บทที่ 3 ให้สัมภาษณ์

“อยู่ที่โน่นนานนับสิบปี ถึงเวลากลับบ้านเราเสียที คิดถึงบ้านไหมลูก” น้ำเสียงเมตตาจากชายชราเอ่ยถาม

“ขวัญคิดถึงคุณท่านมากกว่า คิดถึงที่สุดในโลกเลยค่ะ” ชายชรายกมือลูบศีรษะ แล้วหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข ทว่ามีบางคนกำลังพยายามเก็บซ่อนความริษยาไว้ภายใน

“ไม่เจอกันตั้งนานสวยขึ้นมากเลยนะยัยขวัญ” โรสิตาจำเป็นต้องเอ่ยทัก พร้อมกับฝืนยิ้มยินดีในเวลาเดียวกัน

“พี่โรสก็เหมือนกันค่ะ สวยจนขวัญแทบจำไม่ได้”

“คุณโรสิตากับคุณเตวิชคะ ตอนนี้นักข่าวกำลังรอทำข่าวอยู่ด้านนอกค่ะ ไม่ทราบว่าจะให้ดิฉันออกไปรายงานว่าอะไรดีคะ” ทุกสายตาหันกลับมายังพนักงานหญิงคนหนึ่งที่เข้ามารายงาน

“ไปให้สัมภาษณ์นักข่าวกันดีกว่านะคะพี่เต” โรสิตาหันมายิ้มกว้างให้กับเตวิช แล้วถือโอกาสลากชายหนุ่มออกไปทันที โดยที่อีกฝ่ายไม่มีท่าทีทัดทานแต่อย่างใด สายตาของขวัญจิรามองร่างของเตวิชจนลับไปด้วยความรู้สึกบางอย่างที่เก็บซ่อนไว้

“ปล่อยให้พนักงานและคนอื่น ๆ เขาสังสรรค์กันไปดีกว่านะ หนูขวัญพาฉันขึ้นไปด้านบนดีกว่า”

“ได้ค่ะ” ว่าแล้วขวัญจิราก็พยุงร่างของชายชราขึ้นห้องไป ก่อนที่ไกรวิชญ์จะยืนจัดการดูแลทุกอย่างอยู่ด้านล่างตามหน้าที่ เขาทอดสายตามองผู้คนที่กำลังสนุกสนานก่อนจะเห็นแม่บ้านเดินผ่านมา

“แหวว ๆ ช่วยขนกระเป๋าเดินทางของหนูขวัญขึ้นไปเก็บบนห้องด้วย”

“ค่ะคุณไกรวิชญ์” หลังจากแม่บ้านก้มรับคำสั่ง ชายกลางคนจึงหันตัวออกไปดูแลงานเลี้ยงด้านนอก ปล่อยให้แม่บ้านลากกระเป๋าขึ้นไปจัดด้านบน

“วันนี้เป็นวันเกิดของคุณเกริกวิทย์ ไม่ทราบว่าคุณโรสิตากับคุณเตวิชจะประกาศคบกันอย่างเป็นทางการได้หรือยังคะ” ไมค์จ่อมาที่ปากของดาราสาวอย่างโรสิตาที่ยืนคู่อยู่กับเตวิช ชายหนุ่มหน้าตาดีโพรไฟล์เลิศ

“เรื่องนี้ต้องถามพี่เตแล้วล่ะค่ะ เพราะในชีวิตของโรส คนที่โรสสนิทด้วยก็มีเพียงแค่พี่เตเท่านั้น” ประกายในแววตาของโรสิตาฉายแววออกมาอย่างมีความหมาย

“พูดแบบนี้แสดงว่า ประกาศอย่างเป็นทางการได้แล้วใช่ไหมคะ ว่าดาราแถวหน้าอย่างคุณโรสิตา กำลังคบหาดูใจกับคุณเตวิชอยู่” คำชี้นำของนักข่าวทำให้เตวิช ลังเลที่จะอยู่เฉย

“เอ่อ..ผมว่าอย่าพึ่งเร่งรัดอะไรไปมากกว่านี้เลยครับ เราสองคนยังอยู่ในสถานะพี่น้องกัน” คำตอบของชายหนุ่มทำให้โรสิตาหน้าชาไปครู่หนึ่ง ก่อนจะปั้นยิ้มแล้วรีบพูดแก้

“พอดีว่าพี่เตเขาไม่อยากให้โรสเสียหายน่ะค่ะ เอาจริง ๆ เราสองคนสนิทกันมาก อยู่ด้วยกันแทบจะตลอดเวลา พี่เตคือคนที่โรสสนิทที่สุดในตอนนี้” เสียงฮือฮาของนักข่าวดังขึ้น พร้อมกับภาพถ่ายการให้สัมภาษณ์ของเตวิชและโรสิตาถูกนักข่าวบันทึกภาพไว้จนหมด

“ผมขอตัวไปดูแลคุณปู่ก่อนนะครับ” เตวิชปล่อยมือโรสิตาแล้วเดินกลับเข้าบ้านหลังใหญ่ไป อย่างไม่พอใจนักที่เธอถือวิสาสะตอบนักข่าวไปด้วยความหมายคลุมเครือเช่นนั้น

“พี่เต ๆ เดี๋ยวก่อนสิคะ” โรสิตาวิ่งตามชายหนุ่มเข้ามา

“โรสให้สัมภาษณ์ไปแบบนั้นได้ยังไง ในเมื่อพี่บอกกับโรสเสมอ ว่าพี่รักโรสแบบน้องสาว ทำแบบนี้โรสเองนั่นแหละที่จะเสียกับเสีย โรสจะโกหกคนอื่นไปเพื่ออะไร”

“โรสโกหกตรงไหนคะ ก็พี่เตเป็นคนสำคัญสำหรับโรสจริง ๆ นี่คะ อีกอย่าง โรสก็ไปไหนมาไหนกับพี่เตเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว ใครก็มองออกว่าเราสองคนเป็นมากกว่าพี่น้อง”

“ใครจะมองยังไงพี่ไม่สนใจ แต่โรสทำแบบนี้ จะทำให้ตัวเองเสียหายรู้ตัวหรือเปล่า โรสกลับไปพักเถอะ พี่อยากพักแล้วเหมือนกัน” เตวิชพยายามสงบอารมณ์ตัวเองแล้วเปลี่ยนเสียงอ่อนลง

“พี่เตไปส่งโรสกลับบ้านได้ไหมคะ โรสมาแท็กซี่” โรสิตาทำเสียงอ่อน ก่อนชายหนุ่มจะเลื่อนสายตามองเธอแล้วยอมใจอ่อน เขาพยักหน้าตัดสินใจพาโรสิตากลับบ้านในทันที

ภายในห้องนอนขนาดใหญ่มีพื้นที่กว้างขวาง ขวัญจิรานั่งเอาน้ำอุ่นล้างเท้าให้กับเกริกวิทย์ กิริยาอ่อนโยนเช่นนี้ไม่เคยทำให้ชายชราผิดหวังเลยสักครั้ง เขาเคยเมตตาเธออย่างไรก็ยังเมตตาอยู่เช่นนั้นไม่เปลี่ยนแปลง

“พอแล้วล่ะหนูขวัญ”