บทที่ 5 ตุ๊กตาผ้าสีชมพู

“ไม่เห็นจะเป็นไรเลยครับ กินด้วยกันนะ” เตวิชเดินไปหยิบช้อนอีกคันยื่นให้ขวัญจิรา ก่อนมือบางจะค่อย ๆ เอื้อมหยิบช้อนมาโดยไม่กล้าขัดใจเขา

“ทำอะไรเหรอเตวิช” เสียงของเกริกวิทย์ทำให้ปาริสารู้สึกตกใจ จนทำอะไรไม่ถูก เพราะลูกสาวของเธอกำลังถือวิสาสะ กินข้าวจานเดียวกันกับเตวิช ซึ่งเป็นเรื่องที่ไม่ควรเกิดขึ้น

สองเท้าของชายชราเดินเข้ามา แล้วทอดสายตามองอาหารและช้อนในมือของเด็กทั้งสอง ก่อนรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาจะแสดงออกมาพลางยกมือลูบศีรษะหลานชายด้วยความรัก

“แบ่งน้องทานข้าวด้วยเหรอลูก”

“ครับ” เตวิชตอบรับด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“ไงเรา ไหนบอกจะมาช่วยคุณแม่ทำงานบ้าน ยังไม่ทันไรหิวเสียแล้ว” น้ำเสียงเมตตาเอ่ยถามขวัญจิรา

“หนู..” เด็กหญิงอ้ำอึ้งพลางหันไปยังมารดาอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ

“ต้องขอโทษด้วยนะคะ พอดีดิฉันห้ามลูกสาวไม่ทันจริง ๆ ค่ะ”

“ไม่เป็นไรหรอก ให้พวกเขาแบ่งกันทานดีแล้ว” ชายชราเตรียมหันตัวเดินออก ก่อนที่ปาริสาเอ่ยบางอย่างขึ้น

“คุณท่านคะ ดิฉันขอพาขวัญจิรามาทำงานทุกวันด้วยได้ไหมคะ พอดีช่วงนี้ขวัญปิดเทอม ดิฉันไม่อยากทิ้งแกไว้บ้านคนเดียวค่ะ” ชายชราเลื่อนสายตามองเด็กหญิงหน้าตาจิ้มลิ้ม ที่กำลังตักข้าวกินอยู่กับเตวิช ก่อนจะแย้มยิ้มออกมา

“ก็พามาสิ ตาเตวิชดูเหมือนจะดีใจ ว่าไงเราให้น้าสาพาหนูขวัญมาอีกได้ไหม” ชายชราหันไปถามหลานชาย ก่อนที่เตวิชจะรีบตอบทันที

“น้าสาพาน้องขวัญมาได้เลยครับ เดี๋ยวเตจะเล่นกับน้องเอง”

“ได้ยินแล้วนะ” เกริกวิทย์หันมายังปาริสา ก่อนที่เธอจะยกมือไหว้ขอบคุณชายชราด้วยความซาบซึ้งใจ แม้เตวิชจะเป็นถึงหลานชายเจ้าของกิจการใหญ่โตแต่ทุกวันที่ปาริสาพาขวัญจิรามาทำงานด้วยนั้น เตวิชจะเป็นคนนำขนมและของเล่นสนุก ๆ ชวนเด็กหญิงไปเล่นเสมอ

“พ่อครับกี่โมงแล้ว” เด็กชายตัวเล็กหันไปถามบิดา เมื่อเห็นว่าวันนี้เลยเวลาทำงานของน้าปาริสามาเกือบสองชั่วโมงแล้ว

“สิบโมงแล้วจ้ะ มีอะไรหรือเปล่าลูก แล้วทำไมไม่ทานช็อกโกแลตให้หมด” ไกรวิชญ์เอ่ยถามด้วยความสงสัย

“เตอยากเก็บไว้ให้น้องขวัญทานด้วยครับ” รอยยิ้มของบิดาปรากฏขึ้น พลางยกมือลูบศีรษะเตวิชในวัยสิบขวบ

“เดี๋ยวน้าสาก็มา วันนี้เห็นบอกว่าติดธุระ เตรอน้องอีกเดี๋ยวนะครับ”

“อย่างนี้เอง เตค่อยโล่งใจหน่อย”

“งั้นพ่อไปทำงานก่อนนะ”

“ครับ” บิดาก้มหอมแก้มเตวิชหนึ่งครั้ง ก่อนจะเดินทางไปประชุมงานที่บริษัท

หลังจากนั้นไม่นานเตวิชก็เห็นขวัญจิราถือบางสิ่งบางอย่างวิ่งเข้ามาหาเขาด้วยรอยยิ้มสดใส

“พี่เตคะ วันนี้ขวัญมีอะไรมาให้พี่เตด้วยค่ะ”

“ขวัญอยู่กับพี่เตก่อนนะคะ แม่เข้าไปในครัวก่อน”

“ค่ะ” ขวัญจิราหันไปส่งยิ้มให้กับมารดา ก่อนจะหันกลับมายังเตวิช พลางล้วงเอาบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเป้ด้านหลัง ปรากฏว่าเป็นตุ๊กตาผ้าสีชมพูสดใส

“ขวัญให้พี่เตค่ะ ขวัญเย็บเองกับมือเลยนะคะ” เด็กชายวางของเล่นในมือแล้วเอื้อมมารับ เป็นตุ๊กตาที่ดูเรียบง่ายแต่เขาก็รับรู้ได้ถึงความตั้งใจที่ขวัญจิราทำให้

“ขอบใจนะ เย็บยากไหมอ่ะ” เด็กชายตัวเล็กย่อตัวลงนั่ง พลางหมุนตุ๊กตาไปมาด้วยความแปลกใจ

“ยากเหมือนกัน ตัวนี้เป็นตัวแรกที่ขวัญทำได้เลยนะคะ พี่เตชอบไหม” เด็กชายหันมองเธอ พบใบหน้าสวยหวานและไร้เดียงสานั้นรอคำตอบอยู่อย่างใจจดจ่อ ก่อนเตวิชจะยิ้มออกมา

“ชอบสิ ก็น้องขวัญทำให้พี่นี่นา ทำไมจะไม่ชอบ” ว่าแล้วเขาก็วางตุ๊กตาไว้ด้านข้าง พลางเอื้อมมาหยิบช็อกโกแลต แล้วยื่นให้กับขวัญจิราทันที

“พี่มีช็อกโกแลตด้วย เพื่อนคุณปู่ซื้อมาฝากจากเมืองนอก”

“ยังไม่ได้แกะเลยนี่คะ” เด็กหญิงทำตาแป๋วใส่ เพราะกล่องช็อกโกแลตมีพลาสติกคลุมไว้อย่างแน่นหนา

“พี่รอทานพร้อมกับขวัญ ขวัญแกะสิ ชอบชิ้นไหนก็หยิบทานได้เลยนะ ตอบแทนที่ขวัญทำตุ๊กตามาให้พี่”

“ขอบคุณค่ะ พี่เตใจดีที่สุดเลย”