บทที่ 13 ไม่ยอมขึ้นนอน

“แล้วทำไมเธอถึงไม่ยอมขึ้นนอน” เตวิชหันตัวเดินออกจากโต๊ะอาหารแล้วกล่าวถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“เธอบอกว่าจะรอคุณเตค่ะ”

“วันนี้ผมไม่กลับ ผมบอกคุณพ่อกับคุณปู่แล้วนี่นา ทำไมถึงยังดื้ออีก”

“ดื้อมากเลยค่ะ ถ้าคุณเตไม่กลับจริง ๆ มีหวังคุณขวัญเธอรอถึงเช้าแน่ ๆ ยิ่งดึกลมก็ยิ่งแรง” ได้ยินเพียงเท่านั้น เตวิชตัดสินใจตัดสายแม่บ้านทิ้ง พลางยืนทบทวนอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินกลับมายังโต๊ะอาหารด้วยสีหน้ากังวลใจ

“มีอะไรเหรอคะพี่เต” โรสิตาวางช้อนลงแล้วเอ่ยถามด้วยความอยากรู้

“วันนี้พี่ต้องกลับก่อน” ชายหนุ่มสบตาหญิงสาวแล้วพูดตามความจริง”

“อ้าว แล้วไหนคุณเตบอกว่าจะค้างที่นี่ล่ะคะ ก็พึ่งกลับมาจากที่ทำงานแท้ ๆ ข้าวก็ยังทานไม่ทันอิ่มเลย” ปรียาเดินเข้ามาพลางเอ่ยท้วง ด้วยนึกเสียดายโอกาส

“วันนี้ผมต้องขอบคุณ คุณป้ามากเลยนะครับสำหรับอาหาร แต่วันนี้ผมไม่สะดวกค้างจริง ๆ”

“ทำไมล่ะคะคุณเต” หญิงกลางคนยังคงถามพร้อมกับสายตาผิดหวัง

“เอ่อ..เอาไว้วันอื่นดีกว่านะครับ วันนี้ผมต้องรีบกลับ”

“แต่พี่เตยังทานข้าวอิ่มเลยนะคะ” โรสิตาพยายามยื้อเขาไว้ให้นานที่สุด

“ไม่เป็นไร พี่อิ่มแล้วล่ะ ผมไปก่อนนะครับ” ชายหนุ่มยกมือขึ้นไหว้หญิงกลางคนแล้วหันไปหยิบเสื้อ ก่อนจะเดินออกจากบ้านไป

หลังจากแสงไปหน้ารถของเตวิชสาดไปยังถนน ปรียากำมือแน่นพลางหันกลับมายังลูกสาว ที่ยืนมองแสงไฟหน้ารถเขาห่างออกไปด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก

“เกือบอยู่แล้วเชียว อีกนิดเดียวคุณเตก็ได้นอนค้างที่บ้านเราแล้ว” ปรียาหันไปพูดกับลูกสาว ด้วยความรู้สึกเสียดายโอกาสไม่ต่างกันนัก

“ต้องเป็นฝีมือยัยขวัญแน่ ๆ เลยค่ะ อาการแบบนี้พี่เตเป็นกับยัยขวัญคนเดียวเท่านั้นล่ะค่ะ ไม่อยากจะเชื่อว่าผ่านมาเป็นสิบปีพี่เตก็ยังห่วงมันอยู่อย่างนี้ ไม่เคยเปลี่ยนเลยจริง ๆ” โรสิตากำมือแน่นนึกเจ็บใจตัวเอง ที่ไม่สามารถทำให้เตวิชลืมขวัญจิราได้อย่างแท้จริงเสียที

“พี่เตกลับไปเพราะยัยขวัญ ทำไมคะแม่..ยัยขวัญมันดีกว่าโรสตรงไหนคะ ทำไมพี่เตถึงยังลืมมันไม่ได้” หญิงสาวหันกลับมายังมารดาแล้วถามด้วยความไม่เข้าใจ ก่อนปรียาจะจับไหล่ทั้งสองข้างของเธอแน่น

“เรื่องนั้นช่างเถอะ สิ่งที่แกต้องทำในตอนนี้...คือรวบรัดคุณเตให้เร็วที่สุด ฉันจะไม่ยอมให้ยัยขวัญได้ดีไปกว่าแกหรอกนะ ดูคราวที่ไปเรียนเมืองนอกก็ทีหนึ่งแล้ว คนอย่างมันเหรอจะมีปัญญาได้ไปเรียนถึงเมืองนอก ถ้าไม่ได้คุณเกริกวิทย์ถือหางมันอยู่” ปรียาพูดด้วยความริษยา

“ถ้านับแล้ว โรสทั้งสวยกว่า ทั้งเอาใจเก่งกว่า มันเป็นเพียงแค่เด็กกำพร้า แต่ทำไมคุณเกริกวิทย์ถึงได้รักและเอ็นดูมันนัก แทนที่จะเป็นโรส” หญิงสาวพูดกับมารดาด้วยความเจ็บปวด

“แต่โรสไม่ยอมง่าย ๆ หรอกค่ะ ในเมื่อคุณเกริกวิทย์เอ็นดูยัยขวัญนักก็ปล่อยไป เพราะคงอยู่ได้อีกไม่นาน ในเมื่อพี่เตเป็นหลานคนเดียวของตระกูลทรัพย์ธาดา สมบัติทั้งหมดก็ต้องตกมาเป็นของพี่เตอยู่ดี” สายตามุ่งมั่นของโรสิตาฉายแววออกมาอย่างไม่ยอมแพ้

“คิดได้อย่างนั้นก็ดี รวบรัดคุณเตให้เร็วที่สุด แล้วทุกอย่างจะเป็นของลูก ส่วนยัยขวัญแกก็แค่เขี่ยมันกระเด็นออกจากบ้านทรัพย์ธาดา เพียงเท่านี้ลูกก็จะชนะมัน” ปรียาพูดจบจึงดึงตัวหญิงสาวเข้ามาสวมกอด

เตวิชเลี้ยวรถเข้ามาภายในบ้านหลังใหญ่ ก่อนจะถอนหายใจพลางเอนหลังพิงเบาะ ครู่หนึ่งเมื่อตั้งสติได้จึงยอมเดินลงจากรถ ใบหน้าหล่อเหลาพร้อมด้วยรูปร่างสูงสง่ากลับมาแล้ว พลอยให้แม่บ้านรีบวิ่งออกมาต้อนรับทันที

“น้องขวัญล่ะ” ชายหนุ่มถอนหายใจแล้วเอ่ยถาม

“อยู่ทางด้านนั้นค่ะ ดิฉันเห็นว่าเธอหลับอยู่ เลยเอาสเปรย์กันยุงไปฉีดให้” เตวิชวางมือถือและเสื้อสูททิ้งไว้ ก่อนหันตัวเดินออกไปหาหญิงสาวในทันที เพียงแค่เดินออกมายังโต๊ะไม้ด้านหน้า เขาทอดสายตาเห็นร่างบางนอนฟุบอยู่พร้อมกับอากาศที่เริ่มหนาวมากขึ้น