย

“รอขวัญจิราก่อนสิลูก” เพียงได้ยินชื่อของหญิงสาวเท่านั้น เตวิชถึงกับหน้าถอดสี ก่อนร่างบางของใครบางคนจะปรากฏขึ้นด้วยชุดสีขาวสะอาดตา แค่เตวิชเห็นเพียงดวงตากลมโตของเธอเท่านั้นหัวใจของเขาก็หล่นวูบในทันที เธอหายหน้าไปนานนับสิบปีแล้วอยู่ ๆ ก็กลับมาให้เขาได้หวั่นไหวและเจ็บปวดอีกครั้ง

“นั่นใครเหรอ” หนึ่งในพนักงานหันไปกระซิบถามกัน พร้อมกับปรบมือต้อนรับไปตามหน้าที่

“ไม่รู้สิ ไม่เคยเห็น จะว่าเป็นคุณโรสิตาก็ไม่น่าใช่ หน้าตาไม่เหมือนในทีวีเลย” พนักงานจำนวนมากไม่รู้จักและไม่คุ้นหน้าเธอ ต่างหันไปกระซิบถามกันด้วยความสงสัย รวมไปถึงแพรวดาวเลขาของเตวิชด้วยเช่นเดียวกัน

“ป้าจิตคะ นั่นใครเหรอ หน้าตาเหมือนคุณโรส แต่มองดี ๆ ก็ไม่ใช่”

“นั่นไม่ใช่คุณโรสิตาหรอก นั่นคือคุณขวัญจิราต่างหาก” ป้าจิตเป็นแม่บ้านที่มีอายุงานมากกว่าสิบปีแล้ว ค่อนข้างรู้ความเป็นไปของสมาชิกในตระกูลทรัพย์ธาดาเป็นอย่างดี

“ขวัญจิรานี่คือใครเหรอคะ” หญิงสาวทำหน้าแปลกใจแล้วหันไปถามหญิงกลางคนที่นั่งอยู่ด้านข้าง ในขณะที่กลางงานนั้นเจ้าภาพกำลังถ่ายรูปครอบครัวกันอย่างอบอุ่น

“คุณขวัญจิรา เธอเป็นคนที่คุณเกริกวิทย์อุปการะชุบเลี้ยงมาตั้งแต่เด็ก และดูเหมือนคุณเกริกวิทย์จะรักมากด้วย ก็เลี้ยงมาพร้อม ๆ กับคุณเตวิชนั่นแหละ แต่ไม่รู้ทำไมคุณขวัญจิราเธอถึงได้ไปเรียนเมืองนอกนานนัก”

“มิหน้า ฉันถึงไม่เคยเห็นหน้าเลย คนอะไรสวยได้ขนาดนั้น สวยไม่แพ้คุณโรสิตาเลยนะ บางมุมแอบคล้ายคุณโรสิตาด้วยซ้ำ”

“จะไม่คล้ายกันได้ไง ก็สองคนนั้นเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน”

“คุณขวัญจิราเป็นญาติของคุณโรสงั้นเหรอคะ” แพรวดาวหันไปมองหญิงสาวที่ยืนอยู่กลางงานด้วยความแปลกใจ ก่อนเสียงของป้าจิตจะทำให้เธอละสายตาแล้วหันกลับมา

“ตอนนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไปหมดแล้ว คุณโรสิตาเกาะติดคุณเตวิชขนาดนั้น แล้วอยู่ ๆ คุณขวัญจิรากลับมาแบบนี้ บริษัทแตกแน่ ๆ” คนตั้งใจฟังถึงกับขมวดคิ้ว

“ทำไมล่ะคะ”

“ก็คุณโรสิตาชอบหน้าคุณขวัญเสียที่ไหน แต่ก็ไม่รู้นะว่าโต ๆ กันแล้ว จะเปลี่ยนกันไปบ้างหรือยัง ”