บทที่ 2 ทักทาย

“ทำไมเหรอคพี่” แพรวดาวยังคงค้างคาใจ

“ก็ก่อนที่คุณขวัญจิราจะไปเมืองนอก คุณโรสิตาเล่นงานคุณขวัญไว้ยับเลย คุณเกริกวิทย์โกรธมาก ไม่ยอมให้คุณโรสิตาเข้าหาตั้งหลายปี”

“ไม่อยากจะเชื่อว่าเบื้องหลังตระกูลใหญ่ จะมีปัญหามากมายขนาดนี้” ท่ามกลางพนักงานนับร้อย เกริกวิทย์กล่าวคำขอบคุณ พร้อมกับมอบของขวัญด้วยทองคนละหนึ่งกรัม ให้กับพนักงานทุกคนเป็นขวัญกำลังใจ ก่อนจะขอให้พนักงานอยู่สังสรรค์กัน จวบจนนับถอยหลังขึ้นปีใหม่

หลังจากตัดเค้กและกล่าวขอบคุณพนักงานเสร็จสิ้น ชายชราก็กลับมายังห้องพักที่ได้จัดเตรียมไว้ พร้อมด้วยลูกหลานห้อมล้อมกันอย่างอบอุ่น

“เดินทางเหนื่อยไหมหนูขวัญ” ขวัญจิรายิ้มอ่อน ก่อนจะเดินเข้ามากราบลงแทบเท้าของชายชราด้วยกิริยาอ่อนหวาน ใบหน้าของเธอในตอนนี้เปลี่ยนไปอย่างมาก แม้บางมุมจะละม้ายคล้ายกับโรสิตา แต่เธออ่อนหวานและเรียบร้อยกว่า ตามนิสัยเดิมที่ติดตัวมา

“ไม่เหนื่อยหรอกค่ะ ขวัญดีใจที่เห็นคุณท่านดูสุขภาพแข็งแรง” แม้จะจบจากเมืองนอก แต่เธอยังมีความอ่อนน้อมเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน

“ฉันก็ต้องแข็งแรงสิ เพื่อรอดูหลาน ๆ มีครอบครัว” เมื่อพูดถึงตรงนี้ ไกรวิชญ์ก็ได้โอกาสกล่าวเสริมขึ้น

“หนูขวัญกลับมาก็ดีแล้ว คุณพ่อพึ่งให้พยาบาลประจำตัวกลับไปเมื่อเช้านี้เอง พยาบาลกี่คนต่อกี่คนก็ไม่มีใครรู้ใจคุณพ่อเสียที งานนี้คุณพ่อจะได้เลิกบ่นให้อาฟัง” รอยยิ้มสวยคลี่ออก ก่อนจะหันไปสบตากับเตวิช เธอชะงักแล้วรอเขาเอ่ยทัก ทว่าอีกฝ่ายสบสายตาเพียงครู่เดียว ก็เลื่อนมองทางอื่นทำทีไม่สนใจ

“พี่เตวิชสบายดีไหมคะ” น้ำเสียงหวาน ยอมเป็นฝ่ายเอ่ยทักก่อน หากแต่อีกคนยังคงทำหูทวนลมไม่ตอบคำถาม

“เต..ไม่ได้ยินที่หนูขวัญถามเหรอ อย่าเสียมารยาท” เสียงแหบพร่าหันมาทำหน้าดุ ก่อนที่ไกรวิชญ์แอบยิ้มพอใจ เมื่อเห็นลูกชายจอมดื้อ หน้าถอดสี หลังจากโดนตำหนิ

“สบายดี” ชายหนุ่มจำใจตอบห้วน ๆ แม้จะฟังดูขัดใจบ้าง ขวัญจิรายังคงยิ้มอ่อนไม่คิดถือสา

“อย่าไปสนใจตาเตวิชเลยนะ เจ้าคิดเจ้าแค้น น้อยใจอะไรไม่เข้าเรื่อง”

“คุณปู่ครับ ผมไม่ได้น้อยใจอะไรทั้งนั้นล่ะ ใครจะน้อยใจกับเรื่องไร้สาระแบบนี้” ชายหนุ่มทำเสียงเข้ม ไม่ยอมรับและไม่มองหน้าขวัญจิราอีก หัวใจของเขาในตอนนี้ปั่นป่วน ไม่อาจพูดดีกับหญิงสาวตรงหน้าได้

ก่อนร่างบางของใครบางคนจะเดินเข้ามายกมือไหว้ทุกคนอย่างอ่อนน้อม

“สวัสดีค่ะคุณปู่ สวัสดีค่ะคุณพ่อ ขอโทษนะคะ พอดีรถติดมาก เลยทำให้โรสมาช้าไปหน่อย” โรสิตาพูดพลางก้มตัวลงอย่างรู้สึกผิด ก่อนจะเงยหน้าขึ้น แล้วสะดุดตากับหญิงแปลกหน้า ที่นั่งใกล้กับเกริกวิทย์ ทว่าดวงตาสวยกลมโตคู่นั้น ทำให้โรสิตาจำหญิงแปลกหน้าได้อย่างแม่นยำ

“ขวัญจิรา..นี่เธอ...กลับมาแล้วเหรอ” หญิงสาวเผลอแสดงน้ำเสียงผิดหวังออกมา พร้อมกับท่าทางตระหนกตกใจอยู่ไม่น้อย

“ถ้ายังไม่กลับมา แล้วหล่อนจะเห็นไหมล่ะ ละดูทำท่าทางเข้า ไม่ดีใจหรือไงที่น้องสาวเธอกลับมา” คำย้อนของเกริกวิทย์ทำให้ไกรวิชญ์ก้มหน้าลงเล็กน้อย แล้วแอบยิ้มด้วยความสะใจ

ความจริงแล้วเขาไม่ใคร่ชอบโรสิตาเท่าใดนัก เพราะวัน ๆ เอาแต่วิ่งไล่เตวิชจนไม่เป็นอันทำการทำงาน อีกทั้งยังทำตัววุ่นวายเป็นเจ้าข้าวเจ้าของราวกับว่าเป็นภรรยาของเตวิช ความอัดอั้นที่สะสมมานานไม่อาจทำให้ไกรวิชญ์ขัดใจลูกชายได้จึงปล่อยตามเลย

“โรสเธอก็แค่ตกใจน่ะครับ คุณปู่อย่าได้ต่อว่าโรสเลยครับ” เตวิชเบี่ยงตัวเข้ามาจับมือโรสิตาไว้แน่น พลางออกรับแทน แล้วเลื่อนสายตามองตรงไปยังขวัญจิราอย่างไม่ชอบใจนัก

ทว่าใบหน้าสวยหวานนั้นยังคงเรียบเฉยไม่แสดงอาการใด ๆ ออกมาให้เขาสัมผัส

“โรสเตรียมของขวัญวันเกิดมาให้คุณปู่ด้วยนะคะ นี่ค่ะ” หญิงสาวรีบยื่นกล่องของขวัญวันเกิดให้กับชายชราทันที

“ขอบใจ” เกริกวิทย์เอื้อมมือมารับ แล้วหันกลับมาสนใจขวัญจิราเหมือนเดิม